ตั้งครรภ์

เซนต์ เอสเซียโน มาเฟียหนุ่ม อายุ 33 ปี สูง 188 ซม เขาโหดเหี้ยม เย็นชา ไร้ความรู้สึก เขาเป็นเปลวไฟจากนรกที่พร้อมจะแผดเผาใครก็ได้ที่กล้าลองดีกับอำนาจของเขาให้แหลกเหลวไม่เหลือแม้แต่กระดูก ใครหน้าไหนก็ตามที่มันกล้ามาเป็นศัตรูกับเขาโดยเฉพาะตระกูลแกรนด์เดย์เขาจะแผดเผาพวกมันทุกคนไม่ให้เหลือแม้แต่ป้ายชื่อหน้าหลุมศพ มายด์ เพียงพอใจ แกรนด์เดย์ อายุ 22 ปี สูง 160 ซม. เธอคือเหยื่อของความแค้นระหว่างสองตระกูลมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ที่เขานั้นหมายตาเอาไว้แล้วว่าจะต้องชำระแค้นกับเธออย่างสาสม การตายอย่างไร้เกียรติของพ่อเขาเธอต้องเป็นคนชดใช้ทั้งหมด

คบกันมาตั้งแต่เด็ก จนวันหนึ่งพลาดพลั้งและกลายเป็นคุณแม่วัยใส ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูลูก ปล่อยให้เขาได้ใช้ชีวิตตามวัย มีสังคม มีทางของตัวเอง ทำหน้าที่ตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเราหมดรักกันตั้งแต่ตอนไหน? เขาและเธอเคยรักกันด้วยหัวใจบริสุทธิ์ พลาดพลั้งจนมีลูกด้วยกัน แต่เธอกลับยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูลูก... ส่วนเขาเลือกเดินเข้าหาสังคมใหม่ๆ ในรั้วมหาวิทยาลัยที่เปลี่ยนเขาไปจนหมด เมื่อรักไม่เหมือนเดิม เขาเอ่ยคำเลิกราวกับไม่เคยรักกันมาก่อน ทิ้งเธอและลูกชายไว้เบื้องหลังโดยไม่หันกลับมาเหลียวแล “พี่ยอมกราบก็ได้แค่เดียร์ยอมปล่อยพี่ไป เพราะหัวใจดวงนี้ไม่มีเดียร์อยู่ในนั้นอีกแล้ว” “พี่ยอมกราบเดียร์ เพื่อให้เดียร์ยอมปล่อยพี่ไปพี่ไม่คิดถึงวันที่เข้ามาจีบเดียร์เลยเหรอ” “พี่หมดรักเดียร์แล้ว”

ที่เขาทำมันลงไปก็เพราะว่ารักเธอ แต่เธอคิดว่าที่เขาทำไปแบบนั้นเพราะเขาหมดรักเธอไปแล้ว เรื่องนี้เป็นนิยาย set สามารถติดตามเรื่องในsetเดียวกันได้ 1. มาเฟียพลาดรัก [ฟิสซิส × เจ้าเอย] เรื่องนี้ 2. มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [ซาจิ × บลูเบลล์] 3. มาเฟียไซด์ไลน์ [ไลบร้า × วีนัส]

“เธอถูกพ่อบังคับให้จับผู้ชายคนหนึ่งด้วยการวางยา แต่วันลงมือกลับกลายเป็นผู้ชายอีกคนที่ดื่มยานั่นแทน ทุกอย่างมันก็เลยผิดแผนไปหมด”

“ส้ม!” ร่างแกร่งผวาเข้าหาอย่างเป็นห่วง แต่กลับถูกยั้งไว้ด้วยดวงตาแข็งกร้าวชอกช้ำที่ตวัดมองมา ทำให้เขาถึงกับชะงัก ตัวชาวูบ ดวงตาหมองไหม้คู่นั้นราวกับแก้วบางๆ ที่มีรอยร้าวลึก ถ้าเขาแตะต้องเพียงเบาๆ เธอก็พร้อมจะแตกสลายลงตรงนี้ ปราบดาได้แต่มองตามร่างเพรียวระหงที่ค่อยๆ ก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่ตกกระจัดกระจายข้างเตียงมาสวมใส่เงียบๆ ก่อนเดินโซเซออกจากห้องไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ ความรักงั้นหรือ? ไม่รู้สิ...เขายอมรับว่าพอใจมาก แต่ยังไม่ได้ถึงขั้นรักเด็กคนนั้น ทว่าก็ทนไม่ได้ที่เห็นชายอื่นเข้าใกล้เธอ หรือว่ามันอาจจะเป็นแค่อารมณ์หวงของเท่านั้นไม่ใช่...ความรัก! เฮ้อ นี่เขากำลังจะเป็นบ้าใช่ไหมที่ไปหลงเสน่ห์แม่ศัตรูตัวร้ายนั่น ทั้งๆ ที่เกลียดกันแทบเป็นแทบตาย จนวันหนึ่งที่เธอหวนกลับมาอีกครั้ง พร้อมผู้ชายอีกคนที่แสนดีกว่าเขา ปราบดาจึงได้รู้ว่าเขาสูญเสียอะไรไปบ้าง สายไปไหมหากเขาต้องการช่วงชิงทุกอย่างกลับคืนมา

เขาซ่อนตัวตนที่แท้จริงไว้เบื้องหลังรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นและเป็นมิตรนั่น...

