ปากร้าย

เธอตื่นขึ้นมาในร่างของนางร้ายในนิยายที่ตัวเองเขียน บทบาทของพิงค์มิรามีเพียงหนึ่งเดียวทำลายทุกอย่างและจบลงด้วยความตาย แต่เมื่อเธอพยายามดิ้นรนเพื่อเปลี่ยนชะตา เส้นเรื่องกลับพาเธอเข้าไปพัวพันกับเขา

“คุณเสือคะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะ เนตรกับคุณเมธเราไม่ได้มีอะไรกัน มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นค่ะ” เนตรแพรปรับโทนเสียงข่มความโกรธที่เขาดูถูกเธอ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อผู้หญิงร่านร้อนอย่างเธอเหรอเนตรแพร” เขาเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา พูดแล้วชี้นิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากมนออกแรงผลักเพียงนิดเดียวศีรษะทุยก็เอียงเอนจนทรงตัวไม่อยู่ “พี่เสือคะ ฟางมารับไปทานข้าวกลางวันค่ะ” อยู่ ๆ เฟยเฟิ่งก็เปิดประตูเข้ามา ทำให้ทั้งศรุตและเนตรแพรหันไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่เข้ามาไม่ดูเวลาตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าสองคนในห้องกำลังมีปากเสียงกันอย่างไรอย่างนั้น “น้องฟางมาแล้วเหรอครับ รอพี่แป๊บหนึ่งนะ” ศรุตบอกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วหันมาตวาดใส่คนตัวเล็กเสียงแข็ง “ส่วนข้าวเที่ยงที่เธอเอามา ฉันไม่กินเอากลับไป พร้อมกับร่างกายเน่า ๆ ของเธอซะ” “คุณเสือคะ เนตรมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกคุณเสือค่ะ” เนตรแพรตัดสินใจที่จะบอกเรื่องสำคัญให้ศรุตได้รับรู้ มันคือเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธอ แต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะยินดีกับสิ่งที่เธอจะพูดหรือไม่

เขาเหนี่ยวรั้งกักขังเธอไว้ปรนเปรอสวาท เพราะหลงใหลในเรือนร่าง หรือเพราะซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้

บัวรัตนาคิดมาพักใหญ่แล้วว่าชีวิตตัวเองช่างเหมือนนิยายน้ำเน่าเสียจริง เธอเกิดเป็นอัลฟ่า แต่เพราะสังคมปิตาธิปไตยบีบให้จำต้องแต่งใครสักคนเข้ามาช่วยดูแลบริษัท ทั้งที่เรื่องทั้งหมดเธอสามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียว ภายหลังยังต้องมารับรู้ว่าสามีอัลฟ่าของเธอเคยลักลอบมีสัมพันธ์กับโอเมก้าคนอื่น แถมโอเมก้าคนนั้นยังต้องท้อง ทั้งสองมีลูกด้วยกัน! กับนรกานต์ สามีของเธอ เดิมทีแม้จะแต่งงานกันด้วยเหตุผลทางธุรกิจโดยปราศจากความรัก ทว่าเธอก็ยังหวังว่าเขาจะให้เกียรติกันในฐานะสามีภรรยา ไม่นึกว่าหลังจากได้พบกับชลธารโอเมก้าคนนั้นอีกครั้ง นรกานต์จะมุ่งมั่นตามตื๊ออีกฝ่ายจนไม่สนภาพลักษณ์หรือหน้าตาทางสังคมใด ๆ ถ้าสามีของเธอแค่ต้องการรับผิดชอบเพียงอย่างเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่นรกานต์กลับทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งอีกฝ่ายเข้าบ้านให้ได้ เพียงเพราะคำว่ารักคำเดียว ทำให้เธอต้องสูญเสียทุกอย่าง ถูกหักหลังจนสิ้นเนื้อประดาตัว แม้แต่ชีวิตก็เอาไม่รอด! ไม่คิดว่าหลังจากตายไป เธอจะได้รับโอกาสกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง ในคืนวันแต่งงานของพวกเขาทั้งสองคน เอาละ กับชลธารคนนั้น เธอถือว่าอีกฝ่ายก็เป็นเหยื่อราคะของนรกานต์เหมือนกันจึงยังพอปล่อยไปได้ แต่สามีสุนัขของเธอคนนี้ต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม!

