นรสิงห์ [มาเฟียร้ายรัก]

"เธอรู้ใช่ไหมว่าการหมั้นของเรามันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก" "รู้ค่ะ" "ถ้าเราสองคนจะมีงานแต่ง​ และงานแต่งนั้นมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความรักเช่นกัน" "ค่ะ" "ฉันหวังว่าถ้าวันไหนที่ฉันต้องการอิสรภาพ​ เธอจะคืนมันให้กับฉัน" "ค่ะ" "มีอะไรอยากจะพูดกับฉันไหม" เห็นอีกฝ่ายเอาแต่นั่งเงียบและตอบว่าค่ะอย่างเดียวเลย ตกลงเธอเข้าใจสิ่งที่เขาพูดจริงไหม ไม่ใช่ว่าถึงวันนั้นมาจริงๆ จะมานั่งบีบน้ำตาขอความเห็นใจ "ฉันไม่มีอะไรจะพูดค่ะ" "เราอาจต้องอยู่บ้านหลังเดียวกันไปก่อน แต่เธออย่ามาก้าวก่ายงานและเรื่องส่วนตัวของฉันเท่านั้นพอ" "ค่ะ" แต่ก่อนไอรีสเคยเป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆ หลังจากที่พ่อแต่งงานใหม่ มีครอบครัวใหม่ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอเหมือนกาฝากของบ้านเลย มันน่าขำอยู่อย่างหนึ่งลูกสาวคนใหม่ของพ่ออายุห่างจากเธอแค่ปีเดียว แถมยังเป็นลูกแท้ๆ ของพ่อด้วย นั่นหมายถึงพ่อนอกใจแม่ตั้งแต่ตอนที่แม่กำลังท้องเธออยู่ด้วยซ้ำ

ไอรินผู้หญิงที่ถูกสิงขรจับมาผิดตัว แต่ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองจับมาผิดคนเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป นั่นเพราะอะไร.. _______________ "ฉันจะท้องได้ยังไงในเมื่อคุณเป็นหมัน?" "เรื่องนี้เราค่อยคุยกันสองคนได้ไหม" สิงขรกระซิบพูดกับเธอแต่คนอื่นที่อยู่ในห้องก็พอได้ยิน "ฉันไม่ได้ท้องใช่ไหม?" "ผมว่าจะพาคุณไปตรวจวันนี้แหละ แต่ก็เกิดเรื่องก่อน" "แล้วเรื่องที่คุณบอกว่าเป็นหมันล่ะ" จบคำถามของไอรินสายตาสิงขรปรายมองดูคนที่อยู่ในห้องทีละคน ถ้าไม่บอกความจริงเธอก็คงจะถามอยู่แบบนี้ "ผมโกหก" "โกหกว่าตัวเองเป็นหมันเนี่ยนะ?" "มันใช่เรื่องต้องมาพูดตอนนี้ไหมครับ" สิงขรกระซิบพูดกับเธออีกครั้ง เพราะผู้ชายด้วยกันเดาออกว่าคำนี้จะพูดกันตอนไหน เดี๋ยวไอ้ขุนรามมันก็จะเอามาล้ออีก "แล้วทำไมต้องโกหกด้วย" "ถ้าไม่โกหกคุณก็สกัดดาวรุ่งน่ะสิ"

"คุณเชื่อเรื่องความรักไหมคะ" สาวสวยที่นั่งอยู่บนตักตวัดมือเรียวโอบรัดต้นคอของชายที่เพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งแรก "เชื่อ" ดวงตาคมละจากลูกน้องและกลุ่มเพื่อน พื่อมองใบหน้าสวยหวานที่อยู่ใกล้แค่ลมหายใจเข้าออก "คุณลองบอกรักฉันหน่อยสิคะ" "ผมรักคุณ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเชื่อฟัง "เย้..ฉันชนะแล้ว" ทันใดนั้นหญิงสาวร่างระหงก็พยายามลุกขึ้น เพราะเธอได้สิ่งที่ต้องการจากผู้ชายคนนี้แล้ว แต่เขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ. "ทำแบบนี้มันไม่ดีมั้งคะนี่ห้องทำงานนะคะ" ออมสินมองไปทั่วๆ ห้องเพื่อมองหาอะไรบางอย่าง เพราะในห้องทำงานของพ่อเธอก็มี "ที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิดไม่ต้องกลัวหรอก" ไอ้บ้านี่มันเหมือนอ่านความคิดเราออกทุกอย่างเลย หรือจะยอมแพ้ดีแต่ถ้าแพ้คราวนี้ต้องโดนเมญ่าถลุงหนักแน่เลย "อุ๊ยเสี่ยคะ ใจเย็นหน่อยสิคะ" หญิงสาวต้องรีบเอนตัวหลบเพราะอีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาหวังจะไซ้ซอกคอ "บอกความจริงมาว่าพวกเธอทำอะไร"เขาขยับออกแล้วก็เดินอ้อมไปนั่งลงเก้าอี้ทำงานแบบหมดอารมณ์ ห้องนี้เป็นห้องทำงานของเจ้าเวหา เขาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง บางทีก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขา

"ถ้าคุณไม่อยากประลองงั้นเรามาจัดนัดกระชับมิตรกันดูไหม""สมองของคุณคงคิดได้แค่เรื่องเดียวนี่สินะ ถ้างั้นวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ""แต่ผมคิดว่าสมองของเราก็ไม่ต่างกันหรอก ดูแค่สายตาคุณที่มอง.." ดวงตาคมคู่นั้นมองต่ำลงไปดูอวัยวะส่วนที่เขาภูมิใจมากที่สุดในร่างกาย และเธอก็ดันเผลอมองตามสายตาเขาไปอีกจนได้"มันก็แค่ดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักดูคุณจะภูมิใจจังเลยนะ"หมดกันความภูมิใจของกูดักแด้ที่เพิ่งออกจากฝักงั้นเหรอ! ปากเก่งแบบนี้จัดให้สักดอกดีไหมขี้คร้านจะมาขอร้องกูให้จัดอีกน่ะสิ"ถอยออกไปนะ!" เห็นว่าอีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาเธอก็รีบหันไปเคาะประตูห้องเสียงดังเพื่อให้คนด้านนอกเปิด "กรี๊ดดด" ทรงอัปสรสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสกับสะโพกของเธอหญิงสาวหลับตาลงแล้วกลั้นหายใจหันกลับมาก่อนจะยกเข่าขึ้นสูงเพื่อที่จะกำจัดจุดอ่อนของอีกฝ่าย"กรี๊ดด ปล่อยนะ!" แต่ขาของเธอถูกมือหนาจับล็อกไว้ในท่ายก "ไอ้เลวปล่อยฉัน!" เธอสวมใส่กระโปรงเลยทำอะไรไม่สะดวก แถมตอนนี้ขาที่ยกขึ้นมาเมื่อครู่ก็ถูกอีกฝ่ายจับล็อกไว้ในท่าเดิม

"ปล่อยนะคุณสมิง" "ทำไมทีนั่งกับแขกคนนั้นยังนั่งได้นั่งกับฉันไม่ได้หรือไง" "ฉันเลือกค่ะ" "เลือก?" กระแสเสียงห้วนผ่านริมฝีปากหนาออกมาเพียงเบาๆ "ออกไป" ทันใดนั้นเขาก็สั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ในห้องให้ออกไป