กฎหลักคือห้ามรักมาเฟีย

[ป๊ากำลังกลับบ้านนะ อยากกินข้าวกับพิม] 

'พิม หรือ พิมดาว จึงศิริพานิช' ลูกสาวคนโตของ 'ชาญ จึงศิริพานิช' เจ้าพ่อแห่งวงการเรือขนย้ายสินค้าชั้นนำของไทย กำลังอ่านข้อความที่บิดาส่งตรงมาจากต่างประเทศอย่างมึนงง ปกติพ่อของเธอไม่ค่อยได้พูดคุยหรือทานข้าวร่วมกับเธอเท่าไหร่ เพราะความที่มีภรรยาและลูกใหม่ เธอจึงเปรียบเสมือนส่วนเกินในบ้านหลังนี้

แต่พ่อก็ดูแลเธออย่างดี ให้การศึกษา และคุณภาพชีวิตที่ดีสมเป็นลูกคุณหนู แม้ว่าจะเดียวดายเป็นส่วนใหญ่เพราะแม่ของเธอจากไปตั้งแต่หญิงสาวเด็ก ๆ จนตอนนี้เธอโตเป็นสาวอายุยี่สิบเอ็ดแล้ว แต่เธอก็ได้อยู่ในบ้านหลังใหญ่และไม่เคยลำบากอะไร

[ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับป๊า ติดต่อไปที่เบอร์ของ จาง หลี่หมิง xxx xxx xxx เพื่อนของป๊า เขาไว้ใจได้ ให้เชื่อใจเขานะ] คิ้วเรียวขมวดหากันแน่น เธอใจหายวูบกับข้อความที่พ่อส่งมา...แม้ว่าจะถูกสอนว่าให้ระวังตัวไว้เสมอเพราะเป็นลูกของคนมีเงิน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นถ้อยคำพวกนี้จากพ่อของเธอ

นี่พ่อเธอไปฮ่องกงเพื่อทำอะไรกันแน่...?

"พิม...มาทำบะหมี่ให้น้องหน่อย"

"คะ-ค่า" ตนตัวเล็กละจากโทรศัพท์ไปขานรับเสียงสั่งงานของแม่เลี้ยงอย่าง 'อรวรา' ที่ต้องการให้เธอทำกับข้าวให้น้องชายตัวอ้วน 'ชัชชัย จึงศิริพานิช' วัยสิบขวบที่ติดการทานบะหมี่แห้งฝีมือเธองอมแงม

จะว่าไปความสัมพันธ์ของเธอและแม่เลี้ยงก็ไม่ถึงกับแย่แต่ก็ไม่ดีนัก เพราะลับหลังพ่อเธอจะชอบพูดเสียดสีให้หญิงสาวเจ็บใจเล่นเป็นประจำ แถมอรวราก็ไม่เคยใจดีกับเธอเลยด้วย แต่ก็ไม่ถึงขั้นแย่แบบในละครที่เป็นแม่เลี้ยงใจร้าย

"...เพล้ง!"

ระหว่างทำบะหมี่ให้เด็กอ้วน พิมดาวคงเหม่อลอยไปหน่อยจึงทำชามแก้วตกแตก

"เสียงดังอะไรน่ะพิม ทำอะไรระวังหน่อยสิ ถ้าเศษแก้วโดนน้องจะทำยังไง" มันจะไปโดนได้ยังไง...ในเมื่อน้องชายของเธอนั่งอยู่ในห้องโถง

"ค่ะ ขอโทษค่ะคุณอรพิมคงใจลอยไปหน่อย"

"ระวังด้วยแล้วกัน" ว่าจบเธอก็เดินออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง พิมดาวได้แต่ปิดไฟที่ต้มน้ำเดือดทิ้งไว้และก้มลงเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นโดยมีพี่แม่บ้านมาช่วยอีกแรง

