ตั้งครรภ์

"เอาออกเลยนะคุณทำบ้าอะไร!" ถึงแม้ว่าจะมีใจให้เขาแต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะมีลูก "ก็ฉันถามเธอแล้วไงว่าชอบแบบไหนทำไมเธอไม่ตอบล่ะ ฉันก็เลยเลือกให้แบบสดแตกใน" จริงๆ แล้วไม่ใช่หรอกเพราะดึงออกมาปล่อยข้างนอกไม่ทัน ก็เลยพูดให้ตัวเองดูดีหน่อย "ไอ้บ้าราม!!" พอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างคราบออก "ฉันจะคิดค่าปรับจากนาย!!" "ค่าปรับอะไรอีก" "ที่นายปล่อยใส่ข้างในนี่ไง!" เธอพูดกับเขาเหมือนกล้านโลกมาก เพราะถึงยังไงเขาก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าแล้ว "มีค่าปรับด้วย?" "ได้บ้านได้รถแล้วใช่ไหม เหลือเครื่องเพชร!!" ขณะที่กำลังล้างอยู่จ๊ะเอ๋ได้ตะโกนออกมาเสียงดังแบบโมโหสุดขีด เขาได้ยินที่เธอพูดเต็มสองหูแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะตอนนี้สิ่งที่พระรามสนใจคือคาบเลือดสีจางๆ ที่ติดอยู่กับน้องชาย ..แล้วไอ้เสี่ยบ้านั่นมันเอาอะไรมาพูด โอ๊ย.. เธอพยายามกัดฟันล้างมันออกให้หมด ยิ่งล้วงเข้าไปลึกก็ยิ่งเจ็บ อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก นี่เธอต้องได้หายาคุมมากินใช่ไหมเนี่ย

...ความผิดพลาดแค่คืนเดียว เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีเลือดเนื้อเชื้อไข และกลายเป็นพ่อคนในวันที่เจอเธออีกครั้ง และเธอก็คลอดในวันนั้นพอดี....

ณัฐรวีเป็นได้เพียงนางบำเรอไร้ราคา เปรียบดังผืนหญ้าให้เมฆาย่ำยียิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ย ทุกการกระทำของเขาอัดแน่นไปด้วยความแค้นที่แฝงความรักไม่รู้ตัว ในวันที่หล่อนจากไป หล่อนไปแต่ตัวและลูกน้อยในครรภ์

เมื่อชีวิตเต็มไปด้วยบททดสอบจากความเจ็บปวดและความเข้าใจผิด ขวัญอุษาจึงยอมทิ้งปกรณ์และอดีตอันเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง เพื่อผสานหัวใจและพร้อมก้าวเดินสำหรับการเริ่มต้นชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวังและความสุข

ไอรินผู้หญิงที่ถูกสิงขรจับมาผิดตัว แต่ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองจับมาผิดคนเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป นั่นเพราะอะไร.. _______________ "ฉันจะท้องได้ยังไงในเมื่อคุณเป็นหมัน?" "เรื่องนี้เราค่อยคุยกันสองคนได้ไหม" สิงขรกระซิบพูดกับเธอแต่คนอื่นที่อยู่ในห้องก็พอได้ยิน "ฉันไม่ได้ท้องใช่ไหม?" "ผมว่าจะพาคุณไปตรวจวันนี้แหละ แต่ก็เกิดเรื่องก่อน" "แล้วเรื่องที่คุณบอกว่าเป็นหมันล่ะ" จบคำถามของไอรินสายตาสิงขรปรายมองดูคนที่อยู่ในห้องทีละคน ถ้าไม่บอกความจริงเธอก็คงจะถามอยู่แบบนี้ "ผมโกหก" "โกหกว่าตัวเองเป็นหมันเนี่ยนะ?" "มันใช่เรื่องต้องมาพูดตอนนี้ไหมครับ" สิงขรกระซิบพูดกับเธออีกครั้ง เพราะผู้ชายด้วยกันเดาออกว่าคำนี้จะพูดกันตอนไหน เดี๋ยวไอ้ขุนรามมันก็จะเอามาล้ออีก "แล้วทำไมต้องโกหกด้วย" "ถ้าไม่โกหกคุณก็สกัดดาวรุ่งน่ะสิ"

“ทำไม…ไม่เหมือนบอสคนเดิมที่พวกเรารู้จัก” / “ไม่เหมือน…หรือเธอไม่รู้จักตัวตนฉันจริงๆกันแน่”

