ลูกเขยไฟแรง [1]

ลมหายใจกำลังหอบเหนื่อย สองเสียงรวยรินประสานกัน สลับกับเสียงของก้อนเนื้อกระทบกันเร็วรัว เมื่อฝ่ายชายกำลังอัดกระแทกรุนแรง ลืมความเหน็ดเหนื่อย เรือนก้นเนียนใสสะดุ้งสะท้าน รับกับเรือนร่างส่วนเว้าโค้งเร้าอารมณ์

ชนกับเรือนหน้าท้องแบนราบ และแก่นกายเนื้อก้อนยาว หลุดหายเข้าไปในกายหญิงกลางคน สีหน้าเพ้อละเมอสุข เมื่อชายหนุ่มรุ่นลูกมีกามกิจให้แก่เธอ จึงสบโอกาสกับหมอหนุ่มปล่อยให้เขาทำตามใจต้องการ ในยามลูกสาวไปทำงาน ไม่รู้เรื่องสามี กำลังหลับนอนกับแม่ภรรยา

“ลึกอีกสิ! แรงอีกสิ!” หญิงกลางคนร้อนแรงไวไฟ ทั้งสวย ทั้งใจดี จับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือ

ยิ่งถลำลึกเข้าไป เขายิ่งพบพานกับความสุขอีกแบบ จนไม่อาจเลิกกลางคัน เมื่อกำลังแทรกอยู่กลางเรือนร่างของเธอ สองมือผู้รักษาคนไข้ จับบั้นเอวคอดเล็ก และก้นกลมผาย ดึงเข้าหากายหนุ่มให้พึงพอใจ

“ครับคุณแม่” ณรงค์ตอบรับความต้องการของแม่ยายอย่างเต็มที่ ในขณะดำเนินในท่าบุกข้างหลัง ไม่นึกเลยว่า ช่องสวาทจะหล่อลื่น เปียกฉ่ำ อายุขนาดนี้แล้ว ภายในยังฟิตไม่ต่างกับสาวแรกรุ่น

สามีของณัฏฐิกาเสียชีวิตไปหลายปี ตั้งแต่ณัฐณิชาเกิดมาได้เพียงแค่สามขวบ เธอเลี้ยงลูกสาวด้วยวิถีแบบ ซิงเกิ้ลมัม มาตลอดจนโตเป็นสาว เรียนจบทำงานเหมือนคนอื่นๆ ได้พบกับณรงค์ตอนไม่สบาย ถูกใจกันก็คบหา และแต่งงานในที่สุด

ณรงค์เป็นหมอรักษาคนไข้ทั่วไป แต่งงานกับณัฐณิชามาได้แค่สามเดือน แต่ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะท้อง เนื่องด้วยเขาทำงานรักษาคนป่วย และณัฐณิชาทำงานเป็นประชาสัมพันธ์ในบริษัท พวกเขาจึงมีเวลาทำการบ้านน้อยมาก

วันนี้เขามาอยู่กับณัฏฐิกา เพราะเธออ้างว่าป่วยเป็นไข้หวัด แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอเหงาและเปล่าเปลี่ยว อยากจะทำอะไรที่มีความสุขกับหมอหนุ่มบ้าง ความจริง... มันไม่ใช่ความต้องการของเธอ แต่เพราะณรงค์ต่างหากที่เริ่มมันตั้งแต่คราแรก จึงเลยเถิดมาถึงเพียงนี้...

******

“พี่คะ ช่วยไปดูอาการป่วยของแม่ให้หน่อยสิคะ ณัฐณิชาต้องไปทำงาน คงพาคุณแม่ไปหาหมอที่ร.พ.ไม่ได้หรอก” หญิงสาวกล่าวกับสามี อย่างเร่งรีบเพราะต้องรีบไปทำงาน

“ได้สิ พี่จะแวะไปดูคุณแม่ให้นะ” ณรงค์ตอบรับเสียงราบเรียบ พร้อมเตรียมอุปกรณ์กระเป๋าใบเล็กๆ ใส่ของจำเป็นในการตรวจสุขภาพ เผื่อจะช่วยบรรเทาอาการป่วยของคุณแม่ได้

