Mahinang Tunog

"You left without saying a word, Ciana. Hinanap kita, naghintay ako. Umasa akong babalikan mo 'ko dahil baka sakali na maisip mo ako," napatitig ako sa mga mata niyang kulay kayumanggi ngunit lumuluha. "Tapos ngayon babalik ka na para bang walang nangyari?" nakagat ko ang ibabang labi kasabay ng pagyuko sa kaniyang pangunguwestyon. "Sinisisi mo 'ko kasi hindi kita magawang kausapin ng maayos? Pansinin tulad nang dati?" napapikit ako ng matapos niyang sabihin iyon ay hinampas niya ang pader sa aking tabi. "You think I'm okay? Nasasaktan ako Ciana, kahit sorry man lang galing sa mismong bibig mo wala akong natanggap." Tinitigan ko siya ngunit ako mismo ang nasaktan nang umaagos na ang luha sa mga mata niya. "I'm sorry," mahinang sabi ko. "This is not the right time to do that, because I can't f-forgive you for l-leaving me." Malamig niyang sabi ngunit bakas ang hirap sa pananalita. "Mahal kita at nakalimutan kong may gusto ka nga pa lang iba," hindi ko siya makapaniwalang tinitigan dahil sa sinabi sa akin. "I'm leaving." Paalam ni Mateo tapos tumango at lumabas na ng kwarto.

Si Francine Forenbach ay ang Prinsesa ng Green River Pack. Ang dakilang anak na babae ng Lycan King. Sa edad na katorse anyos, ang pamilya Forenbach ay nakilala ang isang hindi kilalang sibilyan. Binigyan siya ng pamilyang Forenbach ng mga kasuotan, pagkain, at tirahan. Laging malungkot ang buhay ni Azure mula nang siya ay isilang. Ngunit sa pagpasok niya sa Pack, sinimulan niyang pag-isipang muli ang desisyon na laging bumabalot sa kanyang isipan. Nagkaroon ng damdamin si Francine para kay Azure. Habang sila ay lunalaki, nakita ni Azure ang kanyang sarili na mahinang lalaki pagdating kay Francine. Napagtanto na ang kanyang damdamin para sa kanyang "kapatid" na babae ay hindi resulta ng kanilang pinagsamang pagkabata. Ngayong pareho na silang nasa tamang edad, dapat alamin ng dalawa kung paano mauunawaan ang kanilang nararamdaman bago pa maging mas kumplikado ang mga bagay-bagay. Imposibleng mahalin siya nito. Bawal niyang mahalin si Francine. Kasalanan ang mahalin ang dalaga. Si Francine ang kanyang nakababatang kapatid na babae. Pero ang tanong... paano niya malalabanan ang inosenteng kulay tsokolate na mga mata nito?

“Just because of the husband’s incapability, he could no longer fulfill his duty.” “Tonight, you'll prove if I am incapable of my husband duty, Sierra Navarro-Delgado,” mahinang usal ng asawa sa kanya. Si Sierra Navarro-Delgado ay nakipaghiwalay sa kanyang asawa at nang araw din iyon, mabilis na kumalat ang balita tungkol sa kanyang pakikipahiwalay sa asawang si Nathan Delgado. Pagkatapos ng kanilang hiwalayan, naging sikat na international designer si Sierra at ngayo’y napapalibutan ng maraming mga gwapong lalaki. Napansin niya rin na ang kanyang dating asawa na bihirang umuwi, ay madalas na magpakita sa kanya. Malamig at malayo ito sa umaga, ngunit malapit at nakabantay naman ito tuwing gabi na ayaw siyang alisin sa pagkakayakap. “Sierra, please love me back.” Bulong ng asawa kay Sierra at hindi tinigilan sa paghalik sa kanya nq halos ayaw na nitong humiwalay sa kanya. Sa kabila ng kanyang muling kasikatan at dami ng mga manliligaw, hindi pa rin mawala sa kanyang isip ang dating asawa dahil sa palagi nitong ginagawa sa kanya sa kabila ng kanilang paghihiwalayan. Ngayon nakikita ni Sierra ang kanyang sarili na nahihirapang alisin ang kanyang nararamdaman sa dating asawa kahit pa man sa masasakit na nakaraan na kanyang naranasan sa kamay nito. Paano pa kaya makakalimot si Sierra kung walang ibang ginawa ang kanyang dating asawa kung hindi ipadama sa kanya ang mga bagay na pinangarap niya lang noon sa piling nito? Will she give Nicholas Delgado a chance to fixed her broken heart?