‘ต่อให้มึงสลัดคราบทอม แล้วแต่งหญิงให้สวยกว่านี้ร้อยเท่า กูก็ไม่เหลือบตาแล เกลียดก็คือเกลียด…ชัดนะ!’ ปรเมศ จิรกุล หมอหนุ่มเนื้อหอม รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เขาขึ้นชื่อเรื่องความฮอตฉ่า เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เทคแคร์ดีเยี่ยม และให้เกียรติผู้หญิงทุกคน ยกเว้นกับธารธารา อัศวนนท์ ปรเมศตั้งแง่รังเกียจธารธาราตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า เพียงเพราะเธอแต่งตัวเหมือนผู้ชาย เขาเลยประณามว่าเธอเป็นพวกผิดเพศน่ารังเกียจ แต่ใครเลยจะรู้ว่าหมอสาวมาดทอมหัวใจหญิงนั้นจะเฝ้ารักและแอบมองเขาอยู่ห่างๆ เพราะเจียมตัวดีว่าอีกฝ่ายแสนจะรังเกียจ และดูเหมือนคำกล่าวที่ว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นจะใช้ไม่ได้ผลสำหรับคนทั้งคู่ กระทั่งดวลเหล้ากันจนเมาแบบขาดสติสุดกู่ เขาจึงเผลอปล้ำแม่สาวทอมที่เขาประกาศว่าเกลียดเข้าไส้ หนำซ้ำยังโยนความผิดว่า ‘ความสัมพันธ์บัดซบ’ ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะยัยทอมตัวแสบยั่วเขา เมากับเมาเอากันแล้วไง น้ำแตกก็แยกทาง ทว่าพออีกฝ่ายหลบหน้าเขากลับร้อนรนกระวนกระวาย ครั้นทนไม่ไหวหมอหนุ่มจอมยโสก็ต้องคอยราวี และตามหึงหวง‘เมียทอม’ แต่กว่าจะรู้ตัวว่าขาดเธอไม่ได้ เธอก็หายไปจากชีวิตเขาเสียแล้ว

"อาบอมขาน้องเอิงรักอาบอมนะคะ" "พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า" "รู้สิคะไม่รู้จะพูดได้ยังไง><" "อาว่าเราน่าจะเมา กลับห้องเอมิได้ละอาง่วงจะนอน" "ขอน้องเอิงนอนด้วยไม่ได้เหรอ" "ไม่ดะ..." "ห๊าววว ง่วงจังเดินกลับห้องไม่ไหวแน่" ตุ่บ เสียงล้มตัวลงบนที่นอน "เอิงลุกออกไป" "ไม่ลุกน้องเอิงจะนอนห้องนี้" "โอเคไม่เป็นไรงั้นอาจะออกไปเอง" หมับ!!!!! เสียงกอด "หื้ออออ ไม่เอาอาห้ามออกไปน้องเอิงไม่ให้อาบอมไป" "เอิงปล่อยอาอย่าทำแบบนี้" "ทำแบบนี้คือแบบไหนเหรอคะ แบบนี้รึเปล่า" จุ๊บ จ๊วบบบบบ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ "อื้ออออออ" 🌸โดนเด็กรุกหนักขนาดนี้อาบอมคนดีจะทนได้มั๊ยเนี่ย 🌸เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่บอมคนดีเพื่อนสนิทอัยวาคุณแม่ของน้องเอิงซึ่งมีคุณพ่ออย่างพี่ภูผาที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าอะไร มาลุ้นความรักต่างวัยของคู่นี้กันนะคะใครชอบแนวโคแก่กินหญ้าอ่อนห้ามพลาดเด็ดขาด เริ่องอัยวาภูผาอยู่ในเรื่องกลลวงร้ายซ่อนรักนะคะ

[พระชายาแพทย์ + ทารกแสนน่ารัก + ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง + รักอันแสนหวาน] แพทย์อัจฉริยะยุคใหม่ทะลุมิติไปเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้ง พ่อของนางไม่เหลียวแล แถมแม่เลี้ยงยังดุด่าว่าร้ายอีก นอกจากนี้ยังมีน้องสาวลูกอนุแสนแพศยาคอยหาเรื่องนางอยู่เสมอ และที่น่าเจ็บแค้นที่สุดคือท่านอ๋องตาบอดนั่น แม้ว่าเขาจะมีฐานะเป็นถึงเทพเจ้าแห่งสงคราม แต่สมองของเขาใช้การได้ไม่ดีนัก ซูเนี่ยนส่ายหัว ไม่เป็นไร นางมีทักษะทางการแพทย์ในมือ และยังสามารถเรียกฝูงสัตว์ร้ายออกมาได้ คอยดูว่านางจะจัดการพวกผีปีศาจอสูรประหลาดเหล่านี้จนเมืองหลวงต้องพลิกคว่ำอย่างไร แต่ซูเนี่ยนมีชื่อเสียงอันเลื่องลือ ข้างกายนางมักมีชายรูปงามอยู่เสมอ อ๋องบางองค์จึงเกิดความหึงหวงขึ้นมา ซูเนี่ยนรู้สึกหมั่นไส้ ในตอนแรกทำเป็นไม่แยแสตอนนี้เจ้ากลับเอื้อมไม่ถึง ซูเนี่ยนจากไปพร้อมกับทารกน้อยแสนน่ารัก อ๋องบางองค์จึงกล่าวว่า “ออกคำสั่งของข้า ทั้งเมืองเตรียมตัวให้พร้อม จับตัวพระชายาหลี!”

เมื่อเขาคิดว่าเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องร้าย ทำให้เขาลงโทษเธอและทรมานเธอ แต่ความรักที่มีทำให้เธออดทนแต่เมื่อความอดทนที่มีหมดลง มันเลยทำให้เธอต้องหนีไปเพื่อรักษาหัวใจตัวเอง