มาเฟีย

ใครจะไปคิดว่าการเดินไปส่งข้าวให้ลูกค้าในวันที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา จะทำให้ฉันบังเอิญได้พบกับเขา… “คุณ! คุณไปโดนอะไรมาคะเนี่ย!” . . • ☆ . ° .• °:. *₊ ° . ☆ ‘เธอโอเคหรือเปล่า~’ น้ำเสียงที่หอบกระเส่าประสานกับจังหวะที่หนักหน่วงในตอนนั้น.. ฉันจำมันได้ดี.. ทั้งที่มันดีขนาดนั้น เขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกทรมานสักนิดเเท้ๆ.. ทั้งที่ดีขนาดนั้น.. ทำไมฉันถึงจำเขาไม่ได้! “..ใครใช้ให้พูดแบบนั้นกับครั้งแรกของผู้หญิงกันเล่า! อบอุ่นจนรู้สึกหงุดหงิดเลย!” มิลินควักน้ำล้างหน้าเป็นชุด มันแทบจะเปียกไปทั้งตัว.. ก่อนจะท้าวแขนแล้วมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ‘ช่วยทำ.. ให้แรงกว่านี้ที~ อ๊ะ!’ ‘ลินต้องการ~ จะ จนทนไม่ไหวอยู่เเล้ว~’ “กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเลยไหมมิลิน! กัดให้ตายไปเลย!” ทำตัวแย่ๆ ใส่กันยังจะลืมง่ายซะกว่า.. ที่บอกว่าจำคำพูดฉันได้เนี่ย.. จำประโยคพวกนี้ไปด้วยหรือเปล่านะ!><

"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นพ่อของเธอ?" "ผมเห็นรูปพ่อในข่าว ผม... ผมมาตามหาพ่อฮะ" วายุตอบเสียงสั่น มือน้อยๆ ยื่นออกมาหา ฟรานเชลมองมือของวายุ แต่ไม่ได้ยื่นมือไปจับ "ฉันยังไม่แน่ใจว่าเธอเป็นลูกของฉันจริงหรือเปล่า เราต้องรอผลตรวจดีเอ็นเอก่อน" น้ำตาไหลอาบแก้มของวายุด้วยความเสียใจกับคำตอบของบิดา "พ่อไม่เชื่อผมเหรอครับ?" "ในโลกของฉัน เชื่อใจใครง่ายๆ ไม่ได้ มีคนมากมายที่พยายามจะหลอกฉันและคิดกำจัดฉัน" ฟรานเชลตอบเสียงเรียบ "แต่ผมพูดความจริงนะครับ ผมเป็นลูกของพ่อจริงๆ แม่บอกว่า..." วายุสะอื้นไห้จนไหล่เล็กสะท้าน "พอ รอผลตรวจก่อน แล้วค่อยคุยกัน" ฟรานเชลยกมือห้าม วายุหุบปากฉับ น้ำตายังคงไหล แต่ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาอีก เด็กชายพยายามกลั้นน้ำตา เชิดหน้าขึ้นมองพ่อ ท่าทางดื้อดึงนั้นช่างคุ้นตา... มันเหมือนกับตัวเขาเองตอนเด็กๆ ไม่มีผิด ฟรานเชลลุกขึ้นยืน พยายามสลัดความรู้สึกประหลาดในอกทิ้งไป "ฉันจะกลับมาเมื่อได้ผลตรวจ

"วันนั้นเมา...วันนี้มีสติ...เธอรู้ไหมวันนั้นเธอทำฉันค้างแค่ไหน??" "ค้างอะไรของคุณ?" "ก็เธอเสร็จ แต่ฉันยังไม่เสร็จ!! เพราะฉะนั้นวันนี้เธอต้องรับผิดชอบ!!

วันนั้นเป็นวันที่ฉันได้เจอกับเขา ‘คุณองศา โยคินวาณิชย์สกุล’ ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างทั้งที่เขาอันตราย ฉันก็พร้อมจะเดินไปกับเขา ทั้งที่เขาเป็นคนลึกลับ ฉันก็พร้อมที่จะเชื่อใจเขา...

ถ้าไม่ติดว่าพ่อสามีขอร้อง เธอคงขอหย่ากับเขาไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เขามาหยามเกียรติควงผู้หญิงอื่นไปทั่วเมืองอยู่แบบนี้หรอก

