เข้าใจผิด

เคธี่ สาวสองที่ทุ่มเทให้กับความรัก เป็นคนมีความสามารถรอบด้าน ไม่ว่าสิ่งใดที่สตรีที่ดีพร้อมสมควรจะมี นางมีหมด งานบ้านงานเรือน เย็บปักถักร้อย นางล้วนทำทุกอย่างอย่างตั้งใจ ทุกอย่างนั้นนางล้วนทำเพื่อชายคนรัก เพียงแค่ชายคนรักเอ่ยปาก แต่ชีวิตที่กำลังรุ่งโรจน์ของนางต้องพังลง เมื่อเกิดโรคระบาดขึ้น ร้านเสริมสวยของนางจำต้องปิดตัวลง การใช้ชีวิตเข้าสู่ยุคข้าวยากหมากแพง บิดาที่รักยิ่งก็มาจากไปเพราะโรคระบาด จนรู้สึกเคว้งคว้างไปหมด คนรักที่คิดพึ่งพิงก็กลับมาทอดทิ้งในวันที่หมดสิ้นทุกอย่าง โดยข้ออ้างที่ชายผู้นั้นใช้เพื่อจะทิ้งนางไปคือการที่นางมีลูกให้กับเขาไม่ได้ นางท้อแท้ในชะตาชีวิตจนเลือกทางผิด เพราะอารมณ์ชั่ววูบจึงเลือกที่จะจบชีวิตตัวเองลง ก่อนตายก็พร่ำภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หากเทพยาดามีจริง ชาติหน้าลูกขอให้เกิดมาเป็นหญิงแท้ มีบุรุษที่รักมั่น มีบุตรให้อุ้มชู แต่นึกไม่ถึงว่าคำขอของนางจะเป็นจริงและรวดเร็วถึงเพียงนี้ ตื่นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างของสตรีแต่เป็นสตรีที่ตัวเหม็นมาก และนางยังมีบุตรชายที่มอมแมมราวกับลูกแมวจรจัด ส่วนสามีน่ะหรือ นางมีสามีเป็นชายเก็บฟืน

เค้าไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่วันที่เธอเดินเข้ามาเหยียบบ้านของเค้ากลับกันเค้ายิ่งรู้สึกแค้นเธอและแม่ของเธอจนอยากจะทำลายชีวิตของเธอซะแต่เธอกลับมองเค้าเป็นพี่ชายที่เธอรักจนสุดหัวใจ

ความสัมพันธ์ที่เคยเป็นอดีตคู่หมั้นที่ถูกจับตามอง ตอนนี้กลายเป็นเพียงเจ้านายและทาสเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วผู้ชายที่เย็นชาคนนี้สนใจ ในตัวเธอมาโดยตลอด แต่แค่แสดงออกมาไม่เป็นก็แค่นั้น “ชุดนอนมันไม่บางไปหน่อยเหรอ” “ก็ปกตินะคะมีแต่คนที่คิดไม่ดีเท่านั้นแหละที่จะมองเป็นอย่างอื่น” “อ่า..ถ้างั้นผมคงคิดไม่ดีสินะ”

ในวันที่จวนสกุลไป๋ต้องรักษาหน้าเอาไว้ ไป๋ซูเหยาถูกบีบบังคับให้สวมใส่อาภรณ์มงคลสีแดง สวมผ้าคลุมหน้า...และขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทนผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาที่หายตัวไป หากไม่แต่งเข้าจวนหลี่อ๋องก็ต้องกลายเป็นอนุภรรยาลำดับที่สิบห้าของเศษรฐ๊เฒ่าอ้วนลงพุงแทน ไป๋ซูเหยาต้องแต่งงานกับบุรุษที่เย็นชาอย่าง...หลี่เจิ้งเฉินอย่างไร้หนทางขัดขืน และทั้งที่เขารู้ว่า...นางหาใช่สตรีในดวงใจทว่ากลับรับเอาไว้ จวนหลี่อ๋องใหญ่โตโอ่อ่า ทว่ากลับคับแคบเหลือเกิน นางไม่มีแม้แต่พื้นที่จะได้หายใจ ต้องอยู่ภายในเงาของไป๋เหยียนหลันไม่สามารถเอ่ยปากบอกกลับผู้ใดได้ มิหนำซ้ำ อารมณ์ของบุรุษผู้นี้ก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นางถูกตราหน้าว่าแย่งชิงวาสนาของผู้อื่นทั้งที่ถูกบังคับอย่างไร้หนทางให้เลือก นางถูกกักขังให้อยู่เรือนหลังจวน ถูกเขามองด้วยสายตาเหยียดหยาม ดูแคลน ถูกเขาสาดคำพูดหยามเกียรติ ใส่อย่างไร้ศักดิ์ศรี...ราวกับว่านี่เป็นความผิดของนาง

