การให้อภัย

VEGAS (เวกัส) เวกัส นักศึกษาวิศวะปีสาม หลงใหลในการแข่งรถ สุขุมในคราบเสือร้าย และสามารถทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ "เธอหมดประโยชน์สำหรับกูแล้ว…ไม่จำเป็นต้องสนใจอีก" NICHA (นิชา) นิชา นักศึกษาสัตวแพทย์ปีหนึ่ง น่ารัก อ่อนหวาน รักสัตว์ ไม่ซับซ้อน และใสซื่อจนตกเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นของใครบางคน "เพราะนิเอง…ที่โง่ไปหลงกลคนแบบเขา"

ตำนานนางปาดถือกำเนิด! อิจฉาจนได้ดีเป็นอย่างไรเปิดอ่านหลิวหงเถา หลิวหงเถาขี้อิจฉามาก นางจึงพัฒนาข้อด้อยของตนเองจนกลายเป็นข้อเด่น หลิวหงเถาอิจฉาพี่สาวที่ได้อภิเษกกับชินอ๋อง อิจฉาสหายในวัยเยาว์ที่ได้เป็นไท่จื่อเฟย อิจฉาพี่ชายฝาแฝดที่ได้รับความรักจากบิดาอย่างล้นเปี่ยม หารู้ไม่ว่าคนที่นางอิจฉาล้วนอิจฉานางทั้งนั้น เพราะไม่ว่าจะชินอ๋องหรือไท่จื่อต่างก็หลงเสน่ห์ในตัวนางทั้งสิ้น ส่วนพี่ชายที่นางอิจฉาก็รักนางมากกว่าตนเอง หลิวหงเถาเอ็นดูชิงหมินเด็กรับใช้ที่บิดาเก็บมาเลี้ยง การกลับภพเดิมของเขาโดยไม่ร่ำลาทำให้หลิวหงเถาก้าวเข้าสู่เส้นทางการเป็นหงส์ จากวังบูรพาสู่วังหลัง สถานที่ที่สตรีต่างแกร่งแย่งความโปรดปรานจากบุรุษเพียงคนเดียว ทว่าตัวนางนั้นกลับได้ความรักมาอย่างล้นเปี่ยมเพราะดวงชะตาดอกท้อ!

ถูกกล่าวหาว่าเป็นลูกนอกสมรสเธอไม่เคยปริปาก โดนกลั่นแกล้งสารพัดก็ไม่เคยพร่ำบ่น เห็นว่าเธอไม่มีปากเสียงแล้วจะเอาอะไรที่เป็นของเธอไปก็ได้เหรอ? ฝันไปเถอะ! ถึงเวลาที่เธอจะเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองแล้ว ระวังตัวไว้ให้ดีละ เตือนแล้วนะ... ..........

เขาดูถูกนางตั้งแต่แรกพบ ความน้อยใจในครั้งนั้นทำให้นางเลือกที่จะหันหลังให้เขา ท่านอ๋องถูกลอบสังหารจนได้นางช่วยเอาไว้ ความรักจึงเริ่มก่อตัวขึ้น ความหึงหวงของท่านอ๋องนั้นร้ายกาจจนเผาไหม้ทุกคนที่เข้านาง.. “อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ ถึงกับไปแย่งต่อแถวกับเด็กๆ เชียวนะเจ้าน่ะ” “อร่อยมากเจ้าค่ะ กินแล้วทำให้นึกถึงความหลัง” “หืม ความหลังอะไรงั้นหรือ หรือว่า มีคนเคยซื้อน้ำตาลปั้นให้เจ้าแบบนี้” “ไม่ได้ซื้อ แต่เขามอบให้ข้าเจ้าค่ะ” “ลี่หยาง นี่ท่าน..” เขาก้มลงจูบนางอีกครั้ง ครั้งนี้มีรสน้ำตาลปั้นด้วย มือของนางเริ่มลดลงเมื่อเขาเริ่มกอดรัดตัวนางเข้ามาจนชิดตัวเขา บนถนนว่างเปล่าไร้ผู้คน หมิงลี่หยางเริ่มส่งลิ้นเข้าไปพร้อมกับชิมน้ำตาลปั้นในปากนาง ถิงถิงเองก็ต่อต้านเขาไม่ไหว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบนาง “อื้ออ อย่าเจ้าค่ะ นี่มันกลางถนนข้างนอกนะปล่อยข้านะท่านอ๋อง” “ถ้าเช่นนั้น หากไม่ใช่ข้างนอกก็ได้ใช่หรือไม่”

เพราะความผิดพลาดในคืนนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไป จากคนที่เคยสนิทเป็นเพียงคนห่างไกลจะโทษความเผลอไผล จะโทษเพราะความไม่ตั้งใจ หรือจะโทษใจข้า...ที่เรียกร้องหาเจ้าดี “ข้าไม่ได้คิดอะไรกับเจ้า ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงสหาย” “เพราะข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด!” จินเฟยหลงพูดจบจึงหันกลับไปมองสหายสนิทเพียงคนเดียวของเขา “อืม” เหรินเหยียนชิงมองคนตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที จินเฟยหลงทำเพียงมองอีกฝ่ายเดินจากไป...จนลับสายตา

เมื่อโชคชะตานำพาให้เธอผูกพันกับปีศาจต้องสาป ในโลกที่เต็มไปด้วยความมืด ความรักอาจเป็นเดิมพันที่ต้องจ่ายด้วยชีวิต " เจ้าต้องเป็นของข้า ลูซี่! "

หากต้องการเป็นเพียงแค่สหาย ข้าก็ไม่ขัดข้องอันใด ข้ายอมแล้วจริงหนึ่งชาติที่รอคอยข้าพอแล้ว แต่ใยยังมาตามติดอีกเล่า ท่านแม่ทัพท่านบ้าไปแล้วหรือ

หนิงฮวาบุตรสาวคนโตของใต้เท้าโจต้องมาเสียมารดาของตนโดยโรคร้าย เพียงไม่นานท่านพ่อก็ได้พาเมียอีกคนเข้ามาในเรือนแถมยังมีน้องต่างมารดาอีกด้วย แต่นางก็ไม่ได้ต่อว่านางยินดีด้วยซ้ำที่จะมีน้อง แต่แล้วความสุขความสงบก็ได้จบลงเมื่อทั้งสองเข้ามาอยู่ในเรือนแห่งนี้ทั้งสองต่างทำกับหนิงฮวาราวกับสาวใช้ และต้องการแย่งคนรักของนางไปจนกระทั่งทั้งคู่วางแผนกำจัดนางเมื่อพิธีงานจะเริ่มขึ้นอีกเพียงไม่กี่ชั่วยาม ทำให้หนิงฮวาต้องมาตายก่อนที่จะได้เข้าร่วมพิธีแต่งงาน แต่แล้วเหมือนฟ้าจะรู้ดีถึงความไร้ยุติธรรมในครั้งนี้ทำให้นางได้ย้อนกลับมาแก้ไขอดีต ครั้งนี้นางจะไม่ยอมอ่อนแอให้ผู้ใดมาทำร้ายนางได้อีกและจะไม่ให้ผู้ใดมาแย่งคนรักของนางไป

ดวง ตาสีเขียวมองร่างเปลือยของสาวน้อยตรงหน้าด้วยสายตาแค้นเคือง ดุดัน เธอถอยร่นหนีเขาอย่างหวาดผวา ตื่นกลัว ตกใจ ดวงหน้างามสั่นไปมาจนเส้นผมสลวยปลิวไสว เมื่อเห็นเขาถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นๆ อย่างใจเย็น ปรางค์รวีพยายามถอดโซ่ตรวนที่จองจำอยู่ที่ข้อเท้า เพื่อที่เธอจะหนีอสูรร้ายที่กำลังย่างกรายขึ้นมาบนเตียง ในสภาพที่ไร้ซึ่งอาภรณ์

ได้โปรดอย่าทำให้ความรักของเรา เป็นดั่งโศกนาฏกรรมของจูเลียตเลย Please don't make our love like the tragedy of Juliet "ได้โปรดพระผู้เป็นเจ้า ช่วยบอกข้าที ข้าจะต้องทำอย่างไรให้ความปรารถนานั้นเป็นจริง? มันช่างเป็บปวด ทรมานและทำได้เพียงร่ำไห้กับท้องฟ้ายามค่ำคืน หากแม้ว่าคำสาบานแห่งรักนั้นยังไม่แน่นอน ข้าก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว" ครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้ากันคือเราเพียงแค่จูบลา ครั้งสุดท้ายที่ยิ้มให้กันคือเราเพียงแค่กำลังโกหกผู้คนมากมาย ครั้งสุดท้ายที่เราจับมือกันคือตอนที่เขานั้นกำลังทุกข์ใจ แต่ไม่ว่าจะครั้งไหนก็ตาม เราก็ไม่เคยแม้แต่จะบอกว่ารักกัน ...จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายก็ตาม...