เสียนเปา' ปีศาจบุปผาที่บำเพ็ญตบะจนสามารถจำแลงร่างเป็นมนุษย์ นางออกเดินทางจากหุบเขาบ้านเกิดตามคำบอกเล่าของพี่สาว เพื่อค้นหาสถานที่ซึ่งปีศาจสามารถอยู่อาศัยได้เฉกเช่นสรวงสวรรค์ ระหว่างการเดินทางนางเผอิญพบกับกลุ่มโจรป่าเข้า จุดเริ่มต้นของเรื่องราวคงเป็นตอนที่ได้สบตากับคนผู้นั้น "เจ้าหัวเราะอะไร" เสียนเปาน้อยถามออกไปด้วยความหงุดหงิด "เมื่อคืนเจ้าคงมีความสุขไม่น้อย" หวังเหว่ยพูดพลางใช้สายตาคมกริบมองสำรวจตามเรือนร่างของสาวน้อย ครั้นเห็นว่าบนเรือนร่างของนางมีเพียงรอยฟกช้ำเล็กน้อย ไม่สมกับที่โดนคนพวกนั้นเคี่ยวกรำมาตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มจึงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนอกสนใจ เสียนเปารู้สึกไม่ชอบสายตาคู่นั้นของอีกฝ่ายเอาเสียเลย เมื่อเห็นว่าไม่ได้รับคำตอบ หวังเหว่ยจึงละความสนใจจากร่างบางมาสำรวจภายในกระโจม กลิ่นอายร่วมรักยังคงลอยอบอวลจนทำเอาจิตใจของชายหนุ่มเองเกิดนึกหวั่นไหว ของข้าวเครื่องใช้กองกันอย่างระเกะระกะ บนฟูกเต็มไปด้วยคราบน้ำใคร่ "คงเจอศึกหนักมาพอสมควร" "ท่านมาเพื่อพูดเรื่องไร้สาระแค่นี้หรือ" หญิงสาวไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเป็นสตรีใสซื่ออีกต่อไป โดยเฉพาะต่อหน้าคนผู้นี้ยิ่งไม่ควรเอาเสียเลย

นักเลงอย่างเขาเคยกลัวใครที่ไหน แต่กลับยัยหมากระเป๋านี่ถึงได้ยอมนัก แตะต้องสีกายังไม่เคยแต่ทำไมกับเธอถึงชอบอยากเข้าใกล้ตลอด "ไต้ฝุ่น เรียกเฮียไต้ก็ได้" "คุณไม่ใช่พี่เราค่ะ" รันรานาแม่งไทป์เขาเลยว่ะ เขาจะทำอย่างไรดี ผู้หญิงคนเดียวที่รู้สึกว่าใช่ขนาดนี้ เขายากที่จะปล่อยเธอไปแต่เขาก็ไม่สามารถมีเมียทั้งๆ ที่เป็นนักเลงแบบนี้ได้เหมือนกัน ยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตใครด้วยซ้ำ ลำพังตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด “เรารู้สึกดีบางครั้ง แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นความชอบแบบไหน อาจจะแบบพี่ชาย” “ไม่เป็นไรเลยว่ะเธอ” -- เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เตตะวันเคยอยู่ตรงนี้ตลอด คอยตามเธอไปทุกที่ คอยนั่งเฝ้าเวลาเธออ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ไม่มีเขาแล้ว และมันทำให้เธอรู้แล้วว่า เธอไม่ได้อยากให้เขาเป็นแค่ พี่ชาย อย่างที่เธอเคยพูดออกไป เธอชอบเขา และเธออาจจะพลาดอะไรบางอย่างไปแล้วก็ได้ “ออกไปเถอะ… อย่าให้ฉันพูดซ้ำอีก” “ถ้าเฮียอยากให้เรากลับไป เราก็จะกลับ… แต่พรุ่งนี้เราจะมาอีกค่ะ” เขาทำเหมือนเธอไม่มีค่า บางทีความรู้สึกของเตตะวันอาจจะเป็นเพียงพายุเหมือนกับชื่อเขา

