โรงเรียน

ถ้าถามว่าความรักครั้งก่อนเป็นยังไง คำตอบของเธอคือเขาเป็นคนดีมาก เขาเป็นคนสอนให้เธอรู้จักคำว่ารักคืออะไรความทรงจำระหว่างเราสองคนมันสวยงาม "แล้วทำไมเลิกกันละ..."

ในโลกที่เกิดการแก่งแย่งครอบครองดินแดนระหว่างมนุษย์และแวมไพร์ มนุษย์ทั้งหลายต่างพ่ายแพ้ ในดินแดนแห่งนี้มี 2 เผ่าพันธ์อาศัยอยู่ร่วมกัน คือมนุษย์และแวมไพร์ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แวมไพร์รังเกียจ สำหรับคนอ่อนแอมักจะถูกกลั่นแกล้งและดูดเลือดจนสิ้นชีวิตทุกครั้ง แวมไพร์ทั้งหลายต่างมองหามนุษย์ที่จะมาเป็นผู้รับใช้โลหิตให้แก่ตนเอง นั่นหมายความว่ามนุษย์ผู้นั้นจะต้องพร้อมให้แวมไพร์ตนนั้นดูดเลือดได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการ "ไคน์" เจ้าชายแวมไพร์ของตระกูลเคลล็อกก์ที่ตอนนี้กำลังเตรียมตัวที่จะเข้าแข่งขันเป็นผู้สืบทอดเพื่อเป็นราชาแวมไพร์ผู้ปกครองสูงสุดของดินแดนแห่งนี้ เขาปกครองมหาวิทยาลัยประจำเมือง ซึ่งมหาวิทยาลัยแห่งนี้มีทั้งมนุษย์และแวมไพร์เรียนอยู่ร่วมกัน "ไอรีน" สาวน้อยที่ชะตาชีวิตน่าสงสาร น้องชายของเธอป่วยเป็นโรคร้ายที่ยากจะรักษาส่วนพ่อและแม่ของเธอนั้นถูกเหล่าแวมไพร์ทำร้ายจนสิ้นชีวิตไปต่อหน้าต่อตาของเธอและน้องชาย เมื่อครั้งที่เกิดการแก่งแย่งดินแดนแห่งนี้ เธอเลือกที่จะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยประจำเมืองเพราะเป็นความใฝ่ฝันของน้องชายแต่เขาไม่สามารถเข้าเรียนได้เพราะต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล แต่ในวันหนึ่งเธอดันไปเห็นไคน์ เจ้าชายผู้ปกครองมหาวิทยาลัยแห่งนี้กำลังดูดเลือดหญิงสาวผู้หนึ่งจนเธอสิ้นชีพต่อหน้าต่อตาในห้องชมรมศิลปะเมื่อเธอโดนเขาจับได้จึงถูกเขานำไปไว้ที่คฤหาสน์

“กลัวพี่เหรอ” ปากถาม แต่ร่างหนายังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ “เปล่านิ” ฉันเดินถอยหลังมาจนชนเข้ากับโต๊ะตัวยาวในห้อง “แล้วถอยหนีทำไม” พี่ราเรซจ้องมองสบตาฉันนิ่ง แววตาของเขาดูราบเรียบ ฉันเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ก็พี่เดินเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ” ฉันมองเขาอย่างระแวง แขนหนาสองข้างยื่นเข้ามากักตัวฉันไว้กับโต๊ะ ฉันรีบยกแขนของตัวเองขึ้นมาดันอกแกร่งไว้ไม่ให้เขาเข้ามาชิดกว่านี้ พี่ราเรซโน้มหน้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งเฉียนแก้มฉันไปนิดเดียว “คิดถึงมั้ง..” เขากระซิบตอบที่ข้างหู ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเต้นแรงอะไรหนักหนา ไอ้หัวใจบ้า เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหมดหรอก “คิดถึงทำไมค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันเผลอสบตากับตาคมเข้าอย่างจัง กลิ่นตัวหอมแตะจมูกชวนหลงใหล “ต้องเป็น...ก่อนใช่ไหม ถึงจะคิดถึงได้” พี่ราเรซยังจ้องมองสบตาฉันไม่ห่าง “งะ..งั้นมั้ง...” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก “พี่คิดถึงต้านะ..”

แนวเรื่อง: ระบบ มหาวิทยาลัย รักเพื่อน ฟีลกู้ด ไม่มีนอกกายนอกใจ ไม่ใช่ mpreg ไม่ใช่ omegaverse คำโปรย: แค่มีเรื่องกับพวกเด็กภาคไฟนิดเดียว จู่ๆ 'เวลา' ก็ปวดหัวจนสลบไป ฟื้นขึ้นมาก็มี "ระบบเด็กเรียน" ติดตัวเสียแล้ว แถมยังบังคับให้เขาทำภารกิจบ้าๆ อย่างการตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือก่อนเรียน หาติวเตอร์เตรียมสอบ และอื่นๆ อีกมากมาย เด็กวิศวะปีสองที่ใกล้จะถูกรีไทร์อย่างเขา จะฝ่าฟันเรื่องแปลกๆ เหล่านี้ไปได้อย่างไรกัน!?

