ภรรยาของเขาคือนางร้ายความจำเสื่อม

สองชั่วโมงก่อนหน้า

เหม่ยอิงตื่นขึ้นพร้อมกับอาการชาไปทั่วร่าง แพขนตายาวกระพริบถี่ พยายามปรับโฟกัสกระทั่งรับรู้ถึงกลิ่นยาและเสียงพูดคุยข้างหัวเตียง คลับคล้ายคลับคลาว่าคนพวกนั้นจะไร้ความเกรงใจว่ากำลังมีคนป่วยนอนอยู่ตรงนี้

“ทำไมถึงหาสาเหตุรถที่ชนไม่ได้?” ดวงตาสวยค่อย ๆ ช้อนขึ้นมองชายสองคนที่กำลังสนทนากันอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พวกเขาสวมชุดดูเป็นทางการ รูปร่างใหญ่บึกบึน ท่าทีน่าเกรงขามจนกระทั่งเหม่ยอิงไม่กล้าส่งเสียงบอกว่าเธอตื่นแล้ว

“กล้องเสีย ซวยชะมัดถ้าคุณเหวินรู้ว่าหาไม่เจอ คงโดนเล่นงานแน่” ชายอีกคนตอบ คราวนี้เหม่ยอิงขมวดคิ้วอีกครั้ง เธอไม่ค่อยเข้าใจบทสนทนาเท่าไหร่นัก แต่ก็พยายามจะลองเปล่งเสียงกระแอมเบา ๆ เผื่อจะทำให้ทั้งสองคนได้ยินบ้าง ทว่ากลับไม่เป็นผล

“คุณเหวินเจิ้งน่ะหรือที่จะทำแบบนั้นเพราะคุณเหม่ยอิง? ขนาดเธอนอนโรงพยาบาลมายี่สิบแปดวันแล้วก็ยังแวะมาแค่ครั้งเดียวเอง” คนบนเตียงสะดุ้งทันทีที่ประโยคนั้นเอ่ยจบ พวกเขาหมายความว่าอย่างไรที่เธอนอนมาถึงยี่สิบแปดวัน!

“ฉันก็ไม่ได้อยากจะมองโลกในแง่ร้ายนักหรอก แต่ไม่ใช่เพราะเจ้านายเราใช่ไหมที่เป็นคนทำให้คุณเหม่ยอิงเป็นเช่นนี้” ทันทีที่จบประโยคคล้ายคำถามนั้น บรรยากาศในห้องพลันเงียบลงทันที ราวกับไม่มีใครอยากแตะต้องประเด็นนี้ เหม่ยอิงที่ได้ฟังก็พิจารณาสถานการณ์ไปพร้อม ๆ กัน

“พูดอะไรวะ พอ ๆ กลับไปทำหน้าที่ตัวเองได้แล้ว ใกล้จะได้เวลาหมอมาตรวจแล้วด้วย” คนโดนสั่งรับคำก่อนจะเดินไปทางหน้าประตูห้อง ส่วนผู้ชายอีกคนหนึ่งก็คล้ายจะก้มมาตรวจดูว่าเธอยังหมดสติอยู่ไหม แต่ดันสบสายตากับเหม่ยอิงที่กระพริบตาปริบ ๆ มองอยู่ก่อนแล้ว

“ไง...” เสียงหวานที่เอ่ยออกมานั้นบัดนี้ทั้งแหบแห้งและกระท่อนกระแท่น ร่างสูงใหญ่ที่เหม่ยอิงเดาว่าคงมีหน้าที่คล้ายจะเป็นบอดี้การ์ดสะดุ้งตัวโยน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“คุณเหม่ยอิง!” แล้วทั้งชั้นของโรงพยาบาลก็ดูจะวุ่นวายขึ้นมาทันที เพราะคนมีศักดิ์เป็นภรรยาของเหวินเจิ้งผู้นั้นได้สติแล้วหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อยี่สิบแปดวันก่อน!

ปัจจุบัน

หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดจากจงเซ่อซึ่งอยู่ในตำแหน่งลูกน้องคนสนิทของสามีแล้ว เหม่ยอิงก็รู้สึกเหมือนตัวเองหัวสมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ ใช่...เธอคนนี้มีสามีและแต่งงานไปแล้วหกเดือน!

