เพลิงพยัคฆ์ธารา

เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้องโถงขนาดใหญ่ บรรยากาศแสงสีเสียงภายในงานทำเอาสาวน้อยหน้าหวานอย่างไอติมอดที่จะใจเต้นตุบๆไม่ได้ แม้จะเคยไปเที่ยวที่ผับที่บาร์กับเพื่อนมาบ้างแต่ว่าตัวเธอนั้นก็ไม่เคยที่จะชินกับมันสักครั้ง

เท้าเล็กๆเดินตรงไปยังโซนของพนักงานในบริษัทก่อนจะนั่งลงยังโซฟาที่ว่างเพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าเธอนั้นมาแล้ว เพราะในตอนแรกไม่ได้คิดจะมาแต่เพราะว่ามันเป็นงานของบริษัทที่เธอเพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่อาทิตย์เดียงเท่านั้น จึงไม่อาจที่จะปฏิเสธได้

อีกอย่างหัวหน้างานของเธอก็เอาแต่คะยั้นคะยอให้มาให้ได้ สุดท้ายก็เลยต้องมานั่งจ๋องอยู่นี่ท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตาที่แต่งองค์ทรงเครื่องกันมาซะสวยสดหยดย้อยกันไปหมด ซึ่งต่างจากเธอที่สวมเพียงชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสีครีมเรียบหรูกับรองเท้าส้นสูงที่ยืมเพื่อนอย่างพริมโรสมา

“อ้าว มาแล้วเหรอครับน้องไอติม”บอยหัวหน้างานหัวกะทิของบริษัทเอ่ยทักทายเธอ ก่อนจะถือแก้วไวน์สีใสเดินมานั่งอยู่ด้านข้างแล้วส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่แค่มองดูปราดเดียวก็รู้ว่าคิดไม่ซื่อ!

“ค่ะ แต่เดี๋ยวก็จะกลับแล้วพอดีว่ามี…”

“มีธุระ”

บอยเอ่ยสวนขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบอย่างรู้ทัน เพราะเวลามีงานเลี้ยงหรือกินข้าวบริษัททีไร ไอติมก็มักจะมีข้ออ้างเพื่อปฏิเสธเสมอ หากมาก็มาแค่สี่สิบสามสิบนาทีก็กลับ หรือไม่ก็ไม่มาเลย ทำให้เขาที่อยากเข้าหาเธอไม่มีโอกาสเลยสักนิด แต่วันนี้ เขาจะทำให้มันง่ายเหมือนกับการปลอกกล้วยเข้าปากเลยล่ะ หึ

“ค่ะ”

“งั้นดื่มกับพี่สักแก้วก่อนสิค่อยไป”บอยเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์อีกใบมาส่งให้ไอติมพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อว่านสเน่ห์แบบที่เขาชอบทำกับสาวๆในบริษัท

ไอติมนั่งมองเขาอย่างชั่งใจและลำบากใจ ริมฝีปากเล็กอวบอิ่มเม้มเข้าหากันก่อนจะถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก แค่แก้วเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ปกติก็ไม่ได้คออ่อนอะไรอยู่แล้ว…

“ก็ได้ค่ะ”

เอ่ยจบเธอก็ยื่นมือไปรับแก้วไวน์นั่นมาทันที แต่ในขณะที่กำลังจะจับแก้วบอยก็ฉวยโอกาสสัมผัสและจับมือเธอไว้ พร้อมกับลูบเบาๆราวกับคนโรคจิต ทำให้ไอติมรีบดึงแก้วไวน์มาด้วยความรวดเร็ว เพื่อออกจากการเกาะกุมของเขา แก่จนจะเป็นพ่อของฉันได้อยู่แล้ว ไอ้เฒ่าหัวงูเอ้ย!

“มีมารยาทหน่อยค่ะ!”

“ขอโทษคร้าบ”บอยยกมือขึ้นคล้ายกับยอมๆ แต่แววตาและจิตใต้สำนึกของเขากลับไม่มีความสำนึกผิดหรือแม้แต่น้อย เพราะข้างในนั้นมันมีแต่แผนการชั่วร้ายซุกซ่อนเอาไว้อยู่

ไอติมมองหน้าบอยด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก แต่บอยกลับไม่สนใจและยังยกแก้วไวน์เขาขึ้นแล้วทำท่าดื่มต่อหน้าเธอ ไอติมที่รับแก้วมาแล้วจึงเลิกมองเขาและจัดการซัดไวน์รสชาติดีเข้าปากไปรวดเดียวจนหมด

กึก!

“หมดแล้ว กลับแล้วนะคะ!”มือเล็กวางกระแทกแก้วลงบนโต๊ะด้วยความแรง

“ครับ เชิญ”เขาบายมือออกไปทางประตูพร้อมกับยิ้มมุมปาก เมื่อรู้ว่าแผนของตนกำลังจะสำเร็จ

ไอติมหยัดตัวลุกขึ้นยืนเตรียมจะกลับเพราะไม่อยากอยู่นานและเบื่อขี้หน้าไอ้หัวงูตรงนี้ แต่ในขณะที่เธอลุกขึ้นยืนก็กลับรู้สึกมึนๆและไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ จนต้องฟุบนั่งลงแบบเดิม มือเล็กยกขึ้นมากุมศีรษะของตัวเองไว้แน่น เพราะตอนนี้มันทั้งมึนและปวดไปหมด

“เป็นอะไรครับ เมาเหรอ ให้พี่ไปส่ง…”

พรึ่บ!