Dinala ni Naomi Mendoza ang kanyang anak sa ospital para sa isang consultation. Ngunit tila pinaglalaruan siya ng tadhana dhil ang attending physician ay ang ex boyfriend niya. Sa loob ng pitong taon, binago na ni Naomi ang kanyang pangalan, tinakasan niya ang nakaraan, at mula sa pagiging chubby na babae ay isa na siyang sexy at charming. Hindi siya nakilala ng lalaki at lalong hindi nito alam na nagkaroon sila ng anak. Hinawakan ng kanyang anak ang kamay niya at mahinang nagtanong, “Mommy, bakit ka umiiyak?” Hindi nakasagot si Naomi. Ang tanging gusto niya ay tumalikod at tumakbo palayo. Pitong taon na ang nakararaan, si Naomi ang naging tampulan ng tukso sa St. Aurelius University nang lihim siyang maging girlfriend ng school heartthrob na si Cormac Lagdameo. Inakala niyang tunay ang pagmamahal nito sa kaniya hanggang sa winasak ng malamig na tinig nito ang kanyang puso. “It’s just for fun. I’m going abroad soon.” Naomi ended that bitter love. Ngayon, muling pinagtagpo sila ng tadhana. Pilit na lumalayo si Naomi, ngunit hindi siya pinakawalan ni Cormac. Ginamit nito ang kapangyarihan, at kayamanan upang muling itali siya sa mundo ng lalaki. "Dr. Lagdameo, may asawa na ako." Sa loob ng marangyang Maybach, mahigpit na hinawakan ng lalaki ang kanyang baywang bago siya mariing hinalikan. “Naomi, let me be your lover. I’m richer, younger, and I’ll give you a better experience than him.” Seven years ago, she was his secret girlfriend. Now, he’s begging to be her lover.

"Oo ford! ...ako nga ang iyong asawa na pinabayaan mong mamat*y sa kamay ng ina mo at sa babaeng tinuri kong kapatid buong buhay ko!" walang tigil sa pagpatak ang aking luha habang sinasabi lahat sa kaniya lahat ng sakit na dinanas ko sa kamay ng kaniyang pamilya at sa t*ksil kong kaibigan. "M-maniwala ka sakin hon ...please-e maniwala ka wala akong alam sa sinasabi mo" paliwanag niya habang sinusubukan niya akong yakapin. "Tigilan mo ako sa mga kasinungalingan mo! magmula ngayon, hindi na ako ang dating mahinang si gwen! dahil hindi na ako muli pang magpapa-api sa inyo!" kumalas ako sa pagkakahawak niya sakin saka tumalikod sa kaniya. "Maniwala ka gwen ...ikaw parin ang babaeng pinakamamahal ko-o" tumulo ang aking mga luha habang nakikinig sa kaniyang kasinungalingan. "M-mahal? ...kung mahal mo ako ford sa akin ka naniwala! sa lahat ng tao dapat ikaw yung unang kumampi sa akin! alam mo ba yung sakit na dinanas ko?! ...ford hindi mo alam kung anong hirap at pasakit naranasan ko sa inyo!" Wala paring hinto ang pagtulo ng aking mga luha habang isa isa kong sinasabi sa kaniya lahat ng nangyari mula noong nasa pamamahay nila ako. "Maniwala ka ...wala akong alam sa nangyari, patawarin mo ako kung, kung hindi ako nakinig sayo mga panahong yun" while crying saka nakaluhod papalapit kay gwen. "T-tama na ford! ...tama na! ...hinding hindi ko kayo mapatatawad lalo ka na!" muli akong bumitaw sa kaniya saka nagpatuloy sa paglalakad habang ang agos ng ulan tuloy tuloy padin. "You're the worse man i've ever met!" in her mind Muling nagsipag patakan ang noo'y nais kong pigilan na mga luha ngunit kusa itong lumalabas at ayaw paawat.

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.