หย่าร้าง

ผ่านมาเกือบสี่ปี แทบไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่คิดถึงเขา... กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงวันที่อ่านข้อความจากเขา มันเป็นข้อความสุดท้ายที่เขาตอบกลับมาหลังจากที่หล่อนทักไปหาเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ ไปรยาจดจำได้ทุกจังหวะความคิดและความรู้สึกในเวลานั้น หล่อนไม่เคยลืมมันได้เลย... พลันเสียงเจื้อยแจ้วที่แสนคุ้นเคยก็ดึงหญิงสาวให้ออกจากความหม่นหมอง 'แม่กุ๊บกิ๊บคร้าบ แม่กุ๊บกิ๊บอยู่หนาย คุณตาพาอชิไปซื้อขนมมาเยอะแยะเลยคร้าบ' สำหรับไปรยา ไม่ใช่เวลาหรอกที่ช่วยเยียวยารักษาแผลในใจ แต่เป็นเด็กชายอชิระผู้เป็นแก้วตาดวงใจของหล่อนต่างหาก --------------- “หนูอยู่บ้านนี้ใช่ไหม” “ใช่ครับ นี่บ้านของอชิ” “แล้วพ่อเราไปไหน” “อชิไม่รู้ครับ แต่อชิมีคุณตาตัวใหญ่ๆ ใหญ่กว่าคุณลุงด้วย อชิไม่กลัวคุณลุงหรอก” “พ่อเราหนีไป ไม่อยู่เลี้ยงเราใช่ไหม” เพิ่งรู้ตัวว่าตนใจร้ายเกินไปก็ตอนที่เห็นดวงหน้าเล็กนั้นเบ้ ทำท่าจะร้องไห้ แต่น้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมา เพราะเจ้าตัวฮึบไว้ได้ทัน “อชิโป้งคุณลุง ไม่ให้คุณลุงมาบ้านอชิ”

จิลลารักหมอธาดา ส่วนหมอธาดาเพียงอยากช่วยเหลือผู้หญิงสวยแต่สิ้นไร้ไม้ตอก. เธอคิดว่าเราคบกันแบบคนรัก แต่เขาคิดว่านี่คือความสัมพันธ์ต่างตอบแทน ความคาดหวังที่บิดเบี้ยวนำไปสู่การทะเลาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเบื่อหน่ายเอือมระอา เธอฟูมฟายชอกช้ำ หมอธาดาไม่หัวเราะจนตาพราวอีก เขาไม่จับมือเธอข้ามถนน เรานอนเตียงเดียวกันแต่เหมือนคนแปลกหน้า การฝืนทนมันทุกข์ทรมาน ผู้ชายแสนดีเลือนหาย ผู้หญิงอ่อนหวานเป็นเพียงอดีต สายลมอันอบอุ่นได้พัดผ่านไปแล้ว มันน่าเศร้าที่ถึงแม้อยากเหนี่ยวรั้ง แต่ก็ไม่อาจกักขังสายลม

"เราหย่ากันเถอะหิน" ประโยคนั้นทำให้หิรัญตกใจเพราะคาดไม่ถึง เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่าง 'กัทลี' จะเป็นฝ่ายพูดมันออกมาก่อน แต่ก็ดีเหมือนกันเขาเองจะได้ไม่ต้องเอ่ยให้ลำบากใจ เราแต่งงานกันมานานมาก เจ็ดหรือแปดปีเห็นจะได้ จากความผิดพลาดในสมัยวัยรุ่น เขาทำเธอท้องในตอนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย และครอบครัวของกัทลีก็ยื่นคำขาดให้เขารับผิดชอบไม่เช่นนั้นจะเอาเรื่อง บิดามารดาของเขาเกรงว่าลูกชายจะต้องโดนคดีพรากผู้เยาว์ เพราะว่าตอนที่เขาล่วงเกินเธอ กัทลียังอายุไม่เต็มสิบแปดดี เมื่อแต่งงานแล้วกัทลีเข้ามาอยู่ในบ้าน ในขณะที่ตัวเขาเองไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เมื่อตัวห่างใจห่างและสิ่งใหม่ๆ ที่ได้พบเจอในชีวิตของนักศึกษาหนุ่มเนื้อหอม ทำให้ทั้งสองมีช่องว่างที่นับวันก็ยิ่งห่างไกล จากความรักของเด็กๆ ก็กลายเป็นอดีต ลูกที่เกิด ณ วันนั้นไม่ใช่สายใยที่จะทำให้เขาคิดหวนกลับมาหาหล่อนอีก ชายหนุ่มได้แต่ส่งของขวัญมาให้ลูกทุกวันเกิดและดูแลเด็กหญิงผ่านทางบิดามารดาของตัวเอง "ก็เอาสิ เธอพร้อมไปอำเภอวันไหนล่ะ" หิรัญยักไหล่ ได้เสมอตามที่เธอต้องการ ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้โสดจริงๆ สักที

เมื่อเข้ามาอยู่ในโลกนิยาย แพทย์หญิงพบว่า หนึ่ง เธอสวมบทนางร้ายล่มเมือง ฉายาโอสถพิษ (ที่สูญเสียความจำบางส่วน) สอง เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกแฝด เรื่องที่สาม นั้นคือหายนะสุดสยอง บิดาของมารหัวขนที่ ในอดีตเจ้าของร่างนี้ได้ส่งลงหลุมเขากำลังฟื้นคืนชีพ!

คนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด... เมื่อเรื่องราวความรักของม่านไหมโรยไปด้วยกลีบกุหลาบที่ถูกก้องเกียรติสร้างขึ้นมา ชวนให้หลงมัวเมากับฉากหน้าอันแสนหวานยากจะถอนตัว กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นว่าเธอถูกหนามแหลมคมของดอกกุหลาบที่ชื่นชอบคอยทิ่มแทงให้เธอเจ็บแล้ว ราวกับโลกทั้งโลกแหลกสลาย ความไว้ใจที่มีมาพังทลายลง! คนที่มั่นคงและซื่อสัตย์ในรักอย่างเธอต้องมานั่งเสียใจนอนร้องไห้ ต้องเจ็บปวดจากการกระทำของคนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด เธอจะเลือกอะไรระหว่างอดทนยอมรับชะตากรรมความเจ็บปวดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อและให้อภัยเขาในที่สุด หรือ! เดินหน้าเริ่มต้นใหม่กับใครอีกคนที่หวังดีกับเธอตลอดมา

ฟีนิกซ์ เบื้องหน้าเขาคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงทายาทเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่แต่เบื้องหลังใครจะรู้ว่าเขาคือมาเฟียผู้มีอำนาจแม้แต่กฎหมายยังทำอะไรเขาไม่ได้ เขามีจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวแต่ใครเล่าจะกล้าเข้าไปแตะ “รักเขาขนาดนั้นเลยเหรอลูก” ผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวทุกข์ใจก็อดสงสารไม่ได้ “ให้แลกด้วยชีวิตผมก็ยอม” “พ่อจะช่วยจนสุดความสามารถแต่พ่อขอได้ไหมถ้าช่วยเธอไม่ทัน…ฟินต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อนะ” “ผมรับปาก” เมธาวี อดีตติวเตอร์สาวที่ผันตัวเองมาเป็นพนักงานออฟฟิศ คุณแม่ลูกสองที่เลี้ยงลูกตามลำพังแต่แล้ววันหนึ่งโลกก็เหวี่ยงรักแรกรักเดียวกลับมาหาเธออีกครั้ง "ถ้าย้อนเวลากลับไปได้!" "วันนั้น...ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณ" "หึ~ งั้นก็เสียใจด้วยแล้วกันเพราะเวลามันย้อนกลับไปไม่ได้ ดังนั้นเธอก็ต้องมีฉันเป็นผัวต่อไป" จากคนรักกลับกลายเป็นคนแปลกหน้า จากรักที่เคยหวานกลับกลายเป็นความขมขื่น จากคนที่เคยปกป้องกลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายกัน อดีตเขาเคยยอมเป็นหมาที่รักเธอหมดหัวใจไม่ว่าเธอต้องการสิ่งใดเขาพร้อมที่จะหามาให้ปัจจุบันเป็นเธอต่างหากที่ต้องรักเขาอย่างเจ็บปวด

"อ๊า พะ...พี่ฉลามเบาหน่อย" หญิงสาวใต้ร่างส่งเสียงครวญครางอย่างซ่านเสียว มือเล็กยันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ เมื่อเขากระแทกกระทั้นเธออย่างรุนแรง "หึ! พี่เหรอ? กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าพี่ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์" เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเขาว่าพี่ ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกเขาแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอกล้านอกใจเขาไปเอาผู้ชายคนอื่น มีความสุขไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เธอต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงกล้าบากหน้ามาขอเงิน ทั้งที่ทำให้เขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ "พะ...พี่ฉลาม

เขาคงคิดว่าความผิดพลาดในคืนนั้นจะซื้อได้ด้วยใบทะเบียนสมรส ทว่ากับเธอไม่ใช่... ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งอึดอัดเมื่อเธอเป็นได้แค่เงาของใครบางคน

พิมดาว สาวน้อยที่มีลักษณะคล้ายทอมบอย จนเพื่อนต่างตราหน้าว่าไม่มีผัวแน่นอน แต่เธอหาได้สนใจไม่ ด้วยความชอบกีฬายิงปืนเป็นชีวิตจิตใจเธอแอบพ่อกับแม่ไปฝึกยิงปืนประจำที่สนามฝึกจนเป็นนักแม่นปืนประจำสนามก็ว่าได้ เธอยิงปืนเก่งก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างอื่นจะเก่งตามไปด้วย กับข้าว อาหาร ที่ผู้หญิงควรทำเธอไม่เป็นสักอย่าง "พิมดาวเอ้ย...ลูกเหมือนผู้ชายเข้าไปทุกทีละนะ" เมื่อบิดาและมารดาของเธอเอ่ยทัก แต่พิมดาวในวัยกำลังเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยหาได้สนใจไม่ ทำตามฝันต่อไป เธอชอบลุยเหมือนผู้ชาย จนบางทีคิดว่าเป็นทอมบอย แต่ด้วยใบหน้าที่หวานประดุจน้ำผึ้งเดือนห้าก็ลบเลือนภาพทอมบอยออกไปจนหมด เมื่อจบการศึกษาเธอ พิมดาวตระเวนหางานทำหวังช่วยพ่อกับแม่มีรายได้อีกทาง แต่งานสมัยนี้หายาก สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือแม่ค้าในตลาดนัด ขายชุดชั้นในทั้งชายและหญิงอย่างไม่อายใคร พิมดาวคิดว่าทุกอย่างที่ทำแล้วได้เงินเธอทำได้หมด อาชีพสุจริตเป็นความภูมิใจของเธอ... แล้วเธอจะพบกับมาเฟียของเราได้ยังไง โปรดติดตามได้ในเรื่อง อ่านฟรีจนจบ สนับสนุนไรท์ด้วยนะ ขอบคุณคะ

มือเรียวสวยเผลอลูบหน้าท้องเบาๆ เพราะตอนนี้มีก้อนหัวใจเล็กๆ ซ่อนอยู่อย่างเจียมตัวในท้องแบนราบของเธอ ความลับนี้คงมีเพียงเธอคนเดียวที่รู้!