รักวัยเด็ก

"เรื่องราวความรักของเด็กสาว ที่หลงรักพี่ชายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง" ตัวอย่าง “นี่มันเรื่องส่วนตัวของพี่ เราอย่ามายุ่งเรื่องของพี่ กลับไปได้แล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก” “ไม่ค่ะ! ยูจินรักพี่คิมค่ะ ยูจินจะมา ต่อให้พี่จะห้าม ยูจินก็จะมาค่ะ พี่คิมไม่รักก็เรื่องของพี่คิมสิคะ ยูจินไม่สน และไม่แคร์ค่ะ” เมนิลายักไหล่ พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 172 เซ็นต์ เดินไปหยิบถุงขนมที่ร่วงลงบนพื้นขึ้นมา ราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่คิมหันต์พูด “แต่พี่ไม่ได้รักเรา และไม่คิดจะรัก เพราะฉะนั้นออกไป และอย่ามาวุ่นวายกับพี่อีก พี่ขอเตือนครั้งสุดท้าย” น้ำเสียงของคิมหันต์มีร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์ “นั่นมันคือปัญหาของพี่ ไม่ใช่ปัญหาของยูจินค่ะ ยังไงพี่คิมก็ต้องเป็นของยูจินค่ะ จะปฏิเสธกี่ร้อยครั้ง ก็แล้วแต่พี่เลยค่ะ โอเค ยูจิน ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน สวัสดีค่ะ” ปล. เรื่องนี้นางเอกแสบแบบยกพริกมาทั้งสวนเลยค่ะ

  "พี่กลัวน้องชายตัวเองจะไม่ได้เมียหรือไงถึงตามติดผมขนาดนี้" ผมยืนกอดอกจ้องหน้าพี่สาวไอ้ซันอย่างเหลืออดแล้วถามคำถามที่ผมคันปากจะพูดมาหลายวันเพราะวันๆ แม่งไม่ทำอะไรเอาแต่ตามติดผมแจจะไปไหนทำอะไรก็ตาม ตามแม่งทั้งวัน "ก็ถ้านายไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับตะวันพี่ก็ไม่มาตามให้เสียเวลาแบบนี้หรอกจะบอกให้ คิดว่าอยากมารึไงร้อนก็ร้อน เชอะ"  ผมเหลือบมองการกระทำซายน์พี่สาวของไอ้ซันเธอสะบัดหน้าพรึดแบบโกรธๆ หึ นิสัยแบบนี้แม่งเป็นกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยสินะ "ถ้าน้องชายพี่มันทำตัวดีกับตะวันผมก็คงไม่เข้าไปยุ่งหรอกแต่นี่น้องชายพี่มันทำเลวไงแปลกตรงไหนที่ผมจะปกป้องคนที่ผมรัก" ผมรักตะวันผมก็บอกว่ารักไม่คิดจะปิดบังแล้วซายน์จะมาทำหน้าหงิกหน้างอใส่ผมทำไมผมไม่เข้าใจ "แต่ตะวันรักซันไม่ได้รักนายยังไงตะวันก็ต้องกลับมาคืนดีกับน้องชายพี่อยู่ดี" พี่สาวที่แสนดีกลัวน้องจะไม่ได้เมีย หึ  (ตะวันกับซันเดย์อยู่ในเรื่อง เพื่อนที่แปลว่าเมียนะคะไปอ่านกันได้ค่า รับประกันว่าต้องมีเสียน้ำตา)  

"ทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย..." ชายหนุ่มบอกกับฉันว่าอย่างนั้น ในความหมายของเขา คือหากต้องการเงิน ก็ต้องเอาร่างกายมาแลก ภายใต้หน้ากากกระต่ายที่เขาใช้บดบังใบหน้าเพื่อปกปิดตัวตน ฉันต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพึงพอใจมากที่สุด แม้ว่านั่น จะแลกมาด้วยอิสระที่หายไปร่วมสองเดือน ไม่ว่าเขาจะเรียกเมื่อไหร่ฉันก็ต้องมา เขาต้องการที่ไหน เมื่อไหร่ ท่าไหน ฉันก็ต้องทำ และกฎเพียงข้อเดียวที่ต้องรักษา คือ...ห้ามเห็นหน้าเขาอย่างเด็ดขาด "ทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย อ้าขาออก"

"ไอ้ปิงถ้าแกไม่ลุกฉันจะฟ้องอาปืนว่าแกไม่ไปเรียนเอาแต่เที่ยวเอากินเหล้าแถมยังชอบเอาผู้หญิงมานอนที่บ้านอีก" "อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลยเว้ยกูไม่กลัว" "เออแกบอกเองนะว่าไม่กลัว ได้ไอ้ปืน ได้" ไม่ถึงนาที... "ฮัลโหลอาปืน ลูกชายคนเดียวของอาปืนมันไม่ยอมไปเรียนอีกแล้วค่ะ  ใช่ค่ะเมื่อคืนมันไปเที่ยวกลับมากี่โมงก็ไม่รู้ค่ะแต่คงจะดึกมาก นี่น้องแพรเรียกมันเกือบจะชั่วโมงแล้วนะคะมันไม่ยอมตื่นเลยค่ะ" เสียงมันทะลุเข้ามาถึงในผ่าห่มที่ผมนอนคลุมโปงอยู่ทั้งที่มันยังยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ไม่รู้อาฟ้าอากายเอาอะไรให้ยัยนี่กินเสียงถึงดังอย่างกับกินไมโครโฟนเข้าไปอย่างงั้นแล่ะ มันพูดดังมากเหมือนกับว่ากลัวผมจะไม่ได้ยินสิ่งที่พูด  เห้ออ แล้วจะให้ผมนอนต่อยังไงไหวล่ะ "กูตื่นแล้ววววววววววววโว๊ยยยยยยยยยยย!!! " ผมตะโกนออกไปทันที และเสียงแว๊ดๆ ก็เงียบพร้อมกับเสียงหัวเราะด้วยความสะใจของยัยจอมจุ้น ปล.(ปิงปิง&แพรวา)เป็นรุ่นลูกจากเรื่อง ทวงรักคืนหัวใจ (ปลายฟ้า&สกาย) นะคะใครยังไม่ได้อ่านไปอ่านกันได้รับร้องน้ำตาแตก^^

