ทะลุมิติ/ย้อนยุค/ย้อนเวลา

จ้าวเหลียนเฟยที่กำลังขับรถกลับไปฉลองปีใหม่กับครอบครัว ใครจะรู้ว่าเธอจะไปไม่ถึงเพราะเธอถูกรถบรรทุกเฉี่ยวจนรถของเธอพลิกคว่ำคว่ำ กระทั่งวิญญาณเธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของจ้าวเฟยเฟยสตรีร้ายกาจที่ต้องเลี้ยงดูลูกติดสามีฝาแฝดสองคน และร่างใหม่ก็เป็นที่รังเกียจของคนทั้งหมู่บ้าน เฮ้อ...แล้วให้มาอยู่ในร่างของคนที่ทั้งหมู่บ้านรังเกียจเนี่ยนะ พระเจ้าให้ตายไปเลยได้ไหมวะ แม่งเอ๊ย จ้าวเหลียนเฟยเอ่ยกับเด็กทั้งสองตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง "เอ่อ...แม่หนูขอน้ำกินหน่อยสิได้ไหม" "ท่านแม่ปีศาจหิวหรือ..รอเดี๋ยวนะเจ้าคะ" เฉินหยุนผิงเอ่ยกับแม่เลี้ยงก่อนจะเดินเตาะแตะๆไปเอาชามใส่น้ำ ส่วนเฉินโม่หวายจับแขนน้องสาวเอาไว้ไม่ให้ไป จ้าวเหลียนเฟยจึงกำลังจะลุกไปหยิบเอง อยู่ๆก็ถูกเหวี่ยงกระเด็นไปกลางลานบ้าน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นผู้ชายหน้าตาอัปลักษณ์หนวดเครารุงรัง เขาคือเฉินมู่หยางบิดาของเด็กทั้งสองและสามีของร่างนี้ จ้าวเหลียนเฟยกลอกตามมองบนทันที หึ ใครอยากอยู่กับเข้ากันไม่ดูสภาพตัวเอง บ้านก็สกปรกเหลือเกิน "มีสิทธิ์อะไรมาใช้ลูกข้านังสตรีแพศยา หิวก็คลานไปหากินเอง"

เป็นตัวประกอบอยู่ดี ๆ ลืมตามาอีกทีทะลุมิติกลายมาเป็นภรรยาของนายพลแถมมีลูกชายที่น่ารักอีกหนึ่งคนแต่เรื่องที่น่าปวดหัวที่สุดคือสามีทั้งเกลียดทั้งชังแล้วอย่างนี้ฉันจะทำอย่างไรต่อไปชีวิตถึงจะสงบสุข

ธารา นักศึกษาเอกภาษาจีนประสบอุบัติเหตุโดนรถชนจนเสียชีวิตทำให้วิญญาณถูกดึงมายังยุคจีนโบราณ

นางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านที่ถูกชินอ๋องจอมโหดเหี้ยมและปากร้ายรับเป็นอนุภรรยา เขาทั้งเอาใจสตรีไม่เป็นและยังมักมากในกามเสียจนนางระอาใจ ในเมื่อหนีเขาไม่พ้น นางคงต้องตกเป็นของเขาจนได้สินะ จ้าวฝูหมิง ชินอ๋องจอมโหดแห่งเมืองหลวงเสียนหยาง เขาเป็นแม่ทัพปีศาจที่โหดเหี้ยมและโฉดที่สุด เขานำทัพไปปราบเหล่ากบฏที่คิดต่อต้านเมืองเสียนหยาง จนได้พบกับ ไป๋มู่หลัน หญิงสาวชาวบ้านจิตใจงาม จ้าวฝูหมิงพานางกลับไปที่จวนอ๋องด้วยกัน แต่ทว่าสตรีน้อยนางนี้ช่างบอบบางเสียจนเขาหงุดหงิด ซ้ำยังไม่ประสาเรื่องอย่างว่าเขาจึงรู้สึกรำคาญนางยิ่งนัก ไป๋มู่หลันหวาดกลัวจ้าวฝูหมิงเหลือเกิน แต่นางก็จำต้องปรนนิบัติเขาทุกวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ นางเป็นเพียงสตรีชาวบ้าน สิ่งเดียวที่นางพอจะทำได้คือการทำอาหารที่นางชื่นชอบ เขาชอบแทะโลมนาง นางจะทำเช่นไรดีเล่า!!!

นางย้อนมาเพื่อเปลี่ยนแปลงชะตา เขาย้อนกลับมาเพื่อเอาคืนคนชั่ว เขาบอกนางว่า ชาตินี้คนที่นางจะแต่งด้วยได้มีเพียงเขาเท่านั้น ซ้ำยังบังคับให้นางกินปลาจะได้หายโง่ บัดซบนัก ใจคอจะไม่ให้นางกินอย่างอื่นบ้างเลยหรือ!

