การแต่งงานตามสัญญา

เมื่อ "ชบา" สาวสู้ชีวิตต้องกลายมาเป็นผู้ดูแลมาเฟียหน้านิ่งสุดเย็นชาอย่าง "เฮียแม็ก" เงื่อนไขคือเงินเดือนสูงลิ่ว...แต่ต้องทำให้เขากลับไปใช้ชีวิตปกติให้ได้ใน 1 ปี! ทว่า...งานนี้ไม่ง่าย เพราะเขาไม่เพียงแค่เย็นชา แต่ยังดุดัน เยือกเย็น และเกลียดขี้หน้าหล่อนเข้าไส้ การอยู่ร่วมชายคาเดียวกันจึงกลายเป็นสนามรบของคำพูดเสียดแทง...แต่สายตาแอบมองและจังหวะใจที่เริ่มสั่นไหว ระหว่าง "ความเกลียด" กับ "แรงดึงดูด" ใครจะพังทลายก่อน...หัวใจของเธอ หรือกำแพงของเขา?

“นมอุ่นๆ มาแล้วค่ะ...” หญิงสาววางแก้วนมลงบนโต๊ะทำงานของบิดาซึ่งบัดนี้มันเป็นของธีโอและเธอก็ไม่ขัดข้องหากเขาจะครอบครองห้องนี้ “พี่ไม่ได้สั่งนมสดเสียหน่อย..” ชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง “มันสามทุ่มแล้วนะคะ ถ้าดื่มกาแฟตอนนี้พี่ธีโอจะนอนตอนไหนล่ะคะ ดื่มนมสดอุ่นๆ สักนิดดีกว่าค่ะ ชีวาได้นมสดมาจากชาวบ้านที่เขาเลี้ยงวัวนมใกล้ๆ ไร่เราตอนออกไปดูคนงานทำงานค่ะ” “พี่โตแล้วไม่ดื่มนมสด แต่ถ้าเป็นนมอย่างอื่น ก็พอจะลองดูดดื่มดูได้..” หญิงสาวหน้าแดงกับคำพูดสองแง่สองง่ามของเขา ขัดเขินจนทำตัวไม่ถูก “เอ่อ..” ฝากติดตาม พี่ธีโอสามีแห่งชาติด้วยนะคะ

***นิยายชุดเจ้าสาว***สาวมั่นที่เพิ่งจบจากรั้วมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ ถูกบุพการีขีดเส้นให้ต้องแต่งงานกับชายหนุ่มที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน เธอมีหรือจะยอม หากแต่"ธีร์ภาณุ" นายเล็กแห่งไร่แสงตะวันชายหนุ่มอายุสามสิบสอง ซึ่งเป็นที่หมายปองของสาวๆครึ่งค่อนจังหวัด ที่ดูเหมือนจะตกหลุมรักเจ้าสาวของตัวเองตั้งแต่เจอหน้ามีหรือจะยอมง่ายๆ งานนี้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนตร์ก็คงต้องใช้คาถา ให้มันรู้ไปว่าเขาจะปราบเจ้าสาวแสนพยศได้หรือเปล่า ก็ในเมื่อฝ่ายสนับสนุนของชายหนุ่มคือทั้งพ่อแม่ของเขาและเธอ ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ว่าใครถือไพ่เหนือกว่า

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะแหวนวงเดียว กับคำว่า ‘โจร’ สาวใสใจสู้มีหรือจะยอมรับ เธอไม่ได้ขโมยแหวนมา เพียงแต่บังเอิญเก็บได้ และตั้งใจจะคืนแต่ยังไม่มีโอกาส ชีวิตนักศึกษาที่เป็นนักเรียนทุน ฐานะทางบ้านไม่ได้มั่งมีอะไร เธอดิ้นรนหาค่ากินค่าใช้ เรียนก็หนัก งานก็เหนื่อย แล้วจะเอาเวลาที่ไหนล่ะไปตามไฮโซสุดสวยเพื่อคืนสิ่งที่หล่อนทิ้ง!! ความซวยเลยมาเคาะประตูบ้าน เมื่อเจ้าของแหวนตามเอาคืน คนไร้เหตุผลคนนั้นจับเธอไปเค้น...เค้นไปเค้นมา เลยกลายเป็นแบบนี้ เพราะความเจียมตัวเลยไม่กล้าปริปาก หากเขาจะย้อนกลับไปหาคนรักเก่า เธอก็จะหลีกทางให้ เมื่อสำนึกว่าตัวเองเป็นแค่ทางผ่าน... เหวยๆ พระเอกเราจะทำไงล่ะ ปากแข็งง้างยากไม่พอ ยังอีโก้สูงอีก จะง้อได้ไหม? หรือจะโอละพ่อ!!

