set : เจ้าขา

set : เจ้าขา

last updateLast Updated : 2025-03-26
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
30Chapters
1.4Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เมื่อโบ๋ตั๋น องุ่น และหลินหลิน สามสาวผู้ที่ติดซีรี่ส์เป็นชีวิตจิตใจ ได้นัดกันบินลัดฟ้าไปเที่ยวตามรอยซีรี่ส์และไปหาผัวเอ้ยไปส่องผู้ชาย หวังให้หัวใจดวงน้อยๆได้กระชุ่มกระชวย แต่ต้องมีอันซวยเมื่อตื่นมา...

View More

Chapter 1

ตอนที่0 บทนำ(ของทั้งสามเรื่อง)

Ese día que volvió a casa, llovía a mares.

Mi hermano no fue a recogerme.

—Luna está enferma. Regresa por tu cuenta.

Su voz al teléfono era fría, impasible.

Guardé silencio. Recogí mis cosas con calma y empecé a caminar bajo la lluvia.

Sólo había estado encerrada un año en el convento, pero al salir, ya no recordaba el camino a casa.

El día que mi hermano me llevó hasta allá, el trayecto fue tan corto.

Tan corto que no tuve tiempo de explicarle que no había empujado a Luna Belano por las escaleras.

Tan corto que no pude calmar su furia antes de que me arrojara a ese lugar oscuro y sin salida.

Pero ahora llevaba horas caminando bajo la lluvia, empapada de pies a cabeza, y no lograba encontrar el camino de vuelta.

Tal vez ya no tenía un hogar.

Mis padres murieron cuando era niña. Desde entonces, sólo estábamos mi hermano y yo.

Y ahora, él también me había dejado, por Luna.

En todo ese año, no fue a verme ni una sola vez.

Una vez, estaba gravemente enfermo y quería volver a casa con mi hermano.

Marqué su número. Cuando contestó, apenas comenzaba a hablar, me interrumpió y colgó.

—No me vengas con tus lágrimas baratas.

Mi hermano me había dejado atrás. Y yo, simplemente, ya no sabía dónde quedaba mi casa.

***

—¿Y ahora qué haces? Pasaste un año encerrada y sigues igual de caprichosa.

Mi hermano llegó corriendo a la comisaría. Al verme empapada, tiritando, con el cabello pegado a la cara, frunció el ceño y comenzó a reprenderme sin contenerse.

—Hoy no fui por ti porque Luna está enferma. Ya estás grande, ¿no sabes cómo volver sola? Siempre tienes que armar un drama. No creas que te voy a seguir tolerando.

—Lo siento, hermano. No fue mi intención... De verdad, olvidé el camino a casa.

Me temblaban las piernas. Apenas escuchaba su voz alzarse y ya sentía ese miedo físico, antiguo. Mi cuerpo, ya frío por la lluvia, se heló por completo.

Mi hermano no respondió. Se limitó a mirarme con disgusto.

Me arrodillé frente a él.

—Fue mi culpa, fue mi culpa... Perdóname, hermano. No me regreses allá. Te juro que me voy a portar bien.

Los policías, desconcertados, me levantaron del suelo e intentaron calmarlo.

—Vete a casa, no hagas esto público.

Su rostro era de piedra. Se dio la vuelta sin decir una palabra.

Lo seguí en silencio, sin levantar la vista.

Antes de subir al auto, coloqué con cuidado mi chaqueta mojada sobre el asiento.

—¿Qué haces?

Me miraba, extrañado.

—Mi ropa está empapada. No quiero ensuciar su coche.

Su ceño se frunció aún más. Agaché la cabeza, sintiéndome más pequeña que nunca.

Tras unos segundos de silencio, soltó, con fastidio:

—¡Súbete ya!

***

¿Será que había pasado demasiado tiempo fuera? La casa donde viví tantos años con mi hermano ya no se sentía como mía.

La fotografía de ambos, que colgaba en la sala, había sido reemplazada por una de él con Luna.

El sofá crema que yo misma había elegido, había desaparecido; ahora había uno rosa, chillón y ajeno.

Mi habitación también había cambiado por completo. Mis cosas, mis rastros, todo había sido borrado. El aire mismo sabía a otra persona.

