Mahinang Tunog

Hindi akalain ni Mutya na magagawa nga talaga nyang pikutin ang among si Drake ngunit ngayon ay bigla na lang nabahag ang kanyang buntot at ayaw na niyang ituloy ang binabalak. Kailangan niyang makaalis ng kwarto bago pa magising si Drake. Dahan dahan niyang pinihit ang seradura ng pinto upang hindi sya makagawa ng ingay. Laking gulat na lamang nya dahil hindi pa man nya tuluyang nabubuksan ang pintuan ay may tumulak na nito mula sa labas kasunod ang maraming kislap at tunog ng camera. “Miss ikaw ba ang bagong girlfriend ni Drake Rufino?” “Nasa loob ba sya?” “Gano na kayo katagal?” Sunod sunod na katungan ng mga reporters. Sa takot ay napaurong sya. Hindi nya alam ang gagawin. Napatigil ang dalaga sa pag-urong nang bumangga sya sa matitipunong dibdib mula sa lalaking nakatayo sa kanyang likuran. Gising na si Drake. “Whats going on here?” halata sa mukha ng lalaki na bagong gising pa ito. Nakapulupot sa hubo't hubad nitong katawan ang puting kumot....

"You left without saying a word, Ciana. Hinanap kita, naghintay ako. Umasa akong babalikan mo 'ko dahil baka sakali na maisip mo ako," napatitig ako sa mga mata niyang kulay kayumanggi ngunit lumuluha. "Tapos ngayon babalik ka na para bang walang nangyari?" nakagat ko ang ibabang labi kasabay ng pagyuko sa kaniyang pangunguwestyon. "Sinisisi mo 'ko kasi hindi kita magawang kausapin ng maayos? Pansinin tulad nang dati?" napapikit ako ng matapos niyang sabihin iyon ay hinampas niya ang pader sa aking tabi. "You think I'm okay? Nasasaktan ako Ciana, kahit sorry man lang galing sa mismong bibig mo wala akong natanggap." Tinitigan ko siya ngunit ako mismo ang nasaktan nang umaagos na ang luha sa mga mata niya. "I'm sorry," mahinang sabi ko. "This is not the right time to do that, because I can't f-forgive you for l-leaving me." Malamig niyang sabi ngunit bakas ang hirap sa pananalita. "Mahal kita at nakalimutan kong may gusto ka nga pa lang iba," hindi ko siya makapaniwalang tinitigan dahil sa sinabi sa akin. "I'm leaving." Paalam ni Mateo tapos tumango at lumabas na ng kwarto.

“Mommy, love mo ba si daddy?” Napangiti si Zylah Almendras sa tanong na iyon ng pitong taong gulang na anak—si Jaxon. Sa isang dekadang pagsasama nila ni Bryce ay masaya sila lalo na at may isang anak silang bumubuo sa kanila. Kontento siya sa buhay bilang hands-on mom sa anak at mabuting may bahay sa asawa. “Oo naman, s’yempre,” tugon niya sa tanong ng anak at masuyong nginitian ito. “Pero si daddy love ka rin ba?” “Oo naman. Love din s’yempre ni daddy si mommy.” “Eh, bakit mas masaya si daddy kapag kasama—” Tunog mula sa tablet ni Jaxon ang pumutol sa sasabihin pa sana nito. Binalewala na nito kasunod ang ina at nakangiti na sa kung anong tinitingnan sa tablet. “Mommy?” Balik atensyon nito sa ina. “Hmm?” "Kailan kayo maghihiwalay ni daddy?” *************** Iyon ang simula ng lahat. Pagdududa. Pagtataksil. Pagkukunwari. Pagtitiis. Pero hanggang saan ang kayang tiisin ni Zylah? Hanggang saan kung hindi lang ang asawa ang inaagaw sa kaniya kung hindi pati ang anak?

“Congratulations, Miss Santillan. You are six weeks pregnant.” Nanigas si Marga sa kinatatayuan niya habang nakatitig lang sa doktor. Bumaba ang paningin niya sa prenatal examination report. Napapikit siya at napahawak sa kaniyang tiyan. “B-Buntis ako…” mahinang sabi niya. Hindi niya maintindihan ang kaniyang nararamdaman. Mas nangibabaw pa rin ang takot sa kaniya na baka malaman ni Brandon ang tungkol sa kaniyang pagbubuntis. *** “Kinakabahan ka ba?” Binuhay ni Brandon ang makina ng sasakyan. “Kung palagi kang ganito sa tuwing kausap mo ako, iisipin ko talaga na buntis ka, Marga.” Napalunok ng maraming beses si Marga. Mas lalo lang siyang kinakabahan. Pinagpapawisan na rin siya kahit na malakas naman ang aircon. “Kung totoong buntis ako, ano ang gagawin mo?” Napakagat-labi siya pagkatapos niyang bitawan ang mga katagang ‘yon. “You will raise the child alone, Marga. Kahit isang piso ay wala kang makukuha sa akin.”

Nang mapunta si Raven De Leon, sa lugar na kung saan malayo sa syudad. Lugar na kung saan, puro puno at tunog ng mga ibon at alon ng dagat lamang ang maririnig. Lugar, na kung saan nakilala niya ang isang binatilyo na si, Aries De Guia. Nagkita at nagkakilala sila sa hindi inaasahan na lugar at pagkakataon, at mag hihiwalay nga din ba sila, sa itinakdang panahon?

