บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น

ยามค่ำคืน ภายในห้องนอนมีเสียงร้องครางดังขึ้น แฝงไว้ด้วยความอดกลั้นเหล่าบ่าวไพร่ที่รออยู่ด้านนอกต่างก็ไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้น ใครบ้างจะกล้าพูดถึงองค์ชายรัชทายาทเล่อจื่อนอนอยู่ด้านนอกของเตียง น้ำตาไหลรินจากหางตาแดงก่ำ แต่ก็ไม่ได้ยกมือขึ้นเช็ด หรือจะพูดให้ถูกก็คือ ยกมือไม่ขึ้น...ในที่สุดนางก็เข้าใจความหมายของคำว่า "มันจะเจ็บ" ที่ฮั่วตู้เอ่ยไว้แต่มันไม่ใช่อย่างที่นางคาดคิดเขาเพียงแค่จับมือนางไว้ แล้วหักแขนทั้งสองข้างของนางออกอย่างรุนแรงเจ็บ เจ็บเหลือเกินนางไม่อยากร้องไห้ แต่มันเจ็บจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นางปล่อยโฮออกมาส่วนต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด กำลังนอนหันหลังให้นางอยู่บนเตียงเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรเล่อจื่อคิดว่าฮั่วตู้คงหลับไปแล้ว แต่นางหลับไม่ลง แขนที่ถูกหักเจ็บปวดรวดร้าว แถมยังไม่มีผ้าห่มคลุม...เตียงกว้างขวาง ผ้าห่มวางซ้อนกันอย่างเรียบร้อยอยู่ด้านในสุด หลังจากหักแขนของนางแล้ว ฮั่วตู้ก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองโดยไม่สนใจนาง...ความเมตตา? เขาจะมีอย่างนั้นหรือเล่อจื่อมองแผ่นหลังของเขาด้วยความเกลียดชัง"นอนไม่หลับหรือ"เล่อจื่อสะดุ้งตกใจ คิดว่าคนผู้นี้มีตาหลังหรื

ห้องโถงกว้างใหญ่และว่างเปล่า คำพูดของอันซวนดังก้อง แต่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเล่อจื่อมองฮั่วตู้ พยายามสังเกตปฏิกิริยาของเขาดูเหมือนว่าอันซวนจะเป็นองครักษ์คนสนิท เขาจะยอมหรือไม่ฮั่วตู้หัวเราะเบาๆ เงยหน้าขึ้น แต่ก็ไม่ได้แสดงความประหลาดใจ เขาไม่ได้ถามเหตุผล เพียงแต่กล่าวว่า"ได้ เจ้ารู้กฎดีแล้วใช่หรือไม่"อันซวนคลายสีหน้าลง ราวกับโล่งอก หลังจากพยักหน้ารับ เขาก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่เอ่ยขอบคุณฮั่วตู้เหลือบมองเล่อจื่อที่กำลังงุนงง เห็นแววสงสัยบนใบหน้าของนางไม่แปลกที่นางจะสงสัยเขากับคนใต้บังคับบัญชามีกฎระหว่างกัน เขาไม่ชอบการวิงวอน และไม่ชอบให้ใครมาวิงวอนเขาคำว่า "ขอ" ไร้ประโยชน์เขาชอบการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม หากต้องการสิ่งใดจากเขา ก็ต้องแลกมาด้วยสิ่งที่มีค่าเท่ากันจ่ายเท่าไหร่ ก็ได้เท่านั้นยุติธรรมแต่... ฮั่วตู้ยกยิ้มมุมปาก มองไปยังคนที่อยู่ข้างๆบัดนี้ ห้าแคว้นต่างแยกจากกัน ชนเผ่าใหญ่สามเผ่าสวามิภักดิ์ต่อแคว้นฉี ใครๆ ก็รู้ว่าแคว้นหลี่ปกครองด้วยความเมตตา แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาก็เป็นมิตร ต่างจากแคว้นอื่นและตอนนี้ แคว้นหลี่ล่มสลายแล้วเมื่อครู่ เขารอนาน อยากรอดูว่าอดีตองค์หญิงแห่

"เจ้าได้พบอันซวนหรือไม่" เป็นคำถามที่ไม่คาดคิดเล่อจื่อส่ายหน้า เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "หม่อมฉันสามารถเดินเล่นในตำหนักตะวันออกได้หรือไม่เพคะ""ได้" ฮั่วตู้เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ"ในตำหนักตะวันออกนี้ นอกจากข้าแล้ว เจ้าก็ใหญ่ที่สุด เข้าใจหรือไม่"เล่อจื่อพยักหน้าอย่างงุนงง"เหมือนกับเป็นองค์หญิง กลับถูกบ่าวไพร่รังแก..."เขาไม่ได้พูดประโยคเล่น เล่อจื่อพอจะเดาได้จากแววตาเยาะเย้ยของเขาว่าเขาไม่ได้พูดอะไรถูกบ่าวไพร่รังแก ช่างไร้ประโยชน์เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก หันหลังกลับแต่ฮั่วตู้ก็เรียกนางไว้ นางมองไปที่เตียง เห็นฮั่วตู้ยกมือขึ้น บีบหูข้างที่พิการของฮั่วเสี่ยวหลี่ที่อยู่ข้างๆ อย่างเบามือเมื่อถูกบีบหู ฮั่วเสี่ยวหลี่ก็ร้องเหมียวๆ อย่างไม่สบายใจ ยื่นกรงเล็บทั้งสองข้างออกไปตะปบมือของฮั่วตู้ ทว่ากรงเล็บของมันสั้นเกินไป จึงได้แต่ตะปบไปมาในอากาศ ไม่อาจแตะต้องปลายนิ้วของฮั่วตู้ได้...เมื่อเห็นดังนั้น เล่อจื่อจึงรีบขานรับ แล้วช่วยฮั่วเสี่ยวหลี่ออกมา อุ้มไว้ในอ้อมแขน ฮั่วเสี่ยวหลี่โผล่หัวกลมๆ ออกมาจากอ้อมกอดของเล่อจื่อ ยังคงร้องเหมียวๆ อย่างไม่พอใจใส่ฮั่วตู้ฮั่วตู้ปรือตาขึ้นมอง โอ้ แมวโง่ อกตัญญูแ

