5/B สวนสนุกต้องคำสาป

เสียงหวีดหวิวของลมที่พัดผ่านช่องว่างมิติเหมือนเสียงกระซิบจากอีกฟากโลก ฮานา กับ โกฮัน ยืนอยู่หน้าประตูมิติที่เรืองแสงสีฟ้าอ่อน ภาพสะท้อนของครอบครัวและคนอื่นๆ ที่ยืนส่งอยู่ด้านหลัง ประกายแห่งความหวังฉายชัดในดวงตาของพวกเขา ความหวังที่ฝากไว้กับสองคู่หูที่กำลังจะก้าวสู่ความมืดมิด

“ทุกคน… พวกเราจะกลับมา” ฮานาเอ่ยเสียงแผ่ว พลางปรายตามองเพื่อนทีละคน โกฮันพยักหน้ารับช้าๆ มือใหญ่ของเขาเลื่อนมากอบกุมมือของฮานาไว้แน่น สัมผัสอุ่นร้อนที่ส่งผ่านถึงกันนั้นคือเครื่องยืนยันว่าพวกเขาไม่ได้อยู่คนเดียว

“พร้อมนะฮานา?” โกฮันถาม ใบหน้าจริงจังฉายแววกังวลเล็กน้อย ฮานาบีบมือเขาตอบ “พร้อมเสมอแหละน่า โกฮัน”

วินาทีถัดมา ทั้งคู่จับมือกันแน่น ก้าวแรกที่เท้าสัมผัสพื้นภายในประตูมิติ ความรู้สึกเหมือนถูกดูดกลืนลงไปในอุโมงค์มืดมิดที่ปลายทางมีแสงสว่างจางๆ อยู่ เมื่อแสงนั้นสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง พวกเขาก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“ที่นี่งั้นเหรอ?” ฮานาเอ่ย พลางมองไปรอบๆ ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือ สวนสนุกร้าง บรรยากาศเงียบสงัดเข้าแทนที่เสียงอึกทึกครึกโครมจากโลกที่พวกเขาจากมา ม้าหมุนหยุดนิ่ง ประติมากรรมตุ๊กตาตัวตลกขนาดใหญ่ดูน่าขนลุกภายใต้แสงสลัวของท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยเมฆหนาทึบ สีสันสดใสของสวนสนุกถูกกลืนกินด้วยความหมองหม่นและคราบสนิม กลิ่นอับชื้นและกลิ่นโลหะลอยอวลในอากาศ

เธอรีบยก นาฬิกาอาคม ขึ้นมาดู หน้าปัดของมันยังคงนิ่งสนิท ไม่มีสัญญาณของเงาปีศาจปรากฏขึ้นเลยแม้แต่น้อย

“ใช่ มีสัญญาณอะไรขึ้นบ้างไหม?” โกฮันถาม น้ำเสียงของเขามีความระแวงเจือปน มืออีกข้างของเขากำ มีดอาคม ที่ทำจากเหล็กไหลสีนิลไว้แน่น

“ไม่เห็นมีเลย… น่าแปลกจัง” ฮานาขมวดคิ้ว “หรือว่าพวกมันจะซ่อนตัวได้ดีกว่าที่เราคิด?”

“เป็นไปได้” โกฮันเห็นด้วย “เราลองไปทางสวนน้ำกันเถอะ ตรงนั้นดูจะเป็นจุดที่เปิดโล่งที่สุด อาจจะหาสัญญาณเจอ”

ทั้งคู่จับมือกันแน่นขึ้นกว่าเดิม ออกเดินตรงไปยังโซนสวนน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้น สระน้ำขนาดใหญ่แห้งขอด แผ่นกระเบื้องบางส่วนแตกร้าว สไลเดอร์หลากสีสันที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็กๆ บัดนี้ดูราวกับงูยักษ์ที่หลับใหลอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังก้องไปทั่วบริเวณราวกับเป็นเพียงสองชีวิตที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้

พวกเขาเดินสำรวจไปทั่วโซนสวนน้ำ เดินผ่านซุ้มขายอาหารที่ถูกทิ้งร้าง เครื่องเล่นน้ำที่หักพัง และห้องแต่งตัวที่ประตูเปิดอ้าทิ้งไว้ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเดินไปมุมไหนของสวนน้ำ นาฬิกาอาคมบนข้อมือของฮานาก็ยังคงนิ่งสนิท ไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆ

“น่าแปลกจัง หรือว่านาฬิกาจะเสีย?” ฮานาเอ่ยพลางยื่นนาฬิกาขึ้นไปบนฟ้า หวังว่าการเปลี่ยนมุมจะทำให้สัญญาณปรากฏขึ้น

และในทันใดนั้นเอง!