“What did you do to me?!” Galit na galit ang boses ng lalake, mababa at matalim. Nag-panic si Katrice. Hindi niya alam ang nangyayari. Hawak pa rin ang kanyang leeg, napailing siya at pilit nagsalita, “A-Ako, wa-wala po akong ginawa... H-hindi ko alam…” Bigla siyang binitiwan. Pero hindi pa siya nakakahinga nang maayos, naramdaman na lang niyang hinawakan siya sa bewang at idinikit sa katawan ng lalake. Mainit ang balat nito, parang may lagnat, at sobrang lapit nila sa isa’t isa. Nang magsalita ang lalake, halos dumikit sa balat niya ang mainit na hininga, “Binibigyan kita ng pagkakataon. Itulak mo ako. Lumabas ka dito.” Napamulagat si Katrice. Pinalalabas niya ako? Hindi ba siya kuntento? Iniisip ba niyang hindi ako interesado? Pero hindi siya puwedeng umalis. Hindi para sa sarili niya—kundi para sa kapatid niya. Wala na siyang karapatang mag-inarte pa. Nandito na siya. Wala nang atrasan. “Hindi ako lalabas. Tonight… I’m yours,” mahinang bulong niya.

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.

Si Charlotte Scott ay walang interes sa pera at katanyagan. Nagpakasal siya kay Gerald Wilson dahil sa pag-ibig. Gayunpaman, ang kanilang pagsasama ay tumagal lamang ng tatlong taon at siya ay naging isang katatawanan pagkatapos ng diborsyo. The couple face each other for the last time at the Courthouse."Take the compensation and get lost from my life. Don't even think about getting back together." Nanatiling walang pakialam si Gerald. Isinuot ni Charlotte ang kanyang salaming pang-araw at mahinang ngumiti. "We are never getting back together. Ever! Kahit sinong dumating na nagmamakaawa na makipagbalikan ay walang pinagkaiba sa aso!"Hindi ba magandang maging mayaman at kaakit-akit na single na babae? Nang maglaon, hindi lamang nagtagumpay si Charlotte sa kanyang karera at nagmana ng kayamanan na nagkakahalaga ng sampu-sampung bilyong dolyar mula sa Scott Family, ngunit napakaraming lalaki ang humahabol sa kanya na maaari silang pumila sa kalye hanggang sa dulo ng block. Isang gabi, nakatanggap siya ng hindi inaasahang tawag. "Hoy, Charlotte...""Sino ito?""...Woof woof..."

Si Francine Forenbach ay ang Prinsesa ng Green River Pack. Ang dakilang anak na babae ng Lycan King. Sa edad na katorse anyos, ang pamilya Forenbach ay nakilala ang isang hindi kilalang sibilyan. Binigyan siya ng pamilyang Forenbach ng mga kasuotan, pagkain, at tirahan. Laging malungkot ang buhay ni Azure mula nang siya ay isilang. Ngunit sa pagpasok niya sa Pack, sinimulan niyang pag-isipang muli ang desisyon na laging bumabalot sa kanyang isipan. Nagkaroon ng damdamin si Francine para kay Azure. Habang sila ay lunalaki, nakita ni Azure ang kanyang sarili na mahinang lalaki pagdating kay Francine. Napagtanto na ang kanyang damdamin para sa kanyang "kapatid" na babae ay hindi resulta ng kanilang pinagsamang pagkabata. Ngayong pareho na silang nasa tamang edad, dapat alamin ng dalawa kung paano mauunawaan ang kanilang nararamdaman bago pa maging mas kumplikado ang mga bagay-bagay. Imposibleng mahalin siya nito. Bawal niyang mahalin si Francine. Kasalanan ang mahalin ang dalaga. Si Francine ang kanyang nakababatang kapatid na babae. Pero ang tanong... paano niya malalabanan ang inosenteng kulay tsokolate na mga mata nito?

"Oo ford! ...ako nga ang iyong asawa na pinabayaan mong mamat*y sa kamay ng ina mo at sa babaeng tinuri kong kapatid buong buhay ko!" walang tigil sa pagpatak ang aking luha habang sinasabi lahat sa kaniya lahat ng sakit na dinanas ko sa kamay ng kaniyang pamilya at sa t*ksil kong kaibigan. "M-maniwala ka sakin hon ...please-e maniwala ka wala akong alam sa sinasabi mo" paliwanag niya habang sinusubukan niya akong yakapin. "Tigilan mo ako sa mga kasinungalingan mo! magmula ngayon, hindi na ako ang dating mahinang si gwen! dahil hindi na ako muli pang magpapa-api sa inyo!" kumalas ako sa pagkakahawak niya sakin saka tumalikod sa kaniya. "Maniwala ka gwen ...ikaw parin ang babaeng pinakamamahal ko-o" tumulo ang aking mga luha habang nakikinig sa kaniyang kasinungalingan. "M-mahal? ...kung mahal mo ako ford sa akin ka naniwala! sa lahat ng tao dapat ikaw yung unang kumampi sa akin! alam mo ba yung sakit na dinanas ko?! ...ford hindi mo alam kung anong hirap at pasakit naranasan ko sa inyo!" Wala paring hinto ang pagtulo ng aking mga luha habang isa isa kong sinasabi sa kaniya lahat ng nangyari mula noong nasa pamamahay nila ako. "Maniwala ka ...wala akong alam sa nangyari, patawarin mo ako kung, kung hindi ako nakinig sayo mga panahong yun" while crying saka nakaluhod papalapit kay gwen. "T-tama na ford! ...tama na! ...hinding hindi ko kayo mapatatawad lalo ka na!" muli akong bumitaw sa kaniya saka nagpatuloy sa paglalakad habang ang agos ng ulan tuloy tuloy padin. "You're the worse man i've ever met!" in her mind Muling nagsipag patakan ang noo'y nais kong pigilan na mga luha ngunit kusa itong lumalabas at ayaw paawat.