ย้อนเวลามาแก้ไขรัก

แสงไฟนีออนสว่างจ้าสะท้อนผิวยางมะตอยที่เปียกชื้นจากฝนพรำเมื่อครู่ รถยนต์สปอร์ตคันหรูของ ณลิน หรือ ริน ขับเคลื่อนไปบนถนนยามค่ำคืนด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ หัวใจของเธอพองโตด้วยความหวังและความเหนื่อยล้าจากการถกเถียงกับคุณพ่อเรื่องแผนการผลักดันบริษัทส่งออกเสื้อผ้าของ คิมหันต์ สามีของเธอ ให้เข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ ณลินทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อชายที่เธอรัก เธอเชื่อมั่นในตัวเขามาตลอด และคิดว่าการที่เขามีฐานะที่มั่นคงขึ้นจะทำให้ชีวิตคู่ของพวกเขาสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าเดิม

ลมหายใจถอนออกมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่สวยทอดมองออกไปนอกกระจก ความคิดถึงปอร์เช่ อดีตคู่หมั้นที่ไม่ได้เจอกันมานานผุดขึ้นมาในห้วงคำนึง หากแต่เธอสะบัดมันทิ้งไป เธอตัดสินใจเลือกคิมหันต์แล้ว และเธอก็พร้อมจะเดินหน้าไปกับเขาอย่างเต็มที่

ทันใดนั้นเอง แสงไฟขนาดใหญ่ก็สาดเข้าม่านตาของเธอจากด้านข้าง เสียงแตรรถบรรทุกที่ดังลั่นราวกับฟ้าผ่ากรีดแทรกความเงียบงันยามค่ำคืน ร่างกายของณลินแข็งทื่อไปชั่วขณะ เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะเหยียบเบรก หรือหักหลบ แรงกระแทกมหาศาลถาโถมเข้าใส่รถของเธออย่างจัง เสียงเหล็กฉีกขาดดังสนั่น ตัวรถบิดเบี้ยวผิดรูป แรงเหวี่ยงส่งให้ร่างของเธอไปกระแทกกับคอนโซลหน้ารถอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดแล่นแปลบไปทั่วร่าง เลือดอุ่นๆ ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ชโลมดวงตาของเธอให้พร่าเลือน ภาพทุกอย่างรอบกายหมุนคว้าง สลับกับความมืดมิดที่เข้าปกคลุม หูของเธอได้ยินเสียงไซเรนหวีดหวิวแว่วมาแต่ไกล สติที่เคยชัดเจนกำลังเลือนหายไปช้าๆ

เพียงไม่นาน เสียงไซเรนก็ใกล้เข้ามามากขึ้น รถพยาบาล คันสีขาวจอดเทียบข้างซากรถของเธออย่างรวดเร็ว ประตูท้ายเปิดออก เจ้าหน้าที่กู้ภัยและพยาบาลกรูกันเข้ามาช่วย เธอมองเห็นใบหน้าของพยาบาลคนหนึ่งที่ก้มลงมามองเธอ ดวงตาของพยาบาลฉายแววเคร่งเครียดและกังวลอย่างเห็นได้ชัด

"คนไข้คะ ได้ยินไหมคะ? คุณณลิน!" เสียงพยาบาลพยายามเรียกสติเธอ

แต่ณลินไม่สามารถตอบโต้ได้ เธอรู้สึกราวกับร่างกายกำลังลอยละลิ่วอยู่ในความว่างเปล่า ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือใบหน้าของพยาบาลที่กำลังสวมเครื่องช่วยหายใจให้เธอ ก่อนที่ความมืดมิดจะกลืนกินทุกสิ่ง

ร่างของณลินถูกเคลื่อนย้ายขึ้นเปลสนามและนำส่งขึ้นรถพยาบาลอย่างเร่งด่วน ภายในรถพยาบาล พยาบาลประจำรถที่มีใบหน้าตึงเครียดเพราะอาการที่น่าเป็นห่วงของณลิน ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือของณลินที่ตกอยู่ข้างๆ ขึ้นมาเพื่อติดต่อญาติ

"เบอร์แรกเลยนะคะ" เสียงพยาบาลสั่งการเพื่อนร่วมงานพลางกดโทรออกไปที่เบอร์ของ คิมหันต์ ซึ่งบันทึกไว้ในชื่อ "สามี"

เสียงรอสายดังขึ้นถี่ๆ ไม่มีใครรับสาย พยาบาลพยายามโทรอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุด...