"ไม่ขาดทุน" ฮั่วตู้ตอบอย่างตรงไปตรงมา"เจ้าสวยกว่าเสิ่นชิงเหยียนมาก"เล่อจื่อยิ้ม ตอบว่า "ฝ่าบาทก็ดูดีกว่าเพคะ"เมื่อได้ยินดังนั้น ฮั่วตู้ก็หยุดเดิน เล่อจื่อจึงต้องหยุดตาม มองเขาด้วยความสงสัยแสงจันทร์สว่างไสว ส่องกระทบใบหน้า ทำให้พวงแก้มของทั้งสองขาวผ่องดุจหยกฮั่วตู้เอนตัวไปทางเล่อจื่อ อาศัยแรงของนาง ยกไม้เท้าขึ้นเคาะขาขวาของตนเอง แค่นเสียง"ดูดีไปก็เท่านั้น ก็แค่คนพิการ"เล่อจื่อยิ้ม พยุงเขา ให้เขาพิงตนเอง "ก็แค่เดินช้ากว่าคนอื่นเท่านั้น"แววตาของนางจริงใจ อ่อนโยนจู่ๆ ฮั่วตู้ก็รู้สึกหงุดหงิดใจเขาไม่ได้พูดอะไร เพียงผลักนางออกเบาๆ เมื่อเว้นระยะห่างจากนางแล้ว เขาก็เดินต่อไปข้างหน้าโดยใช้ไม้เท้าเมื่อมาถึงตำหนักตะวันออก ฮั่วตู้ก็ตรงไปที่ห้องหนังสือ นั่งอยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งดึกดื่น เขาจึงกลับไปยังห้องนอนคนบนเตียงหลับตาพริ้ม ฮั่วตู้นอนลงด้านนอก มองนางเงียบๆ เห็นขนตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ายังไม่หลับฮั่วตู้ไม่ได้พูดอะไรเพื่อจับผิดนางในเมื่อชอบแสดงนัก พรุ่งนี้เขาจะเชิญนางไปดูละครดีๆ สักเรื่อง ดูซิว่านางจะทนดูได้หรือไม่เขาจินตนาการถึงปฏิกิริยาที่นางอาจจะมี มุมปากก็ยกยิ้

"กราบทูลพระชายา ฝ่าบาทเข้าไปในห้องหนังสือหลังจากเสวยอาหารเย็นแล้วเพคะ"นางกำนัลมีกิริยานอบน้อม สุภาพ ไม่เพียงแต่ชี้ทางให้นาง แต่ยังถือโคมไฟนำทาง พานางไปที่ห้องหนังสืออย่างเอาใจใส่ และคอยเตือนนางด้วยเสียงเบาเป็นระยะๆ ให้ระวังเท้าเดินช้าๆ บนทางเดินเก้าโค้ง ในที่สุดเล่อจื่อก็ได้มีโอกาสพิจารณาจวนอ๋องแห่งนี้อย่างละเอียดบางทีเพื่อเป็นการต้อนรับงานแต่งงาน จวนจึงยังคงประดับประดาด้วยโคมไฟ มีโคมไฟสีแดงแขวนอยู่บนชายคาทางเดิน เพิ่มความรื่นเริงให้กับจวน เช่นเดียวกับตำหนักตะวันออก สถานที่แห่งนี้กว้างใหญ่ แต่กลับเงียบเหงา มีนางกำนัลและข้าราชบริพารไม่มากนักเหมือนกับความรู้สึกที่ฮั่วตู้มอบให้ เย็นชา เดียวดาย เมื่ออยู่กับเขา ดูเหมือนจะมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นเขาไว้ แยกเขาออกจากทุกสิ่งในโลก...ตั้งแต่ถูกฮั่วซู่พากลับมาที่แคว้นฉี แผนการเดิมของนางคือ อยู่เคียงข้างฮั่วซู่อย่างอ่อนหวาน รอโอกาสช่วยเหลือพี่สาวที่ถูกกักบริเวณเล่อจื่อรู้ดีว่าตอนนี้นางไม่มีอะไรเลย นอกจากร่างกายนี้ ร่างกายที่ฮั่วซู่ไม่เคยได้ครอบครองฮั่วซู่มีความต้องการในตัวนาง มิใช่หรือ?แม้ในท้ายที่สุด นางจะช่วยพี่สาวไม่ได้ นางก็สามารถใช้ตั