วัยรุ่น

ฉันที่เป็นนักเขียนและเคยศึกษาเกี่ยวกับ ‘โรคซึมเศร้า’ วันหนึ่งฉันได้ไปพบเจอผู้ชายหน้าตาดีแถมหล่อขั้นเทพแต่แววตาของเขากลับเศร้าหมอง เหมือนคนที่กำลังป่วย ทำให้ฉันต้องพาตัวเองเข้าไปในวัฏจักรชีวิตของเขา

ศึกรักกลางมหาลัยระหว่างมาเฟียหนุ่มในคราบอาจารย์กับคุณหนูยากูซ่าผู้ไม่ยอมใคร ความลับของทั้งสองตระกูลที่อาจเปลี่ยนแปลงไปพร้อมกับหัวใจของพวกเขา

เขารักคนพี่แต่ทำไมเขาต้องแต่งกับคนน้อง.. ไอ้สัญญาระหว่างพ่อกับเพื่อนพ่อถ้าเขาไม่ทำมันก็ถือเป็นการเนรคุณ ดังนั้นการแต่งงานที่ไม่เต็มใจจึงเกิดขึ้นแต่ไม่เป็นไรเขาจะทำให้เธอทนไม่ได้และหายไปเอง “ทำไมคุณพ่อทำกับหนูแบบนี้คะ? เงินนั่นคุณแม่เก็บเอาไว้ให้หนู.. มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะคะ.. แล้วไหนจะเงินเดือนที่หนูส่งมาให้อีก.. คุณพ่อใจร้ายกับหนูมากเลยนะคะ.. หนูไม่คิดเลยว่าทุกคนจะเอาเปรียบหนูได้ถึงขนาดนี้.. พี่มายด์ลูกสาวสุดที่รักของคุณพ่อก็อีกคน.. โตขนาดนี้แล้วทำไมไม่หัดทำงานทำการบ้างคะ จะต้องรอให้แก่ตายก่อนรึยังไงถึงจะคิดได้… หนูรู้ค่ะว่าคุณพ่อรักพี่มายด์มาตลอดแต่หนูเลือกที่จะปิดตาข้างนึงและปลอบใจตัวเองว่าหนูคิดมากไป หนูอาจจะอิจฉาพี่มายด์.. แต่นับวันเมื่อหนูโตขึ้นมันเริ่มไม่เป็นแบบนั้น คุณพ่อไม่แม้แต่จะโทรมาหาหนูและถามว่าหนูสบายดีไหม.. หนูเหมือนอยู่ตัวคนเดียว.. ถ้าวันนั้นหนูเลือกไปกับคุณตาคุณยาย..”

แม้ว่าตัวอยู่ใกล้ แต่เหมือนยิ่งห่างเขาไปทุกที เธอจะต้องทำยังไง เขาถึงจะเลิกเกลียดเธอ ให้กลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมก็ยอม

"หวานขอโทษนะต่อไปหวานจะไม่มีวุ่นวายกับพี่อีก" ฉันก้มหน้าพูดออกไปทั้งที่ไม่รู้ตัวเองจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าไปชิดติดกายและก้มลงมาจูบฉันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน "อื้มมมม" ฉันรับสัมผัสของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจ เรายืนจูบกันตรงนั้นสักพัก เขาก็ถอนริมฝีปากและพูดกับฉัน "อยากเป็นผู้หญิงของพี่จริงๆ ใช่มั้ยตาหวาน" ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ "แล้วรู้มั้ยว่าผู้หญิงของพี่ต้องทำอะไรบ้างนอกจากยืนจูบกันแบบนี้"

#คลั่งรักจนกลายเป็นปะป๋าวัยหนุ่ม ความรักของสองหนุ่มสาวที่ตั้งครรภ์ในวัยเรียนจนพ่อแม่ฝ่ายหญิงโมโหไล่ออกจากบ้านเพราะทำให้ครอบครัวอับอาย แต่ทั้งสองก็ทำหน้าที่พ่อแม่ไม่ขาดตกบกพร่องจนกลายเป็นครอบครัวที่อบอุ่น

