ความรักต้องห้าม/ความรักระหว่างพี่น้อง

เมื่อพี่ชายบุญธรรม อยากเปลี่ยนสถานะเป็นสามี ความรักที่ไม่ถูกไม่ควรในสายตาคนอื่น สุดท้ายแล้ว...มันจะจบลงเช่นไร? “พี่ชายเจ้าคะ พี่รักข้าแบบนั้นไม่ได้” “ทำไมจะรักไม่ได้?” “เพราะพวกเราเป็นพี่น้องกันเจ้าค่ะ” อวิ่นเฟยหยวนจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่งาม “อาถิง เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่า เจ้ากับข้าไม่ใช่พี่น้องกัน ระหว่างเราสองคนไม่มีสายสัมพันธ์ทางโลหิตเลยแม้แต่น้อย” “แต่ที่ผ่านมาข้ามองพี่แบบพี่ชาย และรู้สึกกับพี่ฉันพี่น้องเจ้าค่ะ” กล่าวจบ อวิ่นซงถิงก็รีบผลักอีกฝ่ายออก จากนั้นนางก็หมุนตัว แล้วรีบเดินตรงไปที่ประตูห้อง ปึ้ง! บานประตูไม้กระแทกปิด จนเรือนร้างสั่นสะท้านไปทั้งหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า บุรุษที่ยืนอยู่ด้านหลังเป็นผู้ซัดพลังใส่ เพื่อปิดมัน จากนั้นข้อมือของอวิ่นซงถิงก็ถูกกระชาก จนร่างหมุนกลับไปกระแทกกับแผงอกกว้าง รู้ตัวอีกทีร่างกายของนางก็กลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอวิ่นเฟยหยวนแล้ว “อาถิง ที่ผ่านมาเจ้ามองข้า และรู้สึกกับข้าแบบพี่ชายของเจ้าจริง ๆ หรือ?” “ข้า...”

ซ้อนรักเมียเก็บ เขียนโดย ตงหยาง(ตะวันอ้อมข้าว) การที่เธอเป็นเลขาให้กับเขามันไม่ได้หมายความว่าเธอนั้นอยากที่จะเดินเข้ามาเป็นผู้หญิงที่เรียกว่ามือที่สามของคนอื่น แต่ใครจะไปรู้ว่าการที่เธอ เดินออกมายืนที่ที่เธอคิดว่าเป็นของเธอกลับเป็นที่ที่มีอีกคนยืนอยู่ก่อนแล้ว “ถ้าการที่คุณเอกจะให้ วดีเดินออกไปจากตรงนี้มันคงเป็นสิ่งที่นะคะ” “คนอย่างเธอรู้จักฉันดี เธอคงรู้ว่าฉันทำอะไรได้บาง” “ไปเอามันออก…” “แต่เขาเป็นลูกคุณนะ” “ใช่ลูกฉัน แต่คนที่สามารถจะมีลูกให้ฉันได้มีแต่เอมเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์” “เมื่อไหร่…เมื่อไหร่จะปล่อยวดีไป” “……” “ผู้หญิงแพศยาแบบเธอนี้เอง…รู้อะไรไหม ถ้าการเดินเข้ามาเป็นเลขาให้เอกแล้วหวังจะขึ้นมาเป็นเมียเขา ฉันว่าเธอคิดผิดนะ ราชาวดี…ผู้หญิงอย่างเธอ เป็นได้แค่อีตัวให้เอกเขาปลดปล่อยเท่านั้นแหละ” “แล้วต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันคะที่คุณเอกยอมแต่งงานด้วย แต่ไม่ยอมนอนด้วย” “ราชาวดี…นักแพศยา แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดจากับฉันแบบนี้” “แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันก่อนละคะ”

"คุณเพทาย..." "ต่อไปไม่ต้องมาหาฉันอีก" "ค...คะ?" "อยู่ในที่ของเธอไป ไม่ต้องมานั่งรอหรือพยายามยุ่งเกี่ยวอะไรกับฉัน เธอไม่ใช่นางบำเรอของฉันอีกต่อไป ฉันไม่ต้องการร่างกายของเธอแล้ว จากนี้ไปเธอก็เป็นแค่เด็กในมูลนิธิที่ฉันสงสาร เก็บเอามาเลี้ยงดู" ปากหนาขยับบอกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา แววตาไม่ได้มีความเอ็นดูอลินญาอีกต่อไป เพียงแค่คำพูดของเขาก็ทำเอาหัวใจของคนตัวเล็กแทบแหลกสลาย ทว่ายิ่งต้องมาเจอน้ำเสียงกับท่าทีเฉยชาอีกคนก็ทำเอาอลินญารู้สึกเจ็บปวดตัวชาไปทั่วทั้งร่างกายและจิตใจ เธอเจ็บ...เจ็บจนแทบยืนไม่ไหว "จำไว้ อยู่ในที่ของเธอ"

