บุคคลที่สาม

“หากรักแล้วต้องถูกเอาเปรียบมากถึงเพียงนี้ ข้าควรจะยังรักท่านต่อไปอยู่อีกหรือ...” เสวียนหนิงอัน บุตรสาวของตวนอ๋องเลื่องชื่อ ลดตัวมอบความรักให้กับพ่อค้าอายุมาก สิ่งเดียวที่เขามอบให้ได้คือทำให้นางมีความสุขอย่างที่ภรรยาสมควรได้รับจากสามี ทว่าร่วมเตียงมิทันข้ามวัน เขาก็หักหลังนางด้วยการมอบน้ำแกงเลี่ยงบุตรเสียแล้ว "เหตุใดจึงไม่ดื่มน้ำแกง" "หมอหวงให้ข้ากินสมุนไพรบำรุงร่างกายมาตั้งแต่เริ่มมีระดู ร่างกายแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำแกงบำรุงเพื่อช่วยตั้งครรภ์เจ้าค่ะ" "ที่แท้เจ้าไม่อยากตั้งครรภ์" หลี่จินหมิงเล่นละครอย่างหน้าไม่อาย "น้ำแกงนี้สตรีที่แต่งเข้าสกุลหลี่ดื่มทุกราย หากเจ้าไม่ต้องการมีลูกก็มิเป็นไร ค่อยบอกซุนหยาว่ามิต้องนำมาแล้ว" "ท่านพี่อย่าเข้าใจผิด" เสวียนหนิงอันไม่กล้าดื่มเพราะกลัวน้ำแกงจะมีส่วนผสมขัดกับสมุนไพรที่กินอยู่ แต่ในเมื่อเขากล่าวถึงขั้นนี้ "หนิงเอ๋อร์จะดื่มเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะต่อไปก็จะดื่มไม่ให้ขาด ท่านพี่อย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ" เสวียนหนิงอันดื่มน้ำแกงเจ้าปัญหาในชั่วพริบตา! "ตามใจพี่อีกแล้ว ไม่กลัวว่าจะถูกเอาเปรียบหรือ" "ไม่กลัวเจ้าค่ะ รักหมดหัวใจ อยากเอาเปรียบอย่างไรก็ตามใจเถิดเจ้าค่ะ"

ถ้าเด็กมันจะยั่ว อยากได้เราเป็นผัวเราก็ต้องสนอง ถ้าคิดจะมีเมียเด็กต้องเช็คร่างกายให้พร้อม เด๋ียวเมียหาว่าแก่ ถ้าคิดจะมีผัวแก่ต้องยั่วให้เป็น ลีลาต้องเด็ด แต่งตัวให้ยั่ว ให้ผัวรักผัวหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

นางคือภรรยาที่เขาไม่ต้องการ ถูกแม่สามีรังเกียจ ถูกสตรีอื่นแย่งชิงสามี และถูกผลักไสออกจากจวนถูกราวกับของไร้ค่า...สามปีให้หลังนางกลับมาอีกครั้งพร้อมความแค้นที่จะสะสางและทวงคืนอย่างสาสม!

ลู่ฉางกัง ได้พบหีบไม้โบราณซึ่งเป็นสมบัติประจำตระกูล เมื่อเปิดออกมันได้พาเขาย้อนเวลาไปยังมิติยุคโบราณ และกลายเป็นเพียงเด็กชายวัยสิบหนาว ในมิติคู่ขนานเขาพบกับคนสำคัญที่ชาตินี้เขาก็ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เจออีก การย้อนเวลาครั้งนี้นอกจากจะทำให้เขาได้มีโอกาสแก้ไขหลายเรื่องราวที่เคยผิดพลาด แต่ยังช่วยเติมเต็มเสี้ยวความทรงจำที่ขาดหายไปเมื่อครั้งยังเด็ก

เจ้าหน้าที่พิเศษอย่างเขาตกบันไดตายระหว่างวิ่งไล่สุนัขตำรวจ รู้ตัวอีกทีก็ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าโหดร้ายที่สุดในอาณาจักร

ชิงชิง สาวน้อยลูกครึ่งไทย-จีนที่มีโอกาสติดตามอาป๊ากลับไปไหว้สุสานบรรพบุรุษที่ประเทศจีนและบังเอิญเก็บแหวนหยกสีเลือดวงหนึ่งได้จากหน้าฮวงซุ้ย ในขณะที่กำลังจะถามหาเจ้าของ แหวนวงนั้นดันหายไปจากฝ่ามือ

“ตวนอ๋องจำใจต้องแต่งกับข้า ข้ารู้ว่าเขาเกลียดข้า แต่ถึงขั้นต้องส่งบุรุษอื่นมาให้ข้าดูแลปรนนิบัติเลยหรือ...”