"ไม่อยากเอากับเอมิจริงๆ เหรอ" "ไม่เอาไม่อยากเอาไม่มีอารมณ์เอาไม่มีแรงด้วยเมื่อคืนเธอสูบแรงฉันไปจนหมดแม่งให้ได้พักบ้างเถอะ" "อ่อที่แท้ก็ไม่สู้นี่เอง คริ คริ เสียดายจังทั้งใหญ่ทั้งยาว อมทีมิดถึงคอหอยนึกว่าจะเป็นอนาคอนด้าแต่ที่ไหนได้เป็นแค่หนอนชาเขียว อิอิ" "ยัยเอมิกล้าดูถูกฉันเหรอวะ" "ดูถูกดีกว่าดูผิดนะคะพี่ภูมิ^^" "ฉันจะทำยังไงกับผู้หญิงแบบเธอดีวะ ฉันชักจะหมดความอดทนกับเธอแล้วนะเว้ย!!" "อย่าเพิ่งหมดซี่เราเอากันแค่ครั้งเดียวเองน๊า เอ...หรือว่าน้องชายพี่มันไม่ค่อยสู้มีดีแค่ใหญ่อย่างเดียว" "เธอพูดให้มันดีๆ นะพูดแบบนี้ฉันเสียหายนะเว้ย" "แล้วเอมิพูดไม่ดีตรงไหนอ่าา ก็พี่บอกเองว่าไม่มีแรงอ่ะแต่เอมิมีนี่ ให้เอมิขึ้นให้ก็ได้น๊าาเอมิช๊อบชอบเวลาอยู่บนตัวพี่ภูมิเวลาเอมิขย่มโยกแล้วเห็นหน้าพี่ภูมิเวลาเสียวเอมิก็เสียวตาม^^"

สามปีที่แล้ว เขาเหยียบย่ำหัวใจเธอจนแหลกสลาย ไล่เธอไปพร้อมกับลูกในท้องด้วยคำพูดที่โหดร้ายสามปีต่อมา เขากลับมาตามทวงสิทธิ์ในตัวลูก และเธอ… แต่ ‘อัยย์ญาดา’ ไม่ใช่เด็กสาวที่เคยร้องไห้อ้อนวอนเขาอีกต่อไป!

หน้าที่หลักคือผัวในความลับ...มั้ง! หน้าที่รองที่บอดี้การ์ดประจำตัวแม่คุณทูนหัวที่กำลังเท้าเอวใส่แล้ววีนฉ่ำแบบไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย นู้นก็จะเอา นี่ก็จะเอา คิดบวกไม่เคยมีแต่พร้อมบวกไม่เคยขาด เดือดร้อนผัวก็วิ่งสี่คูณร้อยลากขึ้นรถตลอด เด็กดื้อต้องโดนอะไรกูไม่รู้ แต่เท่าที่รู้คือต้องหาอะไรปิดปากเมียแล้ว!! "โธ่เว้ย!! ออกไปแล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้า!" "กล้าไล่ผัวเหรอ!?" "แล้วคิดว่าฉันไล่หมารึไงเล่า ออกไป!!" [ บลูม Vs. ฟีนด์ ]

ศิวกร หรือ นายหัวคาวี หนุ่มใต้หน้าคมผิวคล้ำ เจ้าของสวนยาง ทุเรียน และธุรกิจอสังหาฯ เขาใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด หลังจากที่บิดาและมารดานั้นจากโลกนี้ไป เขาไม่เคยคิดที่จะพาใครเข้ามาในชีวิตจนกระทั่ง...เธอ พิชญานิน หรือ น้ำตาล เด็กสาวม.ปลายที่เพิ่งสูญเสียพ่อกับแม่ไปอย่างกระทันหัน พินัยกรรมฉบับนึงเปิดขึ้น พร้อมกับมีคำสั่งให้เธอไปอยู่กับใครบางคนที่ภาคใต้ เธอต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปอย่างกระทันหัน และต้องมาปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ที่มันคนละขั้วกับที่เธออยู่เลย แถมเจ้าของที่นี่ก็ไม่ใจดีเลยสักนิด