เมื่อเธอต้องฟื้นตื่นขึ้นมาในร่างคุณหนูสามซึ่งกำลังจะแขวนป้ายออกรับแขกอย่างเช่นหญิงคณิกา เธอจะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้หรือ ไหนไหนจะขายก็ต้องขายให้ได้ราคาและต้องได้คนที่คู่ควร หากจำเป็นจะต้องยั่ว นางก็จะยั่วยวนจนได้ดี สาวสวยนักศึกษาเพิ่งจวิ่งหนีจนโดนรถชนโดยไม่รู้ตัว เธอฟื้นตื่นแล้วพบว่ามาอยู่ในร่างของไป่เหลียนฮวา คุณหนูสามสกุลไป่ ซึ่งบิดาต้องโทษจนหญิงสาวในสกุลโดนจับมาอยู่ในหอเริงรมย์ด้วยกันทั้งหมด พี่สาวและน้องสาวของไป่เหลียนฮวาออกแขวนป้ายเช่นหญิงคณิกาแล้ว คนต่อไปก็คือนาง แต่นางจะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้หรือ หญิงสาวอันมีเสน่ห์อย่างนางจะขายแบบปกติได้อย่างไร นั่นมันธรรมดาเกินไป นางจึงเสนอให้ผู้ดูแลจัดงานประมูลดอกบัวขาว เพื่อเรียกราคาให้สูงที่สุด และเลือกชายที่มีไหวพริบ อย่างน้อยก็ขอให้นางได้มีโอกาสเลือกบ้าง โดยนางต้องคิดหาการแสดงสุดเร้าใจและยั่วยวนสุดชีวิตถึงห้ารอบ ผู้ใดจะคาดคิดว่า ผู้ที่ให้ราคามากที่สุดคือ องค์ชายรัชทายาท นางจึงต้องทั้งบดทั้งยั่ว เพื่อให้เขาหลงใหลในตัวนาง ขอเพียงให้ชีวิตนี้ของนางอยู่ในห้วงฝันกับเขาให้นานที่สุด นั่นน่าจะเป็นความสุขที่สุดหลังจากฟื้นตื่นมา

ลีวาย เจ้าพ่อแห่งแดนมังกรเดือด มาเฟียอันดับต้นๆของเอเชีย เขาเป็นคนที่นิ่งเงียบและเย็นชาที่สุด แต่กลับต้องมาปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันกับเด็กสาวที่พ่อเลี้ยงเธอเอามาขัดดอก พัชชา เด็กสาววัยแรกแย้ม ชีวิตเธอต้องอยู่ในกำมือของเขา เจ้าพ่อแห่งแดนมังกรเดือด เมื่อพ่อเลี้ยงของเธอนำเธอไปขัดดอกให้กับเขา ชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร โปรดติดตาม

เรื่องราวความวุ่นวายและเรื่องชวนปวดหัวกำลังเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่คนสองคนกลายร่างจากคนปกติเป็นคนขี้เมา… เรื่องราวของความปวดหัวของหญิงสาวที่ปิดกั้นเรื่องความรักกลับมาถูกผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเธอหลายปีทำให้เธอต้องเสียใจเพราะเขาคนนั้นดันรู้และจับความรู้สึกลึกๆของเธอได้.. ความน่ารัก ความกวน และความจริงใจของเขาทำให้เธอเริ่มลังเลขึ้นมา.. เธอควรจะทำอย่างไร… เธอจะไปต่อหรือพอแค่นี้.. ถ้าเธอเลือกที่จะเปิดใจให้เขา.. เธอจะเสียใจและเจ็บปวดกับความรักอีกรึเปล่า.. สัญญาได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดจากคำว่ารักอีกครั้ง…. เธอไม่ต้องการแล้วเธอไม่อยากเสียใจเพราะความรักอีกแล้ว… ขอแค่เธอคนนั้นเปิดใจให้เขาสักนิด.. แค่นิเดียวเท่านั้นเขาจะเป็นคนดูแลและรักษาความรู้สึกที่เธอปิดกั้นและปกปิดมันเอาไว้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส.. แต่ภายในกลับไม่เป็นแบบนั้น.. ขอแค่เธอลองเปิดใจให้เขาคนนี้ได้เข้าไปดูแลหัวใจและจิตใจที่บอบช้ำ.. เขาสัญญาว่าเขาจะทำทุกอย่างให้เธอคนนี้กลับมายิ้มอย่างสดใส..รอยยิ้มที่มันออกมาจากความสุขที่แท้จริงไม่ใช่รอยยิ้มทางการค้า..

