รักคนเดียว

ชอบพูดว่าผมเป็นหมา รู้หรือเปล่าครับว่าผมไม่ใช่หมาตัวน้อยๆ ที่พี่ชอบลูบหัวตอนเด็กอีกแล้ว เพราะผมคือหมาพิทบูล พร้อมขย้ำพี่ทุกเมื่อ!

องค์หญิงเสเพลผู้โด่งดัง นางไถ่ตัวเขามาจากหอคณิกา แต่ใครจะคิดว่ากลับเป็นการพาเสือเข้าถ้ำด้วยตัวเอง "หากยังกล้าเอ่ยนามชายอื่น ค่ำคืนนี้ข้าจะทำให้เจ้ามั่นใจได้ว่า นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะได้ทำ" “ก็แค่จัดการกับสตรีบ้าตัณหาเพียงคนเดียวมิใช่หรือ มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงข้าเท่าใดนักหรอก เรื่องบนเตียงข้าก็มิได้ด้อยไปกว่าผู้ใด ไม่ต้องห่วงหรอก” เขาจงใจใช้นางเป็นสะพาน เพื่อเข้าสู่วังหลวงของเสิ่นตู แต่ทว่า... เพราะความใกล้ชิด และใช้ชีวิตอยุ่กับนางทุกวัน จงเริ่มรู้ว่า องค์หญิงที่ผู้คนมองว่าเสเพล ไม่เอาไหนและใช้ชีวิตเหลวไหลผลาญเงินในพระคลัง กลับมิใช่อย่างที่เห็น มีความลับมากมายเกี่ยวกับนาง ที่เขาอยากรู้ สุดท้าย ก็กลายเป็น "บุรุษอุ่นเตียง" ของนาง แต่เพราะสาเหตุบางอย่าง ทำให้ต้องแยกจากกัน เมื่อมาพบอีกครา... กลับกลายเป็นว่านาง ต้องเกลียดเขาจนยากจะให้อภัย

“อ้อมกอดท่านหนาวเหน็บดังเช่นเหมันต์ฤดู เมื่อรักแล้วต้องเจ็บปวดเจียนตาย ข้าขอจากไป อยู่อย่างเดียวดาย ปราศจากรักในทุกชาติภพ แม้พานพบ ก็ไม่ขอรักท่านอีก” “พานพบครานี้ ข้ายอมทำเพื่อเจ้า แม้ต้องสูญเสียทุกอย่าง แต่จะไม่ยอมสูญเสียเจ้าเด็ดขาด”

โลกใบนี้ นิตา มีพี่นาย เพียงคนเดียว แต่สำหรับ พี่นาย เธอเป็นเพียง ใครสักคนเท่านั้นเอง ดังนั้น ถ้า ความรักของเธอ ทำให้เค้า ลำบากใจ ถ้าความรักของเธอ เป็นปัญหาของเค้า เธอจะไปจากเค้าเอง แต่เธอไม่ได้ไปตามลำพัง เธอไปพร้อมกับลูกในท้องด้วย

ค่ำคืนที่เร่าร้อนของทั้งคู่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ทว่านั่นกลับทำให้เขาพลาดโอกาสที่จะไปช่วย แฟนเก่า ความคับแค้นใจทำให้ชายหนุ่มทั้งด่าทั้งสาปแช่ง ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีก แต่ไม่คิดว่า... หญิงสาวจะมานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ในฐานะ ว่าที่เจ้าสาว +++++++++++++++++++ "นี่คือแหวนแต่งงาน คือของแทนใจเดียวที่ฉันรับมันมาจากคุณ ฉันคืนให้ค่ะ" วินาทีที่ยื่นแหวนวงนั้นคืนให้แก่เขา น้ำตามันไหลลงมาเป็นสายจนฉันไม่สามารถมองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดเจนอีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาอาบแก้มใสพยายามกลั้นเสียงสะอื้นในลำคอไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน ภายในใจนั้นเจ็บจนด้านชาไร้ความรู้สึก ยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่ตอบกลับมาอย่างใจร้าย "ก็แค่แหวนสำเร็จรูปราคาไม่เท่าไร เอาไปเถอะ อยากขายทิ้งก็ตามใจเธอเลย"

ชายคนแรกเพียงเพื่อครอบครัวและเกียรติยศเลือกที่จะเฉือนหัวใจตัวเองไล่คนที่รักออกจากชีวิต ชายอีกคนถูกทิ้งไปโดยไม่รู้ตัว ชายทั้งสองคนจะไล่ล่าหัวใจตนเองเจอหรือไม่โปรดติดตาม หนึ่งในความรักเพศที่สาม