ต้องเล่าย้อนไปก่อนหน้านี้ว่าจริง ๆ ทั้งสองตระกูลของเหม่ยอิงและตระกูลของเหวินเจิ้งที่ว่ากันว่าเป็นผู้กุมอำนาจตระกูลไท่ ตระกูลอันดับต้นของจีน ประมุขคนปัจจุบันนามว่าไท่เหวินเจิ้ง ขึ้นแท่นเป็นผู้นำได้ไม่กี่ปีแต่กลับสร้างรายได้ให้ตระกูลมหาศาล เพียงแค่เขาเอ่ยปากไม่ว่าเรื่องอะไรแม้แต่คนใหญ่คนโตยังต้องรับฟัง คนเคารพกันทั่วหน้าหากแต่ติดสัญญาบางประการไว้ตั้งแต่รุ่นปู่ของเขาว่าถ้าวันใดที่ตระกูลไท่ขึ้นสู่จุดสูงสุดได้แล้ว ทั้งยังสามารถเป็นใหญ่พอที่จะควบคุมอำนาจได้ หากถึงวันนั้นข้าง ๆ เหวินเจิ้งจะต้องมีภรรยาซึ่งเป็นลูกหลานของตระกูลจ้าวซึ่งก็คือตระกูลของเหม่ยอิง...

แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่เป็นที่พอใจของเหวินเจิ้งเท่าไรนัก เขาไม่ได้ติดเรื่องที่จะต้องมีภรรยาเพราะเดิมทีก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายอยู่แล้ว เพียงแต่คนที่ปู่เลือกไว้ดันเป็นลูกสาวคนเดียวของผู้นำตระกูลจ้าวในปัจจุบัน ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจดั่งไข่ในหิน ใช้เงินฟุ่มเฟือยกระทั่งที่บ้านใกล้จะล้มละลายเพราะเรื่องธุรกิจแต่เหม่ยอิงก็ยังไม่รับรู้ และด้วยการถูกเลี้ยงดูที่ผิดทำให้นิสัยเจ้าตัวไม่ค่อยน่ารักเสียเท่าไหร่ เอาแต่ใจทั้งยังพยายามจะปั่นประสาทเหวินเจิ้งอยู่บ่อย ๆ กระทั่งคนเป็นสามีทนไม่ไหวจับมัดมือมัดเท้าไม่ให้ไปไหนครึ่งวันยังทำมาแล้ว

“พอ...พอก่อน” มือเรียวยกขึ้นคล้ายจะห้ามไม่ให้จงเซ่อพูดต่อ เพราะหลังจากเล่าประวัติคร่าว ๆ เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเธอและคนที่มีศักดิ์เป็นสามีคนนั้นให้ฟังแล้ว จงเซ่อยังเล่าต่อว่าเมื่อยี่สิบแปดวันก่อนเหม่ยอิงแอบขโมยรถของเหวินเจิ้งไปใช้ เที่ยวเตร่จนกระทั่งดึกดื่น นอกจากนี้ดูเหมือนจะซัดแอลกอฮอล์ไปมากพอสมควรเลยเช่นกัน

จนสุดท้ายสภาพคุณหนูเอาแต่ใจก็มาเป็นอย่างที่เห็น เกิดอุบัติเหตุนอนนิ่งเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่เกือบเดือน แถมคุณหมอมาตรวจร่างกายให้เมื่อครู่ก็พบว่าเหม่ยอิงมีภาวะความจำเสื่อม จดจำคนรอบข้างและเหตุการณ์ในอดีตไม่ได้ ยกเว้นชื่อตัวเองและการใช้ชีวิตประจำวันที่ดูเหมือนจะยังทำทุกอย่างได้ตามปกติ

“แล้วเขาอยู่ไหน” จงเซ่อขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำถาม แต่เพียงครู่เดียวก็เหมือนจะเข้าใจว่าคืออะไร

“ตอนนี้คุณเหวินทำงานอยู่ครับ เทียวไปเทียวมาระหว่างปักกิ่งกับมาเก๊า กำลังจะถึงช่วงสำคัญก็เลยวุ่นวายพอตัว” เหม่ยอิงถอนหายใจ ทุกอย่างตีรวนอยู่ในหัวจนยากจะปะติดปะต่อให้เข้าใจได้ในทันที แต่ก่อนอื่นเรื่องที่เธอจะต้องให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกก็คือการฟื้นฟูร่างกายตัวเอง นอนบนเตียงมาเป็นเดือนจนอาจจะลืมวิธีการเดินไปแล้วก็เป็นได้

