ชะตาฟ้าลิขิตสวรรค์

Warning Mature Content‼️ Rated: 18 ‼️

Giselle's POV

“TUMAYO ka na d’yan, Giselle! ‘Wag kang umiyak nang umiyak d’yan. Wala na! Hindi na matutuloy ang kasal mo!” malakas na bulyaw ni Mama habang panay ang hagulhol ko.

Parang hindi ko siya naririnig. Nakasalampak pa rin ako sa malamig na semento at humahagulhol na parang nawawala na ako sa sarili.

Mababaliw talaga ako kapag iniwan ako ni Wellar. Sobrang kahihiyan ang ginawa niya. Kanina pa ako naghihintay sa simbahan at magpahanggang ngayon ay wala pa siya.

Nag-alisan na ang mga tao at bisita namin. Pati si Father na dapat ay magkakasal sa amin ni Walter ay umalis na rin. Kami na lang ni Mama ang natira rito sa loob. At eto ako, nakaluhod at halos mamatay sa sobrang kahihiyan. Nasayang pa pati lahat ng ginagastos ko sa pesteng kasal na 'to. Inubos ko ang lahat ng savings ko, nakautang na rin ako para sa kulang. Pero hindi rin pala matutuloy dahil hindi na sisipot si Walter. Sumama siya sa sekretarya niya.

Sobrang durog na durog ang puso ko. Paano nagawa ni Walter ‘to sa akin? Akala ko mahal niya ako. Magpapakasal pa kaming dalawa, at napakatagal na namin itong pinagplanuhan.

Dalawang oras na akong naghihintay. Dalawang oras, pero hindi pa rin siya dumarating. Iniwan niya ako. Kasal namin ngayon, pero hindi siya nagpakita. Kagabi lang masaya pa kaming nagpaalam sa isa’t isa. Ngayon, bigla-bigla na lang niya akong hindi sisiputin?

Ang g*go niya para paasahin ako nang ganito. Napakasama niya para lokohin ako, kami ni Mama. Akala ko totoo ang lahat ng ipinapakita niya. Pero lahat ng iyon pala ay puro pakitang-tao lang.

Hilam ng luha ang mga mata ko nang tumingin ako kay Mama. Kalat-kalat na ang make up ko sa mukha.

“Ma, baka na-traffic lang po si Walter. Konting oras pa po. Sabihan mo si Father, pupunta po ‘yon si Walter. Tuloy ang kasal namin. Hindi niya ako puwedeng iwanan nang ganun lang. Mahal ako ni Walter,” pakiusap ko kay Mama. Pero alam ko, pinapaniwala ko lang ang sarili ko na matutuloy pa rin ang kasal. Kahit wala nang pag-asa.

Limang taon na kaming may relasyon. Since senior high. Siya ang first love ko at first boyfriend. At ngayon, siya rin ang unang pinakamasakit na heartbreak ko. Sobrang sakit na halos para akong mamatay.

Kami ang bumuo ng lahat ng plano para sa araw na ‘to. Pero nasaan siya?

Umiling si Mama, bakas ang awa sa mga mata. “Dalawang oras na tayo rito. Kung pupunta siya, kanina pa sana. Anak, tanggapin mo na… niloko ka ni Walter. Hindi na siya sisipot. Tumayo ka na, umuwi na tayo. Please.”

Ayaw ko pang tanggapin sa sarili ko. Kahit anong sabihin ni Mama, hindi ako aalis. Maghihintay ako. Baka dumating si Walter tapos nakauwi na ako. Magkasalisihan pa kaming dalawa.

Napasabunot ako sa aking buhok. Lalo kong binibigyan ng false hope ang sarili ko sa mga naiisip ko.

“No! Dadating siya, Ma. Nangako siya sa ‘kin. Ang sabi niya, ikakasal kami at magkakaroon ng maraming anak. Ang dami naming pangarap na dalawa,” iyak ko habang dumadaloy ang luha na parang di na mauubos.

Napaharap ako sa altar. Diyos ko, ibalik Mo siya sa akin. Kahit lumuhod at magmakaawa ako, huwag Mo lang akong pabayaan na ganito ka-durog, nausal kong panalangin. Baka sakali na bumalik si Walter sa akin. Itutuloy namin ang mga pangarap namin.

Umupo si Mama sa tabi ko at niyakap ako. “I’m sorry, Giselle. Si Walter at si Lorraine ay magkasama silang umalis. Hindi alam ng kahit sino kung nasaan sila. Pero, may nakapagsabi na lumabas sila ng bansa. Kanina ko pa gustong sabihin ito. Pero alam kong guguho ka kapag nalaman mo kung bakit hindi ka sinipot.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Nanlaki ang mga mata ko.

“Sigurado ka ba, Ma?” Hindi ko matanggap. Hindi magagawa ni Walter sa akin 'to… lalo na si Lorraine. Kilala ko siya, e. Close na kami at madalas mag-usap kapag nasa opisina ako ni Walter."

Tumango si Mama at parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Pinagkatiwalaan ko silang dalawa. Yun pala, sa likod ko… pinagtataksilan nila ako. Iyong mga ngiti ni Lorraine sa akin ay peke pala at ang mga ipinapakita ni Walter ay puro pagpapanggap lamang. Pinasakay lang talaga ako. Wala naman silang makukuha sa akin.

Umupo si Mama at pinantayan ako. Marahan niyang hinagod ang likod ko. “Anak, bumangon ka d'yan. Huwag mong hayaan na lamunin ka ng sakit na ‘to. Naiintindihan ko na hindi ito madaling paniwalaan. Pero kailangan mong magpakatatag. Huwag mong ibaba ang sarili mo dahil nawalan ka. Mahal kita at ayoko na nakikita kitang sirang-sira. Nandito lang ako para sa'yo. Kayanin mo at alam kong kaya mo."

Mas lalong dumaloy ang malakas na agos ng luha ko sa narinig ko kay Mama. Siya na lang ang magiging karamay at kakampi ko.

“Mama…” mahina kong bulong, sabay yakap sa kanya.