เข้าใจผิด

“เธอจะทิ้งฉันไปงั้นเหรอ” “เมื่อก่อนคุณอยากไล่ให้ฉันกลับไปเร็วๆ ไม่ใช่เหรอ พอฉันจะกลับไปจริงๆ ทำไมมีปัญหาล่ะคะ” “เมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันไง! ฉันก็บอกอยู่ปาวๆ ว่าให้เธออยู่ที่นี่ด้วยกัน มันยังไม่ชัดเจนอีกหรือว่าความรู้สึกของฉันมันเปลี่ยนไปแล้วน่ะ!” พอพ่อตะโกนเสียงดังใส่แม่ทูนหัว สองแฝดที่กอดขาพ่ออยู่ก็ตกใจสะดุ้งโหยง ร้องไห้จ้าวิ่งหนีไปหาพวกย่าๆ ทันที “อ้าว! เห็นไหมเนี่ย ลูกโกรธจนหนีไปแล้ว” ฤทัยรักษ์ถลึงตาใส่ “พวกเขาตกใจเสียงของคุณนั่นแหละ!” “...” แดนดิน “ที่ฉันจะกลับไปก็เพราะว่า...” เธอพยายามจะอธิยายแต่ คนบางคนกลับไม่คิดจะฟัง “ไม่ให้กลับ!” แดนดินบอกเสียงเข้มแล้วสะบัดหน้าเดินหนีไปเลย ตอนนี้เขายังนึกเหตุผลดีๆ มารั้งไม่ให้ฤทัยรักษ์กลับไปไม่ออก หนีก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ!

ความสัมพันธ์ที่เป็นทั้งคนใช้ นกต่อและคู่นอนได้เริ่มขึ้น แต่หัวใจหญิงสาวกลับเผลอรักเขาไปทีละน้อย แม้จะรู้ว่าสุดท้ายเขาไม่เลือกเธอแต่ก็เต็มใจรัก .......... "ณดาเกลียดดอกไม้ที่พี่ให้ เพราะมันคือดอกไม้ที่ผู้หญิงคนนั้นไม่เอา" "..." "ณดาเกลียดที่พี่บังคับให้กินชาเขียว เพราะว่าพี่ซื้อให้เขา แล้วเขาไม่กิน..." "..." "ณดาเกลียดพี่ ทั้งที่พี่รู้ว่าณดารักพี่... แต่พี่ก็ยังให้ ฮึก ณดาหาทางพาเขามาหาพี่ให้ได้" "..." "ณดาเกลียดตัวเองด้วย รู้ทั้งรู้ว่าพี่ไม่มีทางรักแต่ยังทนรออย่างคนโง่อยู่แบบนี้ ฮึก" "...." "พี่โคตรใจร้ายกับณดาเลย รู้บ้างไหม"

ทุก ๆ คำพูดยังดังกึกก้องอยู่ในความทรงจำไม่เคยเลือนหาย สถานะที่รักได้ คิดถึงได้ แต่ไม่สามารถครอบครองได้ มันเป็นแบบนี้สินะ...

ในวันที่จวนสกุลไป๋ต้องรักษาหน้าเอาไว้ ไป๋ซูเหยาถูกบีบบังคับให้สวมใส่อาภรณ์มงคลสีแดง สวมผ้าคลุมหน้า...และขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทนผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาที่หายตัวไป หากไม่แต่งเข้าจวนหลี่อ๋องก็ต้องกลายเป็นอนุภรรยาลำดับที่สิบห้าของเศษรฐ๊เฒ่าอ้วนลงพุงแทน ไป๋ซูเหยาต้องแต่งงานกับบุรุษที่เย็นชาอย่าง...หลี่เจิ้งเฉินอย่างไร้หนทางขัดขืน และทั้งที่เขารู้ว่า...นางหาใช่สตรีในดวงใจทว่ากลับรับเอาไว้ จวนหลี่อ๋องใหญ่โตโอ่อ่า ทว่ากลับคับแคบเหลือเกิน นางไม่มีแม้แต่พื้นที่จะได้หายใจ ต้องอยู่ภายในเงาของไป๋เหยียนหลันไม่สามารถเอ่ยปากบอกกลับผู้ใดได้ มิหนำซ้ำ อารมณ์ของบุรุษผู้นี้ก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นางถูกตราหน้าว่าแย่งชิงวาสนาของผู้อื่นทั้งที่ถูกบังคับอย่างไร้หนทางให้เลือก นางถูกกักขังให้อยู่เรือนหลังจวน ถูกเขามองด้วยสายตาเหยียดหยาม ดูแคลน ถูกเขาสาดคำพูดหยามเกียรติ ใส่อย่างไร้ศักดิ์ศรี...ราวกับว่านี่เป็นความผิดของนาง

จากแผนร้ายที่เห็นเธอเป็นแค่หมาก เขาต้องการแยกเธอออกห่างจากว่าที่สามีของน้องสาวตน แต่ดันตกหลุมรักหมากตัวนี้จนโงหัวไม่ขึ้น