จงเซ่อหลังจากที่อยู่เล่าเรื่องราวและสั่งงานลูกน้องที่เหลือไว้แล้วก็ต้องขอตัวกลับไปหาเหวินเจิ้งต่อ เขากล่าวว่าจะไปรายงานเรื่องนี้ให้กับเจ้านายตัวเองได้ทราบ ทิ้งท้ายด้วยการค้อมศีรษะให้อย่างสุภาพทำเอาเหม่ยอิงตกใจไม่น้อย ก่อนหน้านี้เธอได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาตลอดเลยหรือ?

กระทั่งพอไร้บุคคลอื่นในห้องอื่น เหม่ยอิงจึงพยายามมองนู่นมองนี่ให้คุ้นชิน ก่อนที่จะเห็นกระจกอยู่ไม่ไกล ในนั้นสะท้อนภาพของตัวเองซึ่งกำลังนั่งพิงอยู่บนเตียง

คุณหนูจ้าวเหม่ยอิง ผู้มีส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบกว่า ๆ จัดว่าเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสูงทีเดียว เธอมีนัยน์ตาสีฟ้าอมเทา ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตากลมโตหากแต่จมูกนิดริมฝีปากหน่อย ดูแล้วจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาเคลือบ ผมยาวสลวยถูกย้อมให้คล้ายกับสีดวงตาของเจ้าตัว ผิวขาวเนียนราวกับเกล็ดของหิมะเพียงแต่ตอนนี้ผิวที่ดูอิ่มน้ำสมบูรณ์กลับซีดเซียวเพราะอุบัติเหตุและการนอนยาวนานถึงยี่สิบแปดวัน

ไหนจะรอยแผลซึ่งมีผ้าพันแผลเป็นจุด ๆ เหม่ยอิงมองภาพนั้นอย่างพิจารณาก่อนจะถอนหายใจแผ่ว พยายามนึกย้อนความทรงจำตัวเองแต่ก็ยิ่งปวดหัวหนักจึงล้มเลิก

คราวนี้เธอจึงพยายามยกแขนยกขาดู แต่ก็ต้องยู่หน้าเบ้ปากพลางบ่นอุบอิบ

“อืม...ให้ตาย ขามันชาจนละลายไปกับเตียงไปแล้วหรือไง” เพราะไม่ว่าจะพยายามยกมันเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล หญิงสาวอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้องอดทนไว้ เธอหวังว่าเหวินเจิ้งคงจะมาหากันเร็ว ๆ นี้เพราะอย่างไรเสียสามีก็ต้องมาดูภรรยาหน่อยจริงไหม?

แต่เปล่า...เวลาล่วงเลยมาถึงครึ่งเดือนแล้วก็ไม่มีทีท่าของเหวินเจิ้งคนนั้นให้เห็นเงาเลยแม้แต่น้อย คนที่คอยมาเยี่ยมดูอาการก็มีแต่จงเซ่อ กระทั่งครอบครัวของเธอก็ไม่ได้มาเพราะจงเซ่อบอกว่าเหวินเจิ้งปิดเรื่องนี้เอาไว้ไม่ให้พวกเขารู้

“ตอนนี้อาการคงที่แล้วครับ พรุ่งนี้ก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว” ประโยคเดียวของคุณหมอที่ทำให้เหม่ยอิงพอจะยิ้มได้หลังจากผ่านมาครึ่งเดือน เธอเบื่ออาหารและบรรยากาศของโรงพยาบาลเต็มทีแล้ว ตอนนี้นอกจากอาการของเหม่ยอิงที่ดีขึ้น รูปร่างภายนอกก็ไม่ได้ซีดเซียวเหมือนวันแรก รอยแผลต่าง ๆ ก็หายไปเยอะ แก้มนวลเริ่มมีเลือดฝาดให้เห็น

จงเซ่อที่ได้ฟังเช่นนั้นก็เอ่ยขอบคุณคุณหมอ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ซึ่งเหม่ยอิงคิดว่าคงไปแจ้งเรื่องให้เจ้านายเหมือนทุกที

