รวย

นับดาว เด็กสาวกำพร้าที่ถูกเลี้ยงดูมาโดยป้าที่ติดการพนันงอมแงม จนต้องพาหลานที่แสนเกลียดชังไปแลกเงินก้อนโต ทำให้เธอโบยบินสู่อ้อมอกของพ่อเลี้ยงอัครา ชายหนุ่มผู้มีอิทธิพล เจ้าพ่อเงินกู้ที่แสนจะรูปหล่อ คราแรกเขาคิดแค่ว่าเธอก็แค่ของกินเล่น แต่พอได้กินแล้วก็อยากกินอีก เพราะติดใจความหอมหวานของสาวน้อยไร้เดียงสาแหละบริสุทธิ์ผุดผ่องจนไม่อยากให้ใครแตะต้อง

ด้วยความอ่อนหัด เธอจึงตกเป็นทาสรักของเขา ทาสที่เขามอบความเจ็บให้เป็นรางวัลของการเป็นเด็กดี

ถ้าพี่ดิมไม่อยากเอาแบม งั้นก็แค่...ช่วยทำให้แบมเสร็จหน่อยได้ไหมคะ

รองรับความเจ็บปวดให้ไหว ทรมานแค่ไหนก็ต้องทน เพราะหน้าที่นางบำเรอสำหรับเธอมันมีแค่นี้.....

เขา ถูกย่า บังคับ ให้ แต่งงาน นี่มัน พล็อตเรื่อง ในนิยาย น้ำเน่า ชัด ๆ แล้วจากนั้น ยังไงต่อ เขา ต้องไปตกหลุมรัก ผู้หญิง คนที่ย่า หาให้ แล้ว พอถึงเวลา ก็ไม่ยอมหย่า แบบนั้นหรือเปล่า "นี่..พี่ปริ้นดื่มมาหรอคะ"พนิดาจำเป็นต้องทำลายความเงียบลงด้วยการพูดอะไรออกไปสักอย่าง "อื้ม" ปริญตอบหากแต่ว่าก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะถอยหนี ใบหน้าเขายังคงชิดอยู่ใกล้ๆ และทำไมพนิดาถึงรู้สึกว่ามันค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ทุกทีๆ ตึกตักๆ ตึกตักๆ มือเล็กจับปมผ้าขนหนูไว้แน่น ในขณะที่หัวใจเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นเป็นเท่าตัว เลือดลมวิ่งพล่านไปตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แก้มขาวอมชมพูค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปริญค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้อีก "พิ..พี่ปริ้นเมาหรอคะ" "จูบกันมั้ย" ปริญไม่ได้ตอบคำถามที่พนิดาถามแต่เขากลับเป็นฝ่ายที่ถามเธอกลับแทน "จะ..จูบทำไมคะ" "ก็แค่จูบเฉยๆ ไม่ได้หรอ"

“โต้งชอบมิริน” “มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด “ทำไม" “จะต้องให้พูดตรงๆ ใช่ไหมถึงจะเข้าใจ” “ก็พูดมาดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่ “โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้เองเหรอ ห่างกันแค่ปีเดียวมันจะอะไรกันนักหนาว่ะ “เหตุผลแค่นี้เหรอ” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา “พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ” “ชอบคนแก่ว่างั้น” ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ “ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ” มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี “บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง “ฉันเป็นพี่นาย..” มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายไปแล้วนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน เธอไม่รอดแน่ มิริน...

- ผู้หญิงของฟีนิกซ์ - { ฟีนิกซ์ x โมเดล } ฟีนิกซ์ งอนบ่อย ๆ นะ เฮียชอบง้อ โมเดล เวลาเฮียดุมันน่ากลัวดี เดลชอบ>< "เฮียชอบเวลาหนูร้อง" "ทะ ทำไมเหรอคะ" "เพราะมันทำให้เฮียอย่างปลอบหนูแรง ๆ ยังไงล่ะ" "ป๊ายิกมีแปนเหย๋อก้ะ" "เยอร์ก็อยากมีแปน" คำหยาบ - เนื้อหารุนแรง - คลั่งรัก - พระเอกสายเปย์  เรื่องนี้ไม่มีการ 'นอกใจ' พระเอกคลั่งรัก นินายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจิตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาพาดพิงถึงสถานที่หรือบุลคลที่ไม่เกี่ยวข้องแต่อย่างใด นิยายไม่ได้อิงจากความเป็นจริงทั้งหมด โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน  ไม่อนุญาตให้คัดลอดหรือดัดแปลงเนื้อหาทั้งสิ้น! หากพบเจอจะดำเนินคดีทางกฏหมายทันที Thanks for following me 🙏

เพื่อหลีกหนีชะตากรรมของการเป็นทายาทสำนักคุ้มภัย "เขา" จึงทอดทิ้งทุกสิ่งเพื่อออกตามหาความฝันในการเป็นนักแสดงตัวนาง... หารู้ไม่ว่าแปดปีต่อมา โชคชะตาจะนำพาเขากลับมายังบ้านเก่าอีกครั้ง ในบทบาท "ภรรยา" ของน้องชายบุญธรรม... การแสดงบทบาทที่อันตรายที่สุดในชีวิตจึงได้เริ่มต้นขึ้น โดยมีหัวใจและความรักเป็นเดิมพัน...

“เดินไหวไหมขี่หลังภพไหม” รณภพเงยขึ้นมองหน้าเจ้าของเท้าเล็กเรียว นานแล้วที่เขาไม่ได้เงยหน้ามองเธออย่างนี้ เขาตัวสูงกว่าเธอตั้งแต่ตอนไหนนะ ถึงได้แต่ก้มหน้ามองเธอ เจ้ของเขาสวยเสมอไม่ว่าจะมองมุมไหน “ไม่เอาเดี๋ยวภพหนัก” “วันนี้ให้ภัคขี่ภพ เดี๋ยววันหลังภัคค่อยให้ภพขี่ภัคนะครับ” “บ้า!” ไอ้เด็กบ้าคิดดีไม่ได้เลยในคำพูดเขาเนี่ยจะมาข่งมาขี่อะไรกัน “แค่ขี่หลัง..คิดไปถึงไหนเจ้..โอ๊ย” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อมือน้อยของเธอก็เอื้อมมาหยิกหูเขา...ไหนบอกเป็นแฟนกันมาเรียกจงเรียนเจ้

เมื่อยูทูปเบอร์สาวดาวรุ่งกำลังดวงตก งานหดเงินหาย บริษัทที่เคยติดแกรม อาจจะต้องกินแกลบทั้งออฟฟิศ งานนี้ต้องไปมูวัดไหนถึงจะรอด......