เสียงนาฬิกา บนข้อมือของฮานาก็พลันดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง! ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ พร้อมกับที่หน้าปัดของมันเรืองแสงสีแดงฉาน สัญญาณเงาปีศาจปรากฏขึ้นเป็นรูปเงาขนาดมหึมาที่พุ่งตรงมาจากเบื้องบน

“กรี๊ดดดด!” ฮานาอุทานเสียงหลง พลางหันกลับมามองเงาปีศาจรูปร่างคล้ายนกยักษ์ที่บินโฉบลงมาด้วยความเร็วสูง ปีกของมันแผ่กว้างบดบังแสงสว่างที่เหลืออยู่บนฟ้า ดวงตาของมันเรืองแสงสีแดงก่ำราวกับดวงไฟนรก

“ฮานาระวัง!!!” โกฮันตะโกนสุดเสียง แรงดึงจากมือของเขาที่พยายามจะดึงฮานาให้หลบออกไปจากวิถีของมันรุนแรงมาก เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า พลางชักมีดอาคมขึ้นตั้งท่าพร้อมจะป้องกัน

เงาปีศาจนกยักษ์พุ่งเข้าใส่ฮานาอย่างรวดเร็ว ปีกของมันที่ประกอบขึ้นจากเงามืดดูราวกับใบมีดที่พร้อมจะบดขยี้ทุกสิ่ง ฮานาหลับตาปี๋ ร่างกายแข็งทื่อด้วยความกลัว

ฉัวะ!

เสียงบางอย่างขาดออกจากกัน ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ!

“ฮานา! เป็นอะไรไหม?!” โกฮันรีบถาม พลางรีบสำรวจร่างกายของฮานาด้วยความร้อนรน

ฮานาส่ายหน้าช้าๆ “ฉัน… ฉันไม่เป็นไร” เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอก็รีบมองหาเงาปีศาจนกยักษ์ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้เธอต้องเบิกตากว้าง

เงาปีศาจตัวนั้นไม่ได้หายไป แต่กลับมีร่างที่สองแยกตัวออกมาจากร่างเดิมที่ใหญ่กว่า และบินวนอยู่เหนือหัวของพวกเขา ทั้งสองร่างดูเหมือนจะพุ่งเข้าใส่ด้วยความดุร้ายกว่าเดิม

“มัน… มันแยกตัวได้!” โกฮันอุทานด้วยความตกใจ “ไม่เคยมีบอกไว้เลยว่ามันจะแยกตัวได้แบบนี้!”

“หมายความว่าไงเนี่ย!? เราต้องรับมือกับมันสองตัวเลยเหรอ!?” ฮานาถามเสียงสั่น พลางพยายามจะหยิบเครื่องรางอาคมออกมาจากกระเป๋า แต่ด้วยความตื่นตระหนกทำให้มือของเธอสั่นไปหมด

เงาปีศาจนกยักษ์ทั้งสองตัวส่งเสียงคำรามกึกก้อง ก้องกังวานไปทั่วสวนสนุกที่ไร้ซึ่งชีวิตอื่นใด บรรยากาศรอบตัวเริ่มเย็นเยียบลงอย่างรวดเร็ว กลิ่นอับชื้นยิ่งคละคลุ้งจนน่าเวียนหัว

“ใจเย็นไว้ฮานา!” โกฮันพยายามรวบรวมสติ “เราเคยรับมือกับพวกมันที่สวนผักมาแล้ว นี่ก็ไม่ต่างกัน!” เขาพุ่งตัวออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว พลางเงื้อมีดอาคมในมือขึ้นสูง เล็งไปยังเงาปีศาจตัวที่เล็กกว่าที่กำลังพุ่งเข้าใส่เขาอย่างไม่ลดละ

“ไม่ใช่แค่นั้นโกฮัน!” ฮานาตะโกนเสียงหลงเมื่อนาฬิกาอาคมบนข้อมือของเธอก็พลันส่งสัญญาณที่รุนแรงกว่าเดิม “สัญญาณมันแรงขึ้นกว่าเดิมอีก! เหมือนว่า… เหมือนว่ามันจะมีตัวอื่นอีกเยอะเลย!”

โกฮันหันขวับกลับมามองฮานาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “อะไรนะ!?” เขาไม่ทันได้ระวังตัว เงาปีศาจอีกตัวที่ใหญ่กว่าก็โฉบลงมาจากด้านหลัง ปีกของมันเฉียดศีรษะของโกฮันไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด

“โกฮัน!” ฮานาตะโกน เธอเห็นเงาปีศาจตัวนั้นพุ่งผ่านโกฮันไปแล้วมุ่งตรงมายังเธอโดยไม่ลังเล เธอรู้ตัวว่าไม่สามารถหลบได้ทัน เธอหลับตาปี๋อีกครั้ง เตรียมรับแรงปะทะ

“อาาา!” เสียงกรีดร้องของเงาปีศาจดังขึ้น แทนที่จะเป็นเสียงกรีดร้องของเธอ!