ครั้นเดินทางมาพบ เห็นเธออาการไม่สู้ดี ขนาดมาเปิดประตูบ้านให้ ยังจะยืนเองไม่ไหว เขาอาสาจะอยู่ดูแล ทำอาหารให้คุณแม่ จัดยาและป้อนให้

เรือนร่างของหญิงสาววัยกลางคนเกือบสี่สิบปี ยังคงสวยงามราวกับดูแลรักษามาอย่างดี แววตาชายหนุ่มมองเธออย่างตื่นเต้น ยามเมื่อหน้าอกกลมใหญ่ รับกับสะโพกกลมกลึง เด้งต่อหน้าต่อตาเขา รอบเอวผอมเพรียวบาง น่าสวมกอดไว้ในอ้อมแขน ณรงค์รู้สึกใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนอยู่กับณัฐณิชาเสียอีก

หญิงกลางคนล้มตัวลงนอน เพราะพยุงกายไม่ไหว พิษไข้ทำให้เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะทำงานการอะไรในบ้านได้เลย นอกจากลูกเขยเป็นหมอ กำลังทำการรักษาให้

ณรงค์หยิบปรอทวัดไข้ให้เธออมไว้ในปาก ครั้นไปนึกภาพตอนณัฐณิชาดูดกลืนของสงวนจนมิดด้าม ลากลิ้นยาวจนสุดโคน เรือนหน้าเขาเริ่มแดงก่ำ ภายในกายร้อนรุ่มจนกระตุกความเป็นชายแข็งตัวใต้กางเกง

เรียวริมฝีปากของณัฏฐิกา อวบอิ่มน่าจูบ เขาพยายามดึงสติกลับมา เพราะต้องบอกตัวเองดังๆ ว่านั้นแม่ยายนะ แต่สวยขนาดนี้ ทำไมไม่มีสามีใหม่ให้รู้เรื่องไปเลย ในขณะที่ลูกสาวก็มาแต่งงานกับเขา

“เป็นไข้38องศานะครับ คุณแม่ ผมว่าต้องจัดยาให้ทานลดไข้ ปวดหัวบ้างมั๊ยครับ?” ณรงค์ถามสุภาพในขณะที่มือกำลังหยิบยาลดไข้ มันมีฤทธิ์ทำให้นอนหลับสนิท

“ปวดหัวมากเลย ไม่มีแรงจะลุกขึ้นทำอะไรแล้วน่ะ เวียนหัวไปหมด” ณัฏฐิกาบ่นเสียงแผ่ว หายใจลำบากด้วย เจ็บคอก็ด้วย ยิ่งไปกว่านั้น มองหน้าหมอหนุ่มไม่ค่อยชัด ตาจะปิดเสียให้ได้

“ทานยาลดไข้ และแก้ปวดหน่อยนะครับ ผมจำเป็นต้องฉีดยาให้คุณแม่แล้วล่ะ ช่วยนอนคว่ำ ถอดกางเกงหน่อยได้มั๊ยครับ?” ณรงค์บอกเสียงปกติ สีหน้าของณัฏฐิการู้สึกหงุดหงิด เป็นไข้แค่นี้ ต้องฉีดยาด้วยรึ?

“จะฉีดยาให้แม่จริงๆ รึ?” หญิงกลางคนขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เธอรับยามาทานและดื่มน้ำเข้าไปมากๆ สองมืองามโดยถอดกางเกงรนลงไป เผยเรือนก้นกลมสวยเนียน แววตาณรงค์จรดจ้องมองพลางกลืนน้ำลาย รู้สึกความเป็นชายแข็งตัวแน่นเนื้อผ้า จนแทบอยากออกมานอกกางเกง

“ครับ มันช่วยลดไข้ได้เร็วขึ้นครับ” ความคิดบางอย่างทำให้เขารู้สึกไม่ดี แต่เขากลั้นอารมณ์ตัวเองยามนี้ไม่ไหวแล้ว ณัฏฐิกานอนคว่ำหน้าเข้าหาเตียง โดยไม่รู้เลยว่า... หมอหนุ่มกำลังปลดซิบลงเบาๆ ปล่อยให้ความเป็นชายโผล่ออกมาเต็มที่

******