พันธะรักพันธนาการร้าย

“แม่เบลล์ขา” เสียงเด็กน้อยเอ่ยเรียกชื่อฉัน เด็กตัวอ้วนกลมคนนี้เป็นลูกสาวที่น่ารักของฉัน

“ว่าไงคะหมูน้อย หิวแล้วเหรอคะ กินข้าวต้มกุ้งของโปรดหนูไหมคะ แม่ทำให้” ฉันย่อตัวลงอุ้มลูกสาวที่แสนน่ารัก

“วันอาทิตย์นี้แม่เบลล์ว่างไหมคะ”

“แม่ต้องดูก่อนนะคะว่ามีโอทีไหม”

“หนูอยากอยู่กับแม่เบลล์บ้างค่ะ แม่ไม่ค่อยว่างมาหาหนูเลย” เธอซบที่หน้าอก แขนป้อม ๆ พยายามโอบกอดพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าแสนเศร้า สะเทือนใจผู้เป็นแม่เช่นฉันเพราะว่าฉันไม่มีเวลาให้ลูกจริง ๆ

“ที่ทำงานของแม่กำลังจะมีหัวหน้ามาใหม่ค่ะ งานเลยยุ่ง ๆ เพราะต้องจัดระเบียบใหม่ หมูน้อยไม่โกรธแม่ใช่ไหมคะ”

“ไม่โกรธค่ะ หมูน้อยแค่คิดถึง อยากนอนกอด อยากอยู่กับแม่” ดวงตาใสแป๋วสั่นระริกน้ำนัยน์ตากำลังจะไหลออกมา แต่ก็ยังพยายามกลั้นไว้เพราะไม่อยากอ่อนแอให้ฉันเห็น

“แม่ขอโทษนะคะที่ไม่ได้อยู่กับหนู แต่ที่แม่ทำเพราะไม่อยากให้หนูลำบากไงคะ เข้าใจแม่ใช่ไหม” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด ทำให้เขาเกิดมาแล้วไม่มีเวลาเลี้ยงดู แต่ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำนะ ฉันอยากทำมากทว่าก็ต้องหาเงินด้วยไง ไม่อย่างนั้นจะเอาที่ไหนใช้จ่าย

“หนูเข้าใจค่ะ หนูรักแม่นะคะ แม่เบลล์คนเก่งของหนู” เธอฉีกยิ้มน่ารัก มือป้อม ๆ ของลูกยกขึ้นมาลูบที่แก้ม ถึงแม้แววตาของเธอจะเศร้าไปบ้าง แต่ลูกสาวของฉันก็พยายามเข้มแข็ง

“ฝากลูกสาวของหนูด้วยนะคะน้าวัน” ฉันฝากฝังลูกสาวเมื่อถึงเวลาที่จะต้องกลับไปพักเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้เริ่มงาน

“ไม่ต้องห่วง น้าจะดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่น้าจะทำได้ เบลล์ก็ดูแลตัวเองนะลูก พักผ่อนเยอะ ๆ ” น้าวันญาติคนเดียวที่ฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็กตกปากรับคำเหมือนทุกครั้งทุกคราว

รัศมี มายา หรือ เบลล์ คือชื่อของฉัน ฉันทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ การงานค่อนข้างลำบากสักนิด เพื่อนร่วมงานเป็นกันเองในบางกลุ่ม แต่ฉันไม่ได้โฟกัสจุดนั้นอยู่แล้ว เพราะฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปตามหาเพื่อนร่วมงาน หน้าที่ของฉันคือทำงานออกมาให้ดีที่สุด

ฉันอายุ 28 ปี เกิดมาพอจำความได้ก็รู้ว่าญาติเพียงคนเดียวของฉันคือน้าวัน รับรู้เพียงว่าฉันกำพร้าไม่มีพ่อแม่ ฐานะที่บ้านยากจนพอสมควร ต้องช่วยกันทำมาหากินปากกัดตีนถีบ น้าวันไม่มีสามี น้าทำงานทุกอย่างเพื่อส่งเสียให้ฉันได้เรียนสูง ๆ ฉันไม่เคยมีแฟน และไม่คิดจะมี

แต่ฉันมีลูกสาวตัวน้อยที่น่ารัก

ลูกสาวที่ฉันพูดได้เต็มปากว่า ‘พลาด’ เป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิต แต่ความผิดพลาดครั้งนี้ทำให้ฉันมีกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ เพราะฉันกลายเป็นผู้หญิงสารเลว มันคือตราบาปที่ติดค้างใจของฉันมานานและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป

ชีวิตในอดีตที่แสนโหดร้ายสอนให้จิตใจและร่างกายของฉันแข็งแกร่ง ฉันทุ่มเททำงานเพื่อซื้อบ้านแถวชานเมืองให้น้าวันและหมูน้อยลูกสาวของฉันอาศัยอยู่ ส่วนตัวของฉันนั้นบอสใหญ่ท่านใจดียกคอนโดให้ฉันอาศัยหลับนอนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเดินทางไกล และร่นระยะเวลาในการเดินทางไปทำงานให้เร็วขึ้น จึงไม่แปลกที่พนักงานในบริษัทจะเล่าลือกันไปต่าง ๆ นานา

หาว่าฉันเป็นเด็กท่านประธาน ยอมนอนกับท่านเพื่อตำแหน่งเลขาบ้างล่ะ บ้างก็ว่าที่ได้งานนี้เพราะใช้ร่างกาย ทั้งที่ความจริงแล้วฉันใช้ความสามารถที่ร่ำเรียนมาทั้งนั้น ยังดีที่ภรรยาของท่านประธานรู้ทุกความเคลื่อนไหวจากการรายงานของฉัน และฉันชี้แจงต่อท่านแล้วว่าไม่ได้เป็นอย่างข่าวลือ ซึ่งท่านรับฟังและบอกว่ารู้เพราะท่านสังเกตทุกอย่าง ซ้ำยังบอกฉันอีกว่าอย่าได้ใส่ใจเสียงนกเสียงกา เราแค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็เพียงพอ

กว่าฉันจะก้าวเข้ามาอยู่ในจุดที่มั่นคงนี้ได้ ฉันเคยย่ำแย่ที่สุด เคยเจอสิ่งที่เลวร้ายต่อใจมามาก ปัจจุบันฉันไม่กล้าคบใครเป็นเพื่อนสนิทและฉันไม่กล้าเชื่อใจใครต่อใคร อาจจะเป็นเพราะความเลวร้ายเมื่อหกปีก่อนที่มันคือตราบาปทำให้ฉันไม่กล้าคบเพื่อนหรือเเฟนเพราะกลัวเวรกรรมที่สมัยนี้มันติดจรวด กลัวการไว้ใจ