หัวใจดวงน้อยของเธอมันบีบเข้าหากันอย่างแปลกประหลาด เธอไม่เคยรู้สึกเป็นห่วงพ่อถึงขนาดนี้มาก่อน...แม้ว่าเขาก็บินไปต่างประเทศอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่พ่อส่งข้อความแปลก ๆ มาหาเธอแบบนี้

คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง...อีกไม่กี่ชั่วโมงพ่อก็คงจะถึงประเทศไทยโดยสวัสดิภาพ และไม่ว่าจะดึกแค่ไหนเธอก็จะรอทำบะหมี่หมูแดงร้อน ๆ ให้พ่อทาน

เพียงไม่ถึงสองชั่วโมงถัดมา

Rrrr Rrrr

พิมดาวแทบจะทำโทรศัพท์ตกลงพื้นเมื่อมีเบอร์ +852 โทรเข้ามาซึ่งมันเป็นเบอร์ขึ้นต้นของประเทศฮ่องกง

"สวัสดีค่ะ"

[ติดต่อจากกู้ภัยนะครับ คุณคือลูกสาวของนาย ชาญ จึงศิริพานิช ใช่ไหมครับ]

"ค่ะ ฉันคือลูกสาวเองค่ะ" พิมดาวตอบกลับด้วยมือไม้สั่นไปหมด หลังจากได้ยินคำว่า 'กู้ภัย' ขอล่ะอย่าให้เป็นแบบที่เธอคิดเลยนะ ได้โปรด...

[ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คุณพ่อของคุณเสียชีวิตแล้วเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เมือง xxx ครับ]

"อะ-อะไรนะคะ! คุณตรวจเช็กดีแล้วหรือยังคะ อาจไม่ใช่พ่อฉันก็ได้..."

[เราจะพิสูจน์หลักฐานเพิ่ม แต่เบื้องต้นพบทั้งบัตรประชาชนและพาสปอร์ตยืนยันว่าเป็นศพของคุณชาญจริง ๆ ครับ...] พิมดาวแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน หัวใจที่เจ็บหน่วงของเธอถูกความเศร้าโศกและความตกใจเข้ากัดกิน

เธอเสียทั้งพ่อและแม่ไปแล้ว...และพวกท่านจะไม่มีวันกลับมาอีกตลอดกาล

สองเดือนถัดมา

หลังจากสูญเสียบิดาไปกระทันหัน ชีวิตพิมดาวก็ผกผันราวกับอยู่ในเครื่องเล่นชีวิต ในตอนที่เธอและอรวราเดินทางไปจัดการเรื่องศพนั้นก็ได้คุยกับตำรวจแล้วว่าการเสียชีวิตของพ่อเธอไม่น่าจะเกิดขึ้นจากอุบัติเหตุทางธรรมชาติ

แต่น่าจะเกิดจากการ 'จัดฉาก' หรือเรียกว่า 'ถูกสั่งเก็บ' จากใครสักคนที่ทรงอิทธิพลมาก ๆ แม้ว่าเธอและแม่เลี้ยงจะพยายามให้ตำรวจสืบสาวราวเรื่องให้ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะตอนนี้ผ่านมากว่าสองเดือนแล้วแต่ตำรวจฝั่งฮ่องกงก็ยังเงียบ และไม่พบหลักฐานอะไรเพิ่มเติม

เธอทำได้เพียงร้องไห้และทำใจให้แต่ละวันผ่านไปอย่างทรมาน แต่นับว่าโชคยังดีมากเพราะช่วงงานศพนั้นมีจาง หลี่หมิง และภรรยามาคอยดูแลให้ทุกอย่าง ช่วงระหว่างงานสีดำนั้นเธอได้รับกำลังใจจากสองสามีภรรยานี้อย่างซึ้งใจ

และได้รู้ว่า จาง หลี่หมิง นั้นเป็นมาเฟียและนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่แห่งฮ่องกง เขาเป็นเพื่อนสนิทเก่าแก่ของบิดาเธอ และเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นในบริษัทยี่สิบเปอร์เซ็นต์ ถึงเธอจะไม่ค่อยได้อะไรกับฝั่งการทำงานของพ่อ แต่เธอก็เคยเจอเขากับภรรยาอยู่บ้าง

