รักคนเดียว

ตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้"

"ไม่อยากเอากับเอมิจริงๆ เหรอ" "ไม่เอาไม่อยากเอาไม่มีอารมณ์เอาไม่มีแรงด้วยเมื่อคืนเธอสูบแรงฉันไปจนหมดแม่งให้ได้พักบ้างเถอะ" "อ่อที่แท้ก็ไม่สู้นี่เอง คริ คริ เสียดายจังทั้งใหญ่ทั้งยาว อมทีมิดถึงคอหอยนึกว่าจะเป็นอนาคอนด้าแต่ที่ไหนได้เป็นแค่หนอนชาเขียว อิอิ" "ยัยเอมิกล้าดูถูกฉันเหรอวะ" "ดูถูกดีกว่าดูผิดนะคะพี่ภูมิ^^" "ฉันจะทำยังไงกับผู้หญิงแบบเธอดีวะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับเธอแล้วนะเว้ย!!" "อย่าเพิ่งหมดซี่เราเอากันแค่ครั้งเดียวเองน๊า เอ...หรือว่าน้องชายพี่มันไม่ค่อยสู้มีดีแค่ใหญ่อย่างเดียว" "เธอพูดให้มันดีๆ นะพูดแบบนี้ฉันเสียหายนะเว้ย" "แล้วเอมิพูดไม่ดีตรงไหนอ่าา ก็พี่บอกเองว่าไม่มีแรงอ่ะแต่เอมิมีนี่ ให้เอมิขึ้นให้ก็ได้น๊าาเอมิช๊อบชอบเวลาอยู่บนตัวพี่ภูมิเวลาเอมิขย่มโยกแล้วเห็นหน้าพี่ภูมิเวลาเสียวเอมิก็เสียวตาม^^"

เลขาของเจ้านายหน้าตาย ที่ฉันได้ขายเวลาของฉันให้เขาเพื่อเงิน! ให้ตายสิ เอาเวลา 24 ชั่วโมงของฉันคืนมานะ ฉันไม่ไหวแล้ว! . " เป็นเลขาฉันเงินเดือนหลักแสน ถึงเธอจะมาทำในตำแหน่งรักษาการแทน แต่ก็รู้ใช่มั้ยว่าต้องทำงานยังไง " " รู้ค่ะ " " แล้วจำกฎข้อสำคัญของการเป็นเลขาฉันได้มั้ย " " ยี่สิบสี่ชั่วโมงของดิฉัน..เป็นของคุณค่ะ " " พรุ่งนี้ย้ายของเธอมาที่คอนโดฉัน " " อะ อะไรนะคะ "

"ถอยไป ฉันจะพาลูกกลับบ้าน" "ไม่! วิวต้องรักษาคำพูดสิ" "เหอะ! ที่นี้มาทวง หน้าด้าน" "เออ! หมอกหน้าด้าน หน้าทน หน้าหมา หน้าแมว หน้าอะไรอีกด่ามาเลย หมอกยอมหมดแหละ" "ไม่ต้องมาพูดดี ฉันเกลียดคุณ"เมื่อเจอไม้นี้ ภัทรทิราก็ไปไม่เป็น สินธรทำแบบนี้อีกแล้ว ออดอ้อน แล้วก็ไล่ต้อนให้เธอจนมุม "ย้ำอีกแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ ที่ต้องโกหกหัวใจตัวเอง วิวไม่เคยเกลียดหมอก หมอกรู้" "อย่ามารู้ดี พูดมาก รำคาญ!"พูดพร้อมกับเบี่ยงหลบ ทำท่าจะเดินไปที่ประตู "วิว...หกปีแล้วนะ ที่เราเป็นแบบนี้"ร่างบางชะงักเท้า ที่กำลังจะก้าวต่อ "หกปีที่เรา ต้องคอยหลอกตัวเอง ว่าเราเกลียดกัน"หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น หยุดฟังว่าสินธรจะพูดอะไรต่อ "วิวรู้ไหม ว่าหมอกทรมานแค่ไหน ที่ต้องบอกตัวเองว่าอย่าคิดถึง ใจวิวทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้แข็งแบบนี้ บอกหน่อยได้ไหม ว่าหมอกต้องทำยังไง ถึงจะได้หัวใจของวิวคืนมา" ภัทรทิรายกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่อยู่ๆมันก็ไหลออกมา

