การแต่งงานตามสัญญา

ไฟแค้นจะแผดเผาสองหัวใจให้แดดิ้น หรือจะหลอมรวมสองหัวใจให้เป็นหนึ่งเดียว แก้แค้น แต่งงาน เร่าร้อน พระเอกขึ้นต้นร้าย สุดท้ายหลงรัก นางเอกอ่อนหวาน น่ารัก

โจวหยางซี ไม่อยากตกเป็นของเล่นแก๊งอันธพาล จึงจำใจแต่งงานกับพ่อหม้ายเรือพ่วง แต่นางร้ายมีหรือจะยอมเหนื่อยยาก หึๆ ๆ หนึ่งขายลูกเขากินเสียก่อน สอง วางยาทำให้สามีพิการ เช่นนี้ก็ไม่มีลูกผัวคอยกวนใจ

งานแต่งที่แลกมาด้วยเงื่อนไข อีกฝ่ายชิงชังนางจนถึงขั้นรังเกียจ แต่ใครจะคิดว่าฮูหยินที่เขาเกลียด จะเป็นผู้ที่ช่วยเขาในวันที่ลำบาก “เจ้าแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินแม่ทัพ ต่อให้ตายก็ต้องเป็นฮูหยินของข้า!" "เมิ่งหลินอิง" บุตรสาวภรรยารองของคหบดีเมิ่งฉี ยอมแต่งงานเพื่อแลกกับเงื่อนไขบางอย่างกับบิดาของตัวเอง "หลิวเว่ยหยาง" แม่ทัพหนุ่มของเมืองต้าเฟิง ยอมแต่งงานภายใต้เงื่อนไขเพื่อช่วยบ้านเมือง “ทำไม เจ้าตกใจอันใดกัน รีบ ๆ ดื่มสุรานี่เถอะจะได้จบพิธีเสียที” เพียงแค่ครั้งแรกที่พบกันในห้องส่งตัว นางก็รู้ได้ทันทีว่าเขามิใช่เพียงไม่ชอบนาง แต่ทว่าเขา... เกลียดนางมาก ๆ เลยต่างหาก “เจ้าฟังข้าให้ดี แม้ว่าข้าจะยอมแต่งงานกับเจ้าเพื่อผลประโยชน์ของกองทัพ แต่อย่าได้คาดหวังในตัวข้าว่าจะรักเจ้า รู้หรือไม่ว่าข้าขยะแขยงพวกเจ้ายิ่งกว่าแมลงวันที่ตอมซากศพเสียอีก นับจากนี้ไปเจ้าอยู่ของเจ้า ข้าอยู่ของข้าอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันอีก เข้าใจแล้วหรือไม่” ใครจะคิดว่าคำพูดที่แสนร้ายกาจนี้ เป็นแค่เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น....

ใครจะคาดคิดว่าแค่เขียนการ์ดขอพรจากซานต้าในวันคริสต์มาส พรที่ขอจะสมหวังแถมยิ่งใหญ่อลังการดาวล้านดวง

“ราคามันน้อยเกินไปหรือไงถึงต้องรีบถอดออก” เสียงห้วนที่ดังอยู่ด้านหลังทำให้อีกคนตัวแข็งทื่อ พยายามคิดว่าตัวเองหูฟาดไป แต่มันไม่ใช่ เมื่อเธอเห็นเงาของเขาในกระจก “คุณ...คลินท์” นิธาราตกใจหน้าซีดเผือด ใจหล่นหายไปอยู่ตาตุ่มเมื่อได้พบหน้าคนเคยรักอีกครั้ง ทั้งที่เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้มีวันได้พบเขาอีกแล้ว “แค่เห็นหน้าผัวเก่าก็ถึงกับช๊อกไปเลยหรือไง” พูดจบ คลินท์ก็ยิ้มมุมปาก “ฉะ...ฉัน...” “นอกจากช๊อกแล้วยังพูดไม่ออกอีกด้วย คงดีใจมากที่ได้เห็นหน้าผัวเก่า น่าประทับใจจริงๆ” พูดจบคลินท์ก็ตบมือสองสามครั้ง “ฉัน...ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ” นานหลายนาทีกว่าเธอจะเอ่ยตอบเขากลับไป อึดใจต่อมาก็รีบถอยหนี “รังเกียจผัวเก่าเหรอ ถึงไม่ยอมให้ผัวเก่าโดนตัว” คลินท์เหยียดปากยิ้ม พลางสอดสองมือล้วงกระเป๋าด้วยท้วงท่าสบาย “คุณไม่ใช่สามีของฉัน กรุณาอย่าพูดแบบนี้อีก” พูดจบก็เดินหนีตรงไปที่ประตู แต่ช้าไปว่ามือหนาที่กระชากเพียงครั้งเดียวร่างเล็กก็ถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

เมื่อความอดทนมันสิ้นสุดลง สิ่งเดียวที่ทำได้คือการลาจาก และภาวนาว่าขออย่าให้เขามาเจอเพราะการลาจากด้วยการหนี!! มันคือสิ่งอันตรายที่สุดสำหรับเธอและดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างเธอทำให้เขามาเจอเธอและมันก็ทำให้เธอต้อง..