โดยความจริงที่โหดร้ายที่เขาเล่าให้ฟังในวันเผาศพของชาญนั่นก็คือ พ่อของเธอได้รับการเสนอเงินจำนวนมหาศาลในการขอซื้อกิจการจาก 'ผู้มีอำนาจ' นิรนามคนหนึ่ง แต่ตัวแทนของเขาไม่ได้บอกว่าคน ๆ นี้เป็นใคร เขาบอกพ่อเธอเพียงแต่ว่าเจ้านายของเขาสามารถพลิกผิดให้กลายเป็นถูกได้ ซึ่งตัวแทนของบุคคลนี้ได้พยายามเจรจากับพ่อเธอมาพักใหญ่แล้ว แต่พ่อเลือกที่จะไม่รับงานนี้ ถึงแม้จะเป็นจำนวนเงินที่เยอะจนใคร ๆ ก็ตกใจ

ทางตัวแทนไม่ได้แค่ขอซื้อกิจการเพื่อเห็นแก่มูลค่ามหาศาลเท่านั้น แต่เขายังบอกตรง ๆ ถึงความต้องการว่าเจ้านายของเขาอยากได้เส้นทางสัมปทานการเดินเรือของบริษัท 'J Shipping' เป็นอย่างมาก และที่สำคัญ...ตัวแทนของเขายังได้กล่าวว่าต้องการให้พ่อเธอขายธุรกิจแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ใช่เพียงแค่หุ้นส่วนเท่านั้น

ด้วยความที่คร่ำหวอดอยู่กับวงการขนส่งมานาน ชาญย่อมสัมผัสได้ว่าทุกอย่างมันดูแปลกและน่าสงสัยไปหมด จึงถามไปตรง ๆ เลยว่า...

'อยากขนอะไรกันแน่'

เมื่อคำถามใจต่อใจตัวแทนก็กล้าตอบมาเช่นกัน

'ไม่ถึงกับดำ' หลังจากได้ยินคำตอบพ่อเธอก็ร้องอ๋อในใจเลยว่า 'ไม่ถึงกับดำ' ที่เขากล่าวก็คงจะเทาสุด ๆ เช่น ลักลอบขนอาวุธเถื่อน ยาเสพติด หรือร้ายแรงที่สุดคือแรงงานมนุษย์... ซึ่งพ่อเธอก็ตอบปฏิเสธไป

และมันคงทำให้ไป 'ขัดขา' คนใหญ่คนโตเข้า พ่อของเธอเลยถูกสั่งเก็บขณะกำลังเดินทางในวันที่เขาไปตรวจตราความเรียบร้อยของบริษัทฝั่งฮ่องกง และเขายังได้นัดพบกับจาง หลี่หมิง เพื่อนเก่าแก่พร้อมทั้งบอกถึงรายละเอียดเพื่อปรึกษากันแบบลับ ๆ ที่ย่านชานเมืองแห่งหนึ่ง แต่พอออกมาจากบริเวณนัดพบได้ไม่ถึงชั่วโมงก็เกิดอุบัติเหตุรถตกเขาเสียชีวิตพร้อมกับคนขับรถ

ในตอนแรกที่ฟังพิมดาวก็รู้สึกใจสั่นและหวาดกลัวที่พ่อของเธอไปพัวพันกับเรื่องพวกนี้เข้า แต่เกศมณีหลี่หมิงนั้นให้การรับประกันว่าเธอจะปลอดภัยหากย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์ของพวกเขาที่ฮ่องกง...ในฐานะสะใภ้แห่งตระกูลจาง

'การที่หนูจะใช้ชีวิตต่อที่นี่มันเป็นเรื่องลำบาก เพราะพวกมันน่าจะหมายหัวหนูกับครอบครัวไปแล้วด้วย ฉันจะซื้อกิจการของพ่อหนูทั้งหมดและดูแลให้อย่างดี รวมถึงเรื่องการถูกสั่งเก็บฉันก็จะสืบให้เต็มที่ แต่หนูต้องมาอยู่ในความดูแลของฉัน'