—¡Natalia, ya estás aquí!

Luna salió del cuarto de mi hermano, sonriendo con dulzura.

—Como nunca estás, decidimos que Luna se quedara aquí. Su pierna... fue culpa tuya. La empujaste por las escaleras, y ahora tiene secuelas. Si vas a portarte bien, te arreglé el cuartito del ático. Ahí te puedes quedar.

Mi hermano pasó junto a mí, tomando la mano de Luna.

Miré hacia el piso de arriba, donde una puerta negra llevaba al antiguo trastero.

Está bien, pensé. Al menos tengo dónde dormir.

En el convento, ocho chicas compartíamos un dormitorio sin ventilación. En las noches de calor, me despertaba empapada, con el pecho oprimido, como si me ahogara.

Pero eso no era lo peor. Lo peor fue aquella noche, poco después de haber llegado, cuando sentí una mano extraña sobre mi cuerpo.

Abrí los ojos. Una mirada sucia y ansiosa me observaba en la oscuridad.

Grité. Pero él me cubrió la boca con fuerza. Luché con todo lo que tenía.

Vi claramente que las chicas de mi cuarto abrieron los ojos. Todas lo vieron, pero ninguna hizo nada para detenerlo.

***

Desde entonces, nunca volvió a dormir en paz.

Comparado con eso, este cuartito, aunque estrecho, era un lujo.

—Natalia, me quedé con tu cuarto. ¿No estarás molesta?

La sonrisa de Luna era falsa. Lo sabía. Era una provocación.

Antes, con mi temperamento, habría reaccionado con un golpe, no con palabras.

Desde la primera vez que la conocí, Luna me cayó mal. Esa actitud dulce y frágil era una máscara. Y sin embargo, nunca se alejaba.

En la fiesta de graduación, cayó por las escaleras frente a todos. Llorando, me acusó, mientras los demás nos miraban con horror. Desde ese momento, yo fui la villana.

Nunca olvidaré la mirada de mi hermano, sosteniéndola en brazos. En sus ojos había desilusión, cólera y desprecio.

—Me decepcionaste. No tengo hermana como tú.

Pero yo... yo no la había empujado.

Ese día esperé a mi hermano por horas. No regresó. No respondió llamadas.

En su lugar, llegó su secretario, junto a un par de desconocidos. Me metieron en un coche.

No hubo explicaciones.

—Parece que no te enseñé como debía. Vas a quedarte ahí, pensando bien en lo que hiciste, y pagando por la pierna de Luna.

Desde ese día, supe que no podía competir con Luna.

No porque no fuera capaz.

Sino porque, en el corazón de mi hermano, la balanza ya estaba inclinada.

