เกิดใหม่

"ท่างป้อ ข้านองกักท่างป้อย้วย ข้านองนี่นะ" ลู่จิวไม่พูดเปล่า เขาล้มตัวลงไปนอนกับพ่อบนที่นอน ที่ปูอยู่บนพื้นห้อง หลังจากที่อู๋ห่างเอาที่นอนมาปูให้แล้ว "เจ้าจะนอน...เจ้าก็นอนเถิดลู่จิว เจ้าอย่าได้ขยับตัวมาก พ่อปวดระบมไปหมดทั่วทั้งตัวอยู่" ชัดบอกกับลูกชาย ทั้งที่เขายังนอนหลับตาอยู่ เขาปวดเมื่อยไปทั้งตัว จนเขาไม่อยากจะลืมตา แล้วก็ไม่อยากจะขยับตัวไปไหนทั้งนั้น เขาคิดว่าพรุ่งนี้เขาคงจะลุกไม่ขึ้นแน่ๆ "ลู่จิว เจ้าไม่นอนกับพ่อรึ" หลี่หยางถามลู่จิวด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู เพราะว่าตั้งแต่เข่อซิงไม่ได้แต่งหน้าเป็นเฟยหง ลู่จิวก็เหมือนจะติดเข่อซิงเหมือนเดิม ไม่เหมือนตอนที่เข่อซิงแต่งหน้าเป็นเฟยหง ตอนนั้นลู่จิวจะติดเขามากกว่า "นอง...นองกักท่างป้อย้วย นองเยอะๆเยย ฮึฮึ" ลู่จิวเงยหน้าขึ้นไปตอบพ่ออีกคนบนเตียง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาที่เตียง อย่างเด็กที่กำลังสนุกกับการมีที่นอนให้เลือก

"มอบใจให้แต่กลับถูกหักหลัง นางเกือบตายด้วยน้ำมือของคนรัก ทว่ากลับรอดมาได้ครั้งนี้นางจะกลับมาแก้แค้นทวงคืนทุกอย่างที่เคยเป็นของนางอย่างไร้ความปราณี จะไม่มีแม้กระทั่งน้ำตาอีกต่อไป ...."

นั่งเถียงกับว่าที่แม่ผัวอยู่ดี ๆ 'พราวฝัน' ก็ทะลุมิติไปเป็น 'เจินซูเมิ่ง' สะใภ้ผู้ถูกข่มเหงจากแม่ผัวแห่งจวนสกุลโต้ว... จากกรุงเทพฯ สู่นครฉางอานทำไมถึงได้เกิดใหม่มาตบตีกับแม่ผัวไกลขนาดนี้เนี่ย!

เมื่อจิน กาญจนาสาวนักธุรกิจอาหารแปรรูป ยุ่งจนไม่มีเวลาจนต้องยอมให้สามีมีกิ๊กจนเป็นเหตุแห่งความตาย เมื่อเธอฟื้นมาในอีกภพหนึ่งในตำแหน่งพระชายาที่แถมมาด้วยอนุอีกหลายนาง

พระเอกสายแอพ เฉยชาทว่าโบ๊ะบ๊ะภายใน โคตรรั่ว อัตราการแขวะ0.01วินาที ภายใต้หน้ากากสูงส่งบริสุทธิ์ ในนามปรมาจารย์ ที่ค้ำคอไว้ พบกับ พระเอกสายกาว ที่ไม่เอื้อนเอ่ย ใครกันจะรู้ภายในใจท่านคิดเช่นไร พบกับนิยายแนว ขุนเขาจอมยุทธ์ บุญคุณความแค้น แต่พระเอกสายฮา สะกดกลั้นความอาไว้ภายใต้หน้ากากหล่อเหลาอย่าเผลอนินทาอย่าเผลอหลงรัก เพราะปรมาจารย์ท่านนี้อ่านใจคนออก

จู่ ๆ ฉันดันทะลุมิติมาอยู่ในร่างของนางร้ายในนิยายยุค 80 ที่มีตอนจบน่าเศร้า ในเมื่อฉันมาอยู่ในร่างนี้ฉันจะไม่ให้ทุกอย่างจบเหมือนเนื้อเรื่องเดิมฉันจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเอง แค่พระเอกคนเดียวฉันไม่ใส่ใจ