เมื่อได้อยู่ส่วนตัวในห้องพักผู้ป่วยแบบพิเศษที่สามีเป็นคนจัดการทุกอย่างให้ (คงเพราะกลัวเรื่องนี้หลุดออกไปมากกว่าไม่ใช่เพราะความห่วงใย เหม่ยอิงคิดเช่นนั้น)

คนตัวเล็กคิดว่าจะเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย เธอพอจะเดินด้วยตัวเองได้แล้ว ค่อย ๆ พยุงไปกับเสาน้ำเกลือก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากวุ่นวายอะไร

ขาเรียวก้าวลงสู่พื้นอย่างระมัดระวัง กระทั่งเดินได้หลายก้าวจนเหม่ยอิงรู้สึกใจชื้น หลังจากที่ทำธุระในห้องน้ำเสร็จแล้วก็กลับออกมา แต่เดินได้เพียงนิดเดียวก็เห็นแผ่นหลังกว้างของใครบางคนอยู่ตรงหน้า เธอพยายามจะเอื้อมมือไปแตะ แต่เขาดันหันกลับมาเสียก่อน

“อ๊ะ!” เหม่ยอิงเสียการทรงตัวไปชั่วขณะเมื่อเขาคนนั้นเอนหลบมือของเธอ จนร่างบางเซถอยหลังกระทั่งกำลังจะลงไปนั่งกับพื้น เสี้ยววินาทีนั้นเหม่ยอิงรู้ว่าถ้าเขาคว้ากันไว้ก็จะช่วยได้ทัน

แต่ไม่...นอกจากจะเอาแต่มองกันด้วยสายตาเย็นชาแล้วก็ไม่ขยับมือเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายเธอก็ต้องล้มลงนั่งกับพื้นไม่เป็นท่าจนรู้สึกเจ็บไปเสียหมด

“คุณเหม่ยอิง” แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อนที่จะได้มีบทสนทนาอะไรระหว่างเธอและเขา นั่นก็คือจงเซ่อที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีตกใจ เขาเข้ามาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นแล้วพากลับไปที่เตียง

ร่างสูงย้ายตัวเองไปนั่งที่โซฟาแล้วยกขาขึ้นไขว่ห้างมองมาทางเหม่ยอิงด้วยท่าทีนิ่งเฉย เขาอยู่ในชุดคอจีนสีดำกับกางเกงเนื้อดีสีเดียวกัน ใบหน้าหล่อคมฉายความเย็นชาและไม่ชอบต่อกันอย่างชัดเจน อาจเพราะไม่มีใครพูดอะไรก่อนทำให้บรรยากาศในห้องผู้ป่วยเงียบเชียบ

เหม่ยอิงลอบสำรวจใบหน้าของเขาคนนั้นซึ่งก็ต้องยอมรับว่าเครื่องหน้าไร้ที่ติ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผมเซ็ทเป็นทรงสีดำขลับที่รู้ว่าเจ้าของดูแลมาอย่างดีแค่ไหน ดวงตาดุดันสีน้ำตาลคล้ายไม้สนอันเป็นเอกลักษณ์ฤดูหนาว ชวนให้คนมองอย่างเธอจ้องลึกหลายนาที ทั้งร่างกายสูงโปร่งดูกำยำและแข็งแรง ไม่รวมถึงบรรยากาศรอบตัวที่ดูดุดันและน่าเกรงขาม แม้จะเพิ่งได้พบกันเป็นครั้งแรก กระทั่งริมฝีปากเริ่มเอ่ยขึ้นมาก่อนทำลายความเงียบระหว่างกัน

“สาแก่ใจหรือยังที่สามารถเรียกร้องความสนใจได้?” เริ่มประโยคแรกไม่ใช่คำถามถึงเรื่องสุขภาพหรืออาการใด ๆ ของเธอเลยแม้แต่น้อย เหวินเจิ้งหมุนแหวนที่นิ้วตัวเองไปมา

“คะ?...เรียกร้องความสนใจ?”

