ตั้งครรภ์

อลัน ซาวันเดอร์(พี่อลัน) อายุยี่สิบเจ็ดปีลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ไปอยู่และเติบโตที่ประเทศไทย โดยมีพ่อและแม่ทูนหัวเลี้ยงดูจนถึงอายุสิบห้า แต่ตอนที่อลันอายุได้เจ็ดขวบพ่อและแม่ทูนหัวได้ให้กำเนิดบุตรสาว ผู้ซึ่งที่จะมาครอบครองหัวใจของเขา ปิ่นมุก อัครถาวรกุล(หนูมุก) อายุยี่สิบปีเกิดมาท่ามกลางความรักของคนรอบข้างและรวมถึง ‘พี่อลัน’ ชายเพียงคนเดียวที่เธอต้องรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ต้องเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลซาวันเดอร์ หนูมุกจึงถูกเลี้ยงดูให้พร้อมกับหน้าที่ตำแหน่ง ‘เมีย’ ของพี่ชายท้องชนกันที่เขาไม่ใช่เป็นเพียง อลัน ซาวันเดอร์ แต่เขาคือ‘ลูกไม้’มาเฟีย ‘ให้ตายเถอะ!’คำนี้ต้องเกิดขึ้นกับอลันแทบทุกวัน เมื่อเขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาต้องรับเจ้าสาวตัวจริงของเขามาดูแลต่อจากพ่อแม่ เพื่อรอเวลาที่เหมาะสมที่เขาจะมอบตำแหน่ง ‘เมีย’ที่ถูกต้องตามกฎหมายให้กับเธอ ‘ให้ตายเถอะ!’เขาเกลียดตัวเองที่ทำให้‘หนูมุก’เสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงชดเชยให้กับเธอด้วยการมอบตัวเองให้ตกเป็นของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า “ถือซะว่าพี่เป็นสินค้าที่เต็มใจให้หนูมุกได้ทดลองใช้ได้ตามใจ...ครับ”

คีย์จะทำยังไงเมื่ออยู่ๆก็มีเด็กน้อยที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาเกาะขาแล้วเรียกเขาว่าปะป๊า ทั้งๆที่ตัวเขานั้นก็ไม่มีแฟนหรือมีภรรยา ว่าแต่เด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันเนี่ย ทำไมถึงมาเรียกเขาว่าปะป๊าแบบนี้

ปึก! ปึก! ปึก! “อ๊า...” เสียงเนื้อกระทบเนื้อพร้อมกับ​เสียงครางหยาบโลนดังไปทั่วห้อง ร่างหนาเคลื่อนอยู่บนร่างบางเร่งจังหวะดุจเกลียวคลื่อนพลิ้วไหว มือเล็กกรีดไปตามแผ่นหลังแกร่งจนเกิดรอยแดง “อ๊า” ธานินทร์​ส่งเสียงคำรามในลำคอพร้อมกับเร่งจังหวะรัวเร็ว จนร่างบางเล็กที่อยู่ใต้ร่างหนาหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงที่เขากระแทก “พะ... พอเถอะเอมไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานเอ่ยเสียงสั่นอ้อนวอนชายบนร่าง เธอรู้สึก​เหนื่อยและปวดตัวไปหมดกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ “ผู้หญิง​ร่านแบบเธอมีหน้าที่ทำให้ฉันพอใจแค่นั้น อย่าคิดว่าฉันจะทำตามที่เธอสั่ง อ๊า... “ ปึก! ปึก! ปึก! น้ำสีใสไหลปริ่มนัยน์ตา​เขาปรามาส​เธอด้วยถ้อยคำร้ายกาจ หัวใจดวงน้อยกระตุก​สั่นไหว เจ็บปวดหัว​ใจทุกครั้งที่ได้ยินมัน เธอก็แค่ผู้หญิง​ร่านที่ต้องการเงิน นอนกับเขาเพราะเงิน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากับเธอมีอะไรกัน มันเกิดเรื่องแบบนี้จนแทบนับครั้งไม่ถ้วน แต่ร้องไห้​คร่ำครวญไปก็ไม่เกิดประโยชน์​อันใด เมื่อเธอเลือกแล้ว ก็ต้องยอมรับ​ผลของมัน แม้ว่าเธอจะตกในสภาวะ​นี้เพราะความจำเป็น​ก็ตาม

