ปากร้าย

เนื้อเรื่องของ "เพลิน" เด็กสาวธรรมดาๆ จากวิทยาลัยสายอาชีพธรรมดาคนนึงที่เธอคิดว่าชีวิตคงไม่มีอะไรทำให้เธอพลิกผันไปได้มากกว่าการสอบแล้ว แต่แล้วจนกระทั่งเธอได้พบกับ "อาจารย์ทัช" อาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษคนใหม่ หน้าตาดีแต่มีนิสัยที่เข้มงวด จนเธอรู้สึกถึงกับไม่อยากเรียนกับเขาเอาซะเลย แต่แล้ว..ภาพถ่ายที่บังเอิญเปิดขึ้นกลางห้องสอบ ทำให้เธอได้เจอกับรอยยิ้มของเขาชัดๆ ครั้งแรก จากความรำคาญ กลายเป็นความใส่ใจ จากความไม่ชอบ กลายเป็นการมองหา จากแค่ "อาจารย์" กลายเป็น "ความรู้สึก" ที่ไม่อาจห้าม อายุที่ห่างกันถึง "สิบเอ็ดปี" สถานะระหว่าง "ครู" กับ "ศิษย์" ที่ไม่ควรเกินเลย แต่หัวใจไม่เคยถามกฏของโลก มันแค่เต้นแรงทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนั้น ความรักที่ดูไม่อาจเป็นไปได้ เพลินกับอาจารย์ทัชจะสามารถรักกันได้หรือไม่ ความเหมาะสมหรือความรักเป็นคุณ...จะเลือกอะไร

"อาธันหนีลูกหนูได้ก็หนีไปเถอะค่ะ เพราะไม่ว่าอาธันอยู่ใหนลูกหนูก็จะตามไปไขหัวใจของอาธันให้เปิดรับลูกหนูให้ได้"

ทันทีที่พยุงตัวได้ เขมจิราก็หันมาเล่นงานคนที่อยู่เหนือน้ำ เธอต้องตกเป็นเป้ากระสุน เธอเกือบตายเพราะเขา แต่คนเลวนี่ยังถีบเธอจนตกน้ำ รู้ว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมด ก็เพื่อช่วยชีวิตเธอ แต่บอกให้เธอโดดลงมาดีๆก็ได้ นอกจากจะเจ็บเพราะแรงกระแทกแล้ว บั้นท้ายเธอคงเขียวช้ำเพราะแรงถีบของเขาอีกด้วย "นี่แนะๆ ไอ้บ้า ไอ้เลว แกถีบฉันทำไม!"เขมจิรา ตวาดแหว ทันทีที่พยุงตัวเองลุกได้ เธอก็พุ่งเข้าหาเข้ม อาการเจ็บที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ไม่ได้ครึ่งกับที่เจ็บในใจเลยสักนิด "โอ๊ย!!!อะไรวะ"เข้มร้องลั่น เมื่อคนตรงหน้ากระโจนเข้าใส่ ร่างสูงหงายหลังลงไปในน้ำ ก่อนจะลำลักน้ำ เมื่อหญิงสาวพยายามจับหัวเขากดลงไปในน้ำอีกหลายครั้ง "ถีบฉันทำไม ห๊ะ! ถีบทำไม!"เขมจิราโมโหหนัก เมื่อรู้สึกเจ็บที่สะโพก ก็ยิ่งอยากทำให้เขาเจ็บเช่นกัน เขาถีบเธอเต็มรักขนาดนั้น กระดูกเธอไม่หักก็บุญแค่ไหนแล้ว "แค่กๆๆ"เข้มสำลักน้ำ เป็นเพราะไม่ทันตั้งตัว จึงถูก หญิงสาวเล่นงาน แค่วิ่งหนีก็เหนื่อยจะตาย ยายบ้านี่ยังมาจับหัวเขากดน้ำอีก มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไม่สำนึก เขาช่วยเธอไว้แท้ๆ จะขอบคุณสักคำ