ฮานารีบลืมตาขึ้นมอง ภาพที่เห็นทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าเดิม โกฮันพุ่งเข้ามาขวางเธอไว้ได้อย่างหวุดหวิด ร่างของเขาถูกปีกของเงาปีศาจเฉือนเข้าอย่างจัง ทำให้เกิดรอยแผลเป็นทางยาวบนแขนของเขา เลือดสีแดงสดซึมออกมาจากบาดแผล

“โกฮัน! นาย… นายเลือดออก!” ฮานาอุทานด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกที่ปนเปไปกับความห่วงใย

โกฮันกัดฟันแน่น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังคงยืนหยัดอย่างมั่นคง เขากดมือลงบนบาดแผล “แค่รอยข่วน… ไม่เป็นไร” เขาพยายามพูดให้เสียงปกติที่สุด พลางหันไปจ้องมองเงาปีศาจทั้งสองตัวที่กำลังบินวนอยู่เหนือหัวพวกเขาด้วยความเดือดดาล

นาฬิกาอาคมบนข้อมือของฮานายังคงส่งเสียงเตือนดังลั่นไม่หยุดยั้ง สัญญาณสีแดงยังคงกะพริบถี่รัว และนั่นหมายความว่าอันตรายยังไม่จบแค่นี้!

“เราต้องหาที่กำบัง!” โกฮันตัดสินใจ เขาเห็นซากอาคารหลังหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากสวนน้ำ “ทางนั้นฮานา!”

ทั้งคู่รีบวิ่งสุดฝีเท้า พยายามหลบหลีกเงาปีศาจนกยักษ์สองตัวที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาไม่หยุดหย่อน ปีกของพวกมันที่ตวัดผ่านอากาศสร้างแรงลมมหาศาลจนทำให้เศษซากปรักหักพังปลิวว่อน การวิ่งบนพื้นผิวที่เต็มไปด้วยสิ่งกีดขวางในสวนสนุกร้างแห่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“นี่มันจะจบเมื่อไหร่กันเนี่ย!” ฮานาหอบหายใจพลางพยายามเร่งฝีเท้า “เราต้องไปให้ถึงก่อนที่พวกมันจะล้อมเราไว้หมด!”

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงซากอาคารที่ว่า ซึ่งดูเหมือนจะเป็นโรงละครเก่า ด้านในมืดสลัวและเต็มไปด้วยฝุ่นผง ม่านเวทีขาดวิ่นและเก้าอี้ถูกคว่ำกระจัดกระจาย โกฮันรีบผลักบานประตูเหล็กที่บิดเบี้ยวให้เปิดออก แล้วดึงฮานาให้เข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดดันประตูให้ปิดลง

โครม!

เสียงประตูกระแทกปิดดังสนั่น เงาปีศาจนกยักษ์ทั้งสองตัวพุ่งชนประตูอย่างรุนแรง ทำให้เกิดเสียงดังอึกทึกจากด้านนอก แต่ประตูก็ยังคงปิดสนิท

“รอดแล้ว…” ฮานาทรุดลงกับพื้น หอบหายใจอย่างหนัก ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวและอ่อนล้า

โกฮันทรุดลงข้างๆ เธอก็หอบไม่ต่างกัน เขายกมือขึ้นมาดูบาดแผลที่แขน เลือดหยุดไหลไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงรู้สึกเจ็บแปลบๆ

“เราต้องคิดให้ดีกว่านี้” โกฮันกล่าวเสียงแหบพร่า “พวกมันฉลาดกว่าที่เราคิดเยอะ มันรอจังหวะที่เราเผลอ แล้วก็แยกตัวออกมาโจมตี”

“แต่ทำไมนาฬิกามันถึงไม่แสดงสัญญาณตั้งแต่แรก?” ฮานาถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “แล้วทำไมมันถึงแรงขึ้นตอนที่เรายกขึ้นฟ้าล่ะ? มันเหมือนพวกมันซ่อนตัวอยู่ในมิติที่สูงขึ้นงั้นเหรอ?”

โกฮันขมวดคิ้ว เขาคิดตามคำพูดของฮานา “เป็นไปได้… หรือมันอาจจะเกี่ยวข้องกับ ‘พลังงาน’ บางอย่างที่อยู่ในสวนสนุกแห่งนี้ด้วยรึเปล่า?”

ทันใดนั้นเอง!

ครืนนนน…

เสียงประหลาดดังขึ้นจากด้านในโรงละคร! มันไม่ใช่เสียงจากเงาปีศาจที่อยู่ด้านนอก แต่เป็นเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านล่างเวที

“นั่นเสียงอะไรน่ะโกฮัน?” ฮานาหน้าซีด ดวงตาเบิกกว้างอย่างหวาดระแวง

โกฮันคว้ามีดอาคมขึ้นมาอีกครั้ง “ไม่รู้สิ… แต่ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้อยู่คนเดียวในที่แห่งนี้” เขากระซิบเสียงเบา พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ความรู้สึกอันตรายไม่ได้อยู่แค่ภายนอกอีกต่อไป แต่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้พวกเขาจากด้านในอาคารที่คิดว่าเป็นที่หลบภัย