สะใจ

เพราะความสัมพันธ์ดีมาตลอด เลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะจุดไหนที่เธอเริ่มไม่รักแล้ว.. ------ โปรย.. พยายามเพื่อจะได้มา ทว่าไม่ได้พยายามรักษาไว้ เพราะความสัมพันธ์ดีมาตลอด เลยไม่รู้ว่าจุดไหนที่เธอเริ่มไม่รักแล้ว การปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่คนเดียว จนเขาอยู่ได้โดยไม่ต้องมีคุณ และคุณไม่ใช่คนที่เขานึกถึงคนแรกอีกต่อไป เมื่อเวลานั้นมาถึง คุณจะอยากยื้อเธอไว้แค่ไหน มันก็สายไปเสียแล้ว...

“พี่ปิงจะพาเอมไปไหนคะ ปล่อยเอมนะ!” “อยู่เฉย ๆ เหอะน่า!!” พี่ปิงจับสะเอวฉันไว้แน่น รั้งให้ฉันยังคงนั่งบดบนตักของเขาต่อไปโดยไม่อาจขัดขืน “หรือว่าอยากโดนเอาบนรถ” “พี่ปิง! ทำไมพูดน่าเกลียดแบบนี้คะ” คำถามของฉันทำให้เพื่อนสองคนของพี่ปิงหัวเราะลั่นรถ “เฮ๊ย! สงสัยน้องไอ้อุ่นยังสดอยู่ว่ะ” “แม่ง! แบบนี้ก็ดีเลยดิ คืนนี้พวกเราได้มันส์กันยาวแน่นอน ฮ่าๆๆๆ” ฉันตกใจจนตัวสั่น เมื่อคิดได้ว่ามันคือการเอาคืนของพี่ปิง โดยใช้ฉันเป็นเครื่องมือแก้แค้น “ไม่นะพี่ปิง อย่าทำแบบนี้กับเอมเลย เอมขอร้องล่ะ เอม...”

เวลาเกือบสามทุ่มเห็นจะได้...ตอนที่เธอเดินเข้าไปในโรงสี ด้วยชุดนักศึกษาสวยงาม “พี่ขุน!” เธอเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นให้อารมณ์หยิ่งยโสนิดหน่อย ขณะที่นายขุนทดกับลูกน้องสองสามคนกำลังตรวจเช็คความเรียบร้อยของงานตรงหน้า ข้าวเปลือกกองโตเป็นภูเขาหลายลูกตั้งอยู่ภายใต้แสงไฟสีส้มสลัวของโกดังขนาดใหญ่ “อ้าวคุณหนู” นายขุนทดหันมองเธอ ด้วยสายตาเป็นประกาย ความสวยและน่ารักของเธอเป็นเหมือนของขวัญของพวกคนงาน เธอรู้ดีว่าคนงานพวกนี้เอาเธอไปย่ำยีในความฝันและจินตนาการเสมอ “จะปีใหม่แล้ว ทำไมยังทำงานกันอยู่คะ ไม่หยุดงานไปเที่ยวกันเหรอ” “อ๋อ เป็นความสมัครใจน่ะครับ ใครทำงานช่วงสองสามวันนี้จะได้โบนัสพิเศษ ผมกับคนงานพวกนี้ไม่มีลูกเมียให้กลับไปหา เลยอยู่ช่วยงานเถ้าแก่ดีกว่า” “งั้นเหรอ?” ดวงตาสวยกวาดมองไปทั่ว เห็นคนงานหลายคนยังคงทำงานไปเรื่อย “ขยันกันจริง ว่าแต่ คืนนี้ทำงานกะกลางคืนกันกี่คนล่ะ?” “8คนครับ รวมทั้งผมด้วย คุณหนูมีอะไรจะใช้งานพวกผมรึเปล่าครับ” มีสิ...เธอมีงานจะให้คนงานพวกนี้ทำแน่นอน