Y si ahora me habían quitado mi habitación... ¿con qué derecho podía quejarme?
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
30 Chapters
ตอนที่0 บทนำ(ของทั้งสามเรื่อง)
ณ สนามบินแห่งหนึ่งในประเทศไทย "เมื่อไหร่ไอ้โบตั๋นจะมาสักที รอนานแล้วเนี่ย เก้าโมงไม่มีจริงสินะ" เสียงบ่นของสายสวยที่ชื่อว่าองุ่น ผู้มีใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ผิวขาวและตัวเล็ก ราวกับหลุดออกมาจากการ์ตูนญี่ปุ่นพูดขึ้น "โธ่ ไอ้องุ่น แกจะบ่นทำไมวะ ฉันบอกแล้วให้นัดไอ้โบตั๋นก่อนสองชั่วโมงแกก็ไม่เชื่อ" หลินหลินผู้ที่มีตาชั้นเดียวแต่เฉี่ยว ทำให้ดูเป็นสาวเปรี้ยว ผิวขาว รูปร่างสมส่วนพูดพร้อมตบบ่าองุ่นและทำหน้าเหมือนว่าให้ทำใจเสียเถอะ "เหอะ...ลำไย" องุ่นบ่นแล้วนั่งทำหน้าเซ็งๆ "มาแล้วค่า~ คุณเพื่อนขา~" โบตั๋นผู้ที่มีใบหน้าสวยหวาน ผิวขาว อกเป็นอก เอวเป็นเอว ตูดเป็นตูดหรือที่เรียกกันว่าหุ่นนาฬิกาทรายพูดด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อยและวิ่งเข้ามาหาเพื่อนๆที่นั่งรออยู่ราวกับอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ แต่พอเห็นหน้าขององุ่นที่ทำหน้าตาบึ้งตึงจึงรีบไปกอดแขนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆว่า "องุ่นคนดี อย่าโกรธโบตั๋นสุดสวยเลยน้า~" พูดจบก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มองุ่น "อี๋~ ไม่ใช่ผู้ชายอย่ามาง้อฉันอย่างนี้" องุ่นดันใบหน้าของโบตั๋นออกและรีบลุกมาหลบอยู่ข้างหลังหลินหลิน "ไม่โกรธมันแล้วใช่ป่ะ" หลินหลินหันไปถามองุ่น "ไม่โ
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่1 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
"ฮือๆ คุณหนู...ไม่ใช่สิ...พระชายา...ฮือๆ...ท่านฟื้นสิเจ้าคะ" "ฮือๆ...พระชายา...ได้โปรดอย่าจากบ่าวไปเลยเพคะ....ฮือๆ" เสียงร่ำไห้ของสตรีดังขึ้น จนทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงขมวดคิ้วหน่อยๆเนื่องจากรำคาญ จึงพูดว่า "ไอ้โบตั๋น ไอ้องุ่น ร้องไห้หาพระแสงอะไรวะ คนจะหลับจะนอน รำคาญโว้ย!" สตรีทั้งสองที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญ จึงหันมามองหน้ากันด้วยความตกตะลึงก่อนจะส่งเสียงอย่างดีใจว่า "พระชายา ท่านฟื้นแล้ว..ท่านยังไม่ตาย..บ่าวตกใจแทบแย่" "ฮึก...ฮือๆ...พระชายาท่านอย่าทรงทำเช่นนี้อีกนะเพคะ ถ้าหากไม่มีท่าน บ่าวก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเพคะ" สตรีรูปร่างอวบเอ่ยขึ้น "พระชายา...ฮือๆ...ข้าสงสารท่านยิ่งนัก" สตรีร่างบางร่างผอมเอ่ยขึ้น "โอ๊ย คนจะหลับจะนอนร้องไห้อยู่ได้ เป็นบ้าอะไรฮะ ญาติใครเสียหรือไง!" ฉันที่นอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกหงุดหงิดสุดๆจึงตะโกนออกมา คนยิ่งแฮงค์ๆอยู่ ยัยสองคนนั้นไม่แฮงค์บ้างหรือไง มาโวยวายอะไรกันแต่เช้าเนี่ย:⁠-⁠( "พระชายาเพคะ...ท่านอย่าได้กริ้วเลยเพคะ บ่าวไม่พูดแล้ว" สตรีร่างอวบเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียงสั่นเครือ ก่อนที่สตรีทั้งสองจะเงียบและปล่อยให้นายของตนหลับ เวลาต่อมา "หาว~" ฉันบ
