หวนคืนดวงใจ

หลินซิ่วหรงสะดุ้งขึ้นจากฝัน

นางหอบหายใจถี่จนหน้าอกกะนเพื่อมสั่นไหว ดวงตาคู่งามเพ่งมองเพดานขาวโพลนตรงหน้าด้วยสายตาที่พร่ามัว หัวคิ้วเรียวค่อยๆ ขมวดมุ่นเข้าหากันช้าๆ ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งท่ามกลางบรรยากาศที่ครุกขุ่นภายในห้อง

เหตุใดที่ไม่ได้ใช่ไม่ใช่กลางป่าหกร้างแตากลับเป็น…เป็นเรือนของนางแทน?

หลินซิ่วหรงและมองสายตาขวาเห็นเหล่าสาวใช้ที่คุ้นหน้าคุ้นตาทั้งยืนและนั่งยืนอยู่เต็มเรือนต่างก็มองนางกลับด้วยสีหน้างุนงงไมาแพ่กัน

ไม่ใช่ว่านางตายไปแล้งหรอกหรือ!?

ความรู้สึกเจ็บจากลมดาบที่ลำคอก็จะแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง นางยังคงจำได้ไม่ลืม…มือขาวเรียวพลางยกขึ้นรีบกอบกุมลำลอทันที นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองเหล่าสาวใช้ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่คสผู้หนึ่ง น้ำเสียงหวานแหบแห้งเอ่ยถาม “ข้า…ยังไม่หรอกหรือ”

หลินซิ่วหรงมั่นใจว่า เหตุกานณ์ในตอนนั้นไม่ใช่เพียงแค่ความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น…ราวกับว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ

ดังนั้น…นางได้หวนกลับมางั้นหรือ!?

เรื่องเหลือเชื่อแบบนี้มีอยู่จริงๆ หรือ!?

ทันใดนั้น ความสงสัยและคำถามมากมายแล่นขึ้นกลางอก เช่นนั้นแล้ว วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่แล้ว นางได้กลับมาตอนไหนกัน ระหว่างก่อนเกิดเรื่องวุ่นวาย หรือตั้งแต่ก่อนที่นางและบุรุษผู้นั้นจะได้มีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน!?

อิงหลันสาวใช้ข้างกายคุณหนูใหญ่ นางลุกขึ้นพรวดพราดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียงยื่นมือไปประคองก่อนจะพูดด้วยน้ำเจือแผ่วเบา น้ำเสียงเจือด้วยความเป็นห่วง “คุณหนูนอนพักผ่อนก่อนเถอะเจ้าค่ะ”

นางหาได้ขัดขืนไม่ ล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย ทว่าสีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความงุนงงเต็มสิบส่วน นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกระพริบปริบๆ หลินซิ่วหรงกำบังจะอ้าปากถามออกไปอีกครั้งแต่จู่ๆ กลับได้ยินน้ำเสียงใสแผ่วเบาของอีกคนดังขึ้นเสียก่อน

หลินซิ่วอันเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงขอบเตียงที่ว่าง นางยื่นมือออกไปกอบกุมพี่สาว สายตาทอดมองอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้งด้วยความห่วงใจก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งด้วยความหนักอึ้ง “ไม่แน่เจ้าค่ะ ยามนี้ท่านพ่อรู้แล้วว่าพี่หญิงกำลังตั้งครรภ์ เกรงว่าคงพ้นถูกลงโทษแน่”

สีหน้าของหลินซิ่วอันเต็มไปด้วยหนักอึ้ง ราวกับแบกก้อนหินร้อยชั่งเอาไว้ในอก

วันนี้นาง ท่านแม่และท่านพ่อกำลังนั่งรอพี่หญิงออกมาจากเรือนเพื่อรับมื้อเช้าด้วยกัน ทว่าพออีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นในห้องโถงกลับมีสีหน้าซีดเซียวและอิดโรยออกมาอย่างชัดเจนคล้ายจะเป็นลมล้มพับไปจนอดเป็นห่วงไม่ได้แต่พี่หญิงกลับมองว่าเพื่อแค่เมื่อคืนนอนดึกพักผ่อนน้อยเท่านั้นหาได้เป็นอันใดหรือไม่ได้รู้สึกสบายอันใดทั้งสิ้น

แม้นางและท่านแม่จะเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้รบเร้าและพูดให้มากความ เพราะเกรงว่าพี่หญิงคงกำลังกัลวงเรื่องงานแต่งเชื่อมสัมพันธ์ต่างแคว้นในวันข้างหน้า ที่แม้จะไม่อยากออกเรือนไป ทว่ากลับไม่สามารถขัดขืนคำสั่งของท่านพ่อได้

