หมอ

“นะโมพุทธายะ มะอะอุ นะมะพะธะ” จะอยู่หรือตาย...ล้วนขึ้นอยู่กับวิบากกรรม

"ไหนเคยบอกว่าอยากได้ผม?" "ตอนนี้ก็ยังอยากได้อยู่" รวีธารสบตาคนตัวสูงนิ่ง ส่งสายตาสื่อความหมายความรู้สึกภายในใจ วันนั้นอยากได้ยังไง วันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน... "แล้วยุ่งกับเพื่อนผมทำไม" "เพื่อนคุณมายุ่งกับฉันก่อนเอง" เธอไม่ได้โกหก ก็เพื่อนเขาเป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อนจริงๆ "อ้อ! ดีนี่ แล้วไอ้ที่ยืนกันอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อกี้ได้ทำแบบเดียวกับที่ทำกับผมวันนั้นรึเปล่า" "หมอไทม์!" "ว่าไง? มันได้ทำแบบนี้ไหม" ริมฝีปากร้อนเคลื่อนไหวช้าๆ สัมผัสเบาๆ ที่ติ่งหู กระซิบแผ่วเบาพร้อมลมหายใจอุ่น ก่อนความอุ่นร้อนจากริมฝีปากจะแตะสัมผัสที่ต้นคอ ย้ำเตือนในสิ่งที่เขาเคยทำกับเธอ "มะ...ไม่ได้ทำ" "งั้นไปสานต่อเรื่องคืนนั้นกัน" *************** "ที่ผ่านมาคุณเป็นคนอยากได้ผมเองไม่ใช่รึไง" "หมอไทม์!" "ทำไม? ผมพูดอะไรผิด คุณอยากได้ผมก็แค่สนอง" ส่วนเขา...ก็ไม่ได้รักเธอสักหน่อย ไม่เห็นมีอะไรต้องแคร์!

นางเอกไปหลอกให้สามแฝดหลงรักเพื่อลวงเอาความลับให้ชายผู้หนึ่ง ทว่าตัวเองนั้นกลับรักทั้งสามอย่างหัวปักหัวปำจนต้องกลับมาขอความรักจากทั้งสามอีกครั้ง แต่มีหรือที่สามหนุ่มจะให้อภัยกับเธออย่างง่ายดายในเมื่อเธอสร้างบาดแผลทางใจให้พวกเขาใหญ่ขนาดนี้ มันต้องมีการเอาคืนโดยการทรมารเธอทั้งร่างกายและจิตใจบ้างให้มันสะสมกับที่เธอทำไว้

เขาโทษว่าเป็นความผิดของเธอที่โทรมาตอนเข้ากำลังปั๊มหัวใจคนไข้ ทำให้เขาเสียสมาธิและเสียคนไข้ไป โดยไม่รู้เลยว่าที่เธอโทรหาก็เพราะเธอเองก็กำลังจะเสียบางอย่างไปเช่นกัน

กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะ มาลองกินหมอเด็กดูไหมล่ะจะได้เป็นนิรันดร์ ********* เพราะผิดหวังจากรักแรกที่เป็นหมอปณิชาเลยไม่อยากมีแฟนเปนหมออีก แต่ตุลธรหมอสุดหล่อจากแผนกเด็กสุดหล่อก็เข้ามาทำลายกำแพงที่หญิงสาวตั้งขึ้น เธอคิดว่ารักครั้งนี้จะได้สวยแต่เขาก็เงียบหายไปเหมือนกับรักแรก

โปรย... ห้ามท้อง คือกฎเหล็กของการเป็น เด็กหมอจิณณ์ เพราะถ้าพลาดขึ้นมา...ทางเดียวที่เขามีให้คือต้อง เอาออก เท่านั้น

เพราะเบื่อกับคำว่าหมอเพลย์บอย ติณณภพเลยเปลี่ยนเป็นคนเย็นชาและทุ่มให้กับการทำงานอย่างเต็มที่ แต่แล้วสาวน้อยข้างบ้านก็มาทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้ง ********** "เราหาอะไรทำกันดีไหมล่ะ" "อาหมออยากทำอะไร" "แล้วเดซี่ละ อยากให้อาทำอะไร" เหมือนมีแรงดึงดูดระหว่างคนทั้งสอง สายตาที่จ้องประสานมีความต้องการที่ซ่อนอยู่ ติณณภพก้มลงจูบไปบนเรียวปากอิ่มอย่างแผ่วเบา แต่พอริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันก็เหมือนกับไฟที่กำลังราดลงบนกองเพลิง

“ให้แต่งกับอคิน ลลิลยอมตายยย!!” “ให้แต่งกับลลิล ผมก็ยอมตายเหมือนกัน” “ดี พูดกันรู้เรื่อง ตกลงตามนี้” “แต่ตายคาอกเธอนะ..” “ไอ้บ้า!!” “หยุด..อย่าพูดไม่สุภาพกับว่าที่ผัวของเธอ..” พระอาทิตย์คู่กับพระจันทร์ฉันท์ใด..อคินกับลลิลย่อมคู่กันฉันท์นั้น..หรือใครจะเถียง ความรักที่แฝงมากับคำว่าเพื่อนสนิทจะจบลงอย่างไร...

"คืนนั้นเราได้กันใช่ไหม?" นี่คือประโยคแรกที่เขาถามเธอหลังจากไม่ได้เจอกันถึงห้าปี ภายนอกที่ดูสุขุม ใจเย็น อ่อนโยน ที่คนอื่นเห็น เธอรู้ดีที่สุดว่ามันแค่ภาพลวงตา คืนนั้นต่างหากที่เป็นเรื่องจริง!

“เอ่อ ผ.อ.ก็เลิกโมโหร้าย แล้วก็หัดพูดจาดีๆกับหนูสิคะ” ได้โอกาสแล้วก็ต้องรีบขอ เจคอปทบทวนคำพูดที่ได้ยิน เธออยากจะให้คนอารมณ์ร้อนอย่างเขาเลิกโมโหร้ายเนี่ยนะ ให้ไปวิดน้ำในมหาสมุทรออกยังจะง่ายเสียกว่า