“อ้าปากซิ” เขาพูดเสียงเบา ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้สาวเจ้าตกใจเล็กน้อย ผงะศีรษะออกห่างใบหน้าคม หากแต่มือใหญ่ที่จับที่ท้ายทอยรั้งให้กลับคืนมาตำแหน่งเดิม ความใกล้ชิดที่แนบสนิทเรียกความเขินอายให้กับเธอได้อย่างไม่ยาก “อ้าปากซิ” เขาสั่งอีกรอบ หญิงสาวทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย ในใจมีแต่คำถามว่าให้เธออ้าปากทำไม คิมหันต์ยิ้มก่อนจะเฉลยคำถามที่ค้างคาใจของปิ่นปัก ดวงตาสวยงามเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาชิดใกล้ ก่อนที่จะทาบทับกลีบปากแสนนุ่มของเธอ ความตกใจเปลี่ยนเป็นความพิศวงงงงวย เมื่อปลายลิ้นหนาที่แทรกซอนเข้ามาในโพรงปากอิ่ม กำลังพันเกี่ยวแลกรัดลิ้นนุ่มอย่างกระหาย หัวใจสาวเต้นระทึกหวามไหวในอก ความรู้สึกนี้เหมือนกับว่าเธอเคยได้รับมาก่อน อ้อมกอดนี้เหมือนกับว่าเธอเคยได้อิงซบไออุ่น มันก็คงใช่เมื่อคืนที่เขาอาจจะจูบเธอกอดเธอแบบนี้ หัวใจของคนที่จูบเต้นแรงไม่แพ้ผู้หญิงที่เขากอดรัด จูบแรกที่เขาสัมผัสเมื่อคืนว่าหวานแล้ว จูบเธอในวันนี้ยิ่งหอมกว่า หวานกว่า ละมุนลิ้นยิ่งกว่า ทุกความรู้สึกเพิ่มทบทวี เขานึกหวงริมฝีปากของคนที่เขาบอกว่าเกลียดขึ้นมา ไม่อยากให้ชายใดครอบครอง

"นิด" สาวสวยพรหมจรรย์ไร้ญาติ ไร้ครอบครัวจนต้องมาหางานทำในกรุงเทพ แต่ดันโชคร้ายที่ไม่มีใครรับเธอเข้าทำงาน จึงลงท้ายด้วยการไปขายบริการเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพ แต่การเดินทางเส้นทางสายเทานี้ไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ เธอต้องทนมือชายนับพันเพื่อไขว่คว้าอิสรภาพ

ถ้าอยากเป็นคนโปรดของคุณ...ต้องทำยังไงครับ" "แช่น้ำนะครับ เดี๋ยวผมรอข้างนอก" เขาก้มหน้าไม่กล้ามองเรือนร่างเย้ายวนขาวโพลน กำลังจะผละออกมาแต่มือเล็กกลับเอื้อมคว้ามือเขาเอาไว้ไม่ยอมให้จากไปไหน "ยะ อย่า ดิน อย่าไป ฉันกลัว" เขาถอนหายใจพรืด ทิ้งตัวลงนั่งกอดเข่าบนพื้น เอนหลังพิงอ่างอาบน้ำโดยที่มือใหญ่ยังกุมมือเล็กเอาไว้แน่น "คุณรู้ไหมคุณปาย ว่านายมาวินนั่นวางยาคุณ" "จริงเหรอ" "ครับ มันวางยาคุณจริง ๆ ไม่งั้นคุณจะอยู่ในสภาพนี้เหรอ คุณไม่ได้เมาไวน์ แต่คุณเมายา ดีที่มันใส่ให้คุณไม่เยอะ คงอยากให้คุณตอบสนองมันอย่างสุดเหวี่ยงละมั้ง" "

คนนึงที่รักมาโดยตลอดแต่ไม่อาจบอกใครได้...ส่วนอีกคนที่ไม่ได้รักและไม่มีทางรัก~จนความสัมพันธ์เริ่มเดินไปถึงจุดเลวร้ายทุกนาที