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่2 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
"ฮือๆ...พระชายาเพคะ...เมื่อไหร่ท่านจะฟื้น...ฮือ" เอาอีกแล้ว ฉันได้ยินเสียงนี้อีกแล้ว ฉันกระพริบตาช้าๆแล้วมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า จูจูกำลังร้องไห้ ส่วนเสี่ยวฮวากำลังนั่งทำหน้าเศร้าและคอยเฝ้าฉันอยู่ "พระชายา...ท่านฟื้นแล้ว" เสี่ยวฮวาพูดพร้อมคุกเข่ามานั่งข้างเตียงด้วยความดีใจ จูจูที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหยุดร้องไห้แล้วโถมตัวกอดฉัน "พระชายา...หม่อมฉันดีใจที่พระองค์ไม่เป็นอะไรเพคะ""จูจู...ฉันจะตายเพราะเธอเนี่ยแหละ หนักนะ ลุกออกไป" ฉันนิ่วหน้าร้องโอดโอย"อุ๊ย หม่อมฉันขออภัยเพคะ" "เฮ้อ...หลินหลินเอ๋ย แทงตัวเองทำไมล่ะเนี่ย ไม่ได้กลับบ้านแถมยังต้องมาเจ็บตัวอีก" ฉันบ่นอย่างเซ็งๆ เสี่ยวฮวาจึงถามว่า "พระชายาเพคะ ท่านอยากกลับจวนหรือเจ้าคะ""ใช่" "แต่ถ้าท่านกลับไป ท่านก็จะเจอนางนะเพคะ หม่อมฉันกลัวว่าท่านจะโมโหจนเสียสุขภาพ" เสี่ยวฮวาทำหน้าลำบากใจ "นาง? ใครเหรอ" ฉันทำหน้างง "ก็คุณหนูหลินโหรวไงเพคะ" จูจูตอบ "แล้วหลินโหรวที่ว่าคือใครล่ะ" "พระชายา!!!" เสี่ยวฮวากับจูจูร้องเสียงหลง ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะจูจูจะพูดด้วยเสียงกระซิบว่า "คุณหนูหลินโหรว น้องสาวต่างมารดาของท่านไงเจ้าคะ นางเป็นลูกสาวขอ
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่3 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
ผ่านมาสามวันแล้ว ฉันก็ยังคงอยู่ในเรือน จะก้าวเท้าออกจากตัวเรือนก็ยังทำไม่ได้เพราะคำสั่งของอีตาอ๋องบ้าอำนาจนั่น กินๆนอนๆตอนแรกๆก็สบายอยู่หรอก แต่ทำแบบนี้ทุกวันก็น่าเบื่อ แถมไม่มีซีรี่ส์หรือมือถือให้เล่นอีก วันๆก็เจอแค่จูจูกับเสี่ยวฮวาและบ่าวรับใช้คนอื่นๆที่อยู่ภายในเรือน ไม่เคยเจอคนข้างนอกเลย ชีวิตแบบนี้ช่างน่ารันทดเกินไปแล้ว "เฮ้อ...น่าเบื่อจังเลย" ฉันถอนหายใจพร้อมทำหน้าเซ็งอยู่หน้ากระจก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือฉันเด็กลง จากอายุ25 กลายเป็นอายุ18 หน้าก็สวยใสไร้สิวดั่งดอกไม้แรกแย้ม แต่...ก็นั่นแหละ มันใช้เป็นประโยชน์ได้ที่ไหนล่ะ...เอ๊ะ ต้องได้สิ ใช้แผนหญิงงามกับอีตาอ๋องบ้าอำนาจนั่นดีไหมน้า~ ถ้าทำได้ เขาจะใจดีกับฉันไหม น่าลองแฮะ"เสี่ยวฮวา" ฉันเรียกเสี่ยวฮวาพร้อมยิ้มอย่างซุกซน "เพคะพระชายา" "เจ้ามาช่วยข้าแต่งหน้าแต่งตัวหน่อยสิ ข้าจะไปหาท่านอ๋อง" "พระชายา...แต่ท่านอ๋องมีคำสั่งกักบริเวณท่านนะเจ้าคะ" เสี่ยวฮวาพูดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ "ข้าบอกให้ทำก็ทำเถอะ...จูจูไปบอกห้องครัวต้มน้ำแกงมาให้ด้วย" ฉันยิ้มให้เสี่ยวฮวาและหันไปบอกจูจู "เพคะ" จูจูรับคำและเดินจากไป เสี่ยวฮวาจึงลุกขึ
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่4 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
"ทำไมโรงเตี๊ยมเงียบจัง" ฉันเอ่ยเบาๆพลางเงยหน้าขึ้นมองโรงเตี๊ยมซึ่งอยู่ในสภาพกลางเก่ากลางใหม่ ตกแต่งด้วยโคมไฟ มีจำนวนสองชั้น "เถ้าแก่ เถ้าแก่" ฉันเดินเข้าไปข้างในพร้อมร้องเรียก เพียงไม่นานก็มีชายวัยกลางคนพุงพลุ้ยแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจรีบวิ่งเข้ามาและตอบว่า"มาแล้วๆ" เสี่ยวฮวาจึงเดินไปจองห้องกับเถ้าแก่ ส่วนฉันก็เดินสำรวจพร้อมกวาดตามองรอบๆบริเวณ"เถ้าแก่ จองแค่คืนเดียวทำไมแพงจัง" เสี่ยวฮวาขมวดคิ้วแล้วถามด้วยความไม่พอใจ"คือ...คือว่า...พวกเจ้าจะพักไหมล่ะ ถ้าไม่พักก็ไปที่อื่น...แต่ข้าบอกไว้ก่อนที่นี่มีโรงเตี๊ยมที่เดียว คือโรงเตี๊ยมของข้า" เถ้าแก่ทำหน้าลังเลก่อนจะตะคอกตอบ "เพ้ย!! ข้าไม่พักหรอก เอาเปรียบกันอย่างนี้ มีเสียที่ไหนจะเอาตั้ง10ตำลึง ฝันไปเถอะ" เสี่ยวฮวายืนเท้าสะเอวแล้วทำท่าถุยน้ำลาย จากนั้นจึงหันมาพูดกับฉันว่า "คุณหนู พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ""อืม" ฉันจึงเดินนำหน้าเสี่ยวฮวาออกจากโรงเตี๊ยม "เดี๋ยวสิ" เถ้าแก่รีบวิ่งมาดึงแขนเสี่ยวฮวาไว้ "กรี๊ด~ เจ้าทำบ้าอะไรน่ะ" เสี่ยวฮวากรีดร้อง ชาวบ้านที่ได้ยินจึงแอบมองเหตุการณ์อยู่ในที่ไกลๆ "แม่นาง...พักที่นี่เถอะ...ถือว่าข้าขอ" เถ้าแก่ทำห
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่5 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาบนเตียงโบราณ ค่อยๆนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆ "อุ๊บส์" ฉันเอามือปิดปากตัวเองเหมือนจะอาเจียนออกมาเพราะรู้สึกว่าเหมือนได้กลิ่นคาวเลือดอยู่ ภาพที่พ่อบ้านโดนตัดหัวยังคงฉายชัดอยู่ในความทรงจำ เขา...เซียวหรง จิตใจเขาช่างโหดร้ายอำมหิตยิ่งนัก"เจ้าฟื้นแล้วหรือ" เสียงดุดันที่แฝงไปด้วยอำนาจเอ่ยถามขึ้น เล่นเอาฉันที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงสะดุ้งตัวโยนพร้อมกรีดร้องด้วยความตกใจในทันที"ว้าย" "เจ้ามีอะไรอยากจะบอกเปิ่นหวางหรือไม่?" เขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้องในคราแรก ค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดด้วยเสียงสั่นๆว่า "ท่าน...ท่านอย่าเข้ามานะ" "เป็นอะไรไปพระชายา...เจ้ากลัวเปิ่นหวางงั้นหรือ หึหึ" เขายื่นมือมาเชยคางฉันให้สบตากับเขา "ท่าน...ท่านฆ่าคนแล้ว" ฉันชี้มือสั่นเทาไปตรงหน้าเขา "เจ้าตกใจอันใดกัน เจ้าก็เคยฆ่าคนเช่นเดียวกับเปิ่นหวาง" เขาแสยะยิ้ม "มะ...ไม่...ข้าไม่เคย...ข้าไม่เคยฆ่าคน" ฉันส่ายหน้าเป็นพัลวัน ในใจรู้สึกหวาดกลัวเขามากขึ้นไปอีก "น้องสาวเจ้าล่ะ เจ้าเคยฆ่านางมิใช่หรือ?" "ข้าไม่เคยฆ่าใคร" ฉันเถียงเขาด้วยความไม่ยินยอม "แล้วเรื่องที่เจ้าผลักนางตก