นักเลงอย่างเขาเคยกลัวใครที่ไหน แต่กลับยัยหมากระเป๋านี่ถึงได้ยอมนัก แตะต้องสีกายังไม่เคยแต่ทำไมกับเธอถึงชอบอยากเข้าใกล้ตลอด "ไต้ฝุ่น เรียกเฮียไต้ก็ได้" "คุณไม่ใช่พี่เราค่ะ" รันรานาแม่งไทป์เขาเลยว่ะ เขาจะทำอย่างไรดี ผู้หญิงคนเดียวที่รู้สึกว่าใช่ขนาดนี้ เขายากที่จะปล่อยเธอไปแต่เขาก็ไม่สามารถมีเมียทั้งๆ ที่เป็นนักเลงแบบนี้ได้เหมือนกัน ยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตใครด้วยซ้ำ ลำพังตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด “เรารู้สึกดีบางครั้ง แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นความชอบแบบไหน อาจจะแบบพี่ชาย” “ไม่เป็นไรเลยว่ะเธอ” -- เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เตตะวันเคยอยู่ตรงนี้ตลอด คอยตามเธอไปทุกที่ คอยนั่งเฝ้าเวลาเธออ่านหนังสือ แต่ตอนนี้ไม่มีเขาแล้ว และมันทำให้เธอรู้แล้วว่า เธอไม่ได้อยากให้เขาเป็นแค่ พี่ชาย อย่างที่เธอเคยพูดออกไป เธอชอบเขา และเธออาจจะพลาดอะไรบางอย่างไปแล้วก็ได้ “ออกไปเถอะ… อย่าให้ฉันพูดซ้ำอีก” “ถ้าเฮียอยากให้เรากลับไป เราก็จะกลับ… แต่พรุ่งนี้เราจะมาอีกค่ะ” เขาทำเหมือนเธอไม่มีค่า บางทีความรู้สึกของเตตะวันอาจจะเป็นเพียงพายุเหมือนกับชื่อเขา

ทำไม?เวลาที่เขาเห็นหน้าสวยนั่น เขาชอบหงุดหงิด ตลอดเวลา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั่งๆที่เขากับผู้หญิงคนนั้น ก็ไ่ม่เคยรู้จักกันมาก่อน นี่ถ้าเป็นผู้ชาย เขาจะท้าต่อยซะเลย อย่าเผลอล่ะกัน ระวังตัวให้ดีเถอะ

คำโปรย... ก่อนจะเผลอใจรักใครต้องมั่นใจว่าเขาคนนั้นไม่มีเจ้าของเพราะในวันที่รักมันซับซ้อน มันจะร่ายล้อมไปด้วยความเจ็บปวด เส้นทางรักของสองชายหญิงเต็มไปด้วยขวากหนามและอุปสรรคมากมาย...และกว่าจะรักกันได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะฉะนั้นอย่าตกหลุมรักใครง่าย ๆ (เพราะว่ารัก...มันมีอะไรซับซ้อนมากกว่านั้น) - วารินทร์ทิพย์-

หากเกวลี ไม่ใช่คนที่พรากชีวิตแพรไหมผู้หญิงที่เขาไปและหากเขาไม่จำต้องเข้าไปพัวพันกับชีวิตของเธออีกครั้ง ทัชชาน้องสาวแพรไหมคงไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของกฤติน พี่ชายของเกวลีที่เข้าใจในตัวทัชชาผิดคิดว่าสาวฝีปากร้ายน้องสาวแพรไหมผู้หญิงที่สังเวยชีวิตในอุบัติเหตุที่เกิดจากความประมาทของเกวลีในวัยเยาว์ ตอกย้ำความแค้นที่ไม่เคยเลือนหายให้กับปยุตและทัชชา เกวลี หญิงสาวที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายทั้งหมดในชีวิตของเขากับทัชชา เธอจึงสมควรได้รับการเอาคืนอย่างสาสม ในขณะที่เพลิงร้ายแห่งความแค้นกำลังลุกโชน เพลิงรักก็บรรเลงโหมอย่างเร่าร้อนไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน กำแพงความเกลียดที่เคยแกร่งทนค่อยๆ กร่อนพังโดยไม่รู้ตัว กว่าจะยอมรับความจริงว่าหลงรักผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดจับใจ เขาก็ทำร้ายทั้งร่างกายและหัวใจของเธอจนบอบช้ำไปหมดแล้ว

แสงเหนือ ชื่อในวงการมาเฟีย เสี่ยแสง "เป็นเมียเสี่ยไม่ต้องกลัวอด " "นอนนิ่งๆ แล้วครางดังๆ ให้เสี่ยก็พอ" เพลงพิณ เกลียดมาเฟียแต่ดันมาเป็นเมียมาเฟีย "เมียนายก็มีตั้งเยอะแยะทำไมจะต้องมาหาแต่ฉันด้วยเนี่ย" "อะไรนะ จะเอาฉันไปอยู่ที่บ้าน " "ฉันแม่งโคตรเกลียดนายเลยหว่ะ ไอ้มาเฟียขี้เก๊ก"

ความรักที่เริ่มต้นจากความผูกพันในวัยเยาว์ของจันทิมากับอาทิตย์ ในขณะที่เธอรักเขาอย่างมั่นคง ไม่สามารถตัดใจได้ แต่เขากลับทำร้ายหัวใจเธออย่างแสนสาหัส