วัยรุ่น

คนบางคนมีค่าไว้พียงแค่มอง เราไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ ดั่งกระต่ายที่หมายพระจันทร์ คนบางคนมีค่าสูงส่ง แต่ตีคุณค่าของตนเองไว้ต่ำต้อย ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์งดงามดั่งน้ำค้าง คนบางคนซื๋อตรงต่อใจตนเอง ดั่งพระอาทิตย์ที่มอบแสงสว่าง และความอบอุ่นเท่าเทียมกัน

เพราะความรักมันไม่เคยจำกัดอายุ... เราจะสามารถตกหลุมรักใครสักคนได้ไหมในเมื่อคนนั้นเหมือนกลายเป็นคนใหม่แม้จะอยู่ในร่างเดิม นิชานาถ เด็กสาววัย 14 จะทำอย่างไรในเมื่อเธอคิดว่าเธอกำลังตกหลุมรักพ่อเลี้ยงของตัวเองซึ่งตอนนี้ เขาความจำเสื่อมไปแล้ว!! เรื่องราวความรักที่เพิ่มดีกรีความ แซ่บบบ แบบไต่ระดับอารมณ์ slow burn มี NC จุกๆ

เพราะการเงินที่ขัดสน ทำให้นักเขียนสาวตัดสินใจตอบรับคำขอของเพื่อนสนิท ที่ฝากให้เธอนั้นดูแลลูกติดสามีเพียงคนเดียว ระหว่างที่เจ้าตัวไปทำงานกับสามีที่ต่างประเทศเป็นเวลาหก เดือน ระหว่างนั้นก่อเกิดเป็นความรักที่ผิดและพลั้งเผลอทุกข้อในจิตใจ.. แม่จะเป็นเพียงลูกเลี้ยงของเพื่อนสนิทแต่ก็ทำให้เธอไม่อาจทนความรู้สึกไปได้ เพราะยิ่งเธออยากจะตัดใจไม่ถลำลึกลงไปมากเท่าไร หัวใจของเธอก็ยิ่งไม่รักดีมากเท่านั้น

วัยรุ่นหนุ่มสองคนที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน...เริ่มมีใจให้กันและกัน มาลุ้นกันว่าทั้งคู่จะประคับประคองความสัมพันธ์ในครั้งนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่

คำโปรยปราย 'น้องสาว' คำนี้เธอเริ่มใช้ตั้งแต่ได้พบเจอกับเขา... ส่วนคำว่า 'พี่ชาย' คือสถานะที่เขา 'ไม่ต้องการ' ใช้กับเธอ น้องแพร: เดี๋ยวนี้...พี่เคนชอบทำ ให้ฉันใจเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย พี่เคน: น้องสาวผม ผมหวง ผู้ชายคนไหนก็ห้ามแตะ ห้ามมอง ...และก็ห้ามยุ่งกับเธอเด็ดขาด! และจะหาว่าผม 'ไม่เตือน'

ซัน : สองต่อสองคืออะไรผมไม่รู้จัก? กิจกรรมสนุก ๆ มันต้องอยู่กันหลาย ๆ คนสิวะ ยัยหุ่นบึ๊มก็เหมือนกัน สักวันผมจะลากมาร่วมวง! จูน : คนอย่างไอ้พี่ซันเหรอคะ? เป็นผู้ชายที่เกิดมามีหน้าที่แค่อย่างเดียวจริง ๆ คือการสร้างความสุขให้กับผู้หญิงบนเตียงเท่านั้นอย่าเผลอเอามาเป็นพ่อพันธ์เชียวนะสงสารอนาคตของชาติ!

"เมื่อเธอมีค่า…เขากลับมองข้าม เมื่อเธอเดินตาม…เขากลับละเลย แต่เมื่อเธอเข้มแข็งและก้าวไปเองได้ เขากลับหันมาเสียดาย…ในวันที่สายเกินไป"

“กลัวพี่เหรอ” ปากถาม แต่ร่างหนายังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ “เปล่านิ” ฉันเดินถอยหลังมาจนชนเข้ากับโต๊ะตัวยาวในห้อง “แล้วถอยหนีทำไม” พี่ราเรซจ้องมองสบตาฉันนิ่ง แววตาของเขาดูราบเรียบ ฉันเดาไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ก็พี่เดินเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ” ฉันมองเขาอย่างระแวง แขนหนาสองข้างยื่นเข้ามากักตัวฉันไว้กับโต๊ะ ฉันรีบยกแขนของตัวเองขึ้นมาดันอกแกร่งไว้ไม่ให้เขาเข้ามาชิดกว่านี้ พี่ราเรซโน้มหน้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งเฉียนแก้มฉันไปนิดเดียว “คิดถึงมั้ง..” เขากระซิบตอบที่ข้างหู ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ตึกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเต้นแรงอะไรหนักหนา ไอ้หัวใจบ้า เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหมดหรอก “คิดถึงทำไมค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันเผลอสบตากับตาคมเข้าอย่างจัง กลิ่นตัวหอมแตะจมูกชวนหลงใหล “ต้องเป็น...ก่อนใช่ไหม ถึงจะคิดถึงได้” พี่ราเรซยังจ้องมองสบตาฉันไม่ห่าง “งะ..งั้นมั้ง...” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก “พี่คิดถึงต้านะ..”

"ฉันจะแต่งค่ะ" "หือ?" ไวซ์ครางอย่างประหลาดใจ ผิดคาดที่คิดว่าพรีมจะปฏิเสธการแต่งงานกับเขา "แต่ฉันอยากตกลงอะไรกับคุณก่อน" พรีมรู้ว่าเงื่อนไขที่เธอคิดไว้มันอาจจะเห็นแก่ตัว เพราะไวซ์เองก็คงไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ แต่เธอขอเลือกความรู้สึกของตนเองก่อน "ว่ามาสิ" เธอกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ และตัดสินใจว่าจะพูดมันออกไปให้จบๆ "ฉันอยากให้การแต่งงานเป็นแบบสัญญาแต่สัญญาของเรามีระยะเวลาแค่หนึ่งปี" "..." "คุณตกลงมั้ยคะ" พรีมสบตากับไวซ์อย่างคาดหวัง ขณะที่เขาตีสีหน้าเรียบเฉยจนมองไม่ออกว่าจะปฏิเสธหรือตอบรับข้อเสนอของเธอ ผ่านไปหลายวินาทีเขาถึงจะตอบว่า "ต้องนอนด้วยกัน" "คะ?" "ถ้าผมกับคุณแต่งงานกันแล้วแปลว่าคุณจะกลายเป็นเมียผม นอนด้วยกันก็คงไม่เป็นอะไรถูกมั้ย" "มันก็ใช่ค่ะ แต่..." ไวซ์เลือกพูดความต้องการของตนเองแทรกข้อแม้ที่พรีมกำลังจะหยิบยกมาโต้แย้งกับเขา "แต่ถ้าคุณไม่โอเค ผมก็ไม่แต่ง อย่างน้อยหนึ่งปีที่ผมเสียไปต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง"

เนติกาคิดว่านีรนิลคือรักเดียวของเธอ แต่แล้วโลกทั้งใบก็ถล่มลงมา ครั้งนั้นทำให้เธอคิดว่าความรักมันไม่มีอยู่จริง ชาตินี้จะไม่ขอเจอหน้าคนหลอกลวงอีก...แต่มันก็เหมือนกับฟ้ากลั่นแกล้งเราต้องมาพบกันอีกครั้ง..