มือสไนเปอร์แห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเกิดใหม่ในปี 1958 กลายเป็นชาวเขาธรรมดา ที่ตายจากความหนาวเหน็บในแถบเทือกเขาต้าซิ่งอันหลิ่งแห่งตงเป่ย ในครอบครัวประกอบไปด้วยมารดาที่ถูกขับไล่ออกจากครอบครัว กับน้องสาวตัวน้อยวัยสี่ห้าขวบ บ้านคุ้มหัวทรุดโทรม ขาดแคลนเสื้อผ้าและอาหาร แต่ผังเป่ยกลับไม่หวั่นเลยสักนิด เขามองเทือกเขาต้าซิ่งอันหลิ่ง บนผืนดินแถบเขาฉางไป๋และแม่น้ำเฮยหลงเจียงนี้ มีทั้งหมีดำ หมูป่า เสือโคร่งไซบีเรีย ไก่ฟ้าเฮเซล กวางโร ไก่ป่า และสัตว์ป่าให้ล่ามากมายทั่วทุกพื้นที่! ต้นอ่อนโสม เห็ดน้ำผึ้ง วอลนัทป่า... มีของล้ำค่าแห่งขุนเขาเต็มไปหมด! มีทรัพยากรอยู่มากมายขนาดนี้ ยังจะต้องกลัวไม่มีอะไรกิน? ไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่อีกหรือ? แบกปืนล่าสัตว์ เสียบมีดเข้ากับตัว จูงสุนัขล่าเนื้อ ผังเป่ยเริ่มใช้ชีวิตอันแสนสบายอุราด้วยการออกล่าสัตว์ในป่าเขาหาเลี้ยงครอบครัว!

เกิดใหม่อีกครั้งแต่กลับโดนวิญญาณบรรพบุรุษร่างเดิมตามตอแย สั่งให้รีบหาสามีและมีลูกโดยด่วน เหอะ คิดว่าคนอย่างเขาอยากมีนักรึยังไง ใช่ ท่านเข้าใจถูกแล้วท่านตา ข้าอยากมีสามีจนตัวสั่น/เอามือทัดผมมองหาผู้ชาย

สามีฉันตายไปแล้ว ในวันครบรอบแต่งงานของเรา เขาไปซื้อเค้กให้ฉันท่ามกลางสายฝน แล้วถูกรถบรรทุกชนตาย ศพเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ ประกบเป็นร่างเดิมของเขาไม่ได้ น้องสาวของสามีบอกว่าฉันทำร้ายให้พี่ชายของเธอตาย ไม่คู่ควรได้รับทรัพย์สินที่สามีทิ้งไว้ แม่สามีร้องไห้และด่าว่าฉันเป็นตัวซวย และไล่ฉันออกจากบ้านไป ฉันทนทุกข์ทรมานในใจวันๆ และจินตนาการอย่างต่อเนื่องว่าถ้าฉันหยุดเขาในวันนั้น เขาจะไม่ตายใช่ไหม ในที่สุดฉันก็เป็นมะเร็ง เมื่อชีวิตมาถึงจุดสิ้นสุด แม่สามีมาเยี่ยมฉัน "ช่างโง่จริง ๆ จะพูดอะไรก็เชื่อ" เธอทิ้งรูปถ่ายครอบครัวที่มีสามคนในนั้นให้ฉัน พอฉันดูแล้วก็หายใจไม่ออกชั่วครู่ แล้วก็โกรธจนตายโดยตรง ที่แท้ สามีของฉันไม่เพียงแต่ไม่ตายเท่านั้น เขายังมีลูกกับคนรักในใจด้วย เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันได้ย้อนกลับไปในวันที่เพิ่งได้รับข่าวการเสียชีวิตของสามี

จ้าวหม่านฟาง ได้โอกาสมีชีวิตที่สองในร่างของคุณหนูสามสกุลจ้าว ทว่าตัวนางในชาตินี้เป็นเพียงบุตรีที่เกิดอนุภรรยาที่ต้องแต่งงานกับท่านอ๋องผู้โฉดชั่ว จนผู้คนขานกล่าวว่าเป็นทรราช