'ฟังให้ดีๆ นะคะ ฉันไม่ได้ขอให้พี่แต่งงานกับฉัน หรือคบกับฉัน ไม่จำเป็นต้องรักฉันด้วย พี่แค่ทำยังไงก็ได้ ให้ฉันท้องก็พอ!'

เมื่อเธอได้รับภารกิจลับจากป้าผู้มีพระคุณโดยทำวิธีไหนก็ได้ให้เขาตกหลุมรักเธอและไม่ต้องเดินทางกลับต่างประเทศอีก โดยแลกกับการที่คุณป้าจะชดใช้หนี้ก้อนโตของครอบครัวให้ “ยัยบ้า เธอเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้อย่างไง” “ทำไมคุณพูดกับหนูแบบนี้ ฮือ..ฮือ..ฮือ..คุณจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้จริง ๆ เหรอ” “ก็ฉันไม่ได้ทำอะไร เธอนั้นแหละมาอยู่ในห้องฉันได้ไง ฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่ ๆ เธอรีบออกจากห้องฉันไปเลยนะก่อนที่แม่ฉันจะเข้ามาเห็น” และนี่คือสิ่งที่ผมบอกเธอแต่เรื่องช็อตฟิลก็เกินขึ้นเมื่อแม่ผมเปิดประตูเข้ามาและเรื่องทุกอย่างดำเนินไปคือ แม่ของผมจับให้ผมหมั้นหมายกับเธอ

สามีใหม่จะมาชาติไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่อย่าชาติหมาเหมือนสามีเก่าก็พอ..นะคะ

วารีเฝ้าหาคำตอบให้ตัวเองมาตลอดว่าทำไมเธอถึงไม่มีใครสักคนจริงจังสักที ทั้งที่เธอมีพร้อมทุกอย่าง แต่หัวใจมันกลับว่างเปล่า ที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าไม่เจอคนที่ถูกใจ แต่หัวใจมันเหมือน.เฝ้ารอใครบางคนอยู่ตลอดเวลา

จุดพลิกผันในชีวิตที่ทำเอาผู้หญิงคนหนึ่งแทบกระอักเลือด!! บิดาป่วย...ความเป็นความตายมากวักมือเรียก... พี่ชายทำเรื่องร้ายแรง...มีใครบางคนตามคร่าชีวิต... พะแพงยอมแลก...ยอมเป็นเชลย เพื่อต่อลมหายให้พี่ชาย แม้จะเป็นหนทางที่ดูไร้ศักดิ์ศรี!! หนึ่งชีวิตที่ดูเหมือนจะไร้ค่าในสายตาฝั่งตรงข้าม...เขาเหยียบย่ำหล่อนโดยไม่ยั้งคิด!! ฉีก!! กระชากสิ่งหวงแหนของเพศหญิง...และเหยียบหล่อนซ้ำด้วยถ้วยคำดูแคลน ‘ถ้าเธอท้อง...อย่าคิดว่าฉันจะรับผิดชอบ’ ไงล่ะ...ถ้อยคำที่เป็นเหมือนดั่งน้ำกรดรินรดหัวใจ แต่เธอก็ท้องจริงๆ ท้องเหมือนที่เขาค่อนว่า... แต่...จะให้ก้มหัวยอมศิโรราบ...ไม่ใช่พะแพง เมื่อเธอเองก็มีศักดิ์ศรีเช่นกัน!!

เธอ…ไม่ได้ร้ายเหมือนฉายาที่ได้รับ เธอ…อ่อนนอกแข็งใน แต่ใครๆ กลับติดภาพว่าเธอร้าย เธอแรง เขา…คือเจ้าของฉายาพระเอกหน้าหล่อ ขวัญใจสาวๆ แต่กลับไม่อาจคว้าหัวใจนางร้ายเบอร์หนึ่งมาครองได้ แต่ในเมื่ออยากได้ เขาจึงต้องใช้ใจเพื่อคว้าใจเธอมา +++++++++ “พะ...พี่คิมคะ” คนในอ้อมกอดพยายามปลุกชายหนุ่มให้รู้สึกตัว ก่อนที่คิมหันต์จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเพื่อสบตากับคนในอ้อมกอด “รู้สึกตัวแล้วหรือครับ เป็นยังไงบ้าง” เอ่ยถามจบก็ยกมืออีกข้างขึ้นมาวางบนหน้าผากของปลายฝน เพื่อดูว่าไข้เธอลดแล้วหรือยัง ซึ่งผลน่าพอใจทีเดียว “หมอกดีขึ้นมากแล้วค่ะ ว่าแต่เมื่อคืนนี้พี่คิมอยู่เฝ้าไข้หมอกทั้งคืนเลยเหรอคะ” “ครับ” “ขอบคุณนะคะ” “ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ แต่กลับยังคงจ้องใบหน้าของปลายฝนนิ่ง ทำราวกับหากเขากะพริบตาแล้วจะทำให้เธอหายไป “หน้าหมอกมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ” “ไม่มีครับ”