รักแรกพบ

บางคนการแต่งงานอาจเป็นบทสรุปที่หวานชื่น แต่กับเยี่ยนเยว่ฉีการแต่งงานกับมู่เลี่ยงหรงเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น นางต้องออกจากอ้อมอกบิดามารดามาใช้ชีวิตของตนเอง ทว่าการได้รับตำแหน่งชายาเอกฉินอ๋องไม่ได้เรียบง่าย นางต้องพบเจอกับแรงกดดันในฐานะสะใภ้หลวงจากไทเฮา ซึ่งบางเรื่องพี่ชายแสนดีทั้งสองไม่อาจยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือได้ นางจึงต้องงัดทุกสิ่งที่มารดาอบอรมมาทั้งชีวิตมาใช้เพื่อที่จะยืนอยู่บนตำแหน่งสูงสุดนี้อย่างมั่นคง แต่ยิ่งสูงยิ่งหนาว ผู้ใดจะรู้เล่าว่าภายใต้รอยยิ้มของสตรีมากมายในเรือนหลังจะมีคมมีดซ่อนอยู่ แล้วมู่เลี่ยงหรงจะมีเพียงนางเป็นยอดดวงใจไปถึงเมื่อไร และสุดท้ายนางจะทนใช้บุรุษร่วมกับสตรีนับสิบได้จริงๆ หรือ “มะ...ไม่ ออกไป ข้าไม่ไหวแล้ว” “หือ?” มู่เลี่ยงหรงซึ่งกำลังแข็งขึงอย่างเต็มที่มีอันต้องหยุดชะงัก “ออกไป” นางร้องออกมาพลางเอามือผลักอกของเขา “อ้ายเฟยเจ้าเป็นอันใด” “อะ...ออก มะ...ไม่ไหวแล้ว” พอสิ้นคำ ทุกอย่างที่จุกอยู่ในลำคอพลันราดลงบนร่างของมู่เลี่ยงหรง ไฟราคะที่กำลังพวยพุ่งของเขาพลันมอดดับ “ให้ตายสิ! เยี่ยนเยว่ฉีครานี้เจ้าเป็นอันใดไปอีก”

คาร์โลส อะลอนโซ อิเกลเซียส มหาเศรษฐีหนุ่มเพลบอยสุดเซ็กซี่ ผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในสเปนและติดหนึ่งในห้าของโลก เขาไม่เคยรู้จักคำว่า ‘ผิดหวัง’ อำนาจในมือที่มีอยู่สามารถดลบันดาลทุกสิ่งให้ได้ตามปรารถนา แม้กระทั่ง ‘พรหมจารี’ ของเหยื่อสาวอย่างกัญญิกา คุณานันท์

“ผมอยากเอา... ” บอกพลางดึงมือข้างหนึ่งของหล่อนลงมาจับท่อนเอ็นร้อนผ่าว ลำยาวใหญ่ตั้งโด่ขึ้นมาเลยสะดือของผม ใหญ่มากจนมือน้อยๆ ของหล่อนกำไม่รอบ “อู้ว... ง่ามขาเยิ้มไปหมดแล้ว” ผมทำเสียงตื่นเต้น ทั้งที่รู้ว่ามันเริ่มแฉะฉ่ำตั้งแต่ตอนแม่ยายโดนจูบไซ้ ผมรู้วิธีกระตุ้นเร้า ไม่ยากที่จะจู่โจมจนหล่อนน้ำเดิน “คาวสวาทหอมจัง” ผมหงายฝ่ามือลูบล้วงเข้ามาที่ง่ามขา สัมผัสเนื้ออ่อนทำเอาแม่ยายสะดุ้ง โดนมือตะล่อมบีบพูเนื้ออุ่นจัด “สะ… เสียว.. ” แม่ยายพึมพำเบาๆ สัมผัสกอดรัดและลีลาเล้าโลมสุดเร่าร้อนของผม สามารถเรียกน้ำหล่อลื่นกระปริบเยิ้มออกมาแฉะอุ้งมือของผมที่กรีดนิ้วกลางรัวๆ เข้าใส่ซอกหลืบของหล่อน

ความสัมพันธ์ที่เคยเป็นอดีตคู่หมั้นที่ถูกจับตามอง ตอนนี้กลายเป็นเพียงเจ้านายและทาสเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วผู้ชายที่เย็นชาคนนี้สนใจ ในตัวเธอมาโดยตลอด แต่แค่แสดงออกมาไม่เป็นก็แค่นั้น “ชุดนอนมันไม่บางไปหน่อยเหรอ” “ก็ปกตินะคะมีแต่คนที่คิดไม่ดีเท่านั้นแหละที่จะมองเป็นอย่างอื่น” “อ่า..ถ้างั้นผมคงคิดไม่ดีสินะ”

ร้านหนังสือของฉันมันก็อยู่มาตั้งหลายสิบปี แต่พอมีมาเฟียมาป้วนเปี้ยนเท่านั้นแหละ เละเทะ!

