บทนำ คบประสาอะไร

            “พี่พอร์ชคะ”  เสียงหวานเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสดใส รอยยิ้มหวานผุดพรายละมุนละไม เนื้อตัวเปลือยเปล่าลุกขึ้นนั่งจ้องมองชายหนุ่มที่ตนรักแววตาเป็นประกาย

            “หื้อ...อือว่าไง” เสียงดังจากในลำคอ ก่อนจะเอ่ยจะถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ดวงตาปิดปรือง่วงงุน เพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมร่านสวาทด้วยกันมาเกือบค่อนคืน เรี่ยวแรงของเขาแทบมลายหายสิ้น อ่อนเพลียจนอยากจะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ แต่หญิงสาวที่ยังคงสดใส ดวงตากลมโตแวววาวเป็นประกายจ้องมองเขานิ่งนานด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

            “บัวรักพี่พอร์ชนะคะ”

            “อืม”

            “รักมากๆๆๆ รักมากที่สุดเลย”

            “อือ...รู้แล้ว” น้ำเสียงในลำคอคล้ายรำคาญ ตวัดแขนมาดึงรั้งโอบกอดร่างเล็กให้ล้มตัวลงนอนข้างๆเขา

            “พรุ่งนี้เพื่อนบัวเขานัดจะไปลองชุดแต่งงานกัน พี่พอร์ชว่างไหมคะ”

            “หื้อ”

            “เพื่อนบัวเขาอยากเจอพี่...เราคบกันมาจะสองปีแล้ว พี่ยังไม่เคยเจอเพื่อนบัวเลย แถมบัวยังไม่เคยรู้จักเพื่อนพี่ด้วย...พรุ่งนี้พี่ไม่ได้ไปทำงาน เราไปด้วยกันนะคะ” ตั้งแต่รู้จักกันมาสี่ปีกว่า และได้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเกือบสองปี หล่อนยังไม่มีโอกาสได้เปิดตัวหรืออวดให้ใครได้รู้เลยสักนิดว่าคนที่เธอกำลังคบด้วยอยู่ นอนกอดกันทุกคืน จะเป็นเชฟหนุ่มรูปหล่อที่กำลังมาแรง ได้รับความสนใจจากสังคมในขณะนี้ ทั้งรายการโทรทัศน์ ช่องยูทูปออนไลน์ต่างๆ ล้วนแล้วแต่ต้องการสัมภาษณ์หรืออยากให้เขาไปร่วมรายการด้วยทั้งนั้น

            โดยเฉพาะรายการอาหารชื่อดัง รายการนั้นยิ่งพยายามติดต่อเขาเช้าเย็นเพื่อขอให้เขาไปเข้าร่วมการแข่งขันในซีซั่นที่กำลังจะถ่ายทำอยู่ในไม่ช้า แต่เขาก็เลือกที่จะนิ่งเฉยไม่สนใจอะไรมากมาย

            “งื้อพูดอะไรเยอะแยะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุย...พี่จะนอน” น้ำเสียงงัวเงียคล้ายหงุดหงิดเอ่ยตัดบท ระหว่างคิ้วย่นหากันเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวหนีนอนหันหลังให้คล้ายกับตัดรำคาญ จนรัญลฎาถึงกับยู่ปากใส่เขาด้วยความขัดใจเล็กๆ

            คบกันมาก็นาน แต่ไม่เคยได้เจอสังคมเขาเลยสักครั้ง ครั้นพอเธออยากให้มาเจอกับเพื่อนสนิทของเธอบ้างเขาก็มักบ่ายเบี่ยงเป็นเช่นนี้เสมอ จนบางครั้งเพื่อนเธอก็มักบ่นว่าถึงเขาจนเธอเองเสียกำลังใจไปก็หลายหน

            “คบประสาอะไรวะ ไม่เคยเปิดตัวเลย...สรุปนี่แกเป็นแฟนเขาจริงๆใช่ไหมเนี่ย ไม่ใช่ทึกทักเอาเองนะบัว” ช่วงสายของวันรุ่งขึ้น หลังจากเธอตื่นนอนขึ้นมาในตอนเช้าแล้วพบว่าที่นอนฝั่งด้านของเขาที่อยู่ข้างเขาซึ่งเธอกอดนอนทั้งคืน เช้านี้กลับว่างเปล่า

และดูเหมือนว่าเขาจะออกไปที่ไหนสักแห่ง ที่เธอไม่รู้...เหมือนเช่นทุกครั้ง คำถามที่เธอไม่เคยได้รับคำตอบ ไม่เคยรับรู้ว่าเขาไปไหน ทำอะไร ในหนึ่งวันเขาต้องพบเจอใครบ้าง แตกต่างจากเธอที่มักจะส่งข้อความไปบอกเล่าให้เขารู้เสมอ บอกโดยที่เขาไม่เคยต้องถามหรือสงสัย รายงานทุกอย่างแม้กระทั่งร้านอาหารและเมนูที่ทาน