"อย่าเข้ามานะ นี่แน่ะๆ"หญิงสาวทั้งตีน้ำ ทั้งวักน้ำสาดใส่ จนชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปหาคนร่างบาง ก่อนจะรวบตัวเธอ แล้วแบกขึ้นบ่า เดินขึ้นฝั่งไปเร็วๆ ลุงพงษ์ส่ายหัว เมื่อเห็นการกระทำของนายหัวหนุ่ม "ลำบากลำบนแท้"บ่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา ไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะดั้นด้นพาคุณคนสวยมาที่นี่ทำไม จะมาหาแต่ละครั้งก็แสนจะลำบาก "ลุงวางของแล้วก็กลับไปได้เลยนะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่"ธนากรหันมาบอกคนงาน ก่อนจะแบกคนบนบ่าเดินต่อไปเร็วๆ ในท่านี้อารดาเวียนหัวจนแทบอาเจียน แค่เมาเรือก็แย่พอแล้ว ยังจะมาถูกจับห้อยหัวอีก "กรี๊ดดด! ช่วยด้วย!"ส่งเสียงร้องไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ "จะแหกปากทำไมวะ!"ธนากรตวาด ก่อนจะโยนคนบนบ่าลงพื้นอย่างแรง "โอ้ย!"อารดาเจ็บจนร้องไม่ออก ร่างบางตัวงอ ก่อนจะยกมือกุมท้อง "อย่าสำออย ลุกขึ้น!" หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยังคงนอนเอามือกุมท้องอยู่แบบนั้น ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วตัว คนที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อจุดเริ่มต้นเกิดขึ้นท่ามกลางความเกลียดที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงอย่างไม่บริสุทธิ์ใจ...เขาควรจะยอมรับความรู้สึกหรือยอมรับความจริง ความจริงที่ทั้งเกลียดแต่แสนรัก!

คนอื่นได้มาเกิดใหม่เป็นนางเอก นางร้าย เพื่อแย่งพระเอกแต่ฉันกลับเข้ามาอยู่ในร่างผู้ชายที่ท้องได้นะสิ

"พ่อ..." น้ำเสียงที่เอ่ยออกมา ไม่พ้นริมฝีปาก เมื่อภาพที่ปรากฏ คือพ่อเลี้ยงธงชัยกำลังโอบกอด แม่ของ ธาวินทร์เอาไว้ในอ้อมแขน มือที่สั่นระริก แกะซองจดหมายออกอ่าน ข้อความในจดหมาย ทำให้นวลแพรกรีดร้องออกมา "กรี๊ดดด!!! ไม่จริง!!! ไม่จริง!!!" ประคองสติที่เหลือเพียงน้อยนิด ฝืนอ่านข้อความบรรทัดต่อไป ถึงพี่ธงที่รัก ดาวคลอดลูกของเราแล้วนะพี่ ลูกเราเป็นผู้ชาย ร่างกายแข็งแรง สมบูรณ์ดี ดาวยังไม่ได้ตั้งชื่อให้ลูก ดาวรอให้พี่มาตั้งชื่อให้ลูกของเรา ทำไมพี่ไม่มาหาดาวเลย ดาวคิดถึงพี่มากนะ ดาวกับลูกรอพี่ทุกวันเลยนะ แค่นี้ก่อนนะพี่ ลูกร้องนะ รักและคิดถึงเสมอ อิงดาว

"ถอยไป ฉันจะพาลูกกลับบ้าน" "ไม่! วิวต้องรักษาคำพูดสิ" "เหอะ! ที่นี้มาทวง หน้าด้าน" "เออ! หมอกหน้าด้าน หน้าทน หน้าหมา หน้าแมว หน้าอะไรอีกด่ามาเลย หมอกยอมหมดแหละ" "ไม่ต้องมาพูดดี ฉันเกลียดคุณ"เมื่อเจอไม้นี้ ภัทรทิราก็ไปไม่เป็น สินธรทำแบบนี้อีกแล้ว ออดอ้อน แล้วก็ไล่ต้อนให้เธอจนมุม "ย้ำอีกแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ ที่ต้องโกหกหัวใจตัวเอง วิวไม่เคยเกลียดหมอก หมอกรู้" "อย่ามารู้ดี พูดมาก รำคาญ!"พูดพร้อมกับเบี่ยงหลบ ทำท่าจะเดินไปที่ประตู "วิว...หกปีแล้วนะ ที่เราเป็นแบบนี้"ร่างบางชะงักเท้า ที่กำลังจะก้าวต่อ "หกปีที่เรา ต้องคอยหลอกตัวเอง ว่าเราเกลียดกัน"หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น หยุดฟังว่าสินธรจะพูดอะไรต่อ "วิวรู้ไหม ว่าหมอกทรมานแค่ไหน ที่ต้องบอกตัวเองว่าอย่าคิดถึง ใจวิวทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้แข็งแบบนี้ บอกหน่อยได้ไหม ว่าหมอกต้องทำยังไง ถึงจะได้หัวใจของวิวคืนมา" ภัทรทิรายกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่อยู่ๆมันก็ไหลออกมา

ในยุค 70 และพบว่ามีลูกถึงสามคน และถูกครอบครัวสามีเอาเปรียบเป็นอย่างมาก เธอจึงตั้งปณิธานอันแน่วแน่ว่าจะเปลี่ยนความเป็นอยู่ของพวกเขาให้ดีขึ้นให้ได้!

"สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า"ธรรศธรเอ่ยระราน "นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน"มณีรินทร์ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว "ปล่อย!"หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง "ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ" "ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!..."เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้ ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