เวรุณีผู้สูญเสียน้องชาย ธรณ์ผู้สูญเสียน้องสาวเพราะน้องชายเธอ คนอื่นอาจมีน้ำตา ... แต่กับเขาความสูญเสียคือไฟแค้น +++++++++++++++++++++ “คุณแย่ใส่ผมก่อน พูดว่าน้องสาวผมตาย น้องชายคุณตายก็เจ๊ากันไป ว่าผมเป็นเกย์ แล้วยังลามปามถึงแม่ผมอีก” สายตาส่งมาโกรธเกรี้ยวราวกับจะเผาให้เป็นจุณ “เออ...ก็ได้ ฉันขอโทษ” เธอพยายามแก้สถานการณ์คับขัน อยู่ในห้องปิดตายกับเขาสองต่อสอง เกิดพี่ชายธิณาบ้าที่น้องคนเดียวตายไป จับเธอโยนจากหน้าต่างล่ะ นี่ชั้นยี่สิบกว่าๆ นะ “ตอแหล ไม่ได้มีความจริงใจเลย” แรงนิ้วมือจิกท้ายทอยเธอแรงยิ่งขึ้น จนน่ากลัวหนังหัวจะหลุดตามออกมาเป็นแผ่นๆ “น้องชายคุณทำผมหมดสิ้นทุกอย่าง น้องสาวคนเดียว ทายาทตระกูลผมหมดแล้ว” ธรณ์พึมพำกับเธอราวคนบ้า “แล้วจะให้ฉันทำยังไง บ้านฉันก็หมดตระกูลแล้วเหมือนกัน จะให้ฉันรับผิดชอบมีลูกให้เลยไหมล่ะ” คำประชดทำเอาอีกฝ่ายสะดุดกึก มองพินิจเธอด้วยแววตาคาดไม่ถึง “อย่าพูดอะไรบ้าๆ น่ะ คุณไม่ใช่สเปคผม” เสียงเยาะเจือดูถูก เวรุณีหน้าร้อน “คุณก็ไม่ใช่สเปคฉันเหมือนกัน!”

เพียงเพราะความแค้นในอดีต ทำให้คาร์ลินยอมเอาร่างกายเป็นเดิมพัน “เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าจะเอาร่างกายเป็นเดิมพัน?”

ในห้องซ้อมดนตรีของชมรม และพวกเขาสามคนเป็นเพื่อนของแฟนฉันเอง “ล็อคประตูสิโน้ต” ฉันออกคำสั่งราวกับเป็นเจ้าแม่ รู้สึกเหมือนตัวเองเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย หลังจากที่รู้ว่าตัวเองโดนแฟนสุดที่รักหลอกลวงและทรยศ โน้ตหันมองสองเพื่อนซี๊อย่างงงงัน สายตาของวินและพีที่มีแววสะใจซ่อนอยู่ บอกเขาว่าอย่ารอช้าสิวะ รีบทำตามที่ฉันสั่งเดี๋ยวนี้ โน้ตดวงตาเป็นประกาย เห็นสถานการณ์ก็ประเมินได้ทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้ “จัดให้!!” โน้ตปิดล็อคประตูห้องทันที ขณะข้างนอกห้อง วงดนตรีของรุ่นน้องกำลังซ้อมกันอยู่จนเสียงดังกระหึ่มไปทั้งโกดัง

