วัยรุ่น

" แต่ฉันเต็มใจ..ที่จะเป็นผู้หญิงของเธอ " เสียงเล็กเอ่ยออกมาจากหัวใจที่แอบชอบเขามานานแสนนาน เธอยินดีที่ผู้ชายคนแรกจะเป็นเขาคนนี้ ...คนที่เป็นจูบแรกของเธอ...

ตั้งแต่สูญเสียครอบครัวอันเป็นที่รักในวัยเด็ก เขาก็ปิดกั้นตัวเองและจมอยู่กับความเจ็บปวด จนมาเจอเธอ เด็กสาวผู้สดใส ร่าเริง โลกของเขาก็เปลี่ยนไป และเธอยังนำพาเขากลับสู่ความทรงจำที่หลงลืมไปหลายปีอีกด้วย

เขาไม่เคยนอนกับใครซ้ำ จนได้ขึ้นเตียงกับเธอ **เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน**

เอเดียร์ นักศึกษาชั้นปีที่3ที่กลายเป็นชู้รักกับคนใกล้ตัว คนที่เธอเรียกเขาว่าลุงมาตั้งแต่เด็กจนโตและไม่ใช่แค่กับลุงของเธอแค่คนเดียวยังมีกับคนอื่นๆ อีก  เรื่องราวเหล่านี้ได้ถูกเก็บเป็นความลับอย่างยาวนาน จนกระทั่ง… มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเรื่องราวเหล่านี้ของเธอได้ถูกแฉ

“หนูไม่ได้อยากอยู่แค่ในใจพี่อย่างเดียวนะคะ แต่อยากอยู่บนเตียงกับพี่ด้วย”

เฟตัน สาวห้าว เพื่อนสาวเพียงคนเดียวในคณะวิศวะ เรื่องวุ่นวายนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฝากติดตามด้วยคับบ

เราชอบดูบอลเราเลยคิดสนุก อยากจะจับนิยายจีนกำลังภายในมาผสมกับฟุตบอลดู แค่หน้าปกก็เท่ห์แล้ว เมื่อวรยุทธ์เท่ห์ ๆ มาผสมกับสกิลฟุตบอลคูล ๆ ก็ลืมไปได้เลยสำหรับนิยายจีนเดิม ๆ จำเจซ้ำซาก

“นัตตี้!! เปิดประตูหน่อย! เร็วๆ” “จ้ะแม่” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ รีบสวมกางเกงในแล้วลงจากเตียง เดินไปเปิดประตูให้แม่ “เพี๊ยะ!!” ทันทีที่ประตูเปิดออก แม่ก็ตบฉันด้วยความแรง จนทำให้ฉันหน้าหัน แก้มชาแดงเป็นริ้ว ฉันตกใจมาก ขยับถอยหลังอัตโนมัติ น้ำตาคลอด้วยความเจ็บ “แม่! ตบหนูทำไม??” แม่ชี้หน้าฉัน แววตาโกรธจัด อย่างกับนางร้ายในละคร “มึงทำไรกับผัวกูหะอีลูกร่าน อีลูกทรพี ผู้ชายมีเยอะแยะทำไมมึงไม่ไปแบให้มัน มึงอย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงแอบยั่วผัวกูมาหลายหนแล้ว” “เปล่านะแม่!!”

พัทธุ์ หรือ ธณพัทธุ์ รุ่นพี่ปี3รองประธาน นิสิต และ พี่ว๊ากสุดหล่อ ที่รุ่นน้องทุกระดับชั้นสุดเกรงขาม และสาวๆ กริ๊ดทุกระดับชั้นปี ดังมาก ดังไกลถึงมหาลัยอื่น ๆ เพราะหน้าตาที่หล่อเหลา เล่นกีฬาเก่ง ดนตรีเก่ง เรียน เก่ง ว่าที่วิศวะเกรียตินิยมเหรียญทอง ของมหาลัย ทุนเรียนดี ฟรีตลอดชาติ และยังจะได้รับทุนเรียนเป็นอาจารย์ ของมหาวิทยาลัยอีกด้วย เฟอร์เฟค สุดๆ ความรวยนั้นไม่ต้องพูดถึงสายเปย์สุดๆๆ

"คนคนนั้นชื่อมะลิ" "ฉันไม่ได้อยากรู้" "มะลิเกิดวันที่ยี่สิบเก้ากุมภาและปีเดียวกับพี่" เขาคิดจะทำอะไร จะจับผิดงั้นเหรอ "ประเทศนี้มีคนหกสิบล้านคน นายรู้หรือเปล่าว่าในหนึ่งวัน มีเด็กเกิดวันเดียวกันกี่คน" "..." "เรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" "..." "ฉันจะกลับบ้าน" ฉันพูดพลางจะก้าวขาเดินต่อเหมือนไม่สนใจอะไร "แต่มะลิมีปาน..." "..." "เหมือนที่พี่มี" ฉันชะงักและครั้งนี้รู้สึกได้เลยว่าหัวใจฉันไหววูบไปมากแค่ไหน ฉันเม้มปากเข้าหากันอย่างตึงเครียดและรู้สึกกดดันมากขึ้น ฉันคงไม่ถามหรอกว่าเขาเห็นปานของฉันได้ยังไง ถ้าพูดมาขนาดนี้ก็คงจะเป็นคืนนั้นที่บ้านเขา... ฉันแค่ไม่คิดว่าเขาจะได้เห็นมัน ไม่คิดจริงๆ! "ปานดำรูปคล้ายขนนกที่กลางหลังตำแหน่งเดียวกับพี่" "..." "ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าในหกสิบล้าน มันจะบังเอิญมีคนที่มีอะไรตรงกันไปหมดแบบนี้กี่คน" "แล้วยังไง!"