‘ต่อให้มึงสลัดคราบทอม แล้วแต่งหญิงให้สวยกว่านี้ร้อยเท่า กูก็ไม่เหลือบตาแล เกลียดก็คือเกลียด…ชัดนะ!’ ปรเมศ จิรกุล หมอหนุ่มเนื้อหอม รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เขาขึ้นชื่อเรื่องความฮอตฉ่า เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เทคแคร์ดีเยี่ยม และให้เกียรติผู้หญิงทุกคน ยกเว้นกับธารธารา อัศวนนท์ ปรเมศตั้งแง่รังเกียจธารธาราตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า เพียงเพราะเธอแต่งตัวเหมือนผู้ชาย เขาเลยประณามว่าเธอเป็นพวกผิดเพศน่ารังเกียจ แต่ใครเลยจะรู้ว่าหมอสาวมาดทอมหัวใจหญิงนั้นจะเฝ้ารักและแอบมองเขาอยู่ห่างๆ เพราะเจียมตัวดีว่าอีกฝ่ายแสนจะรังเกียจ และดูเหมือนคำกล่าวที่ว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นจะใช้ไม่ได้ผลสำหรับคนทั้งคู่ กระทั่งดวลเหล้ากันจนเมาแบบขาดสติสุดกู่ เขาจึงเผลอปล้ำแม่สาวทอมที่เขาประกาศว่าเกลียดเข้าไส้ หนำซ้ำยังโยนความผิดว่า ‘ความสัมพันธ์บัดซบ’ ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะยัยทอมตัวแสบยั่วเขา เมากับเมาเอากันแล้วไง น้ำแตกก็แยกทาง ทว่าพออีกฝ่ายหลบหน้าเขากลับร้อนรนกระวนกระวาย ครั้นทนไม่ไหวหมอหนุ่มจอมยโสก็ต้องคอยราวี และตามหึงหวง‘เมียทอม’ แต่กว่าจะรู้ตัวว่าขาดเธอไม่ได้ เธอก็หายไปจากชีวิตเขาเสียแล้ว

ลำดับที่1 ของซีรีส์อ้อมกอด R&R แพททริกสัน...พี่ใหญ่ของตระกูลโรคาซานเดอร์ แอบหลงรักน้องสาวบุญธรรม แต่ทว่า...ความลับนั้นกลับถูกผู้เป็นมารดาล่วงรู้เข้า จึงถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าใกล้ จนกว่าพิมพลอยจะเรียนจบ มาร่วมลุ้นไปด้วยกันว่า...พี่ใหญ่จะสมหวังหรือไม่ ในอ้อมซาตานเฝ้ารัก

โรสจรินทร์หญิงสาวผู้แบกรับภาระหนี้สินไว้มากมาย หลังจากเลิกรากับอดีตแฟนหนุ่มสุดหล่ออย่างเตชินผู้เป็นรักแรก เธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ต้องทำงานหาเลี้ยงชีพและใช้หนี้ไปวันๆ โดยไม่เคยคิดจะกลับไปหาเขาอีก ทว่าโชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อทั้งคู่กลับมาพบกันอีกครั้ง เตชินยังคงเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจและเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยน เขาใช้อำนาจและทุกวิถีทางเพื่อรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับโรสจรินทร์ให้กลับมาเหมือนเดิม และการกลับมาพบกันอีกครั้งก็เริ่มต้นขึ้นด้วยเกมรักที่ร้อนแรง โรสจรินทร์พยายามปฏิเสธและขัดขืนอย่างเต็มที่ แต่เธอก็ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาของเขาได้เลยแม้แต่น้อย อดีตแฟนหนุ่มยังคงตามตอแยและแสดงความเป็นเจ้าของเธออย่างออกนอกหน้า ในขณะที่เธอเองก็สับสนในความรู้สึกของตัวเอง ทั้งโกรธที่เขาไม่ยอมปล่อยเธอไป และยังคงหวั่นไหวกับความรักที่ไม่อาจลืมเลือนได้

อยู่กินกันมา2ปี ไม่มีงานแต่ง ไม่มีทะเบียนสมรส วันหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งกลับมา เธอก็เป็นได้แค่ส่วนเกิน ขับรถมารับเธอแต่ให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งข้างหน้า เธอต้องไปนั่งข้างหลัง วันเกิดทิ้งเธอไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น " ผมกับพลอยเราเป็นแค่เพื่อนกัน คุณอย่างงี่เง่าได้ไหม " " เธอแค่เหงามาขอกินข้าวบ้านเรา คุณก็อย่าใจแคบนักเลย" " ทิพย์ ผมขอโทษ ผมเลิกติดต่อกับเธอแล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม " " รุจ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ฉันมีผัวใหม่แล้ว "

ฮันเตอร์ : เจ้าชู้ เอาแต่ใจ ไม่เคยรักใครจริง คบใครไม่นานก็เบื่อก็ทิ้งไม่แคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนไหน "แค่เบื่อก็ทิ้งทำไมต้องรู้สึกผิด" ข้าวฟ่าง : จากที่เคยเป็นคนอ่อนแอ แต่เหตุการณ์บางอย่างทำให้เธอต้องเข้มแข็งขึ้นเพื่อปกป้องคนที่เธอรัก "อย่ามาอยากเป็นคนดีเอาเวลานี้เพราะฉันไม่ต้องการ"