“กูบอกว่าไม่ก็คือไม่!” “แต่พี่รับปากผมแล้ว และวันนี้ผมก็จะมาทวงสัญญา!” “สัญญาเหี้ยอะไร กูไม่เคยพูดไม่เคยสัญญาอะไรกับมึง” “หึ ผมว่าแล้วพี่ต้องพูดแบบนี้...ได้!” ชายหนุ่มรุ่นน้องหยิบมือถือเปิดคลิปเสียงที่แอบอัดเสียงไว้ให้พี่ชายฟัง พร้อมท่าทีที่ยียวนกวนประสาท “พี่เปอร์ ลูกสาวพี่ผมขอจองนะ ผมรักว่ะ” “ไอ้เหี้ยไรเฟิล มึงเป็นห่าอะไร มาบอกรักลูกกูแบบนี้ ลูกกูอายุแค่ 12 มึงจะบ้ารึไง!” “ไม่รู้แต่รัก ชอบคนนี้แล้ว น้องก็ต้องเป็นของผม จองแล้ว” เขาพูดจริงจัง “ไอ้บ้ามึงอายุเท่าไหร่ ลูกกูอายุเท่าไหร่ กว่าลูกกูจะโตมึงไม่แก่ตายก่อนรึไง คนเหี้ย ๆ อย่างมึงให้ตายกูก็ไม่ยกลูกสาวให้”

เมื่อสาวน้อยแสนหวานต้้องกลายมาเป็นเมียลับของมาเฟียไร้หัวใจ เขาร้ายกับเธอสารพัด ซ่อนเธอไว้ในเงามืด ให้เธออยู่ภายใต้คำสั่งของเขาเท่านั้น ความชะล่าใจคิดมาเสมอว่าเธอไม่มีทางติดปีกบินไปจากเขาได้ แต่สิ่งที่เขาคิดนั้นผิดมหันต์เพราะที่เธอทนทุกอย่างในตอนแรกเพราะความจำเป็นต้องทำ แต่ต่อมาเธอดันรักเขาสุดหัวใจเลยยอมทนต่อไป แต่สุดท้ายความอดทนของคนเรามันมีลิมิตของมันเสมอ เมื่อมันหมดลงและเขาไม่รักก็ต้องปล่อยและเดินจากไป 

เฉิ่มแล้วไง ฉันนี่ไง เมียมาเฟีย เจย์เดน & นุ่มนิ่ม นางเอกเฉิ่มแต่สู้คน พระเอกสายเปย์ คลั่งรัก ‘เจย์เดน’ มาเฟียผู้ตามหาสาวที่ตัวเองเปิดซิงจากบัตรพนักงานร้านสะดวกซื้อที่เธอทำตกไว้ แต่รูปในบัตรกลับเป็นสาวเฉิ่มหน้าจืดที่ไม่รู้ว่าใช่เธอคนนั้นหรือไม่ ‘นุ่มนิ่ม’ สาวเฉิ่มที่มีชีวิตธรรมด๊าธรรมดา แต่ตั้งแต่ผ่านคืนปาร์ตี้เลี้ยงรุ่นเพื่อนเก่าจบลง ชีวิตของเธอก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

นางบำเรอชั้นสูงแบบนี้ ลองครางดังๆ สิแล้วฉันจะให้พัก " เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปสักที ไอ้ชั่ว ไอ้คนสารเลว แกไม่ตายดีแน่! " อัญชันเอ่ยออกมาด้วยความเหลืออด ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดเหมือนกัน ซึ่งเธอก็ใช้มันหมดลงไปแล้วในตอนนี้ " หึ! ตอนไหนน่ะหรอ ตอนที่ฉันพอใจแล้ว สะใจแล้ว สิ่งที่เธอทำกับคนของฉันมันมากเกินไป ไม่มีใครเคยทำร้ายคนในตระกูลพิษณุกรแล้วรอดกลับไปได้สักคน เธอลองเดาเล่นๆดูสิว่าเธอจะเป็นอิสระตอนไหน " " นี่คุณกะจะฆ่าฉันให้ตายเลยหรือไงถึงจะพอใจ คุณมันบ้าที่สุด โรคจิต! " " เธอเป็นของฉันตั้งแต่ฉันพามาที่นี่แล้ว ถ้าคิดจะหนีก็แหกตามองดูรอบๆ ถ้ากล้านักก็ลองดู แต่เตือนเอาไว้ก่อนนะที่นี่มันเป็นป่าลึก สัตว์ป่าก็ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น ที่สำคัญลูกน้องฉันทุกคนขาดผู้หญิงมาแล้วหลายเดือน คงจะกลัดมันน่าดู อยากเป็นอาหารชั้นเลิศให้พวกมันขย้ำกันเล่นๆก็ไป ไปสิ!!! " เสียงตะโกนขู่ของเขาประโยคสุดท้ายทำเอาเธอสะดุ้งกลัวจนต้องถอยร่นไปชิดกับมุมแคบๆ " ฉันไม่ไปแล้ว ไม่ไป... "

เมื่อโชคชะตานำพาให้เธอผูกพันกับปีศาจต้องสาป ในโลกที่เต็มไปด้วยความมืด ความรักอาจเป็นเดิมพันที่ต้องจ่ายด้วยชีวิต " เจ้าต้องเป็นของข้า ลูซี่! "