เสียใจ

คำโปรย "ปริมมาแล้วเหรอพี่กำลังหิวอยู่พอดีเลย" ชายหนุ่มพูดขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร หญิงสาวหยุดชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคนเป็นสามีเรียกผู้หญิงที่เขารัก เขาไม่เคยรอเธอเลยสินะ "มาทำไม" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเป็นภรรยาที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญเขาเปลี่ยนสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที "เอ่อ...ลินทำอาหารกลางวันมาให้ค่ะ" มาลินีฝีนยิ้มเมื่อเห็นอาการไม่พอใจของสามีที่แสดงออกมา "ใครสั่ง" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เอ่อ...ไม่มีค่ะ" มาลินีส่ายหัวไปมาก่อนจะก้มหน้ามองปิ่นโตในมือด้วยความเสียใจ "กลับไปซะแล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี้อีก" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง

ข้าวหอมถูกวางบนเตียงใหญ่ตั้งแต่อลันเข้ามาถึงห้องนอน เขาเดินไปถอดเสื้อผ้าเพื่อเตรียมอาบน้ำพักผ่อน ขณะที่อลันกำลังอาบน้ำ ข้าวหอมก็งัวเงียปรือตาขึ้นมามองสถานที่อันไม่คุ้นเคยตรงหน้า เธอรู้สึกเหมือนกำลังฝันไปอย่างไรอย่างนั้น ด้วยความมึนเมา ข้าวหอมค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้น ตอนนี้เธออยากเข้าห้องน้ำอีกแล้ว ข้าวหอมจึงพยุงร่างลุกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรือตาหาห้องน้ำเพื่อทำธุระ ข้าวหอมเห็นเงาร่างใครคนหนึ่งในห้องน้ำกระจกไม่ไกลนัก เธอไม่รู้หรอกว่าใครอยู่ในนั้น เพียงแต่ข้าวหอมทนไม่ไหวแล้วที่จะทำธุระส่วนตัว เธอถือวิสาสะเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปทันที อลันหันขวับไปมองผู้บุกรุกตัวน้อยอย่างตกตะลึง เขาเห็นร่างเล็กที่อกใหญ่ สะโพกผายอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณ.. คุณเข้ามาทำไมครับ” อลันถาม ทั้งที่เขากำลังตัวเปียกโชกจากน้ำอยู่ “อืม... ฉันอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” ข้าวหอมงัวเงียตอบและนั่งลงทำธุระ อลันได้แต่มองภาพสาวสวยอย่างอดไม่ไหว น้องชายที่สงบอยู่ก็ลุกสู้ชูชันขึ้นมา อลันกลืนน้ำลายต่อกันหลายอึก เขาคิดว่าจะแค่นอนกอดเฉย ๆ แต่เขาเปลี่ยนใจแล้ว

[พระชายาแพทย์ + ทารกแสนน่ารัก + ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง + รักอันแสนหวาน] แพทย์อัจฉริยะยุคใหม่ทะลุมิติไปเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้ง พ่อของนางไม่เหลียวแล แถมแม่เลี้ยงยังดุด่าว่าร้ายอีก นอกจากนี้ยังมีน้องสาวลูกอนุแสนแพศยาคอยหาเรื่องนางอยู่เสมอ และที่น่าเจ็บแค้นที่สุดคือท่านอ๋องตาบอดนั่น แม้ว่าเขาจะมีฐานะเป็นถึงเทพเจ้าแห่งสงคราม แต่สมองของเขาใช้การได้ไม่ดีนัก ซูเนี่ยนส่ายหัว ไม่เป็นไร นางมีทักษะทางการแพทย์ในมือ และยังสามารถเรียกฝูงสัตว์ร้ายออกมาได้ คอยดูว่านางจะจัดการพวกผีปีศาจอสูรประหลาดเหล่านี้จนเมืองหลวงต้องพลิกคว่ำอย่างไร แต่ซูเนี่ยนมีชื่อเสียงอันเลื่องลือ ข้างกายนางมักมีชายรูปงามอยู่เสมอ อ๋องบางองค์จึงเกิดความหึงหวงขึ้นมา ซูเนี่ยนรู้สึกหมั่นไส้ ในตอนแรกทำเป็นไม่แยแสตอนนี้เจ้ากลับเอื้อมไม่ถึง ซูเนี่ยนจากไปพร้อมกับทารกน้อยแสนน่ารัก อ๋องบางองค์จึงกล่าวว่า “ออกคำสั่งของข้า ทั้งเมืองเตรียมตัวให้พร้อม จับตัวพระชายาหลี!”

