sophisticated

จากค่ำคืนที่แสนทรมาน ถูกทำร้ายและทุบตีจากเจ้าหนี้ที่พ่อของตนไปติดพนันบ่อนไว้ ชิงตายไปก่อนตัว แถมไอขุนเขาจะถูกฆ่าในคืนนั้นไปอีกคน ทว่าชีวิตของขุนเขาที่มืดแปดด้านก็มีแสงสว่างเข้ามาชุบชีวิตอย่างไม่คาดคิด ขุนเขาคนนี้ขอรับใช้และเป็นลูกน้องของนายหัวเขื่อนตลอดชีวิต เพราะเขาคือคนที่ช่วยชีวิตขุนเขาไว้ “ฉันรับเธอเข้ามาในเกาะไม่ได้ให้เป็นคนใช้ ฉันรับเข้ามาให้เป็นเมียของฉัน และหน้าที่ของเธอก็คือทำตัวน่ารักในตอนที่ฉันเหนื่อยก็พอ”

I married Rafe Maretti—the man who owned the Maretti Casino empire. Sophisticated, ruthless, but sinfully charming. By year three of our marriage, I introduced my little sister to his nephew, Adam Moretti—twenty-five, all sharp smiles and sharper ambition. He ran the dirtier side of the family’s business—arms, drugs, the kind of trade that dripped blood and money in equal parts. I married the powerful, irresistible uncle. She married the young, dangerous nephew. It was supposed to be our fairytale. Then one day, I got kidnapped in Rafe’s casino. Snatched by a rival mafia family desperate to force Rafe to sign over one of his biggest, most profitable casinos. Except Rafe didn’t answer the phone or even notice I was gone. The kidnappers grew impatient. First, it was slaps. Then punches. Then they shattered my leg and buried a knife in my stomach. Still no word from my husband. Until finally, after what felt like a hundred unanswered calls, a single message came through. "I’m with Bianca. She’s having a stomach. Stop calling." Once the kidnappers realized I had no value, they dumped me in a rotting warehouse like discarded luggage. It was Isla, my sister, who found me. She got me out. And then the brakes failed. The car spun out. Isla went unconscious beside me. I tried calling Adam. Isla’s husband. But as soon the call went through, all I could hear was. “Leave me along. Isla, I am in the middle of something here.” When I clearly heard a woman’s voice in the back. If not for a passing stranger, Isla and me wouldn’t have made it to the hospital, let along have survived. So when I opened my eyes again, the first thing I thought was: I’m divorcing that sorry bastard. The Maretti can go to hell.