เพียงเพราะ ภัคพิญา ต้องการตอบแทนผู้มีพระคุณ เธอจึงตกปากรับคำแต่งงานกับ ปริภัทร์ "คุณมาทำอะไรที่นี่" ภัคพิญาเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าเสียงเรียบแววตาไร้ความรู้สึก พลอยทำให้เขาใจเสียไม่น้อย "ผมมาหาคุณ มารับคุณกลับบ้านของเรา" "เรา...บ้านของเราเหรอคะ" "ใช่ภัคบ้านของเรา" ร่างสูงจ้องมองใบหน้าสวยของเมียครู่หนึ่งแล้วเอ่ยประโยคต่อมา "กลับบ้านเราเถอะ" "บ้านของคุณไม่ใช่บ้านฉัน อีกอย่างฉันไม่มีบ้าน" หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆผ่อนออกมา "แล้วคุณก็ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว" "ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าคุณไม่กลับไปกับผม" เธอส่งยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆ "คุณไล่ฉัน ฉันก็ออกมาแล้วคุณยังจะเอาอะไรอีกคะ" เธอถามอย่างไม่เข้าใจ "เพราะหนี้ที่ครอบครัวผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ยายของคุณไงภัค" เขาหาข้ออ้างที่จะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ ในความเป็นจริงแล้ว เขาไม่ต้องการเงินของเธอแม้แต่บาทเดียว สิ่งที่เขาอยากได้คือ 'หัวใจของภัคพิญา'เท่านั้น "ได้ฉันจะใช้หนี้ทั้งหมดให้คุณ แล้วถ้าหากคุณจะกรุณา ช่วยปล่อยฉันไป เหมือนที่ฉันเคยทำให้คุณได้ไหมคะ คุณปริภัทร์"

"คุณจำคำพูดของตัวเองไม่ได้เหรอคะ ตอนที่พูดกับเพื่อนคุณบอกว่ายังไง ถ้าฉันท้องขึ้นมาคุณจะหย่ากับฉัน และสัญญาของฉันกับคุณมันก็สิ้นสุดลงแล้วด้วย” “ม่าน…” เพียงเขาอ้าปากเรียกชื่อเธอ ม่านทิวาก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่ยอมให้โอกาสคนใจร้ายอย่างเขาได้พูดอธิบายสักคำ “ที่คุณทำไปทั้งหมดก็เพราะต้องการแก้แค้นให้ยัยวิเจ็บใจแล้วก็เอาชนะเดิมพันเพื่อนของคุณเท่านั้น" เธอยอกย้อนเสียงราบเรียบ แต่มันกลับบาดลึกเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่มจนเจ็บปวด

แต่เดิมเขาก็รำคาญว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว ทั้งบอบบาง อ่อนแอและน่าเบื่อ แต่ทำไมนานวันเข้าถึงเริ่มขาดนางไม่ได้ “จะมากเกินไปแล้ว! ข้าอุตส่าห์ไปง้อถึงจวนแต่นางกลับหลบหน้าข้า อันลี่ซินเจ้าช่างน่าโมโหนัก!" “น่าเสียดายที่นางจะได้แต่งงานกับคนเช่นข้าซึ่งมิได้ชื่นชมบุปผาเท่าใดนัก ดูท่าครานี้อันลี่ซินคงจะเป็นเพียงดอกเหมยที่อยู่ในแจกันทองเท่านั้น จะคาดหวังให้ข้าหมั่นรดน้ำเพื่อให้บุปผางดงามตลอดเวลาหาได้ไม่” นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรัก โรแมนติกมีดราม่าเพียงเล็กน้อย พระเอกเย่อหยิ่งดุจพยัคฆ์ คอหักเยี่ยงหมาในตอนท้าย นางเอกของเรายอมตอนแรก ๆ แต่เมื่อหมดความอดทนก็ทำให้เสือกลายเป็นหมาทันที เรื่องนี้ไม่ได้มีปมซับซ้อนมากมาย เน้นความสัมพันธ์ของตัวละครเป็นหลัก หวังว่าจะถูกในนักอ่านทุกคนนะคะ

วันนี้เป็นวันแต่งงานของนาง แต่เหตุใดจึงไม่มีความยินดีแม้แต่น้อย "คุณหนู ระวังฝีเท้าด้วยเพคะ" คำเตือนของหลี่เหยาดึงสติของนางกลับมา เล่อจื่อมองผ่านพัด เห็นรถม้าเจ้าสาวสีแดงทองอร่าม และขบวนต้อนรับอันยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ ฮ่องเต้แคว้นฉีทรงเลือกที่จะไปสักการะขอพรที่วัดหูกั๋ว ในวันแต่งงานขององค์ชายรัชทายาท ไม่ใช่เพียงเพื่อแสดงให้ขุนนางและราษฎรเห็นว่าองค์ชายรัชทายาทไม่ได้รับความโปรดปราน... แม้จะอยู่ในแคว้นฉีมานานกว่าหนึ่งเดือน แต่เล่อจื่อก็รู้เรื่องเกี่ยวกับองค์ชายรัชทายาทผู้นี้น้อยมาก นอกจากฟังบ่าวไพร่พูดคุยกันถึงขาข้างขวาที่พิการและอุปนิสัยประหลาดของเขา รวมถึงคำเตือนของฮั่วซู่ นางก็ไม่รู้อะไรอีก นางไม่กล้าถาม องค์หญิงแห่งแคว้นที่พ่ายแพ้ ไม่อาจทำสิ่งใดเกินเลย นางเพียงแค่ต้องเชื่อฟังอย่างว่าง่าย เล่อจื่อนั่งอยู่ในรถม้าเจ้าสาว ขบวนเคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้า