ทันทีที่พยุงตัวได้ เขมจิราก็หันมาเล่นงานคนที่อยู่เหนือน้ำ เธอต้องตกเป็นเป้ากระสุน เธอเกือบตายเพราะเขา แต่คนเลวนี่ยังถีบเธอจนตกน้ำ รู้ว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมด ก็เพื่อช่วยชีวิตเธอ แต่บอกให้เธอโดดลงมาดีๆก็ได้ นอกจากจะเจ็บเพราะแรงกระแทกแล้ว บั้นท้ายเธอคงเขียวช้ำเพราะแรงถีบของเขาอีกด้วย "นี่แนะๆ ไอ้บ้า ไอ้เลว แกถีบฉันทำไม!"เขมจิรา ตวาดแหว ทันทีที่พยุงตัวเองลุกได้ เธอก็พุ่งเข้าหาเข้ม อาการเจ็บที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ไม่ได้ครึ่งกับที่เจ็บในใจเลยสักนิด "โอ๊ย!!!อะไรวะ"เข้มร้องลั่น เมื่อคนตรงหน้ากระโจนเข้าใส่ ร่างสูงหงายหลังลงไปในน้ำ ก่อนจะลำลักน้ำ เมื่อหญิงสาวพยายามจับหัวเขากดลงไปในน้ำอีกหลายครั้ง "ถีบฉันทำไม ห๊ะ! ถีบทำไม!"เขมจิราโมโหหนัก เมื่อรู้สึกเจ็บที่สะโพก ก็ยิ่งอยากทำให้เขาเจ็บเช่นกัน เขาถีบเธอเต็มรักขนาดนั้น กระดูกเธอไม่หักก็บุญแค่ไหนแล้ว "แค่กๆๆ"เข้มสำลักน้ำ เป็นเพราะไม่ทันตั้งตัว จึงถูก หญิงสาวเล่นงาน แค่วิ่งหนีก็เหนื่อยจะตาย ยายบ้านี่ยังมาจับหัวเขากดน้ำอีก มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไม่สำนึก เขาช่วยเธอไว้แท้ๆ จะขอบคุณสักคำ

มู่หลันฮวาถูกแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งและเป่าหูคนในหมู่บ้านให้ส่งนางไปเป็นเครื่องบูชายัญให้แก่ปีศาจพญางูบนเขา เพื่อแก้ภัยพิบัติที่แห้งแล้งในเมืองหางโจว นางจำต้องยอมรับชะตากรรม แต่เมื่อได้พบกับเขา หลี่เย่ ปีศาจงู นางก็รู้สึกชื่นชอบเขาขึ้นมา โดยเฉพาะคืนพระจันทร์เต็มดวงที่เขาจะกลายร่างเป็นมนุษย์ เขาช่างรูปงามเย้ายวนใจนางยิ่งนัก แม้ในใจจะหวาดกลัวเขาอยู่ไม่น้อย แต่นางก็อยากได้เขาเป็นสามี จะต้องทำเช่นไรกันเล่า!!!

“หนูไม่ได้อยากอยู่แค่ในใจพี่อย่างเดียวนะคะ แต่อยากอยู่บนเตียงกับพี่ด้วย”

ความรักของ "ณิชชา" และ "ชลาสินธุ์" จะลงเอยอย่างไร เมื่อ... เรื่องราวความรักของพวกเขา “ไม่ได้เริ่มจากรัก” เราสามารถรักใครเพียงเพราะ เขาเหมือนคนที่เรารักที่สุดในชีวิตได้ จริงหรือ? พบคำตอบที่...กว่าจะได้คำตอบ ก็ต้องผ่านบททดสอบมากมาย