แฟนตาซี

‘เซน’ นายช่างหนุ่มวัย 29 ดันทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างเด็กม.6 ที่จากไปเพราะแม่เลี้ยงวางแผนฮุบสมบัติ อุตส่าห์ได้มีโอกาสเกิดใหม่ทั้งที่แต่กลับไม่ได้สุ่มไปโลกเทพเซียน แต่พี่สุ่มให้ผมเป็นIdolนี่นะ!!!

นักเขียนสาวยุคสองพันตื่นขึ้นในร่างคุณหนูตัวประกอบผู้อาภัพ ซ้ำยังบ้าใบ้จากนิยายเรื่องหนึ่ง เดิมทีต้องไร้บทบาทตั้งแต่ต้นเรื่อง ไฉนจึงมีระบบผุดขึ้นมายัดเยียดให้เธอทำภารกิจหนีตายจากพระรองตัวร้ายด้วยเล่า!

ณ ประตูทางเข้าแห่งนี้ เป็นที่ปรารถนาของสตรีทุกนาง ทว่าเบื้องหลังกลับมีความร้ายกาจมากมายซ่อนอยู่ ถึงกระนั้น... มู่ตันหยงก็หาได้หวั่นเกรงไม่ ควรเป็นคนด้านในต่างหากที่ต้องหวาดกลัว

มึงไม่ใช่กาแฟธรรมดา แต่มึงคือกาแฟที่มีค่ามากที่สุดสำหรับกูและมึงไม่ใช่กาแฟที่มีคุณค่า เพราะมึงเป็นมากกว่ารสชาติที่มันคู่ควร

อัลฟ่าหนุ่มต้องเข้าไปพัวพันกับโครงการวิจัยที่บิดเบี้ยว เพียงเพราะเจ้าของโครงการต้องการเลื่อนระดับ หนำซ้ำยังมีอีนิกม่าหนุ่มที่เป็นคู่อริเข้ามาก่อกวน แล้วเกิดผีผลักให้มีความสัมพันธ์ลึกซึ่ง จนทำให้อริกลายเป็นหวานใจ

งานฟรีแลนซ์ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหน เพราะลูกค้าคนใหม่ของ “มีนา” ไม่ได้ต้องการแค่คอนเทนต์ แต่ต้องการ “เธอ” เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในตัวตนด้านมืดที่มองภายนอกไม่มีทางรู้ได้เลย “มีนา” สาวสวยวัย 28 ปี ที่ยึดอาชีพเป็นฟรีแลนซ์ในแวดวงของการเขียนนิยายและบทความ วันหนึ่งเธอได้พบกับเขา “ธันวา” ผู้ว่าจ้างที่รู้จักกันผ่านแพลตฟอร์มการจ้างงานแห่งหนึ่ง เขาเสนองานที่เธอไม่เคยทำมาก่อนนั่นก็คือการเขียนเรื่องเสียวลงเว็บไซต์ของเขา เธอตัดสินใจรับงานเพราะเขาให้ราคาที่สูงทีเดียวเมื่อเทียบกับงานที่เธอเคยทำมา แต่มีนาไม่รู้เลยว่าการรับงานครั้งนี้จะพาชีวิตของเธอเข้าสู่วังวนสวาทที่ยากจะถอนตัว

หลินซินจากนักศึกษาวิทยาลัยธรรมดา... เธอกลับถูกพัดพาข้ามกาลเวลามายังอีกโลกในนิยายและกลายเป็น ฮองเฮา แถมยังได้รับ ระบบเอไอสุดล้ำ มาเป็นผู้ช่วย ที่มีรูปลักษณ์เป็นเด็กชายตัวน้อยน่ารักอย่างเสี่ยวหลิง เธอคิดว่า ชีวิตใหม่นี้คงจะเต็มไปด้วยความสุข สบาย มีเวลาจิบน้ำชาในสวนทุกวัน แต่แล้วระบบกลับแจ้งเตือนว่า… “พระเอกของโลกนี้... เสียหายเกินเยียวยา!” “ระดับอันตราย: ทำลายล้างโลก!” หากเธอไม่สามารถ เปลี่ยนใจพระเอก ได้ล่ะก็... โลกนี้จะล่มสลายและเธอจะตายไปพร้อมกัน!

ตั้งแต่เจอกับแมวสามสีหน้าดุในคืนพระจันทร์เต็มดวง เจ้าขาก็ฝันหวานและตื่นขึ้นมากับร่างกายที่เปลือยเปล่าแทบทุกเช้า...

พยัคฆ์ร้ายมากวิชา เลื่องลือโจษจัน เอามาอยู่ใกล้ตัว มันจะยอมเชื่องเก็บเล็บเก็บเขี้ยวจริงหรือ?

นางไม่อยากเชื่อเลยสักนิด เมื่อครู่นางยังชื่นชมความงามของทัศนียภาพข้างทาง ทว่าเพียงพริบตา รถม้าวิ่งเร็วผิดจังหวะ นางกำลังจะตะโกนถามสารถีว่าเกิดเรื่องใดขึ้น รถม้าของนางก็เหมือนถูกกระแทกอย่างแรง รถม้าหมุนคว้าง ร่างของนางกระแทกผนังของรถม้าหลายครั้ง ราวกับกระดูกทุกชิ้นหลุดออกจากข้อต่อ นางหวีดร้องอย่างลืมตัว จนกระทั้งทุกอย่างสงบลง นางขยับตัวเพียงเล็กน้อยแต่เจ็บปวดจนต้องหลั่งน้ำตา หูสองข้างยังอื้ออึง สมองยังมึนงง นางรับรู้การเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ ดวงตากลมพยายามเบิกกว้างจ้องมองภาพผ่านม่านน้ำตา มือที่พอขยับได้ควานหาอาวุธ ทว่านางกลับพบมีดสั้นที่อาจารย์มอบให้ติดตัว นางกำมีดพกแน่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางจะไว้ป้องกันตนเองได้ “อย่าขยับ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นทำเอาร่างของจางฟางซินชะงักงันไปชั่วขณะ นางมองเห็นใบหน้าผู้เข้ามาไม่ชัด แต่เป็นกระบี่เปื้อนโลหิตนั้นกลับทำให้เบิกตากว้าง ปลายกระบี่อยู่ใกล้ใบหน้านางมากจนแทบจะรู้สึกได้ถึงรสชาติคาวเลือดที่ติดอยู่ที่กระบี่ ความเจ็บปวดถาโถมปล้นชิงสติของนางไปจนหมดสิ้น รสชาติความตายเป็นเช่นนี้หรือ? แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหน้านางคือผู้ใดกัน มัจจุราชมารับดวงวิญญาณนางหรือ? เหตุใดใบหน้ามัจจุราชจึงดูคุ้นตาเหลือเกิน!