"ฮัลโหล... มีอะไร?" เสียงปลายสายดังขึ้น เป็นเสียงทุ้มต่ำของคิมหันต์ แต่เต็มไปด้วยความเย็นชาและไร้อารมณ์ ราวกับว่าการโทรศัพท์จากเบอร์ภรรยาในยามวิกาลเป็นเรื่องน่ารำคาญ

พยาบาลถอนหายใจ พยายามรวบรวมสติ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "นี่จากรถพยาบาลนะคะ คุณณลินประสบอุบัติเหตุรถชน อาการสาหัสมากค่ะ ตอนนี้กำลังนำส่งโรงพยาบาลด่วนเลยค่ะ"

เงียบ... ปลายสายเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ณลินที่แม้จะอยู่ในสภาพสะลึมสะลือ สติลอยเลื่อน แต่หูของเธอยังคงได้ยินเสียงปลายสายอย่างชัดเจน ความหวังริบหรี่สุดท้ายที่เธอจะได้รับกำลังใจจากสามี ทำให้เธอพยายามรวบรวมสติทั้งหมดเพื่อรอฟังคำตอบ

แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหวานใส แต่แฝงไปด้วยความแสร้งทำเป็นไอเบาๆ แทรกเข้ามาในสายนั้น

"แค่กๆ... ถ้ามีเรื่องสำคัญไปก่อนได้นะคะพิมอยู่คนเดียวได้ค่ะ พี่คิม... แค่กๆ" เสียงของ พิม น้องสาวบุญธรรมของเธอเอง ณลินจำได้ดี เสียงที่แกล้งทำเป็นอ่อนแอ แกล้งทำเป็นป่วย เพื่อเรียกร้องความสนใจจากคิมหันต์ เสียงที่เธอคุ้นเคยดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หัวใจของณลินบีบรัดอย่างเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าพิมกำลังเล่นบทอะไรอยู่

"ไม่มีอะไรสำคัญหรอก" เสียงของคิมหันต์ตอบกลับมาอย่างไม่ลังเล ไม่มีแม้แต่ความกังวลในน้ำเสียง ราวกับว่าชีวิตของภรรยาที่กำลังจะหมดลมหายใจตรงหน้าไม่ใช่เรื่องที่ควรใส่ใจแม้แต่น้อย

คลิก!

เสียงตัดสายดังสนั่นในโสตประสาทของณลิน มันไม่ใช่แค่เสียงตัดสายโทรศัพท์ แต่มันคือเสียงที่ตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเคยเชื่อมั่น เสียงที่ทำลายความรัก ความทุ่มเท และความหวังที่เธอมีต่อคิมหันต์จนหมดสิ้น

ความเจ็บปวดทางกายไม่ได้เทียบเท่าความเจ็บปวดในใจที่แล่นเข้าจู่โจม ณลินรู้สึกราวกับถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จากความเฉยชาของสามี และความร้ายกาจของน้องสาวบุญธรรมที่เธอรัก ความรู้สึกผิดหวัง ความโกรธแค้น และความเสียใจถาโถมเข้ามาพร้อมกัน

ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายที่สติกำลังจะดับไป ณลินตั้งจิตอธิษฐานอย่างแรงกล้า เสียงในใจของเธอดังกึกก้อง ราวกับจะทะลุผ่านความมืดมิดที่รายล้อม

"ถ้าชาติหน้ามีจริง... ฉันจะไม่แต่งงานกับผู้ชายเฮงซวยอย่างนายอีกเด็ดขาดคิมหันต์! และจะไม่ทุ่มเทความรักทั้งหมดให้คนอย่างนายอีกแล้ว!"

ดวงตาของณลินค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ พร้อมกับที่ลมหายใจสุดท้ายก็ถูกพ่นออกมา ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว หน้าจอเครื่องวัดชีพจรข้างเตียงบนรถพยาบาลปรากฏเป็นเส้นตรงยาวนิ่งสนิท... ชีพจรของเธอได้ดับลงแล้ว

ในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของณลินที่อยู่ในมือของพยาบาลก็ดังขึ้นอีกครั้ง

แสงไฟจากหน้าจอแสดงเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยปรากฏขึ้น... เป็นเบอร์ของใครบางคนกำลังโทรเข้ามา