ร.ต.อ.จอมทัพ นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกล อายุ26ปี มีนิสัย ห่าม ใจร้อน วู่วามแต่รักความยุติธรรมที่สุด แพทย์หญิง ปิ่นปัก อายุ 26 ปี เรียนจบแพทย์มาได้สองปีและเป็นแพทย์ประจำอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง นายตำรวจหนุ่ม vs คุณหมอสาว เป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่วัยเยาว์ “เอากันไปตั้งหลายทีละ..ถามจริง!...แกอยากเป็นแค่เพื่อนกับฉัน แค่นั้นจริงเหรอวะ!?” “!!!???” สปอย เวลานอ.เม.ามาก มักชอบอ่อยพอ.ที่เป็นเพื่อนรัก แต่พอ.ก็พยายามอดทนอย่างหนัก แต่ท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหว แล้วนอ.เป็นคนที่ไม่ค่อยยอมรับความจริง.ซึ่งข้อนี้พอ.ก็รู้นิสัยของเธอดี พอ.ที่เป็นตำรวจอยู่แล้ว เมื่อจะทำอะไรก็ตาม เขาจะต้องมีหลักฐานเสมอ พอ.ก็เลยบันทึกเสียงของนอ.. ตอนที่บอกว่ายินยอมพร้อมใจให้พอ.จ้ำจี้ได้ ทีแรกพอ.คิดว่าจะอัดเสียงไว้แค่ตรงนั้น. แต่ดันลืมกดหยุดบันทึก นอ.เลยได้ยินเสียงของตัวเอง ว่าร้องเสียงดังยังไงตั้งแต่ต้น. จนกระทั่งทั้งสองคนได้จบ กิจกรรมร้อนๆ บนที่นอนด้วยกัน

"ในเมื่อพี่สกายรับปากแล้ว จดจำไว้ในใจสีดำด้วยค่ะ" "รู้ไหมฉันเกลียดอะไรที่สุด นั่นก็คือเด็กนรกอย่างเธอ!"

ฉันที่กำลังเลิกเรียนและยืนรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ที่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่จู่ๆ ก็มีกลุ่มผู้ชายชุดดำฉุดฉันขึ้นไปบนรถตู้ทันที " กรี๊ด! " ฉันกรี๊ดร้องเสียงดัง ซึ่งตอนนี้ที่ป้ายรถเมล์ไม่มีคนอยู่สักคนเลย เพราะทุกคนทำกิจกรรมกีฬาสีอยู่ในโรงเรียนกันหมด เลยยังไม่มีใครออกมานอกโรงเรียน ฉันโดนฉุดกระชากลากถูให้ขึ้นไปบนรถตู้คันสีดำ ฉันดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด เพราะผู้ชาย 2 คนล็อกแขนทั้งสองข้างของฉันเอาไว้แน่น ฉันที่มีแรงเท่ามดตะนอยจะไปสู้แรงพวกเขาได้ยังไง " พวกคุณเป็นใคร ปล่อยหนูนะ ปล่อยหนู " ฉันที่ตอนนี้ตื่นตะหนกเป็นอย่างมาก และร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว " เรียบร้อยครับท่าน " ผู้ชายอีก 1 คนพูดกับใครก็ไม่รู้และเขาก็ปิดประตูรถตู้ทันที " หึ " ฉันที่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเลยหันหลังไปดูต้นเสียงที่เบาะด้านหลังของฉันทันที " ขะ คุณเป็นใครคะจับหนูมาทำไม ปล่อยหนูเถอะนะคะ หนูอยากกลับบ้าน " ฉันที่ตอนนี้ตัวสั่นเทา น้ำตาไหลอาบแก้ม หันไปยกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนผู้ชายที่นั่งอยู่เบาะหลัง

ฉันเชื่อว่าทุกคนต้องเคยแอบชอบ ‘รุ่นพี่’ ไม่ก็ ‘รุ่นน้อง’ หรืออาจจะ ‘เพื่อน’ มันคงเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้โดยทั่วไป แต่ใช่ว่าจะสมหวังกันทุกคนซะที่ไหน... “คือว่า หนูชอบพี่ค่ะ!” ฉัน พูด ออก ไป แล้ว!!! กรี๊ด หลังจากพูดจบฉันก็นั่งบิดไปมาด้วยความเขินอาย พร้อมกับหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างเขิน ๆ จนผ่านไปหลายวินาที...พี่เขาก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม “ผมไม่ได้ชอบคุณ” เพล้ง! ไม่ใช่เสียงแก้วที่ไหนแตก แต่เป็นเสียงหน้าฉันเนี่ยที่แตก T^T ฮือ ทำไมกันล่ะ! ฉันก็ออกจะสวยและน่ารัก นิสัยดีดุจนางฟ้ามาเกิด ทำไมพี่เขาถึงไม่ชอบฉันกัน!