“ก็ที่ลงทุนขโมยรถของฉันไป…ตั้งใจจะเรียกร้องความสนใจ หรือแค่อยากประชดฉันที่ไม่สนใจกันแน่? ไม่รู้หรือไงว่าคันนั้นกี่สิบล้านหยวน” เพียงได้ยินราคาของมันเหม่ยอิงก็สะดุ้งตัวโยน ใบหน้าซีดลงจนเห็นได้ชัด

“มีปัญญาเอาไปทำพังแต่ไม่มีปัญญาแม้แต่จะพยุงตัวเองให้ยืนไหว ภรรยาฉันช่างเป็นคนที่น่าภูมิใจเธอว่าไหม” ประโยคเหน็บแนมต่อมาทันที เหม่ยอิงไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ก่อนหน้านี้จงเซ่อไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอมาก่อน

หมายถึงเรื่องราคาน่ะนะ...

“เอาแต่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต คิดว่าป๊าเธอจะคอยช่วยทุกอย่างแล้วจะเอาแต่ใจแค่ไหนก็ได้หรือไง” เหม่ยอิงขมวดคิ้วมุ่น ขนาดคนที่เขาพูดว่าเป็นป๊าเธอเธอยังจำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ ตัวเหวินเจิ้งเองที่เป็นสามีเธอก็จำไม่ได้ เหม่ยอิงอยากจะตะโกนใส่หน้าหล่อ ๆ นั่นสักทีว่าหยุดว่าเธอร้ายนักร้ายหนาก่อนได้ไหมเพราะตอนนี้เธอลืมสิ้นทุกการกระทำของตัวเองไปหมดแล้ว!

“ฉันว่าคุณจงเซ่อคงบอกคุณเรื่องอาการของฉันไปแล้วว่าตอนนี้ฉันอยู่ในสภาวะไหน เรื่องที่คุณกำลังต่อว่ากันตอนนี้ฉันไม่สามารถตอบอะไรได้เพราะจำไม่ได้เลยสักอย่าง” ประโยคแรกจากร่างระหงที่นั่งอยู่บนเตียงยิ่งทำให้เหวินเจิ้งแสยะยิ้มร้ายเข้าไปใหญ่ เพิ่งจะเคยได้ยินเธอเรียกคนอื่นแบบสุภาพเช่นนั้นแล้วแปลกหูไม่ใช่น้อย

เขาคงลืมคำรายงานจากลูกน้องคนสนิทไปเสียได้...ตอนนี้ภรรยาเขาสูญเสียความทรงจำนี่?

“งั้นก็รู้ไว้ซะสิว่าเมื่อก่อนทำอะไรเอาไว้ ฉันไม่สนว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในสภาพไหน คนเราทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบการกระทำตัวเอง จริงไหม?” เหม่ยอิงพยายามบอกให้ตัวเองใจเย็น สูดหายใจลึก ๆ เพื่อไม่ให้เผลอด่าแรง ๆ ใส่เหวินเจิ้งไปเสียก่อน เขาตั้งแง่ใส่กันได้แม้กระทั่งคนความจำเสื่อมเนี่ยนะ?

“ค่ะ แน่นอนว่าฉันจะรับผิดชอบให้ถ้าเกิดว่าแข็งแรงกว่านี้แล้ว” เหวินเจิ้งแค่นหัวเราะ เขายักไหล่หนึ่งครั้งคล้ายจะบอกว่ารอดูให้เธอทำตามที่พูดก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เหม่ยอิงอยากจะรู้นักว่าก่อนหน้านี้หกเดือนเธออยู่กับชายผู้นี้ได้อย่างไร?

“พรุ่งนี้จงเซ่อจะเป็นคนมารับ” เหวินเจิ้งทิ้งท้ายด้วยประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไป หญิงสาวอยากจะเอ่ยเถียงนักว่าต่อให้ไม่บอกเธอก็รู้เองได้ ก็นอกจากจงเซ่อเธอมีใครอื่นอีกหรือไง?

ทำไมสามีเธอไม่เป็นจงเซ่อซะให้จบ ๆ ไปเลยนะ ให้ตายเถอะ...แล้วแบบนี้เธอจะทนอยู่กับไท่เหวินเจิ้งไปได้อีกนานแค่ไหน แล้วไหนจะค่าเสียหายอีก เธอควรจะทำเช่นไรเพื่อเอามาชดใช้ดีล่ะเนี่ย...

To be continued...