คู่ปรับ

อิตาลี ดินแดนแห่งประวัติศาสตร์ อารยธรรมโรมัน และศิลปะ สถานที่ พริมา หญิงสาวชาวไทย ได้มาท่องเที่ยว เปิดหูเปิดตาและมาหาเพื่อนสนิท หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่าการมาเที่ยวครั้งนี้…จะได้หัวใจของผู้ชายร่างยักษ์ หุ่นหมี หน้าตาดี กลับเมืองไทยไปด้วย ผู้ชายที่เป็นญาติสนิทของเพื่อน แถมยังมีลูกติดในวัยห้าขวบ แรกเริ่มไม่ถูกชะตากัน แต่ทำไมนานวันถึงใจสั่นเมื่อถูกเขาขายขนมจีบ พริมาเอ๋ย เธอจะตกหลุมพราง (รัก) ที่อีกฝ่ายขุดดักเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด!

'กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะ แต่กินคนแก่กว่าเขาว่าเป็นนิรันดร์' “ฉันชวนเค้าไปซื้อต้นไม้มาปลูก พอดีวันก่อนได้ซุ้มชิงช้าไม้สวยๆ มา แล้วก็อยากได้พันธุ์ไม้เลื้อยออกดอกสวยๆ มาปลูกงี้”“แหม…โรแมนติกนะยะ มีชวนไปเลือกซื้อต้นมงต้นไม้ด้วย”“ฉันไม่ชวนเขาไปเลือกซื้อที่นอนก็บุญเท่าไหร่แล้วแก จะได้ทดลองนอนด้วยกัน ว่าแบบไหนจะรับแรงกระแทกกระทั้นได้ดีสุด... กรี๊ดด”

เมื่อเธอต้องมาเป็นผู้ช่วยของซุปตาร์หนุ่ม คนเอาแต่ใจ เธอจะทำอย่างไรต่อ ที่จะปราบเขาได้

เขาชายหนุ่มที่รักอิสระ แต่ต้องมาถูกคลุมถุงชนแบบต้านไม่ได้ เขาจึงทำทุกทางเพื่อให้เธอไม่มีความสุขและยอมหย่าไปเอง ความเจ็บปวดของเธอคือความสุขของเขา เธอหญิงสาวหัวอ่อนยอดกตัญญู ทำตามที่บิดาและมารดาบอกตั้งแต่เด็กจนโต จนเมื่อเธอเจอกับเขาชีวิตเหมือนเธอก็ตกนรกทั้งเป็น เขาคือซาตานที่ทำให้เธอทั้งรักทั้งเกลียด ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัด เมื่อไหร่ที่มันหมดลงก็คือไม่เอาอะไรเลยแล้วเหมือนกัน....

‘พี่ครับ ใกล้เสร็จหรือยัง?’ ‘ใกล้เสร็จแล้ว..’ ‘แฮ่กๆๆ พะ พี่ครับ ใกล้เสร็จหรือยัง?’ ‘อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว’ ‘พี่ครับใกล้เสร็จหรือยัง!?’ ‘จะเสร็จแล้ว’ ‘พี่ ผมไม่ไหวแล้วใกล้เสร็จหรือยัง!?’ ‘อีกนิดเดียวรอก่อน’ ‘พี่เสร็จช้าอ่ะ’ ‘นายก็อย่าเร่งสิ!’

ดอกแก้ว บุหงา การะเกด พวกหล่อนทั้งสามเป็นสาวงามแห่งเมืองถลาง ด้วยกำพร้าพ่อแม่ไร้ที่พึ่งพิง จึงคิดอยากจะหาผัวปกหัวคุ้มเกล้า แต่โชคชะตาอาภัพจึงต้องพบเจอกับชายโฉดอยู่ร่ำไป ครั้นเปลี่ยนความคิดจะไปทำเสน่ห์ ร่ำเรียนวิชาอาคมคุณไสยป้องกันตัว ก็ยังโดนพ่อหมอจอมหื่นคิดรวบหัวรวบหาง ประเวณีมีทั่วทุกตัวสัตว์ ไม่จำกัดห้ามปรามตามวิสัย นาคมนุษย์ครุฑาสุราลัย สุดแต่ใจปรองดองจะครองกัน