"เวตาลอามาร์" เฝ้ารอนางอันเป็นที่รักมาตลอดสี่พันห้าร้อยปี แน่นอนเขามีอายุเกือบหมื่นปี และตอนนี้นางก็กลับมาแล้ว "พุฒิตา" ไม่เชื่อเรื่องอดีตแต่เมื่อถูกเวตาลหื่นกามจู่โจมแล้วเธอจะต้านทานไหวได้ยังไงเมื่อเขามีหน้าตาหล่อขยี้ใจขนาดนั้น เป็นใครจะต้านและทนไหวเมื่อถูกขยี้ 'รัก' ดุดัน +++++ “อ่า...คุณมันไม่ใช่คน อะ...อื้อ” แล้วเธอก็ต้องร้องครางซ่านออกมาเมื่อปากหนากัดคลึงยอดอกตัวเองหนักหน่วง “ข้าคือเวตาล และเป็นเวตาลที่มีแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่จักได้ครอบครองร่างกายกับจิตวิญญาณของข้ายอดรัก อ่า...” แล้วปากหนาก็เคลื่อนไล้มายังหน้าท้องแบนราบที่กำลังเคลื่อนไหวตามแรงหอบหายใจของเจ้าของร่างเล็กระหงน่าทะนุถนอม “คุณมันต่ำช้า!” “เดรัจฉานเช่นข้ามิมีความดีให้พูดถึง นอกจากความต่ำทราม ดวงใจของข้าเอ๋ย...อื้ม” แล้วเขาก็ไล้ปลายลิ้นสากลามเลียหน้าท้องแบนราบไปยังความเป็นสตรีของนางอันเป็นที่รักที่อวบนูนสวยงามแถมยังฉ่ำแฉะเพื่อรอให้ตนกลืนกินน้ำเกสรงามอีกด้วย ++++++

“ขอโทษนะป้า ฉันได้ยินป้าพูดถึงเถาวัลย์...เถาวัลย์อะไรเหรอ??” “อ๋อ เถาวัลย์รัญจวนน่ะค่ะ” ป้าพะยอมหันมองรอบกายเหมือนกลัวจะมีใครได้ยินเข้า เหมือนเรื่องที่แกกำลังจะพูด เป็นสิ่งต้องห้าม “มันเป็นของหายากค่ะคุณม่าน มีแค่ในหุบเขารัญจวนกลางป่าลึก ผลของมันมีฤทธิ์เดชช่วยให้เครื่องเพศสตรีเปล่งปลั่งเหมือนสาวบริสุทธิ์ ถ้าสตรีคนใดได้ใช้เถาวัลย์รัญจวนสักครั้ง เครื่องเพศจะฟิตเปรี๊ยะไปเป็นสิบปี หากชายใดได้เสพสังวาสด้วยก็จะติดอกติดใจ ไม่มีทางลืมรสลืมกลิ่นได้เลย”

สายลมหนาวจากเทือกเขาฉู่เป่ยพัดเอื่อยเฉื่อยลงมายังลุ่มแม่น้ำซานหลิง สายลมที่ขาวโพลนด้วยเกล็ดหิมะละเอียดระยิบระยับราวเกล็ดแก้วโปรยปรายไปทั่วผืนแผ่นดิน อากาศเหน็บหนาวจนอาจทำให้เนื้อไม้แตกระแหง ทว่ากลับมิอาจทำลายกลีบดอกเหมยที่บานท่ามกลางฤดูเหมันต์ได้

สัมพันธ์ ผูกมัด พันธนาการ เหนี่ยวรั้ง ความลุ่มหลงเพียงชั่วคืนเปลี่ยนผ่านจากน้องสาว สู่เรื่องราวที่ยากจะเปิดเผย -------- จากน้องสาวเพื่อนสนิทที่ไม่เคยคิดอะไรด้วย ถึงจะสวยมากก็เถอะ.. แต่หลังจากได้ชิมไปทีก็เริ่มติดใจเนื้อชั้นดีเข้าให้แล้วจนหยุดไม่ได้ ส่วนเรื่องเพื่อนจะรู้ตอนไหนก็ชั่งหัวมัน ไว้มาลุ้นตีนกันอีกที -------- "ถ้าพี่เสือรู้ เรามีหวังได้ตายคู่แน่" "เธอไม่พูด พี่ไม่พูด มันจะรู้ได้ยังไงจริงไหม?" แต่อยู่ๆจากความสัมพันธุ์ทางกาย มันกลับมีผลต่อหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเรวัตกลับหวงกรรวีจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว