ตอนที่ 14 ห้องที่เคยปิดตาย

ตอนที่ 14 ห้องที่เคยปิดตาย

ลลิน ยืนงงเล็กน้อยในห้องนอนที่เธอไม่เคยย่างกรายเข้ามา นี่คือ "ห้องของเขา" ที่เคยปิดตาย ไม่ให้เธอเข้าใกล้... แต่วันนี้ กลับกลายเป็นเธอที่ถูกดึงเข้ามาด้วยมือของเขาเอง

"คุณจะให้ฉันนอนที่นี่จริง ๆ เหรอคะ" เสียงของ ลลิน ฟังดูอ่อนแรงในความสงสัย

ธนาธร พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบชุดนอนของเธอที่สั่งให้ป้าแจ่มเตรียมไว้แล้วมาวางบนเตียง "ที่นี่คือ ห้องของเรา ต่อไปนี้" เขาพูดอย่างหนักแน่น

ลลินไม่ตอบ เธอไม่กล้าถามว่าเขาพูดแบบนั้นเพราะรู้สึกผิด หรือเพราะอยากเริ่มต้นใหม่จริง ๆ กันแน่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน... เธอคงยิ้มทั้งน้ำตา

แต่ตอนนี้ หัวใจของเธอ...มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

เธอเดินไปนั่งริมเตียง ปลายนิ้วแตะชุดนอนผ้าซาตินสีอ่อนเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเขา "ธาม... เรากำลังลองเริ่มใหม่ หรือแค่ แกล้งทำเหมือนมันไม่เคยพัง กันแน่คะ?"

เขาชะงักไปนิด ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ มือหนาเอื้อมมาจับมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน "ผมอยากเริ่มใหม่จริง ๆ ลลิน... ขอให้ผมได้โอกาสครั้งนี้... แบบที่คุณเคยให้ผมเสมอ"

ครั้งนี้เป็นเขาที่ขอ แต่ลลินไม่รู้... ว่าหัวใจเธอยังกล้า "เชื่อ" ได้อีกหรือเปล่า

ธนาธรไม่ได้รอคำตอบ เขาปล่อยมือเธอแล้วค่อย ๆ โน้มตัวเข้าใกล้ ลลิน จนกระทั่งใบหน้าของเธอถูกบดบังด้วยเงาของเขา จูบ ที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความสำนึกผิดเริ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ลลินพยายามจะเอียงหน้าหลบ แต่ร่างกายของเธอกลับตอบสนองต่อสัมผัสที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว

เขาบรรจงเลื่อนริมฝีปากไปตามซอกคอหอมกรุ่น ปล่อยให้เธอได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา "ผมคิดถึงคุณทุกคืนที่ไม่มีคุณอยู่ข้าง ๆ" คำสารภาพนั้นทำให้กำแพงความระแวงของลลินพังทลายลงในพริบตา

ธนาธรจัดการถอดเสื้อผ้าของลลินออกอย่างช้า ๆ ก่อนจะเริ่มทำในสิ่งที่เขาโหยหามาตลอดสามปีที่ผ่านมา บนเตียงกว้างที่ครั้งหนึ่งเคยว่างเปล่า บัดนี้เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและเสียงครางแผ่วเบาของหญิงสาว ลลิน ตอบรับสัมผัสของเขาด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเประหว่างความรัก ความเจ็บปวด และความต้องการที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ธนาธร ขยับตัวอย่างเร่งเร้า ตอกย้ำความเป็นเจ้าของในทุกจังหวะ ลลิน จิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างไม่รู้ตัว ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันจนไม่เหลือช่องว่าง นี่ไม่ใช่เพียงแค่การมีเซ็กซ์ แต่เป็นการ ประสานใจ ที่ถูกกั้นขวางมานาน และเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่กลับมาเริ่มต้นใหม่ บนเตียงใน ห้องของเขา ที่ตอนนี้กลายเป็น ห้องของเรา อย่างแท้จริง

แสงแดดยามเช้าสาดผ่านผ้าม่านสีครีม ลลิน ลืมตาตื่นขึ้นช้า ๆ บนเตียงนอนขนาดใหญ่ ข้างคนที่เธอเคยอยากใกล้ แต่เคยรู้สึกว่า ไกลที่สุด

ธนาธร กำลังนั่งอ่านข่าวบนไอแพดเงียบ ๆ เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหว เขาก็หันมายิ้มบางให้เธอ "ตื่นแล้วเหรอ"

"ค่ะ..." ลลินขยับตัวลุกขึ้น ธนาธรลุกตามไปเทน้ำใส่แก้ว แล้วยื่นมาให้

"วันนี้ว่างไหมครับ? อยากพาคุณออกไปเดินเล่น"

คำว่า "คุณ" ยังคงอยู่ แต่สายตาที่เขามองเธอกลับ อ่อนโยน ลงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

ลลินพยักหน้าเบา ๆ แม้ในใจยังคงกังวล...เพราะเธอรู้ดีว่า "ปัญหายังไม่จบ"

นี่เป็นครั้งแรกที่ ลลิน กับ ธนาธร มาเดตกันในฐานะคู่รักเหมือนคนทั่วไปอย่างแท้จริง วันนี้เขาพาเธอไปกินข้าว ดูหนัง และซื้อของเล็กน้อยร่วมกัน เธอรู้สึก มีความสุขมาก กับความเรียบง่ายที่เขาตั้งใจมอบให้

ในระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ธนาธรก็ทำให้เธอประหลาดใจ เมื่อเขาหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงเล็ก ๆ ออกมาวางบนโต๊ะ

ลลินทำหน้าแปลกใจ มองกล่องนั้นสลับกับใบหน้าของเขาอย่างไม่เข้าใจ

"แหวนแต่งงาน" ธนาธรเอ่ยเสียงแผ่ว "ขอโทษนะที่ก่อนหน้านี้ ผม..." เขากลืนคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเธอลงไป เพราะสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นมันแย่มากเกินกว่าจะพูดออกมา

ลลินไม่ได้พูดอะไร แต่เธอ ยื่นมือ ให้เขาอย่างเต็มใจ ธนาธรเปิดกล่องออก บรรจงสวมแหวนเพชรวงงามลงบนนิ้วนางของเธออย่างอ่อนโยน น้ำตา ของลลินซึมออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มันเป็นน้ำตาของความรู้สึกที่ซับซ้อนระหว่างความสุขที่ถูกรักกับความเจ็บปวดที่ผ่านมา

ห้องนอนในบ้านหลังใหญ่ของ ปาริฉัตร เดือดเป็นไฟ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความล่าสุดที่ถูกส่งมาในแช็ตไลน์ เป็นรูปภาพของ ธนาธร ที่กำลังสวมแหวนให้ ลลิน อย่างอ่อนโยน พร้อมข้อความกำกับที่ทำให้เธอแทบคลั่ง:

"ไหนแกบอกว่าคุณธนาธรเลิกกับเมียแล้วไง"

ปาริฉัตรกรี๊ด ออกมาอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึก ขัดใจ และอับอายถาโถมเข้าใส่ เธอรู้สึกเหมือนถูกทรยศและกำลังจะสูญเสียทุกอย่างไป

ทำยังไง! เธอคิดอย่างบ้อท่า มันต้องมีวิธีสิ... วิธีที่ทำให้นังลลินหายไปจากชีวิตของธาม...อย่างถาวร!