คบกันมาตั้งแต่เด็ก จนวันหนึ่งพลาดพลั้งและกลายเป็นคุณแม่วัยใส ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูลูก ปล่อยให้เขาได้ใช้ชีวิตตามวัย มีสังคม มีทางของตัวเอง ทำหน้าที่ตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเราหมดรักกันตั้งแต่ตอนไหน? เขาและเธอเคยรักกันด้วยหัวใจบริสุทธิ์ พลาดพลั้งจนมีลูกด้วยกัน แต่เธอกลับยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูลูก... ส่วนเขาเลือกเดินเข้าหาสังคมใหม่ๆ ในรั้วมหาวิทยาลัยที่เปลี่ยนเขาไปจนหมด เมื่อรักไม่เหมือนเดิม เขาเอ่ยคำเลิกราวกับไม่เคยรักกันมาก่อน ทิ้งเธอและลูกชายไว้เบื้องหลังโดยไม่หันกลับมาเหลียวแล “พี่ยอมกราบก็ได้แค่เดียร์ยอมปล่อยพี่ไป เพราะหัวใจดวงนี้ไม่มีเดียร์อยู่ในนั้นอีกแล้ว” “พี่ยอมกราบเดียร์ เพื่อให้เดียร์ยอมปล่อยพี่ไปพี่ไม่คิดถึงวันที่เข้ามาจีบเดียร์เลยเหรอ” “พี่หมดรักเดียร์แล้ว”

ฉันแต่งงานกับเธอก็เพราะต้องการรับผิดชอบลูกในท้องเธอเท่านั้น คนที่ฉันรักมีแค่คนเดียวก็คือข้าวฟ่าง หลังจากที่ลูกคลอดออกมาเธอต้องออกจากชีวิตฉันและลูกพร้อมเงินจำนวนหนึ่งเข้าใจใช่มั้ย??

เพราะความเมาทำให้ ‘ภาม เศรษฐวัฒน์’ เข้าห้องผิด และความผิดพลาดก็ทำให้เขามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนของน้องสาวอย่าง ‘เกวลิน’ ใจเขาอยากปัดความรับผิดชอบ แต่กลับกลายเป็นว่าเขายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเธอเพื่อชดใช้ความผิดพลาดนั้น แต่พออยู่ด้วยกัน สันดานผู้ชาย ‘ชั่วๆ’ ก็บอกว่าเขาแค่อยากได้เธอ กระทั่งล่อลวงเธอเป็นของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจ แต่พอวันหนึ่งเธอคิดจะเดินจากเขาไป ภามจึงทุรนทุรายทนไม่ได้ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเห็นเธอเป็นแค่ ‘ของชั่วคราว’ ที่รอวันเบื่อแล้วโละทิ้งเท่านั้น!

ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ คนที่เขาจะรักอยู่เฉยๆเขาก็รัก แต่คนที่เขาหมดรักแลกมาด้วยลมหายใจก็ไร้ค่า ความรักที่เขาไม่ต้องการก็คงทำได้แค่ทำใจ เมื่อคนหนึ่งทำใจได้แต่อีกคนกลับไม่ให้ไป โปรดติดตาม

"ตัวมึงแม่งโคตรสกปรก ไม่รู้ว่ามีเชื้อโรคติดตัวมาบ้างหรือเปล่าวันๆเอาแต่คุ้ยถังขยะเก็บขยะ แม่งแค่คิดกูก็จะอ๊วก  มึงจะไปนอนที่ไหนมึงก็ไปแต่อย่ามานอนห้องกู กูรังเกียจไป๊!!!" ผลัก!!!! ตุ่บ!!!! "โอ๊ย!!!" "หึสมน้ำหน้า กูไม่จับมึงโยนออกไปนอกบ้านก็ดีเท่าไหร่แล้ว"

"สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า"ธรรศธรเอ่ยระราน "นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน"มณีรินทร์ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว "ปล่อย!"หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง "ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ" "ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!..."เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้ ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ

การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก เมื่อครบกำหนดเวลาก็แยกย้าย แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่จรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงในใบหย่า เธอจะได้ของแถมติดท้องมาถึงสองชีวิต ++++++++++++++++++++ อัคนีพารถเข้ามาจอดที่หน้าสำนักงานเขต อรอมลยังนั่งร้องไห้มาตลอดทาง สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายที่สุด เกินกว่าที่เธอจะรับไหว อัคนีร้ายกาจและเย็นชาเกินไปแล้ว เขายังมีหัวใจอยู่ไหม “ลงมา” เสียงเรียกของชายหนุ่ม ปลุกหญิงสาวให้ออกจากภวังค์ความคิด ตากลมโตมองหน้าเขา ก่อนจะมองเลยไปยังสำนักงานเขตที่อยู่ด้านหลังเขา “มาที่นี่ทำไม” ถามพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้ม มองหน้าเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ “อยากจดทะเบียนสมรสไม่ใช่เหรอ” อัคนีถามพร้อมกับมองหน้าเธอ คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวยิ้มเย้ยหยันให้ตัวเอง แบบนี้เขาเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลังใช่ไหม ก่อนหน้านี้เขาปฏิเสธเธอไปแล้ว และเธอก็ไม่ต้องการมันอีก เธอไม่อยากเอาชนะใครอีกแล้ว “ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากจด จะเอาฉันไปไว้ที่ไหนก็เชิญ” ตาแดงก่ำมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะหลับตาลงเมื่อน้ำตามันพากันไหลลงมาอีกครั้ง