ฉันแต่งงานกับเธอก็เพราะต้องการรับผิดชอบลูกในท้องเธอเท่านั้น คนที่ฉันรักมีแค่คนเดียวก็คือข้าวฟ่าง หลังจากที่ลูกคลอดออกมาเธอต้องออกจากชีวิตฉันและลูกพร้อมเงินจำนวนหนึ่งเข้าใจใช่มั้ย??

เพราะทนความปากดีของยัยเชยตัวแสบไม่ไหว เมื่อห้าปีก่อน มาร์เวล ดิมิเทียส มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลของฝรั่งเศส จึงกำราบแม่ตัวดีด้วยการบดขยี้จุมพิตดุดันดิบเถื่อน และจูบนั้นก็ทำให้เขาไม่สามารถจูบกับผู้หญิงหน้าไหนได้อีกอย่างน่าบัดซบ มณีญา อัศวโพคิน จองจำเขาด้วยรสจูบ ฉะนั้นเมื่อสบโอกาสเขาจึงบังคับให้แม่ตัวดีแต่งงานด้วย และตอบแทนเธอด้วยรสสวาทร้อนฉ่าอย่างสาสม! “มณีญา ห้ามวางสายนะ นี่ผัวเอง” เสียงที่ดังแว่วมากระแทกโสตประสาททำให้คนที่เพลียจัดตัวแข็งทื่อ เบิกตาโพลง และหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง “คุณมาเฟีย!” สาวน้อยอุทานเสียงหลง “ใช่แล้วจ้ะ” “นี่คุณไปได้เบอร์ฉันมาได้ยังไง” เธอซักไซ้ระรัวเร็ว ก่อนจะทำหน้ายุ่งด้วยความไม่พอใจ จะไปได้จากใครที่ไหนถ้าไม่ใช่จากบุปผชาติ ฮึ่ย…คนบ้านั่นคงไปข่มขู่เอากับเพื่อนเธอล่ะสิ “ไม่ใช่แค่เบอร์นะจ๊ะ ที่กบดานก็ได้ด้วย” มาร์เวลเอ่ยด้วยน้ำเสียงครื้นเครงเป็นต่อ และนั่นก็ทำให้คนฟังถึงกับหูผึ่ง หน้าเริ่มซีดเผือด ความผิดติดตัวไม่น้อยแบบนี้จะเจอกับอะไรบ้างนะ อึ๋ย…แค่คิดก็สยองแล้ว “ห้ามไปไหนนะ รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวไปรับ” “อยู่รอก็บ้าแล้ว” “ถ้าคิดหนี เจอที่ไหนจะปล้ำที่นั่น”

เมื่อเธอถูกจ้างวานให้ไปล้วงข้อมูลลับของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งฝรั่งเศส จึงทำให้เรื่องราวที่วุ่นวายตามมาอย่างไม่จบไม่สิ้นเสียที… “คิดว่ามาท้าทายฉันถึงที่ขนาดนี้แล้วฉันจะปล่อยไปง่ายๆ หรือไง!!” “ก็ฆ่าฉันเลยสิ!”

การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก เมื่อครบกำหนดเวลาก็แยกย้าย แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่จรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงในใบหย่า เธอจะได้ของแถมติดท้องมาถึงสองชีวิต ++++++++++++++++++++ อัคนีพารถเข้ามาจอดที่หน้าสำนักงานเขต อรอมลยังนั่งร้องไห้มาตลอดทาง สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายที่สุด เกินกว่าที่เธอจะรับไหว อัคนีร้ายกาจและเย็นชาเกินไปแล้ว เขายังมีหัวใจอยู่ไหม “ลงมา” เสียงเรียกของชายหนุ่ม ปลุกหญิงสาวให้ออกจากภวังค์ความคิด ตากลมโตมองหน้าเขา ก่อนจะมองเลยไปยังสำนักงานเขตที่อยู่ด้านหลังเขา “มาที่นี่ทำไม” ถามพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้ม มองหน้าเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ “อยากจดทะเบียนสมรสไม่ใช่เหรอ” อัคนีถามพร้อมกับมองหน้าเธอ คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวยิ้มเย้ยหยันให้ตัวเอง แบบนี้เขาเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลังใช่ไหม ก่อนหน้านี้เขาปฏิเสธเธอไปแล้ว และเธอก็ไม่ต้องการมันอีก เธอไม่อยากเอาชนะใครอีกแล้ว “ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากจด จะเอาฉันไปไว้ที่ไหนก็เชิญ” ตาแดงก่ำมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะหลับตาลงเมื่อน้ำตามันพากันไหลลงมาอีกครั้ง