ในชาติก่อน ซูชิงลั่วเป็นบุตรสาวของเศรษฐีอันดับหนึ่งในจินหลิง แต่เนื่องด้วยบิดามารดาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก นางจึงจำใจต้องไปพึ่งพาครอบครัวฝั่งยายของนางที่อยู่ในเมืองหลวงและถูกให้หมั้นหมายกับลู่เหยียนที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง คิดไม่ถึงว่าลู่เหยียนจะแอบซุกเมียน้อยเอาไว้ ทำให้นางต้องตายทั้งกลม ในชาตินี้ ซูชิงลั่วตัดสินใจแน่วแน่ที่จะถอนหมั้นกับลู่เหยียน แต่กลับถูกน้าหญิงของเธอบังคับให้ต้องแต่งงานกับคนเลวอีก ในขณะที่นางกำลังไม่รู้จะทำอย่างไรดี ลู่เหิงจือ อัครมหาเสนาบดีก็เสนอให้นางแต่งงานหลอกๆ กับเขา ชาวเมืองหลวงทุกคนต่างรู้ว่า ลู่เหิงจือเป็นคนเยือกเย็นและหยิ่งทะนง จิตใจโหดเหี้ยม ไม่ใกล้ชิดสตรี มีข่าวลือว่าเคยมีสาวใช้คนหนึ่งพยายามให้ท่าเขา แต่กลับถูกเขาสั่งประหารในทันที ลู่เหิงจือกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า "เราสองคนต่างก็แต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง และข้าจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระในอีกสามถึงห้าปีข้างหน้า" ซูชิงลั่วหมดหนทาง ได้แต่กัดฟันยอมรับข้อเสนอ คิดไม่ถึงว่าหลังจากแต่งงานไปได้ไม่นาน ลู่เหิงจือกลับกอดนางไว้ในอ้อมแขน บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปอย่างชวนฝัน นางพูดเสียงหลง "ไหนบอกว่าแต่งกันหลอกๆ อย่างไร..." ลู่เหิงจือเลิกคิ้ว "ก็แค่ทำให้เรื่องหลอกกลายเป็นเรื่องจริง จะเป็นไรไป?"

“เส้นทางหัวใจ…ระหว่างรักและอำนาจ” เมื่อโชคชะตานำพาให้หญิงสาวกำพร้าผู้มั่งคั่ง ต้องอยู่ภายใต้การดูแลของครอบครัวหุ้นส่วนพ่อ เธอเติบโตขึ้นพร้อมกับสายตาของชายหนุ่มผู้หลงรักเธอมาตั้งแต่วัยเยาว์ แต่ความรักนั้นกลับถูกเก็บซ่อนไว้เพราะเขามีพันธะใจอยู่แล้ว จนเมื่อกาลเวลาผ่านไป เธอได้พบกับพ่อม่ายลูกครึ่งผู้เปี่ยมเสน่ห์และความจริงใจ ความรักครั้งใหม่ผลิบานขึ้น ทว่าความรักเก่าที่ไม่สมหวังกลับย้อนคืนมา พร้อมแรงปรารถนาที่กลายเป็นการคุกคามและอำนาจที่อาจทำลายทุกสิ่ง เมื่อหัวใจถูกทดสอบด้วยรักแท้และอดีตอันเจ็บปวด เธอจะเลือกเดินบนเส้นทางใด…ระหว่างรักมั่นคงกับพ่อม่ายหนุ่ม หรือโอกาสครั้งสุดท้ายจากชายผู้เคยเฝ้ามองเธอมาแสนนาน

เมื่อต้องสวมรอยเป็นแฝดพี่ ไปดูแลว่าที่พี่เขยที่พิการ พลอยพัดชาเลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ตัวเองกลายเป็น เพชรน้ำหนึ่ง เพื่อตบตาทุกคน โดยเฉพาะว่าที่พี่เขยอารมณ์รุนแรง ปากร้าย และเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารัน "ที่เธอตอบไม่ได้เพราะเธอไม่รู้ว่า แผลที่แขนเพชรน้ำหนึ่งไปโดนอะไรมาใช่ไหม"ขนอ่อนพากันเรียงตัว เมื่อเขาเอ่ยชื่อเพชรน้ำหนึ่งออกมาเต็มปาก เหมือนเขารู้ว่าเธอไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง "ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแขนฉันไปโดนอะไรมา ฉันว่าคุณเมามากแล้ว เราแยกกันตรงนี้นะคะ"พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะหนีไปตั้งหลัก "เมื่อสองคืนก่อนมีคนเห็นเธอในผับแถวๆทองหล่อ"พูดพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด "ค่ะ ฉันหนีคุณไปตอนคุณหลับ"พูดเพราะไม่อยากให้เขาถามเธออีก "อือ...ปกติเธอก็เที่ยวเก่งจนฉันชิน" "ก็ไม่แปลกนี่คะ ของมันเคยๆ"พลอยพัดชายังแถไม่หยุด เธอจะไม่ยอมจนมุม ต่อให้เขาต้อนจนไม่มีทางหนีก็ตาม ภารันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองนิ่งมาที่หน้าเธอ

ความบังเอิญที่เขาได้เข้ามาช่วยเธอไว้ แต่เธอก็หาเขาไม่เจอ ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง เธอก็อยากที่จะขอบคุณเขา จนกระทั่งมาเจอกันในคณะเดียวกัน ทำให้เธอได้รู้จักเขามากขึ้น

นางนั้นฐานะเป็นเพียงบุตรสาวของอนุ ถูกปฏิบัติมิต่างจากบ่าวคนหนึ่งในจวน แม้กระทั่งวันหนึ่งพี่สาวต่างมารดาหนีงานแต่ง นางกลายเป็นผู้ที่ต้องก้มหน้ารับผิดชอบเข้าพิธีมงคลนั่นแทน