อิสระ

จะแปลกไปไหม หากมีคอนโดที่เปิดไว้ สำหรับคนโสดชอบS×× "เมื่อไหร่พวกแก จะหยุดทำตัวแบบนี้สักทีฮะ!" "อะไรอีกว่าพวกเรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" "ฉันล่ะปวดหัวกับพวกแกจริง ๆ เลยเมื่อไหร่จะหยุด นิสัยมั่วไปทั่วซะทีฮะ ฉันขอสั่งนะว่าให้หยุด"

เฟตัน สาวห้าว เพื่อนสาวเพียงคนเดียวในคณะวิศวะ เรื่องวุ่นวายนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฝากติดตามด้วยคับบ

ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถย้อนกลับไปแก้ไขความผิดพลาดในอดีตได้ มนุษย์จึงจำเป็นต้องเรียนรู้การให้อภัย การให้อภัยทำให้ตระหนักถึงความมนุษย์ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันสมบูรณ์แบบ ทุกคนมีโอกาสทำเรื่องผิดพลาดได้ทุกขณะ แต่ความผิดพลาดเหล่านั้นสามารถเรียนรู้ ทำความเข้าใจและหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดกระทำผิดซ้ำในอนาคต เมื่อปล่อยวางอดีตไว้ได้จะทำให้มีเวลาโฟกัสกับสิ่งสำคัญในชีวิตมากขึ้น เป็นการให้โอกาสตัวเองใช้ความผิดพลาดเป็นประสบการณ์ เรียนรู้ที่จะเติบโตและก้าวไปข้างหน้าโดยไม่เสียใจและเจ็บปวดอีกต่อไป นิยายเรื่องนี้จะพาคุณนักอ่านพบกับเรื่องราวความรัก ความแค้น และความผูกพันของตัวละครที่เป็นโศกนาฎกรรมความรัก และเป็นเรื่องแรกของผู้เขียน นาม “ลันลาบายหมายเลขแปด” เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ฝากติดตาม และคอมเม้นท์ติชมกันได้เน่ออออ

เรื่องราวความรักของสาวนักเขียน ที่กำลังหาประสบการณ์ใหม่ๆ ในการทำหนังสือเพื่อส่งตีพิมพ์สู่สาขาต้นสังกัด เรื่องราวจะเป็นยังไง ฝากแวะเข้าทาอ่านติชมกันหน่วยนะคะ

"พื้นที่!" ในที่สุดเธอก็มีพื้นที่ว่างติดตัวมาเหมือนกับนางเอกนิยายย้อนอดีตหลาย ๆ คนแล้ว! พื้นที่ว่างของเธอคล้ายกับห้างแอคโคร่ที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศไม่มีผิด! ......... เมื่อหญิงวัยเลขสี่ได้ย้อนเวลากลับมาอยู่ในร่างของปิ่นแก้ว สาวน้อยที่มีชีวิตยอดเยี่ยมชนิดที่ต้องชูนิ้วกลางขึ้นฟ้า เอาล่ะ!! ในเมื่อชะตาเล่นตลกแบบนี้ เธอก็จะขอเป็นนางสาวปิ่นแก้วในแบบของตัวเองดูสักตั้ง ----- ++นิยายชายหญิง ++แนวย้อนอดีต ++แนวบรรยาย slice of life อ่านสบาย ๆ ไม่มีดราม่า ไม่มีมือที่สามให้ปวดใจ ++ไม่มี NC

เมื่อโชคชะตานำพาให้ "ภาคิน" และ "พิมพ์ดาว" บังเอิญพบกัน จากคนแปลกหน้ากลายเป็นเพื่อนสนิท ความผูกพันค่อย ๆ ก่อตัวเป็นความรัก แต่เมื่อทั้งคู่ตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน กลับพบกับความจริงที่ทำให้พิมพ์ดาวต้องหนีจากภาคินไป “น้องสาวนายคือคนที่ชั้นเกลียดที่สุด ชั้นไม่มีวันลืมสิ่งที่น้องสาวนายทำไว้กับพี่ชายชั้นหรอก!”

"บิวแค่ต้องการพี่ภัค" หัวใจของภคภัทรกระตุกโลด ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆ หรี่แคบลง ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของหญิงสาว "ต้องการในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งต้องการผู้ชายคนหนึ่ง" คนที่เพิ่งจะบอกว่าต้องการเขากล่าวย้ำ เสียงลมหายใจสั่นพร่าทอดยาวดังเข้ามาในโสตประสาทของบุญญาพร แต่เพียงแค่นั้นขนกายของหญิงสาวก็ลุกเกรียว ราวกับถูกลูบไล้ด้วยฝ่ามือหยาบใหญ่คู่นั้น

“ยังรักดาวอยู่ไหม” “คิดว่าผมมาที่นี่ รอเกือบสิบปีเพื่อแก้แค้นท่านอย่างนั้นหรือ”“ตอบให้ตรงคำถามหน่อย”

โธ่เอ๊ย! ภูมิกำหมัดแน่น จ้องทานตะวันด้วยความอ่อนใจ "อาขอสั่งห้ามนะตะวัน ห้ามพูดแบบนี้ แล้วก็ห้ามคิดอะไรแบบนี้กับอาเข้าใจไหม!" "ไม่เข้าใจ ก็ตะวันไม่อยากให้อาภูมิเสียใจเพราะผู้หญิงคนนั้นนี่คะ ตะวันทำผิดตรงไหน" เด็กหญิงแก้เก้อ "มันก็ไม่ผิด แต่ก็ไม่เกี่ยวกับเรา" "เกี่ยวสิคะ ตะวันไม่อยากให้ใครมาแย่งความรักของอาภูมิไปจากตะวัน" "งี่เง่า" ภูมิสบถ "ไม่ได้งี่เง่าซะหน่อย ตะวันหมายถึงว่าถ้าตะวันโตเป็นสาวแล้วถ้าอาภูมิแก่ตัวลงไม่มีใคร ตะวันอาสาเป็นเจ้าสาวให้อาภูมิเอง อาภูมิสัญญากับตะวันนะคะ" "แก่แดด!" ภูมิขึ้นเสียง แต่เด็กหญิงดูไม่สะทกสะท้านสักนิด "เปล่าแก่แดดซะหน่อย ก็ตะวันรักอาภูมิ" เธอบ่นพลางหน้างอคอหักใส่ ภูมิทวนคำพูดทานตะวันในใจก็สั่นระรัวยิ่งกว่ากลองเพล นี่ทานตะวันคิดว่าความรักคืออะไร คิดว่าตัวเองจะแทนที่ใคร ไม่มีใครแทนที่ใครได้โดยเฉพาะทานตะวัน เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นตัวแทนของใคร ไม่เคย... ไม่เคยเลย... ภูมิจะรอให้ถึงวันนั้น วันที่พร้อมทวงสัญญาที่ทานตะวันให้ไว้ คราวนี้ไม่ว่าใครก็อย่าได้ขวาง เพราะเขาจะไม่มีวันยอมปล่อยเธอให้ใคร...

จ้าวเซินฝูลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนเองย้อนกลับมาในช่วงเวลาก่อนที่จะเข้าร่วมกับสำนัก จ้าวเซินฝูทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน แต่ไม่นึกว่าพรสวรรค์ที่มีจะติดตัวมาด้วย ดังนั้นชีวิตนี้จ้าวเซินฝูคิดจะตัดสัมพันธ์กับตระกูลจ้าว ยอมเป็นคนไร้แซ่เสียยังจะดีกว่า!