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่6 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
ยามซวี (19.00 - 20.59 น.) "โอ๊ย จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย" ฉันเดินไปเดินมาอยู่หน้าเตียงนอนจีนโบราณพลางกระสับกระส่ายไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ตั้งแต่อีตาอ๋องนั่นบอกว่าจะเข้าหอกับฉัน ฉันก็ถูกบ่าวรับใช้จับอาบน้ำ ขัดสีฉวีวรรณ จับแต่งหน้าแต่งตัวแล้วพาฉันเข้ามาในห้องนอนของเขา จะหนีก็ไม่ได้เพราะด้านนอกประตูมีคนเฝ้าอยู่ "โอ๊ย ฉันจะเสียตัวแล้วเหรอเนี่ย เสียตัวให้กับผู้ชายจีนโบราณเสียด้วย" ฉันขยี้ผมตัวเองจนผมยุ่งไม่เป็นทรงพร้อมกับทำหน้าคิดไม่ตก "แต่เขาก็เป็นสามีแกนะหลินหลิน มีอะไรไม่ถูกกันล่ะ" "แต่เขาเป็นสามีของหลินหลินในโลกนี้ ไม่ใช่โลกอนาคตสักหน่อย" "แต่ว่า...ไม่ว่าจะเป็นหลินหลินในโลกไหน ก็คือหลินหลินอยู่ดี" ฉันยืนเถียงกับตัวเองอยู่อย่างนั้น จนได้ยินเสียงคนข้างนอกพูดว่า "คาระวะท่านอ๋องเพคะ" "พระชายาล่ะ" "อยู่ในห้องบรรทมเพคะ" "แอ๊ด~" เสียงประตูเปิดออก ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นเตียงแล้วแกล้งหลับ "พระชายา" เขาเดินมาที่เตียงและนั่งลงข้างเตียงจากนั้นจึงสะกิดเรียกฉันแต่ฉันยังคงแกล้งหลับ"นึกว่าเปิ่นหวางไม่รู้หรือว่าเจ้าแกล้งหลับ" "......" "อืม...หรือพระชายาอยากให้เปิ่นหวางลักหลับ...เปิ่นหวางไม่ขัดศรัทธาเจ้
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่7 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
วันต่อมา "ท่านอ๋องเพคะ พวกเราออกไปกันเถิด หม่อมฉันพร้อมแล้ว" ฉันเร่งเขาที่กินข้าวเช้าเสร็จเมื่อครู่ เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "เจ้ารีบร้อนอันใดกัน" "หม่อมฉันอยากออกไปเดินเล่น" ฉันทำหน้าสลดใส่เขาเพราะเขาขมวดคิ้วใส่ฉัน"งั้นก็ไปกันเถิด" เขารับคำแล้วเดินนำหน้า ฉันจึงยิ้มด้วยความสมใจและเดินตามหลังเขาไป"ว้าว~บรรยากาศที่แสนสดชื่น" ฉันยืนกางแขนพร้อมสูดบรรยากาศที่คิดว่าจะได้รับในแถบชายแดนซึ่งเป็นชนบทแห่งนี้ "สดชื่นอะไรของเจ้า แดดร้อนขนาดนี้" เขาเอ่ยเสียงเข้มอยู่ด้านข้าง "ท่านอ๋องเพคะ ทำไมถึงได้ร้อนเช่นนี้เล่า หม่อมฉันนึกว่าจะมีลมพัดและได้กลิ่นดินของต้นไม้ทำให้รู้สึกสดชื่นเสียอีก เฮ้อ ความฝันกับความจริงมันช่างกันเหลือเกิน" "เกรงว่าเจ้าต้องผิดหวังแล้ว" เขาหันมายิ้มเยาะให้ฉันที่ทำหน้าม่อยลง "เจ้ากลับวังเสียเถิด" เขาโบกมือเหมือนไล่ฉันกับวัง และตัวเขาก็เดินจากไป "ท่านอ๋องจะเสด็จไปไหนเพคะ" "เปิ่นหวางจะไปทำงาน เจ้าอยากไปหรือไม่?" เขาหันมาถามพร้อมกับเลิกคิ้วหนึ่งข้างใส่ฉัน"ไปสิเพคะ ไหนๆก็ออกมาแล้ว" ฉันตอบและรีบเดินไปหาเขา "หืม เจ้าไม่กลัวร้อนหรืออย่างไร?" "กลัวเพคะ แต่ความอยากรู้มีมีมากกว่า"
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่8 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