หน้ากากสีเงินปกปิดใบหน้า ด้วยเพราะแม่ทัพลือนามถูกสวรรค์สาปหากแม้นผู้ใดเพียงแค่ได้พานพบหน้าจะต้องพบกับจุดจบทุกรายทว่ามีเพียงหนึ่งเดียวที่ชีพมิวอดวายและนางคือสตรีของแม่ทัพปีศาจที่เฝ้าโหยหามานานแสนนาน ตัวหายนะ ใบหน้าเต็มไปด้วยอาถรรพ์ เพียงแค่ประสบพบพักตร์ ร่างต้องกลายเป็นหินโดยพลันผู้คนสิ้นชีพวิบัติโรยรา มิอาจหวนคืน องค์ชายอิ๋งหยางแห่งต้าฉิน จึงต้องถูกเนรเทศให้ไปอยู่ชายแดนเพื่อใช้ชีวิตนี้ปกป้องและแทนคุณแผ่นดิน จนกลายเป็นแม่ทัพปีศาจ ที่หามีผู้ใดเสมอเหมือน และจางเพ่ยอัน อดีตชาติคือสูกสาวฝาแฝดของอัครเสนาบดี กลับต้องจบชีวิตลงในวัยเพียงแค่ 6 ปี เพราะเกิดด้วงพิฆาต เธอกลับชาติไปเกิดในยุคปัจจุบัน และต้องกลับมาในชาติอดีตอีกครั้ง เมื่อดวงวิญญาณฝาแฝดจางเจี๋ยอี้ นำพากลับมา ดวงพิฆาตในยุคปัจจุบันหวนคืนสู่อดีต ทำให้แม่ทัพปีศาจหลุดพ้นจากคำว่าตัวหายนะ ทำลายล้างจนแคว้นล่มสลายและเธอกลับมาเพื่อเคียงคู่กับแม่ทัพไปตลอดกาล

มาอยู่ในร่างมารดาที่เดิมต้องตายไปแล้วของนางร้ายตัวฉกาจในนิยายเรื่องหนึ่ง สตรีที่งามล่มเมืองหากแต่มีสามีผู้ชั่วร้าย แล้วหญิงสาวที่ไม่เคยมีลูกเช่นนางต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้อย่างไร? ให้ตายเถอะ!

สตรีเปรียบเสมือนหยก หากอยู่ในมือบุรุษที่รักใคร่นางจากใจจริง ย่อมงดงามมีคุณค่าอย่างประเมินราคาไม่ได้ แต่หากต้องตกไปอยู่ในมือบุรุษที่ไร้ใจ คุณค่าย่อมลดต่ำลงไม่ต่างกับเครื่องประดับราคาถูกที่รอวันถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

เพราะมุ่งมั่นจะเก็บเงินเปิดร้านอาหารทำให้ 'ซู' โหมโอทีไม่พัก คติประจำใจคือ งานคือเงิน เงินคืองาน ถ้าใครไม่ทำ โยนงานมาให้ฉันได้เลย "พักบ้างก็ดีนะซู" ในสายตาทุกคนเธอคือผู้หญิงเก่งและสตรองมาก ชีวิตกำลังไปได้ดี งานมั่นคงมาก ถ้าเธอมีพร้อมทุกอย่าง เดี๋ยวความรักดีๆ ก็คงตามมาเอง แต่... หลายวันมานี้เธอทำงานหนักเกินไป ร่างกายเหนื่อยล้าสะสมรับไม่ไหว จึงทำให้น็อคหมดหมดสติคาโต๊ะทำงานที่บริษัทไป แต่แล้วพอลืมตาขึ้นมาสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็ทำเธองง 'ที่นี่คือที่ไหน' มันเป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจท่ามกลางความสับสน งุนงง และไม่มีใครสักคนที่เธอรู้จักเลย อื้อ! ปวดหัว ซูยกมือขึ้นกุมศรีษะ เธอแค่ทำงานหนักจนหมดสติไป แต่ทำไมถึงได้ปวดหัวขนาดนี้กัน ยังไม่ทันได้อ้าปากถาม ความทรงจำบางอย่างก็ถาโถมเข้ามา ผู้ชายที่เธอไม่รู้จักตรงหน้าไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็น... สามีที่เธอชัง ส่วนเธอที่ทะลุมิติมาในยุค 80 นั้น เป็นภรรยาที่หาข้อดีไม่ได้สักอย่างเดียว!!!

ปกติคนอื่นข้ามเวลาคงได้รับมิติ พลังวิเศษ ความเทพทรูต่าง ๆ แล้วนางเล่า ไม่เห็นเป็นเหมือนในนิยายที่เคยอ่านบ้าง? เท่านั้นยังไม่พอ! นางดันเข้ามาอยู่ในร่างสาวงามอันดับหนึ่ง มีสถานะเป็นถึงภรรยาของท่านแม่ทัพ ที่สามีหาได้รักใคร่ชมชอบไม่ ออกจะเกลียดแสนเกลียดเสียด้วยซ้ำไป หนำซ้ำสามีหน้าตายผู้นั้นดันมีคนที่ตนพึงใจอยู่แล้ว เช่นนี้นางจะเอาตัวรอดต่อไปในโลกที่ไม่รู้จักได้อย่างไร .......... “ไหนบอกว่าเกลียดข้านักหนา เกลียดแล้วกอดข้าทำไม ท่านกอดข้าเยี่ยงนี้มันเกลียดข้าตรงไหนกัน” นางยังคงบ่นประชดประชันไม่เลิก หลี่เหวินหลางหยัดกายขึ้นจากเตียงนอนวาดขาลงจากเตียงหันมามองนางด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้คลื่นอารมณ์ใด ๆ “ข้าไม่รู้ ข้าติดหมอนข้าง” “หมอนข้าง?” “นี่ท่านคงไม่ได้คิดว่าข้าเป็นหมอนข้างใช่หรือไม่” ไป๋ฟางเซียนกดเสียงถาม “อืม คิด... ข้าคิดว่าเจ้าคงเป็นหมอนข้างแล้วเผลอตัวคว้ามากอดตอนหลับแน่ ๆ” ..........