            “แก้ม!!เบาลูกเบา แกจะขยี้ให้มันช็อกตายตรงนี้ไปเลยหรือไง” หญิงสาวที่อยู่ในชุดสีขาวฟูฟ่องเอ่ยปรามเพื่อนสนิทอีกคน ขณะยืนหมุนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่โดยมีพนักงานของห้องเสื้อแบรนด์ใหม่มาแรงที่กำลังเป็นกระแสคนนิยมอยู่ในขณะนี้ จนเธอต้องร้องขอเพื่อนสนิททั้งสองให้รีบมาเป็นเพื่อนช่วยเลือกชุดในวันสำคัญของเธอที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า และเธอก็ไม่อยากให้เจ้าบ่าวของเธอล่วงรู้ว่าชุดเจ้าสาวที่เธออยากใส่หวังสร้างความประทับใจเซอร์ไพรส์เจ้าบ่าวว่าเป็นชุดแบบไหน

            “โอ้ยแม่!! ถ้าไม่ดึงสติมันบ้าง มันก็จะหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้แหละ” ปั้นแก้มหันมาแหวใส่ไอลดาที่ถึงกับยืนขำกับหน้าตาท่าทางจริงจังของอีกฝ่าย

            “ชุดนี้สวยไหมบัว” ไอลดาที่อยากเปลี่ยนอารมณ์เปลี่ยนเรื่องให้เพื่อนสาวอีกคนที่เริ่มหน้าเจื่อน สีหน้าคล้ายอยากร้องไห้เพราะคำพูดกระทบใจ ให้หันเหมาสนใจชุดเจ้าสาวสีขาวสวยหรูที่เธอกำลังสวมใส่อยู่แทน

            “อืมสวย ชุดนี้ดูเหมาะกับเธอมากกว่าชุดเมื่อกี้อีกนะ” ร่างเล็กเดินรอบตัวเพื่อนอย่างพินิจพิจารณา อดชื่นชมไม่ได้เพื่อนเธอใส่นี้แล้วดูสวย มีออร่าขึ้นมาจริงๆ

            “งั้นเอาชุดนี้เลยนะคะ...ว่าแต่ยังเหลือโควตาให้เลือกอีกชุดใช่ไหมคะ” ไอลดาซึ่งเห็นพ้องกับรัญลฎาจึงตัดสินใจเลือกชุดนี้ทันทีโดยไม่คิดลังเล

            “ค่ะ คุณเจ้าสาวอยากจะลองใส่อีกสักชุดไหมคะ”

            “คุณผู้หญิงจะลองสวมชุดนี้ดูไหมคะ ต้องเหมาะกับคุณแน่ๆเลยค่ะ”

            “จะดีเหรอลดา”

            “ดีๆ แกลองเหอะบัว ฉันว่าชุดนี้แกใส่แล้วสวยนะ” ปั้มแก้มประเมินด้วยสายตาก็รู้ว่าชุดนี้สวยและเหมาะกับเพื่อนสนิทตัวเองขนาดไหน

            รัญลฎาที่แอบกล้าๆกลัวๆ เพราะไม่รู้ว่าเหมาะสมหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ทนแรงคะยั้นคะยอของทั้งเพื่อนและพนักงานไม่ไหว ยอมเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดโดยมีพนักงานตามติดคอยช่วยดูแลอยู่ตลอด

            เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ม่านสีแดงค่อยๆเปิดกว้างขึ้น พร้อมกับหญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีขาวยืนอยู่บนแท่นวงกลมตรงกลาง สีหน้าเหนียมอายแก้มแดงระเรื่อมองสบตาเพื่อนทั้งสองที่ยืนมองอยู่ด้วยสายตาชื่นชมปนตื่นตะลึง เพราะไม่คิดว่าเพื่อนของเธอจะสวยและเหมาะกับชุดที่สวมใส่ได้ขนาดนี้

            “เป็นไงบ้างลดา แก้ม” น้ำเสียงคล้ายไม่มั่นใจ

            “แกสวยมากบัว สวยๆจริงอย่างกับดาราเลย” สองสาวต่างพร้อมกันใจกันปรบมือ พูดอวยอย่างไม่เกินจริง  

            “สวยจริงๆค่ะคุณลูกค้า ชุดนี้เป็นคอลเลคชั่นใหม่ของทางร้านด้วยนะคะ ถ้าหากคุณลูกค้าสนใจสามารถสั่งจองไว้ก่อนได้เลยนะคะ”

            “เอ่อเดี๋ยวๆ เดี๋ยวค่ะพี่พนักงาน อย่าเพิ่งรีบขายเพื่อนดิฉันขนาดนั้น เอาแค่ทุกวันนี้เขารับมันเป็นแฟนหรือเปล่าก่อนดีกว่าค่ะ อย่าเพิ่งไปหวังถึงขั้นจะได้แต่งงานเลย” ปั้นแก้มรีบปราม ท้ายประโยคมิวายแขวะเพื่อนสนิทที่ถึงกับยิ้มเจื่อน ใบหน้าขาวถอดสีอย่างเห็นได้ชัด

            “แกนี่นะ จะแรงไปไหนวะแก้ม!”

              “เออๆไม่พูดละ...เอางี้เดี๋ยวแกยืนโพสท่าสวยๆนะ ฉันจะถ่ายรูปให้”

            “อืม” ร่างเล็กตอบรับเสียงเบา ก่อนจะฉีกยิ้มหวานยืนให้เพื่อนถ่ายรูปให้จนพอใจ