และไม่สามารถปฏิเสธได้แม้แต่สักครึ่งคำ

บรรยากาศภายในห้องโถงยามเช้าของจวนสกุลหลินเงียบสงบ มีเหล่าสาวใช้คอยปรนบัติตักและยกอาหารให้ไปพลางๆ ทว่า พี่หญิงของนางยังไม่ทันได้กินสักคำแต่กลับกล่าว่ารู้สึกเหม็นพะอืดพะอมจะจวน ในจังหวะที่รู้ขึ้นนั้น เกรงว่าอีกฝ่ายคงจะหน้ามือจึงโงนเอนเป็นล้มไปต่อหน้าต่อตาของนาง ท่านแม่และท่านพ่อที่มองอยู่ทว่ายังโชคดีที่สาวใช้ที่อยูาเข้าไปประคองไว้ได้ทันก่อนจะล่วงลงพื้น

ตั้งแต่หลินซิ่วอันเกิดมาและจำความได้ พี่หญิงของนางสุขภาพแข็งแรงมากหาได้เจ็บป่วยปวดๆ อ้อดๆ แอ้ดๆ ไม่ แต่จูๆ อรกฝ่ายกลับเป็นลมล้มไปต่หน้าทุกคนเช่นนี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ตกใจทั้งสิ้น

จวนสกุลหลินที่เคยเงียบสงบกลับวุ่นวายขึ้นทันที เหล่าสาวใช้ต่างวิ่งวุ่นตามหาท่านหมอมาตรวจดูอาการของพี่หญิง

จนกระทั่ง แค่พี่หญิงเป็นลมล้มไปต่อหน้าทุกคนไป ท่านหมอชราผู้นั้นตรวจสุขภาพพี่หญิงนานสองนานด้วยสีหน้าเครียดไม่น้อยคล้ายกับกลืนไม่เช้าคล้ายไม่ออกจนกระทั่งถึงได้กล่าวแสดงความยินดีกลับนาง ท่านแม่และท่านพ่อ

หลินซิ่วอันเล่าเหตุการณ์หลังจากที่อีกฝ่ายเป็นล้มไปให้พี่สาวฟังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากระซิบกระซาบคล้ายหวาดกลัวว่าจะมีคนได้ยิน “ท่านพ่อ…ทั้งโกรธและโมโหมากเจ้าค่ะ”

ตอนที่บิดาได้ยินถ้อยคำจากท่านหมอชราตรงหน้าตรงหน้าถึงกละบถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าคล้ายไม่เชื่อถึงขั้นสั่งให้สาวใช้อีกคนไปตามหมอมาตรวจดูอาการอีกทีทว่าตำตอบกลับเช่นเดิม

ทั้งที่พี่หญิงยังไม่เคยแต่งงานและกำลังจะแต่งงานออกไปเชื่อมสัมพันธ์ในเร็ววันทว่าจู่ๆ กลับตั้งครรภ์เช่นนี้

นับว่าไม่ใช่เรื่องดีนัก

“เขา ยังอยู่หรือ” น้ำเสียงหวานแหบพร่าเอ่ยถามสั่นเครือ นางยกมือขึ้นลูบหน้าท้องผ่านผ้าอาภรณ์สัมผัส นัยน์ตาเมล็ดซิ่งวูบไหวอดนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น…

นางหาได้ตาย…บุรุษผู้นั้นปกป้องนางด้วยชีวิตจนกระทั่งล้มหายใจสุดท้ายเพื่อให้นางและลูกได้มีชีวิตรอดทั้งที่เข่โกรธและเกลียดนางปานนั้น

ทว่าทั้งที่เขสละชีวิตให้นางและลูกได้มีลมหายใจต่อแตากละบเป็นนางที่ลงมือปลิดชีวิตลูกและตัวเองเอง

หากไร้เขาแล้ว…นางและลูกจะมีชีวิตไปเพื่ออันใดกัน

หลินซิ่วอันสังเหตเห็นดวงตาคู่งามของพี่หญิงสั่นไหงและสั่นระริกก็พลันเข้าใจได้ทันที นางถอนหายใจอออกมา มือที่กอบกุมไว้กระชับแน่นไม่ยอมปล่อย “พี่หญิงก็คงรู้นิสัยท่านพ่อดีกระมัง”

นางกลัวเหลือเกืนว่าบิดาจะสั่งให้พี่สาวของนางกินยาขับเลือด ฆ่าหลานของตนเองทิ้ง

หลิ่วซิ่วหรงเหลือบสายตามองน้องสาว นางพลันรู้สึกจุกในอกพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ในชาติที่แล้ว หากเหตุการณ์ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แม้ว่าบิดาของนางจะโกรธเกรี้ยวโมโหมากเพียงใด ถึงขั้นให้นางไปยืนสำนึกผิดและสารภาพที่หน้าป้ายบรรพชลของบรรพบุรุษสกุลหลินต่อความผิดที่ได้ทำลงไปทว่านางกลับไม่อาจเผยปาอกบอกได้จริงๆ หลินซิ่วหรงยืนอยู่แบบนั้นหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ โดยไม่นั่งพักเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งท่านพ่อยกเลิสั่งลงโทษเพราะเห็นแก่หน้าท่านแม่ที่ถึงขั้นคุกเข่าขอร้องออกวอนว่าให้เก็บเด็กในครรภ์ที่ไม่ได้ทำผิดเอาไว้ อย่างไรครรภ์นี้ยังมองไม่ออก ซ้ำหากไม่มีผู้ใดเอ่ยก็ไม่มีผู้ใดรู้