เพราะมีอะไรคล้าย ๆ กันถึงเข้าใจกัน ต่างคนต่างเติมเต็มสิ่งที่ตัวเองขาด จนความรักแบบพี่น้อง กลายเป็นความสัมพันธ์แบบ... ที่รัก

“เดินไหวไหมขี่หลังภพไหม” รณภพเงยขึ้นมองหน้าเจ้าของเท้าเล็กเรียว นานแล้วที่เขาไม่ได้เงยหน้ามองเธออย่างนี้ เขาตัวสูงกว่าเธอตั้งแต่ตอนไหนนะ ถึงได้แต่ก้มหน้ามองเธอ เจ้ของเขาสวยเสมอไม่ว่าจะมองมุมไหน “ไม่เอาเดี๋ยวภพหนัก” “วันนี้ให้ภัคขี่ภพ เดี๋ยววันหลังภัคค่อยให้ภพขี่ภัคนะครับ” “บ้า!” ไอ้เด็กบ้าคิดดีไม่ได้เลยในคำพูดเขาเนี่ยจะมาข่งมาขี่อะไรกัน “แค่ขี่หลัง..คิดไปถึงไหนเจ้..โอ๊ย” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อมือน้อยของเธอก็เอื้อมมาหยิกหูเขา...ไหนบอกเป็นแฟนกันมาเรียกจงเรียนเจ้

คันศร วิศวะปีสี่ กับ เจ้าจันทร์ มัณฑณศิลป์ปี1 (เจ้าจันทร์เรียนวิศวะมาพร้อมกับคันศรนั่นละ แต่ทว่ามันไม่ใช่ทาง นางก็เลยซิ่วแล้วมาสอบเข้ามันฑณศิลป์ตามที่ตัวเองชอบ และถนัดที่สุดค่ะ) ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลนั่นละ เเต่ทว่า... มีบางอย่างที่ทำให้ทั้งคนคู่ไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกที่มีให้กันออกมาได้ มันก็เลยต้องใช้แผนการร้ายๆ เพื่อมัดใจอีกฝ่ายให้อยู่หมัด!

ฉู่เฮ่าชวน ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาบาดใจ เซ็กซี่ เย่อหยิ่ง...และเป็นคนที่เธอไม่อาจเอื้อม เขาคือพี่ชายของเพื่อนสนิทของเธอ และเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอไม่มีวันได้ครอบครอง แต่ตอนนี้เพื่อนเธอกำลังจะแต่งงาน ทำให้เธอต้องเจอหน้าเขาบ่อยขึ้นกว่าที่เคยเป็น และการกระทำของเขาก็ทำให้เธอยากที่จะลืมเลือน...ยากที่จะลืมค่ำคืนนั้นเมื่อหลายปีก่อน ค่ำคืนที่ทั้งเธอและเขาต่างไม่เคยเอ่ยถึง ค่ำคืนที่เธอยังคงอยากพูดถึงใจจะขาด ทั้งคู่ต่างให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดยอด ทว่า...มันกลับยากขึ้นทุกทีที่ต้องเก็บงำความรู้สึกนี้ไว้เพียงลำพัง ซ่งจื่อหานรู้ดีว่าต้องหาทางจัดการกับความรู้สึกตัวเอง และต้องทำมันเดี๋ยวนี้ เพราะทุกครั้งที่วันหยุดสุดสัปดาห์เวียนมาถึง มันยิ่งยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธหัวใจตัวเอง...ว่าเธอกำลังตกหลุมรักพี่ชายของเพื่อนสนิทเข้าเสียแล้ว

“ที่พูดนี่คิดรึยัง?!” พอพายุ Nightshade พูดมาแบบนั้น ฉันเลยพยักหน้าออกไปช้าๆ แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจในคำถามนั้นเหมือนกัน “คิดแล้ว...ฉันว่าแย่กว่าการเป็นผู้หญิงของนาย คือเคยรักนายแต่จำมันไม่ได้มากกว่า”

เพราะความใส่ใจ(เรื่องชาวบ้าน) พลอยสวยเลยบังเอิญได้เห็นหน้าของบอสที่ตำรวจกำลังตามตัวโดยบังเอิญ เธอเลยต้องซ่อนตัวเพื่อความปลอดภัย แต่ทำไมสถานที่ที่เธอต้องซ้อนตัวต้องเป็น “ไร่สิงห์ศิลา” ไร่ของแฟนเก่าเธอ