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!”

มือเล็กยกขึ้นปัดแขนของบอยที่พยายามจะฉวยโอกาสกับตนให้ออกห่าง ก่อนจะพยายามหยัดตัวลุกขึ้นแม้ว่ามันจะลำบากมากแค่ไหนก็ตาม เธอเดินออกมาจากงานด้วยอาการมึนงงและเซไปมาราวกับคนเมา ชนนู่นนี่สารพัด ทำไมอยู่ๆเรี่ยวแรงของฉันถึงหายไปหมดแบบนี้วะ

ปึก!

ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นมองสิ่งที่ตัวเองเดินชนก่อนจะขมวดคิ้วและรีบผลักคนนั้นออกห่าง มันคือไอ่พี่บอย มันตามเธอออกมา

“ให้พี่ไปส่งดีกว่าน่า อย่าดื้อเลย”บอยเอ่ยบอกพร้อมกับปรี่ตัวเข้ามาประชิดร่างเล็กที่อ่อนปวกเปียกของไอติม เรียวแขนสากสอดไปยังใต้ข้อพับของขาเรียวเล็กก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นจากพื้น

“ปล่อยนะ ไอ้ลามก ไอ้โรคจิต ไอหัวงู!! ไอ้สัสเอ้ย!”

“หึ คนที่มึงด่าจะกลายเป็นผัวมึงในอีกไม่ช้านี่ไง ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็พูดกับผัวให้มันดีๆหน่อยสิจ้ะน้องไอติม”

“ฮึก.. ไม่นะปล่อยฉัน! ไอ้ชั่ว!”

“ปากดีไปเถอะ! อีกเดี๋ยวก็ได้เปลี่ยนจากคำด่าเป็นเสียงครางแทนแล้ว”

คำพูดทุเรศๆถูกพ่นออกมาจากปากของบอย ทำให้ไอติมพยายามดิ้นแรงมากขึ้นเพื่อให้หลุดออกจากแขนของไอ้โรคจิตบ้ากามนี่ แต่ก็ไม่เป็นผลด้วยแรงของผู้ชายที่เธอนั้นไม่มีทางที่จะสู้มันได้ และร่างกายของเธอตอนนี้ก็ไม่ปกติด้วย… มันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้มันได้เลยสักนิด

ห้องพักในโรงแรม

บอยอุ้มไอติมเข้ามาภายในห้องที่เขาจองเอาไว้ ก่อนจะใช้เท้าถีบปิดประตูแล้วโยนเธอลงบนที่นอนด้วยความแรง

ตุ้บ

“อั๊ก…”

ไอติมที่โดนโยนลงมานอนอยู่บนที่นอนนุ่มด้วยความแรง ทำให้เธอจุกจนเสียงร้องโวยวายในตอนแรกเงียบลงพร้อมกับมือเล็กที่เลื่อนลงไปกุมที่ท้องน้อยของตนทันที

“หึ สิ้นฤทธิ์แล้วเหรอ”

บอยเอ่ยพูดพร้อมกับยืนเท้าสะเอวจ้องมองเรือนร่างขาวเนียนไร้ที่ติของเธอ เขายกฝ่ามือสากของตนขึ้นมาลูบหน้าพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองคล้ายกับคนโรคจิต

ทำเอาไอติมต้องรีบขยับตัวหนีจนแผ่นหลังชิดหัวเตียง หัวใจดวงน้อยเต้นตุบๆด้วยความหวาดกลัว เพราะเหตุการณ์นี้มันกำลังจะเกิดขึ้นกับเธออีกครั้งเหมือนเมื่อตอนแปดปีที่แล้ว….

“หนีพี่ไม่รอดหรอกครับ ยอมพี่นะ จะได้ไม่เจ็บตัว”บอยเอ่ยพร้อมกับจัดการถอดเสื้อและกางเกงขายาวของเขาออกอย่างไม่มีเหนียมอาย

จนตอนนี้บนร่างกายเขาเหลือเพียงแค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว มันยิ่งทำให้ไอติมกลัวยิ่งขึ้นไปอีก น้ำตาสีใสไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ที่เธอไม่อาจปิดมันไว้ได้

บอยคลานเข่าขึ้นมาบนเตียงก่อนจะเลื่อนมือมาเกลี่ยน้ำตาออกให้เธอ ไอติมนั่งตัวสั่นเทาหันหน้าหนีด้วยความหวาดกลัว บอยเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างชอบใจก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้หมายจะสูดดมและชิมไอติมรสนี้ ว่ามันจะหอมหวานมากแค่ไหน…

ในขณะที่โชคร้ายก็ยังมีเรื่องที่โชคดีอยู่ เพราะดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาเหลือบไปเห็นแจกันดอกไม้ที่หัวเตียงพอดี จึงไม่รอช้าทำเป็นขยับตัวเข้าหาบอยอย่างยั่วยวน

“หึ ยอมพี่ดีๆแบบนี้ก็จบแล้ว”บอยเอ่ยขึ้นอย่างชอบใจก่อนจะโน้มตัวลงเข้าใกล้ซอกคอหอม

ในจังหวะนั้นไอติมจึงไม่รอช้ารีบเอื้อมมือไปหยิบแจกันราคาแพงของโรงแรมขึ้นมาและฟาดเข้าที่หัวของบอยเต็มแรง

ปึก!

“อ้ากกกกก! นังบ้า!!”