หญิงสาวทบทวนคำพูดของเกศมณีเป็นครั้งสุดท้ายในระหว่างที่มาทำเรื่องดรอปเรียนชั้นปีที่ 3 ตอนนี้เธออายุยี่สิบเอ็ดแล้ว และชีวิตในสองเดือนให้หลังนี้ก็ไม่ได้ผ่านไปอย่างง่าย ๆ

เพราะในรอบสองเดือนนี้มีพัสดุลึกลับส่งมาที่บ้าน...พอเปิดกล่องมาก็เป็นรูปถ่ายตอนเธอไปเรียน ซึ่งนั่นคือคำเตือนว่าพวกมันจับตามองเธออยู่ตลอด และเธอก็หวาดกลัวสุด ๆ แต่ครอบครัวจางก็ดีกับเธอมาก เพราะหลังจากพ่อเธอเสียแบบไม่ชอบมาพากล พวกเขาก็ส่งทีมรักษาความปลอดภัยมาดูแลที่บ้านของพิมดาวตลอดสองเดือนนี้ทันที

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อาจจะไม่ได้ปลอดภัยเท่าไหร่...ดังนั้นเพื่อรักษาชีวิตของทุกคน เธอจึงตอบตกลงที่จะไปอยู่ในความดูแลของตระกูลจาง โดยที่แม่เลี้ยงอรวราและน้องชายของเธอตัดสินใจขอหอบทรัพย์สินและเงินที่ได้จากครอบครัวจางไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ

หรือเรียกว่าแยกกันหนีก็อาจจะได้...

เพราะการจะเล่นกับผู้มีอิทธิพลที่สั่งเก็บพ่อเธอได้นั้น ก็ควรจะเป็นระดับเจ้าพ่อด้วยกัน...ไม่ใช่พิมดาวและอรวราที่ถึงจะมีฐานะพอสมควร แต่ก็ปราศจากอำนาจยิ่งใหญ่เหมือนมาเฟียตระกูลจาง

ถึงแม้ช่วงแรกเธอจะคิดทบทวนเยอะมากว่าจะไว้ใจพวกเขาดีไหม แต่เธอก็สัมผัสถึงความจริงใจที่เกศมณีและหลี่หมิงมอบให้ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาได้ และพ่อเธอยังเป็นคนยืนยันว่าเกิดอะไรขึ้นก็ต้องไว้ใจจาง หลี่หมิงไว้ ดังนั้นการร่วมมือกับพวกเขาจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในการตอบตกลงข้อเสนอ

และหลังจากตอบตกลงไปหญิงสาวก็รู้แค่ว่าเจ้าบ่าวของเธอเขาเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลจาง ชื่อ จาง อินหลง อายุยี่สิบเจ็ดปีและใช้ชีวิตอยู่อเมริกา โดยเกศมณีผู้เป็นแม่บอกว่า เขาน่ะเป็นคน 'เอาแต่ใจมาก' และ 'หัวแข็งมาก' ไม่ยอมกลับบ้านมาหลายปีแล้ว

เท่าที่ฟังมาคร่าว ๆ เขาก็ดูเป็นคนดื้อรั้นตามประสาลูกชายคนเล็ก ซึ่งจะต่างกับเธอที่เป็นพี่คนโต จาง หลี่หมิงจึงมอบหมายหน้าที่ให้เธอคอยดูแลและทำให้เขาอยู่ในฮ่องกงตลอดให้ได้อีกด้วย ซึ่งเธอก็รู้สึกหวั่นเกรงอยู่พอควรว่าจะทำได้ไหม

แต่ก็ต้องลองดูสักตั้ง เพราะการจะต่อกรกับคนที่ได้ชื่อว่าเอาแต่ใจและหัวแข็งมาก ๆ น่าจะเป็นภารกิจที่ยากสุด ๆ ...