รักวัยเด็ก

รักแหละ แต่ไม่รู้ต้องทำยังไง ก็คนมันไม่เคยมีน้องนี่หว่า อยากเห็นหน้าแต่ว่าก็กลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้...

เพราะการบนบาลครั้งนั้นทำให้เธอต้องรีบหาสามีเพื่อผลิตลูกไม่อย่างนั้นเธอก็จะต้องเจอกับสิ่งลี้ลับและผู้โชคดีที่จะเป็นพ่อของลูกของเธอก็ดันรุ่นราวคราวพ่อเธอจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร

ชอบพูดว่าผมเป็นหมา รู้หรือเปล่าครับว่าผมไม่ใช่หมาตัวน้อยๆ ที่พี่ชอบลูบหัวตอนเด็กอีกแล้ว เพราะผมคือหมาพิทบูล พร้อมขย้ำพี่ทุกเมื่อ!

ธนภพยอมรับหมดใจเลยว่าตอนนี้เขาหลงเด็กในปกครองของตัวเองจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว แค่มีเธออยู่ใกล้ๆ เขาก็พร้อมจะเสียการควบคุมตัวเองชนิดที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน แม้แต่ประภาพรรณภรรยาผู้ล่วงลับ ภาวิดาเหมือนขนมหวานที่คนกินต้องติดใจ

ร.ต.อ.จอมทัพ นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกล อายุ26ปี มีนิสัย ห่าม ใจร้อน วู่วามแต่รักความยุติธรรมที่สุด แพทย์หญิง ปิ่นปัก อายุ 26 ปี เรียนจบแพทย์มาได้สองปีและเป็นแพทย์ประจำอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง นายตำรวจหนุ่ม vs คุณหมอสาว เป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่วัยเยาว์ “เอากันไปตั้งหลายทีละ..ถามจริง!...แกอยากเป็นแค่เพื่อนกับฉัน แค่นั้นจริงเหรอวะ!?” “!!!???” สปอย เวลานอ.เม.ามาก มักชอบอ่อยพอ.ที่เป็นเพื่อนรัก แต่พอ.ก็พยายามอดทนอย่างหนัก แต่ท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหว แล้วนอ.เป็นคนที่ไม่ค่อยยอมรับความจริง.ซึ่งข้อนี้พอ.ก็รู้นิสัยของเธอดี พอ.ที่เป็นตำรวจอยู่แล้ว เมื่อจะทำอะไรก็ตาม เขาจะต้องมีหลักฐานเสมอ พอ.ก็เลยบันทึกเสียงของนอ.. ตอนที่บอกว่ายินยอมพร้อมใจให้พอ.จ้ำจี้ได้ ทีแรกพอ.คิดว่าจะอัดเสียงไว้แค่ตรงนั้น. แต่ดันลืมกดหยุดบันทึก นอ.เลยได้ยินเสียงของตัวเอง ว่าร้องเสียงดังยังไงตั้งแต่ต้น. จนกระทั่งทั้งสองคนได้จบ กิจกรรมร้อนๆ บนที่นอนด้วยกัน

การกลับมาพบกันอีกครั้งของเขาและเธอจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคนหนึ่งปักใจเชื่อไปแล้วว่า "ถูกทิ้ง" แต่อีกคนก็น้ำท่วมปากพูดความจริงอะไรไม่ได้ งานนี้จึงเดิมพันกันด้วยหัวใจ ... "ถ้าพี่ไม่รักผมแล้วก็คืนหัวใจผมมา"

"ทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย..." ชายหนุ่มบอกกับฉันว่าอย่างนั้น ในความหมายของเขา คือหากต้องการเงิน ก็ต้องเอาร่างกายมาแลก ภายใต้หน้ากากกระต่ายที่เขาใช้บดบังใบหน้าเพื่อปกปิดตัวตน ฉันต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เขาพึงพอใจมากที่สุด แม้ว่านั่น จะแลกมาด้วยอิสระที่หายไปร่วมสองเดือน ไม่ว่าเขาจะเรียกเมื่อไหร่ฉันก็ต้องมา เขาต้องการที่ไหน เมื่อไหร่ ท่าไหน ฉันก็ต้องทำ และกฎเพียงข้อเดียวที่ต้องรักษา คือ...ห้ามเห็นหน้าเขาอย่างเด็ดขาด "ทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย อ้าขาออก"

“เธอนี่มันใจร้ายมากเลยนะไทนี่ นี่แม่ฉันหลงรักคนใจร้ายอย่างเธอได้ยังไงกัน” “ใช่ค่ะ...ไทนี่ร้าย เมื่อพี่รู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับไทนี่ซิคะ ไปให้ไกลจากผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ซิคะ หรือจะให้ไทนี่ออกจากงานเลยก็ได้นะ ไทนี่ไม่แคร์พี่ภามอีกแล้ว คนใจร้าย!” “ไม่...” เพียงแค่ได้ยินนันทิยาบอกว่าจะไป เขากลับทนไม่ได้ขึ้นมา หงุดหงิดเหลือกำลัง กรามหนาขบกัดบดเบียดจนแก้มสากนูนเด่น “เธอไม่มีทางได้ไปจากฉันนันทิยา” มือใหญ่จับรั้งลำแขนกลมกลึงเอาไว้ได้ทันก่อนที่นันทิยาจะถอยกายได้ทัน “ฉันจะทำให้เธอตกนรกทั้งเป็น รู้ไว้นะฉันจะหาผู้หญิงที่คู่ควรกับฉันมาแต่งงานได้ ส่วนเธอจะเป็นได้เพียงแค่นางบำเรอบนเตียงที่จะไม่มีวันได้รับการยกย่องเป็นเมียฉันอย่างออกหน้าออกตา” เผียะ! เผียะ!

ความรักของฉันมันคงเหมือนนาฬิกาทราย... ...เมื่อด้านหนึ่งถูกเติมเต็ม......อีกด้านกลับว่างเปล่า...และสูญสิ้นไป...กับกาลเวลา........ “สำหรับฉันเธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า อยู่บนที่สูงแต่ทำตัวต่ำ” “หึ......ขอบคุณค่ะที่ชม จะพูดแค่นี้ใช่ไหม จะได้ไปอ่อยผู้ชายต่อ” “อ้อ...ถ้าสนใจ เชิญนะคะ พอดีชอบแบบ ทีเดียวหลาย ๆ คนมันสนุกดี แต่คนดี ๆ อย่างพี่....” เธอมองเขาอย่างพิจารณา พร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินจากไป

วารีเฝ้าหาคำตอบให้ตัวเองมาตลอดว่าทำไมเธอถึงไม่มีใครสักคนจริงจังสักที ทั้งที่เธอมีพร้อมทุกอย่าง แต่หัวใจมันกลับว่างเปล่า ที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าไม่เจอคนที่ถูกใจ แต่หัวใจมันเหมือน.เฝ้ารอใครบางคนอยู่ตลอดเวลา