ความสัมพันธ์ที่เป็นทั้งคนใช้ นกต่อและคู่นอนได้เริ่มขึ้น แต่หัวใจหญิงสาวกลับเผลอรักเขาไปทีละน้อย แม้จะรู้ว่าสุดท้ายเขาไม่เลือกเธอแต่ก็เต็มใจรัก .......... "ณดาเกลียดดอกไม้ที่พี่ให้ เพราะมันคือดอกไม้ที่ผู้หญิงคนนั้นไม่เอา" "..." "ณดาเกลียดที่พี่บังคับให้กินชาเขียว เพราะว่าพี่ซื้อให้เขา แล้วเขาไม่กิน..." "..." "ณดาเกลียดพี่ ทั้งที่พี่รู้ว่าณดารักพี่... แต่พี่ก็ยังให้ ฮึก ณดาหาทางพาเขามาหาพี่ให้ได้" "..." "ณดาเกลียดตัวเองด้วย รู้ทั้งรู้ว่าพี่ไม่มีทางรักแต่ยังทนรออย่างคนโง่อยู่แบบนี้ ฮึก" "...." "พี่โคตรใจร้ายกับณดาเลย รู้บ้างไหม"

‘ต่อให้มึงสลัดคราบทอม แล้วแต่งหญิงให้สวยกว่านี้ร้อยเท่า กูก็ไม่เหลือบตาแล เกลียดก็คือเกลียด…ชัดนะ!’ ปรเมศ จิรกุล หมอหนุ่มเนื้อหอม รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เขาขึ้นชื่อเรื่องความฮอตฉ่า เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เทคแคร์ดีเยี่ยม และให้เกียรติผู้หญิงทุกคน ยกเว้นกับธารธารา อัศวนนท์ ปรเมศตั้งแง่รังเกียจธารธาราตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า เพียงเพราะเธอแต่งตัวเหมือนผู้ชาย เขาเลยประณามว่าเธอเป็นพวกผิดเพศน่ารังเกียจ แต่ใครเลยจะรู้ว่าหมอสาวมาดทอมหัวใจหญิงนั้นจะเฝ้ารักและแอบมองเขาอยู่ห่างๆ เพราะเจียมตัวดีว่าอีกฝ่ายแสนจะรังเกียจ และดูเหมือนคำกล่าวที่ว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นจะใช้ไม่ได้ผลสำหรับคนทั้งคู่ กระทั่งดวลเหล้ากันจนเมาแบบขาดสติสุดกู่ เขาจึงเผลอปล้ำแม่สาวทอมที่เขาประกาศว่าเกลียดเข้าไส้ หนำซ้ำยังโยนความผิดว่า ‘ความสัมพันธ์บัดซบ’ ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะยัยทอมตัวแสบยั่วเขา เมากับเมาเอากันแล้วไง น้ำแตกก็แยกทาง ทว่าพออีกฝ่ายหลบหน้าเขากลับร้อนรนกระวนกระวาย ครั้นทนไม่ไหวหมอหนุ่มจอมยโสก็ต้องคอยราวี และตามหึงหวง‘เมียทอม’ แต่กว่าจะรู้ตัวว่าขาดเธอไม่ได้ เธอก็หายไปจากชีวิตเขาเสียแล้ว

"ซูซินหยางเจ้ามันสตรีใจคอคับแคบ คิดริษยาหมายเอาชีวิตอนุตัวเล็กๆ นางนึงได้เช่นไร ฮวาเอ่อก็เป็นตรีเช่นเดียวกันกับเจ้า เหตุใดเจ้าไม่เห็นใจนางบาง นางตัวคนเดียว นางและปู่ของนางมีบุญคุณช่วยชีวิตข้า ที่เป็นสามีเจ้า ข้าเพียงแค่จะรับนางมาเป็นอนุเพื่อตอบแทน เหตุใดเจ้าต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย!!" "เด็กๆ โบยอูหยินสามสิบไม้โทษฐานคิดสังหารอนุภรรยา" "หึ ท่านไม่คิดจะถามข้าบ้างหรือไร" "เหตุใดต้องถาม ข้าถามพวกบ่าวแล้วทุกคนล้วนพูดตรงกัน วันนี้ข้าต้องลงโทษเจ้าให้ได้ จะได้ไม่ต้องหึงหวงข้าจนเกินขอบเขตเช่นนี้อีก โบยนางซะ!" "ท่านแม่ๆ ท่านพ่อๆ อย่าตีท่านแม่นะ"

เกลียดเธอ... คือคำพูดที่เขาเอ่ยแม้ว่ากำลังครอบครองเธอด้วยแรงปรารถนา แม้กระทั่งตอนที่เขาจูบจนเธอหายใจแทบไม่ทัน มาลารินไม่เคยเข้าใจว่า... ระหว่างความเกลียดชังที่เขาย้ำ กับความลึกซึ้งทางกายที่เขาแสดงออก สิ่งไหนกันแน่? ที่คือความจริงในหัวใจของชวลิต

เพียงเพราะความแค้นในอดีต ทำให้คาร์ลินยอมเอาร่างกายเป็นเดิมพัน “เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าจะเอาร่างกายเป็นเดิมพัน?”

เรื่องราวความรักของเพื่อนสนิทชายหนุ่มต่างที่มาต่างบุคลิกกับความรักแสนโรแมนติกที่มีอุปสรรคของพวกเขา