นางถอนหายใจออกมา ไม่รู้ควรควรจะเริ่มต้นหรือแก้ไขเหตุการณ์ในครั้งนี่ยังไง นางเหลือสายตามองน้องสาว

“วางใจเถอะ ซิ่วอัน…เจ้าก็รู้ว่าท่านพ่อ แม้ว่าจะดูเป็นคนเจ้าระเบียบอยู่กฏเกรณ์อย่างไร ทว่าย่อมนึกถึงลูกและภรรยาเหนือกว่าสิ่งใดเสมอ”

หัวคิ้วของหลินซิ่วอันขมวดมุ่นรู้สึกย้อนแย้งในใจ

“ที่หญิงถูกบังคับให้แต่งงานออกไปเชื่อมสัมผัสก็เป็นเพราะท่านพ่อมิใช่หรอกหรือไร ที่เห็นแก่อำนาจในมือก่อนค่อยคำนึงนึกถึงภรรยาและบุตรที่สาว” น้ำเสียงของนางเจือด้วยความประชดประชันปนไม่พอใจ

จู่ๆ วันนั้น ท่านพ่อก็กลับมาตวนพร้อมทั้งบอกว่าจะส่งพี่หญิงขึ้นเกี้ยวไปแต่งงานกับองค์ชายต่างแคว้นเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ทั้งที่ไม่เคยถามความสมัครใจของพี่หญิงสักคำ!

หลินซิ่วหรงได้ยินแบ้วกลับอดที่จะหลุดหัวเราะออกมาอย่างขบขัน นางเลิกคิ้วถามกลับ “ยามนี้ไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าข้ากำลังท้ง หรือว่าเจ้าจะแต่งออกไปแทนข้าดี”

“พี่หญิง!” หลินซิ่วอันถึงกลับร้องตกใจทันที “มิใช่ว่าข้าไม่อยากจะเสียสละเพื่อท่าน ทว่าท่านก็รู้ว่า ข้ามีบุรุษในดวงใจ” พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ใบหน้าคนงามพลันขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเคอะเขินทันที

นางเข้าใจพี่สาวที่ไม่อยากแต่งออกไป หากนางไม่มีบุรุษมนดวงใจแล้วสถาการณ์กบืนไม่เช้าคล้ายไม่ออกเช่นนี้

หลินซิ่วอีนย่อมสละไปแทนได้

ใบหน้าของหลินซิ่วหรงปรากฏรอยยิ้มจางๆ หาได้ฉายแววน้องใจแต่อย่างใด “ช่างเถอะ เรื่องเช่นนี้ข้าจัดการได้ เจ้าก็ใช้ชีวิตของเจ้าไปเถอะ”

จู่ๆ ในขณะนั้น เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งดังใกล้ขึ้น เดินดุ่มๆ เข้ามาข้างในเรือน ใบหน้าของแม่บ้านวัยชราเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดใสและความเหนื่อยหอบฉายออกมาอย่างชัดเจน นางยอบกายลงเล็กน้อยก่อนจะเหลือบสายตาไปมองคุณหนูใหญ่บนเตียงด้วยความโล่งเมื่อเห็นว่าฟื้นแล้ว ทว่าเพียงชั่วอึดใจกลับถํกแทนที่ด้วยความหนักอึ้งแทน “นายท่านมีคำสั่งว่า หากคุณหนูใหญ่ฟื้นแล้วก็ให้ไปหาที่เรือนเจ้าค่ะ”

ยามนี้นายท่านโกรธกระฟัดกระเฟียดไม่น้อยมนางเองก็รู้สึกเป็นกังวลไม่ได้ ไม่รู้ว่าคุณหนูจะถูกลงโทษอย่างไรกัน

หลินซิ่วอันได้ยินแล้วบ่นพึมพำออกมาทันที “ท่านพี่หญิงพึ่งจะฟื้นยังไม่ทันหายดี ท่านพ่อใจดำเกินไปแล้วกระมัง”

ใบหน้าของหลินซิ่วหรงปรากฏรอยยิ้มจางๆ นางเหลือบไปมองยังแม่บ้านชราก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยราวกับบอกว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นจึงจะสายตาหันปลับไปมองน้องสาวทันที

“คำพูดของท่านพ่อต่อต้านได้ที่ไหนกัน เอาเถิด…ข้าเองก็หาได้เป็นอะไรมาก สมคสรจะจัดการเรื่องนี้เสียที”

หลินซิ่วหรงรู้แล้วว่านางได้หวนกลับมา แม้ว่าทุกอย่างจะเริ่มต้นไปแล้วทว่าก็ยังไม่สายเกินแก้