ใครเลยจะรู้ว่างานอดิเรกของ ‘อัลวาโร อัลทาซา’ ทายาทมหาเศรษฐีพ่อค้าอาวุธสงครามแห่งโมร็อกโก ก็คือการเป็นโจรสลัด ออกจี้ปล้น อาละวาดจนชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่วทั้งคาบสมุทร แต่เป้าหมายของชายหนุ่มไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองหรือชีวิตคน หากเป็นผู้หญิง โดยเฉพาะหญิงสาวพรหมจรรย์ที่กล้าหาญพอจะขัดขืนความต้องการอันเร่าร้อนของเขา ‘หม่อมราชวงศ์หญิงอนามิกา’ ไม่เคยคิดว่าการล่องเรือสำราญในทะเลแคริบเบียนเพื่อพักผ่อนหลังสำเร็จการศึกษา จะกลายเป็นฝันร้าย เมื่อเธอต้องตกเป็นเชลยอยู่ในเงื้อมมือของโจรสลัดจอมหื่น มิหนำซ้ำยังปากเสียผิดกับหน้าตาที่หล่อเหลาจนแทบเคลิ้ม ทางเดียวที่เธอจะรอดพ้นจากการตกเป็นทาสบำเรอบนเตียงของเขา นั่นก็คือการคว้ามีดปอกผลไม้ แล้วแทงเขาให้ตายคามือ

เมื่อจุดเริ่มต้นเกิดขึ้นท่ามกลางความเกลียดที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงอย่างไม่บริสุทธิ์ใจ...เขาควรจะยอมรับความรู้สึกหรือยอมรับความจริง ความจริงที่ทั้งเกลียดแต่แสนรัก!

"คนคนนั้นชื่อมะลิ" "ฉันไม่ได้อยากรู้" "มะลิเกิดวันที่ยี่สิบเก้ากุมภาและปีเดียวกับพี่" เขาคิดจะทำอะไร จะจับผิดงั้นเหรอ "ประเทศนี้มีคนหกสิบล้านคน นายรู้หรือเปล่าว่าในหนึ่งวัน มีเด็กเกิดวันเดียวกันกี่คน" "..." "เรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" "..." "ฉันจะกลับบ้าน" ฉันพูดพลางจะก้าวขาเดินต่อเหมือนไม่สนใจอะไร "แต่มะลิมีปาน..." "..." "เหมือนที่พี่มี" ฉันชะงักและครั้งนี้รู้สึกได้เลยว่าหัวใจฉันไหววูบไปมากแค่ไหน ฉันเม้มปากเข้าหากันอย่างตึงเครียดและรู้สึกกดดันมากขึ้น ฉันคงไม่ถามหรอกว่าเขาเห็นปานของฉันได้ยังไง ถ้าพูดมาขนาดนี้ก็คงจะเป็นคืนนั้นที่บ้านเขา... ฉันแค่ไม่คิดว่าเขาจะได้เห็นมัน ไม่คิดจริงๆ! "ปานดำรูปคล้ายขนนกที่กลางหลังตำแหน่งเดียวกับพี่" "..." "ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าในหกสิบล้าน มันจะบังเอิญมีคนที่มีอะไรตรงกันไปหมดแบบนี้กี่คน" "แล้วยังไง!"

เพราะไม่มั่นใจว่าคุณครูคนใหม่เป็นสาวแท้หรือสาวเทียมที่มาใกล้น้องสาวสุดหวง เขาในฐานะจอมมารเจ้าของไร่จึงต้องทำทุกอย่างเพื่อกันเจ้าหล่อนออกห่าง แต่ที่ไหนได้เมื่อพบเนื้อแท้ที่ทั้งหอมและหวานจนไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้ เขาจึงต้องทำทุกทางเพื่อรั้งหัวใจเธอไว้ แม้บางครั้งต้องแกล้งตีหน้าเป็นจอมมารใจร้ายก็ยอม “ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะรับผิดชอบให้เกียรติในสิ่งที่ทำลงไป แต่เมื่อพูดแบบนี้แสดงว่าไม่ต้องการ ไม่ยักรู้ว่าทำเป็นเล่นตัวไปงั้นที่แท้ก็พวกได้แล้วเปลี่ยนใหม่ไปเรื่อยๆ ทำไมเมื่อคืนมันไม่สะใจหรือไง โทษฉันไม่ได้ดันไม่เคยเอง แต่ขนาดไม่เคยเธอยังร้อนแรงครางซะลั่นห้องขนาดนั้น ถ้าเคยๆ แบบนี้จะลุกขึ้นยั่วก่อนหรือเปล่า” “คุณดนัย” หนึ่งฤทัยเรียกชื่อเขาลั่นแล้วฟาดฝ่ามือใส่เต็มทีสองครั้ง “เลว ไอ้ผู้ชายห่วยแตก” เธอตะโกนใส่หน้าโดยไม่มีคำว่าเกรงใจอีกต่อไป “เออ ไอ้ผู้ชายห่วยนี่แหล่ะจะผูกชีวิตเธอไว้ที่นี่เอง ต่อไปนี้อย่าคิดว่าจะได้กลับไปกรุงเทพฯนะ ตายอยู่ที่ไร่นี่แหล่ะ”