มุกสลิลถูกคุกคามทางเพศจาก วรภพ พ่อเลี้ยงของเธอ แทนคุณจึงชวนเธอมาเป็นรูมเมทเพื่อหนีจากภัยคุกคาม และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มต้นขึ้นอย่างลึกซึ้ง...ในวันที่ทั้งคู่ต่างอกหักพร้อม ๆ กัน แต่เรื่องราวไม่ง่ายดาย เมื่อวรภพได้เจอกับ พิมพ์ประภา แม่ของแทนคุณ และใส่ร้ายมุกสลิลว่าเป็นเด็กใจแตก แถมยังโกหกว่ามุกสลิลหนีไปอยู่กับแทนคุณเพราะทะเลาะกับเขา และอ้างว่ามุกสลิลได้มีความสัมพันธ์กับตนเองตั้งแต่ก่อนแม่เธอเสียชีวิต พิมพ์ประภาหลงเชื่อทุกอย่าง จึงส่งแทนคุณไปฝึกงานต่างประเทศในบริษัทของสามีใหม่ วรภพใช้โอกาสนี้วางแผนข่มขืนมุกสลิลในห้องทำงานจนสำเร็จ มุกสลิลหนีไปหาแทนคุณ และยอมไปฝึกงานกับเขาที่เมืองนอก แต่ไม่นานเธอก็พบว่าตัวเองตั้งท้อง! มุกสลิลคิดว่าลูกในท้องต้องเป็นของพ่อเลี้ยงที่ข่มขืนเธอ จึงตัดสินใจสารภาพกับพิมพ์ประภาและตั้งใจจะจากไปอย่างเงียบ ๆ หลังฝึกงานเสร็จ เพื่อไม่ให้แทนคุณต้องมารับผิดชอบ แต่เมื่อลูกคลอดออกมา พิมพ์ประภาสงสารลูกชายจึงนำเด็กไปตรวจ DNA และพบว่า แทนคุณคือพ่อที่แท้จริง! ทว่าเมื่อทั้งสองกลับไปหา มุกสลิลได้พาลูกหนีไปแล้ว... เพราะเธอยังคงเชื่อว่าลูกเป็นของพ่อเลี้ยง

“คนหวงมันจำเป็นต้องรักด้วยรึไง” (ตุลย์×หลิน)​ (รุ่นลูกจากเรื่องทาสรักเมียเด็ก)

“สวัสดีครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ประจำเค้าเตอร์ขายยาทักทายลูกค้าทั้งสอง “ผมต้องการยาคุมกำเนิด” อดัมแจ้งสิ่งที่ต้องการโดยทันที น้ำฟ้าหันไปมองคนข้างกายที่ยังกุมมือเธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้างจนดวงตาสีน้ำตาลเข้มแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา “ครับ” เภสัชกรขานรับพร้อมกับหันหลังหยิบสิ่งที่ลูกค้าตรงหน้าต้องการ ด้วยแววตาที่เรียบเฉย “คุณครับ...คุณคิดว่าเธอคนนี้ควรใช้เวลากับผมเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดหรือแค่ยี่สิบแปดวันเท่านั้นเหรอครับ” คำพูดของอดัมสร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับเภสัชกรตรงหน้าอย่างมาก “เอ่อ ขอโทษครับ...ผมไม่เข้าใจ” “ก็เธอคนนี้...คนที่ยืนอยู่ข้างๆผม...เธอเข้าใจว่าผมจะให้เธออยู่กับผมเพียงแค่ปริมาณยาคุมกำเนิดที่ผมให้เธอกิน” อดัมพูดต่อโดยที่สายตาของเขายังคงจ้องอยู่ที่เภสัชกรเท่านั้น แต่กลับเป็นเภสัชกรที่ย้ายสายตามามองคนที่ถูกกล่าวถึง และตอนนี้เภสัชกรก็เห็นใบหน้าเธอซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัดมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคคำพูดของคนข้างๆเธอ “เข้าใจแล้วครับ ทั้งร้านผมมียาตัวนี้อยู่น่าจะหนึ่งลังและในหนึ่งลังนั้นมีอยู่สี่ร้อยกล่อง คุณจะเหมาหมดเลยมั้ยครับ” เภสัชกรวัยกลางคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าชายตรงหน้าหลายปีนัก

จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี

‘พี่มีเงินแค่ไหน? พอจะเลี้ยงเด็กคนนึงสักปีไหม?' ‘ผมทำได้หมดนะ ให้เลียตั้งแต่เท้ายันหัวก็เอา’

เขาเกลียดเธอที่เป็นต้นเหตุให้คนรักต้องตาย ส่วนเธอยอมเป็นเมียข้ามคืนเพื่อชดใช้บาปกรรมที่ไม่ได้ตั้งใจจนถักทอสายใยอีกหนึ่งชีวิตขึ้นมา

ภารกิจสำคัญของนักเขียนที่ข้ามเวลามาเกิดใหม่ในยุคโบราณคือการเป็นผู้ช่วยมารดาหลบหนีจากบิดาไร้หัวใจ และพามารดาไปพบโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกลาเวนเดอร์อันงดงาม เมิ่งสืออีถูก ย่าและอนุของหานชางเหยียนผู้เป็นสามีรังแกจนเกือบจะต้องตายไปพร้อมกับลูก ในเวลานี้สามีที่จากไปรบที่ชายแดนกลับมาแล้ว หวังในใจว่าสามีที่กลับมาจะคอยปกป้องดูแล ทว่านางกลับได้รับความเจ็บช้ำที่มากยิ่งกว่าจนแทบทนไม่ไหวและคิดหนี