คุณหนูสี่ไป๋เกิดใหม่ครานี้ขอเลือกสามีเอง

ตระกูลเส้าที่ผู้นำตระกูลเป็นถึงเสนาบดีใหญ่กรมขุนนาง ภายนอกที่ผู้คนเห็นอาจแลดูรุ่งเรืองแต่ภายในกลับลวงโบ๋ แต่เพราะมีสตรีอย่างคุณหนูสี่ตระกูลไป๋ที่ตกหลุมรักคุณชายตระกูลเส้า แผนชั่วของคนเห็นแก่ตัวจึงเกิดขึ้น

ความรักทำให้คนดวงตามืดบอดไม่ยอมฟังคำทัดทานของผู้ใด เมื่อบุตรสาวที่เป็นแก้วตาดวงใจของใต้เท้าไป๋เสนาบดีกรมพิธีการ อ้อนวอนให้บิดาตอบรับการสู่ขอของตระกูลเส้า หากบิดาไม่ยินยอมนางจะใช้ความตายเพื่อให้ได้มาซึ่งความรักในครั้งนี้

ในที่สุดคุณหนูสี่ “ไป๋เล่อฉิง” ก็สมหวังนางได้แต่งเข้าจวนตระกูลเส้าในฐานะฮูหยินน้อย เพียงแต่หลังการแต่งงานผ่านไปไม่ทันไร บุรุษที่เคยบอกว่ารักนางนักหนากลับกลายเป็นอีกคน จนนางคิดว่าสิ่งที่เห็นคือความฝันไม่ใช่ความจริง

สินเดิมมากมายที่นำติดตัวมาจากบ้านเดิมถูกสามียึดไปทั้งหมด เพื่อนำไปอุดรอยรั่วของคลังในตระกูลของเขา และที่สำคัญเขายังรับสหายของนางเข้ามาในฐานะฮูหยินฐานะเท่าเทียมเช่นเดียวกับนาง ชีวิตที่เคยวาดหวังเอาไว้ก่อนหน้านี้พังทลายไม่มีชิ้นดี สาวใช้คนสนิทของนางถูกสังหารต่อหน้าต่อตา ส่วนตนเองก็ถูกคนเคยรักและสหายสนิททรมานจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

“เพราะเหตุใด...พวกเจ้าสองคนถึงต้องหักหลังข้าเช่นนี้”

“หึ ไป๋เล่อฉิงเจ้ามันโง่เองที่ไม่เชื่อคำทัดทานของคนที่หวังดี แค่ข้าพูดคำหวาน ๆ ไม่กี่คำหรือทำตัวน่าสงสารเจ้าก็ยอมทำให้ทุกอย่าง ช่างเป็นสุนัขที่เชื่องสำหรับข้าจริง ๆ” ตั้งแต่ต้นจนจบเส้าเหยี่ยนเสียงไม่เคยรู้สึกอันใดกับไป๋เล่อฉิงแม้แต่น้อย เขาหวังเพียงทรัพย์สมบัติที่ตระกูลไป๋สามารถหามาได้เท่านั้น

“เล่อฉิงเจ้ามันก็แค่สมบัติเดินได้ที่อาเสียงกับข้าไว้หยิบใช้เท่านั้น เจ้าคิดว่าอาเสียงจะรักเจ้าจริง ๆ น่ะหรือ ข้าจะบอกอะไรให้นะคนที่อาเสียงรัก และทุกคนในตระกูลเส้ายอมรับตั้งแต่แรกมีเพียงข้า “หลัวอี้หรู” ส่วนเจ้าจงเป็นฮูหยินที่ป่วยตายจากโรคประหลาดไปเถิด ฮ่า ๆ ๆ”

“ฮึก ข้าช่างโง่เขลาอย่างที่พวกเจ้าพูดจริง ๆ หากมีชาติหน้าข้าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับพวกเจ้าอีก อึก เฮือก! ตุบ”

ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้ายของนางจะสิ้นสุดลง ไป๋เล่อฉิงกลับเห็นเงาร่างอันเลือนลางของบุรุษผู้หนึ่ง ใบหน้าของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน แต่ดวงตาที่หนักอึ้งของนางฝืนมันเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว แม้ว่านี่จะเป็นการช่วยเหลือที่นางไม่รู้ว่าบุรุษผู้นี้เป็นผู้ใด แต่ภายในใจนางก็ได้ภาวนาเอาไว้แล้วว่าจะขอตอบแทนเขาในชาติหน้าก็แล้วกัน

‘ฉิงเอ๋อร์!’