เนื้อเรื่องของ "เพลิน" เด็กสาวธรรมดาๆ จากวิทยาลัยสายอาชีพธรรมดาคนนึงที่เธอคิดว่าชีวิตคงไม่มีอะไรทำให้เธอพลิกผันไปได้มากกว่าการสอบแล้ว แต่แล้วจนกระทั่งเธอได้พบกับ "อาจารย์ทัช" อาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษคนใหม่ หน้าตาดีแต่มีนิสัยที่เข้มงวด จนเธอรู้สึกถึงกับไม่อยากเรียนกับเขาเอาซะเลย แต่แล้ว..ภาพถ่ายที่บังเอิญเปิดขึ้นกลางห้องสอบ ทำให้เธอได้เจอกับรอยยิ้มของเขาชัดๆ ครั้งแรก จากความรำคาญ กลายเป็นความใส่ใจ จากความไม่ชอบ กลายเป็นการมองหา จากแค่ "อาจารย์" กลายเป็น "ความรู้สึก" ที่ไม่อาจห้าม อายุที่ห่างกันถึง "สิบเอ็ดปี" สถานะระหว่าง "ครู" กับ "ศิษย์" ที่ไม่ควรเกินเลย แต่หัวใจไม่เคยถามกฏของโลก มันแค่เต้นแรงทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนั้น ความรักที่ดูไม่อาจเป็นไปได้ เพลินกับอาจารย์ทัชจะสามารถรักกันได้หรือไม่ ความเหมาะสมหรือความรักเป็นคุณ...จะเลือกอะไร

เมื่อโชคชะตานำพาให้หญิงสาวผู้เป็นลูกสาวคนโตได้มีโอกาสย้อนเวลากลับมาในช่วงที่ป๊าของตนอายุสิบสี่ในร่างของเด็กหญิงวัยห้าขวบ เธอจะจัดการเปลี่ยนชะตานี้อย่างไร "หากป๊ายังไม่เปลี่ยนนิสัย หนูจะหาพ่อใหม่"

ใช้ชีวิตสงบสุขมาได้ตั้งนาน แต่กลับต้องมาอึมครึมเพราะดันไปมีเอี่ยวกับสมาชิกแก๊งค์เทพเจ้าประจำมหาลัย แถมไอ้บ้านั่นยังพ่วงตำแหน่ง "ว่าที่ผู้นำแก๊งค์มาเฟีย" ที่กำลังโดนตามล่าด้วยไง เหอะๆ แบบนี้ฉันจะมีชีวิตรอดต่อไปมั้ยให้ทาย?

“เตียงมันแคบพอสำหรับสองคน แต่ใจของอีกคนเหมือนจะล้ำเส้นไปไกลเกินกฎ FWB ระวังให้ดี คนที่รักก่อน มักเจ็บก่อนเสมอ” Friends with Benefits รักสนุกแต่ไม่ผูกพัน ความสัมพันธ์แบบไม่เปิดตัว ไม่มีสถานะ พวกเขาตกลงคบกันแบบไม่มีชื่อเรียก ไม่มีสถานะ ไม่มีสิทธิ์หึงหวง ไม่มีใครรู้ แม้แต่เพื่อนสนิท มีเพียงแค่ เวลาที่ว่าง กับ เตียงที่ว่าง เท่านั้น ที่ทำให้เขาและเธอ วนกลับมาหากันเสมอ แต่ในความสัมพันธ์ที่เหมือนจะเล่นๆ กลับมีบางคนรู้สึกจริงขึ้นมาทุกวัน… ในขณะที่อีกคนยังเย็นชาเหมือนไม่เคยเริ่มอะไรเลย จนวันหนึ่งมีคนนึงหายไป ไม่ทัก ไม่โทร ไม่มาหา และอีกคนก็เพิ่งรู้ว่า เจ็บกว่าการเลิก คือการไม่เคยได้เป็นอะไรเลยตั้งแต่แรก เพราะกฎเหล็กของ Friends with Benefits คือ “ห้ามรู้สึก ห้ามหวง ห้ามล้ำเส้น” แต่ถ้ารู้สึกขึ้นมาจริงๆ ล่ะ? ใครจะเป็นคนเจ็บก่อน? ความสัมพันธ์แบบนี้ เข้าแล้วออกยาก ถ้าใจไม่แกร่งพออย่าเล่นกับไฟ

“ในวันที่ฉันควรจะได้ยืนข้างเขา…กลับกลายเป็นวันที่เขายืนอยู่กับคนอื่น” ความรักวัยมหาวิทยาลัยของเราเหมือนจะราบรื่นดี จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เขาเปลี่ยนไป หลังจากพบว่าเพื่อนสนิทของฉันคือเพื่อนรักในวัยเด็กของเขา วันรับปริญญา วันสำคัญที่ทุกคนถ่ายรูปคู่กับคนรัก แต่ฉันกลับต้องยืนเดียวดาย มองเขายืนกอดกับใครอีกคนที่ไม่ใช่ฉัน… และนั่นคือวันที่ฉันเลือกจะหายไปจากชีวิตเขา ลบทุกความทรงจำที่เคยมี…แต่โชคชะตากลับไม่ปล่อยให้มันจบง่ายๆ เมื่อฉันกลับมาอีกครั้ง กลับต้องเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน จนฟื้นขึ้นมาในห้องมืดทึม ที่ทุกอย่างตกแต่งราวกับห้องของมาเฟียในนิยาย และที่น่าตกใจกว่าคือ…เขาลักพาตัวฉันมา! ชายหนุ่มร่างสูงกำยำ ผู้เคยเป็นเจ้าของหัวใจฉัน ก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันเอวเพียงผืนเดียว ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาหัวใจฉันแทบหยุดเต้น… :: “ได้ข่าวว่าเธอมีคู่หมั้นแล้ว?” เขาจ้องมาทางฉัน พร้อมแววตาที่เปลี่ยนไป…

ในอดีตเขาสร้างรอยแผลและความเจ็บปวดให้ฉันและไม่คิดจะหันมาเหลียวแลแต่ห้าปีผ่านไปเขากลับมาอยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า พี่โบว์...ผมรักพี่