ณ วังผิงอัน เขาอุ้มฉันวางบนเตียงนอนแล้วเอ่ยขึ้นว่า"เจ้าโกรธเปิ่นหวางหรือ?" "ท่านอ๋อง...หม่อมฉันจะทรงโกรธพระองค์ได้อย่างไร หม่อมฉันมีสิทธิ์อันใดโกรธพระองค์ล่ะเพคะ" ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่ติดจะน้อยใจหน่อยๆ ก่อนจะน้ำตาคลอเบ้าแล้วพูดต่อว่า "ท่านอ๋องเพคะ...พระองค์เคยเชื่อใจหรือเคยเชื่อคำพูดของหม่อมฉันบ้างหรือไม่" "........" "ในสายตาของท่านอ๋อง หม่อมฉันเป็นสตรีเช่นใดกัน" พูดจบฉันก็น้อยใจจนน้ำตามันไหลทะลักออกมา เขาตกใจเล็กน้อย ยืนเก้ๆกังอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไง แล้วจึงดึงฉันเข้าไปกอด "เจ้าจะร้องไห้ทำไมกัน" "ฮือๆ" "เอาล่ะๆ เลิกร้องได้แล้ว เรื่องนี้พวกเราก็ไม่ต้องพูดกันอีกดีหรือไม่" "เพคะ" ฉันตอบด้วยเสียงสั่นเครือ "แล้วเจ้าจะทำเยี่ยงไรกับนาง" เขาถามถึงเรื่องของหลินโหรว "แล้วแต่พระองค์เพคะ" "เปิ่นหวางจับนางมาหั่นเนื้อแล้วโยนให้สุนัขกินดีหรือไม่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาเย็นยะเยือกราวกับจะแช่แข็งคนให้ตาย ฉันมองหน้าเขาแล้วอดตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้ "น่ากลัวเกินไป" ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ "กล้าลอบฆ่าคนของเปิ่นหวาง ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่ามีจุดจบเช่นไร" เขาเอ่ยด้วยเสียงดุดัน "อย่าถึงกับ
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
ตอนที่9 ท่านอ๋องเจ้าขา ชายามาแล้ว
สามวันต่อมา ฉันกับท่านอ๋องและขุนนางคนอื่นๆตามฮ่องเต้เสด็จไปเยี่ยมราษฎร ฝ่าบาททรงถามถึงความเป็นอยู่ อาหารการกินต่างๆ ซึ่งหลังจากที่ฉันฟังแล้วก็รับรู้ได้ว่าฝ่าบาททรงห่วงใยราษฎรอย่างแท้จริง และเป็นผู้ที่มีพระปรีชาสามารถคนหนึ่ง หลังจากกลับวังผิงอันหลังจากเสด็จไปเยี่ยมราษฎรแล้ว ฝ่าบาทกับท่านอ๋องก็คุยเรื่องราชการกันต่อในห้องหนังสือ ฉันจึงเข้าครัวเพื่อทำผลไม้ลอยแก้วให้ฝ่าบาทกับท่านอ๋อง เนื่องจากสภาพอากาศวันนี้ร้อนมากจึงต้องหาของคลายร้อนสักหน่อย ครึ่งชั่วยามต่อมา ฉันเดินออกจากครัวโดยมีเสี่ยวฮวาและจูจูที่อาการเริ่มขึ้นแล้ว ถือถาดที่มีถ้วยผลไม้ลอยแก้วเดินตามฉันอยู่ด้านหลัง "พี่สาว...ท่านจะไปไหนหรือเพคะ" หลินโหรวยิ้มหวานเดินเข้ามาทักฉัน"พี่สาว?" ฉันมองหน้าหลินโหรวพร้อมกับพูดทวนคำ จากนั้นจึงแสยะยิ้มแล้วพูดต่อว่า "เจ้ามีฐานะใด...เปิ่นกงมีฐานะใด คำเรียกขานเช่นนี้เหมาะสมหรือไม่ เจ้ามิรู้หรือ? เอ๋...หรือว่าคุณหนูรองไม่เคยเรียนเรื่องมารยาท"' "พี่...พระชายา...หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ...หม่อมฉันใจร้อนไปหน่อย" หลินโหรวย่อกายคำนับแล้วตีหน้าเศร้า ที่ดวงตามีน้ำตาคลอเบาเล็กน้อย ราวกับถูกรังแก ฉันเดินเ
last updateLast Updated : 2025-03-26
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status